October 31st, 2011 | Author: kartesios 
Λυπάμαι για όσους δε μπορούν να το αντιληφθούν, αλλά δε μπορώ να κάνω κάτι. Θα ξυπνήσουν κάποια μέρα από την κοσμάρα τους και θα βρεθούν σε μία Ελλάδα διαλυμένη ή αναγεννημένη. Και τότε θα τρομάξουν. Ας τρομάξουν.
Όπως σε όλους τους πολέμους, οι περισσότεροι επιλέγουν κάποιο στρατόπεδο. Όχι αναγκαστικά να πολεμήσει. Στα στρατόπεδα υπάρχουν δουλειές για όλους.
Στο στρατόπεδο του σημερινού καθεστώτος, για παράδειγμα, υπάρχουν τα ΜΑΤ για τη βρώμικη δουλειά, ο Παπούλιας για άλλοθι και αποπροσανατολισμό, ο Βενιζέλος για να βαυκαλίζονται κάποιοι ότι η κυβέρνηση είναι ελληνική, οι δημοσιογράφοι για να καίνε τα μυαλά μας και να μας κρατούν σε ύπνωση.
Και στο άλλο στρατόπεδο όμως υπάρχει κάτι αντίστοιχο. Δε μπορούν να βγουν όλοι στο δρόμο και να συγκρουστούν με τα ΜΑΤ, δεν είναι όλοι νέοι που μπορούν να έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο και να μαθαίνουν τις βρωμιές του καθεστώτος. Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί κι ο πόλεμος συνεχίζεται.
Η στάση που κρατάμε σε κάθε μάχη είναι αυτή που έχει σημασία. Γι’ αυτό και λυπήθηκα όταν το πρωί της Κυριακής είδα τον Στέλιο Ράμφο στην πρωινή εκπομπή του MEGA, που παρουσιάζει το παιδί – ΠΑΣΟΚ, Ιορδάνης Χασαπόπουλος μαζί με τον άνευ θέσης και άποψης Μανώλη Αναγνωστάκη.
Ο κ. Στέλιος Ράμφος, του οποίου η εικόνα στο τηλεπαράθυρο συνοδευόταν από την ιδιότητα «φιλόσοφος – συγγραφέας» αναγκάζοντας την αιώνια σχέση ταπεινότητας –πνευματικού κόσμου να πάρει τα βουνά για να σωθεί από τη λαίλαπα της αλαζονείας, μίλησε για πολλά. Όλα, όμως, γύρω από τη σημερινή πολιτική κατάσταση και τα γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη.
Είπε ο κ. Ράμφος, λοιπόν, πως αυτό που φοβάται ότι θα γεννηθεί από τις «τυφλές διαμαρτυρίες» του κόσμου είναι μια «ιδεολογικοποίηση του μίσους». Τί κρίμα ένας φιλόσοφος να μην έχει αντιληφθεί ότι η «ιδεολογικοποίηση του μίσους» ήταν το ζητούμενο αυτού του πολιτικού συστήματος.
Τί κρίμα ένας φιλόσοφος να μην έχει καταλάβει ότι η «ιδεολογικοποίηση του μίσους» είναι η πραγματικότητα που ζούμε και ότι από αυτήν ακριβώς τη φάση θέλουμε εμείς να βγούμε. Κι όταν λέω «εμείς» εννοώ εμάς, τον κόσμο. Είπαμε, πρέπει να τα ξεκαθαρίζουμε αυτά τα πράγματα.
Την «ιδεολογικοποίηση του μίσους» λοιπόν, μετά τη μεταπολίτευση – διότι πριν υπήρχε σε καθημερινή βάση – τη ζήσαμε όλοι εκείνο το βράδυ της 18ης Οκτωβρίου του 1981, οπότε και χιλιάδες νικητών – προσωπικών οπαδών του Ανδρέα Παπανδρέου ξεχύθηκαν στους δρόμους ως Ούννοι ρημάζοντας εκλογικά κέντρα της ΝΔ και σπάζοντας στο ξύλο όσους ηττημένους νεοδημοκράτες βρήκαν μέσα σε αυτά.
Στη συνέχεια, η «ιδεολογικοποίηση του μίσους» εντατικοποιήθηκε βολεύοντας στο Δημόσιο κάθε περιθωριακό στοιχείο που είχε βρεθεί με την πλευρά των νικητών, με την πράσινη κάρτα, με το ρουσφέτι και την υποταγή στον πράσινο βουλευτή.
Κι ύστερα ήρθε η ολοκλήρωση της «ιδεολογικοποίησης του μίσους», με τους Κένταυρους ή Ρέιντζερς της ΟΝΝΕΔ, τη δολοφονία Τεμπονέρα, τα ανοιχτά κεφάλια μέσα στα αμφιθέατρα πανεπιστημίων.
Η «ιδεολογικοποίηση του μίσους», ολοκληρώθηκε όταν ο δικομματισμός αποφάσισε να στηρίξει από κοινού τα ΜΑΤ, με κάτι δηλώσεις του τύπου «Το κράτος είστε εσείς» και κάτι Αρκουδέους.
Οπότε, τελειώσαμε με αυτό. Ο κ. Ράμφος μπορεί να φιλοσοφεί ήσυχος. Την «ιδεολογικοποίηση του μίσους» που φοβάται ότι θα έρθει, τη ζούμε εδώ και δεκαετίες σε αυτή τη χώρα.
Όμως ο φιλόσοφος εξέφρασε και έναν άλλο φόβο του, λέγοντας ότι αυτό το «χάος» μπορεί να οδηγήσει σε μία Χούντα. Ποιον άραγε μπορούν να τρομοκρατήσουν οι φοβίες του κ. Ράμφου, ώστε να καθίσει σπιτάκι του ήσυχος για να μην πλακώσει «καμιά Χούντα»;
«Οι Χούντες είναι μη νομιμοποιημένες από το λαό κυβερνήσεις». Άραγε, πόσο νομιμοποιημένο από το λαό είναι το σημερινό καθεστώς της Ελλάδας; «Οι Χούντες είναι στρατιωτικά καθεστώτα». Όμως, ποια η διαφορά τους από τα αστυνομικά καθεστώτα; «Οι Χούντες φυλακίζουν ανθρώπους». Όμως υπάρχουν και οι Χούντες που αφήνουν να κυκλοφορούν ελεύθεροι, άνθρωποι που διέπραξαν εγκλήματα κατά της Ελλάδας και του λαού της. «Η σημερινή κυβέρνηση είναι εκλεγμένη, άρα δημοκρατική». Και ο Χίτλερ εκλέχθηκε, δημοκράτης κι εκείνος;
Ας αφήσουμε τις φοβίες του κ. Ράμφου κι ας δούμε λίγο την πρόταση που κατέθεσε ως «μοναδική λύση αυτή τη στιγμή για να ηρεμήσει η χώρα». Ο κ. Ράμφος υποστήριξε ότι αυτή τη στιγμή δεν πρέπει να γίνουν εκλογές – κι ο Χασαπόπουλος χαμογέλασε ευτυχισμένος – αλλά να δημιουργηθεί μία κυβέρνηση «εθνικής ανάγκης» η οποία αφού συμμαζέψει τα πράγματα θα οδηγήσει τη χώρα σε νηφάλιες εκλογές.
Μάλιστα, σε αυτή την κυβέρνηση δε θα πρέπει να συμμετέχουν πρόσωπα από κομματικούς χώρους, σύμφωνα με τον κ. Ράμφο.
Ξεπερνώ το γεγονός ότι όλες οι Χούντες αυτοβαφτίζονται κυβερνήσεις εθνικής ανάγκης. Σταματώ σε άλλο σημείο. Είναι δυνατόν ένας φιλόσοφος να μην αντιλαμβάνεται ότι το πρόβλημα σε μία… προβληματική «δημοκρατία» δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά οι πολιτικές;
Ακόμη κι αν αλλάξουν τα πρόσωπα, αλλά ακολουθήσουν την ίδια πολιτική, ποιον άλλο σκοπό θα εξυπηρετούσε αυτή η κυβέρνηση «εθνικής ανάγκης» πλην του να δώσει πίστωση χρόνου στην ίδια καταστροφική πολιτική εναντίον της Ελλάδας και των πολιτών της; Σαφώς και είναι ένας πονηρός τρόπος για να πάρουν παράταση λεηλασίας οι τοκογλύφοι, αλλά εμάς πόσο καλό θα μας έκανε; Ρητορικό το ερώτημα.
Δεύτερον, ποιοι άραγε θα αποτελούσαν αυτή την κυβέρνηση «εθνικής ανάγκης»; Η επιλογή των προσώπων δε θα γινόταν, φυσικά, από τη βουλή, αλλά από τον πρωθυπουργό της Ελλάδας.
Όμως ο πρωθυπουργός της Ελλάδας που δεν πάει ούτε για κατούρημα αν δεν έχει πάρει εγγράφως την άδεια της Τρόικας, θα ήταν δυνατόν να δημιουργήσει μια κυβέρνηση προσωπικοτήτων που θα στρεφόταν κατά της Τρόικας;
Είναι φανερό πως ο κ. Ράμφος δεν έχει αντιληφθεί ότι τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και τα συμφέροντα της Τρόικας είναι σε σύγκρουση. Αν η σημερινή κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου ήθελε να υπηρετήσει τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, γιατί να μην το έκανε μόνη της αλλά να διόριζε μια κυβέρνηση «εθνικής ανάγκης» για να το πράξει; Αλλόκοτο, ακόμη και για έναν φιλόσοφο!
Δε θα ήταν περίεργο αν η «λύση» περί κυβέρνησης εθνικής ανάγκης που κατέθεσε κ. Ράμφος ήταν μια πρωτοποριακή πρόταση που, έστω, ακουμπούσε την ουτοπία. Όμως, πρόκειται για μία πρόταση που καταθέτουν εδώ και καιρό αρκετοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ώστε και να μην αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους πλέον, αλλά και να συνεχίσουν να απολαμβάνουν των προνομίων και των απολαβών τους. Επίσης, την ίδια πρόταση καταθέτει μονίμως η κ. Μπακογιάννη. Θα μπορούσε κανείς σε αυτό το σημείο να μιλήσει μέχρι και για ταύτιση της φιλοσοφίας με τον κυνισμό της μικροπολιτικής.
Έχω την αίσθηση ότι οι φιλόσοφοι, οι μεγαλοδημοσιογράφοι και οι λοιποί opinion makers θέλουν να μας χρυσώσουν το χάπι του κ. Ράιχενμπάχ. Νομίζουν ότι μας ενοχλεί επειδή είναι Γερμανός. Ας μάθουν λοιπόν, ότι το πρόβλημά μας δεν είναι αυτό. Δε χρειάζεται να είσαι φιλόσοφος για να το καταλάβεις, αλλά θα το γράψω λιανά.
Άραγε πόσο χαζούς μας θεωρούν για να πιστεύουν ότι αν δεν έρθει ένας Ράιχενμπάχ, αλλά αναλάβει την εξόντωσή μας ένα ελληνικό επίθετο όπως το «Παναρίτη» εμείς θα νιώσουμε χαρούμενοι;
Δείχνουμε για τόσο ηλίθιοι; Δε μπορώ να το καταλάβω. Ο Ράιχενμπάχ μπορεί να προκύψει κάποια μέρα με μεταφυσικό τρόπο, φιλέλληνας. Η κ. Παναρίτη ποτέ! Κι άλλωστε, όσο εκλεγμένος από τον ελληνικό λαό είναι ο Ράιχενμπάχ, άλλο τόσο θα είναι κι ένας κάποιος «Γεωργιάδης» ή «Κωνσταντινίδης» που θα διοριστεί ως σωτήρας από το καθεστώς.
Δεν τολμώ ούτε θέλω να αμφισβητήσω την ευρυμάθεια του κ. Ράμφου ή τον τίτλο του «ενός από τους μεγαλύτερους Έλληνες στοχαστές αυτή τη στιγμή». Μπορώ όμως να διατηρώ το δικαίωμά μου να μην παραπλανηθώ από κανέναν.
Και για να δείτε ότι προσωπικά δεν έχω κάποιο πρόβλημα με τον κ. Ράμφο, θα σας ενημερώσω ότι κυκλοφόρησε το νέο του βιβλίου με τίτλο «Η λογική της παράνοιας». Άλλωστε, ήταν κι αυτός ένας λόγος που βρέθηκε στην εκπομπή του MEGA, αν και σίγουρα δεν ήταν ο πιο σημαντικός. Πόσο κρίμα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου