«ΕΥΤΥΧΕΙΤΕ…»

January 14th, 2012 | Author: kartesios

Διάβαζα ένα ενδιαφέρον άρθρο του Γιώργου Γραμματικάκη στο protagon.gr, με τίτλο «Το exit». Στο σημείο του κειμένου του που πρότεινε να εξέλθουμε της νοσηρής Ελλάδας και να μεταβούμε σε εκείνη την παράλληλη Ελλάδα όπου «ανήκουν οι άνθρωποι της Τέχνης που, συχνά ανέστιοι και πένητες, επιμένουν να δημιουργούν στο θέατρο, στη μουσική, στον κινηματογράφο», σκάει στο πλάι της σελίδας, διαφήμιση των εμφανίσεων στο «Παλλάς» των Αλεξίου – Γαλάνη. Ε, χαμογέλασα με τη διαβολική σύμπτωση, άνθρωπος είμαι.
Το μεσημέρι του Σαββάτου, στο δελτίο ειδήσεων του MEGA και αφού έχουν ειπωθεί όλα τα τραγικά περί της οικονομικής κατάστασης, σκάει η είδηση (;), διαφήμιση (;) της «πολύ πετυχημένης» έναρξης των εμφανίσεων στο «Παλλάς», των Αλεξίου – Γαλάνη. Ε, ξαναγέλασα. Κυρίως εκεί που το ρεπορτάζ έλεγε πως «το παρών στην πρεμιέρα έδωσαν πολλοί εκπρόσωποι του πολιτικού κόσμου».
Πριν λίγες ημέρες, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, διασκέδασε με τα τραγούδια της τον πρώην πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου ο οποίος καθόταν με την παρέα του στα πρώτα τραπέζια του μαγαζιού που εμφανίζεται η τσιριχτή αοιδός.

Παρεμπιπτόντως, τα εισιτήρια στο «Παλλάς» για όσους επιθυμούν να συγκινηθούν, κοστίζουν: 60€ (διακεκριμένη), 55€, 50€, 45€, 40€, 35€, 25€, 20€. Η πληροφορία δίνεται καλοπροαίρετα, διότι άνθρωποι είναι και οι καλλιτέχνες, πρέπει να πάνε καλά οι συναυλίες τους και να ζήσουν.
Φυσικά, ο Γιώργος Γραμματικάκης όταν έγραφε για ανθρώπους της Τέχνης ανέστιους και πένητες δεν πιστεύω να αναφερόταν στις τρεις προαναφερθείσες «κυρίες του ελληνικού τραγουδιού» ή στο Διονύσιο Σαββόπουλο, τον Γεώργιο Νταλάρα κι άλλους διάσημους.
Εκτιμώ, όπως και όλοι μας φαντάζομαι, τους «ανέστιους και πένητες» καλλιτέχνες, αν και δεν είναι μόνο κάποιοι καλλιτέχνες «ανέστιοι και πένητες», ούτε μόνο αυτοί προσφέρουν στην Τέχνη. Δεν είναι δηλαδή προϋπόθεση απαραίτητη να πεινάς και να μην έχεις στον ήλιο μοίρα για να δημιουργήσεις.
Επίσης, δε χρειάζεται να είσαι ανέστιος και πένητας καλλιτέχνης για να αντισταθείς. Να σταθείς στο πλευρό του κόσμου. Να συμμετέχεις σε συναυλία διαμαρτυρίας και στήριξης απολυμένων. Να προχωρήσεις σε συμβολικές κινήσεις για να καταγγείλεις τα όσα συμβαίνουν στη χώρα σου και στους πολίτες – πελάτες σου.
Μπορείς να είσαι γνωστός καλλιτέχνης και να είσαι και αξιοπρεπής ταυτόχρονα. Δηλαδή να μη χαριεντίζεσαι με τους φορείς του καθεστώτος, να μη φωτογραφίζεσαι μαζί τους, να μην τους διασκεδάζεις, να μη συγχνωτίζεσαι μαζί τους. Εν ολίγοις, να μην κάνεις τον μαλάκα ότι δεν τρέχει τίποτα, μόνο και μόνο για να τσεπώσεις κι άλλα φράγκα.
Όταν δεν το κάνεις αυτό, όταν τραγουδάς το «παίζαν οι μικρότεροι κλέφτες κι αστυνόμους» κι έξω από το μαγαζί σου υπάρχουν ανοιχτά κεφάλια από τους μπάτσους, ενώ μέσα κουνάνε χαζοχαρούμενα τα κεφάλια τους και χτυπάνε ρυθμικά παλαμάκια οι πολιτικοί που έδωσαν τις εντολές ν’ ανοίξουν κεφάλια, μετά συγχωρήσεως, αλλά άντε και γαμήσου.
Πού και πού ακούω και διαβάζω το ερώτημα «μα πού είναι οι άνθρωποι του πνεύματος να μπουν μπροστά;». Α, μην τους ψάχνετε, στο «Παλλάς» είναι. Ή βραβεύονται από την Ακαδημία Αθηνών. Ή αγωνιούν για ένα κρατικό βραβείο λογοτεχνίας.
Πάντως μην τους ψάχνετε ανάμεσά μας. Έχουν πάει με τους «άλλους».
Ποια συνειδησιακά προβλήματα και υστερίες, τώρα; Αυτά είναι για τους γραφικούς και τους παράξενους. Για μαλάκες και κομμουνιστές, που θα έλεγε κι ο Πάγκαλος.
Κι έτσι, εντελώς αυθόρμητα, θυμήθηκα αυτό.

Το «Μεγάλο μας τσίρκο» που όταν οι λογοκριτές της χούντας κατάλαβαν ότι το έργο δεν ήταν μια απλή κωμωδία αλλά περνούσε στον κόσμο αντιδικτατορικά μηνύματα σταμάτησαν τις παραστάσεις, οι πρωταγωνιστές του έργου συνελήφθησαν και η Τζένη Καρέζη κλείστηκε στη φυλακή για τρεις μήνες.
Ευτυχώς που τότε δεν υπήρχαν «μεγάλες κυρίες και κύριοι του ελληνικού τραγουδιού». Το πιθανότερο είναι ότι θα τραγουδούσαν το «Ω ρε Γιώργο Παπαδόπουλε» και «το κοινό που κατέκλυσε το χώρο» θα χειροκροτούσε με θέρμη τους καλλιτέχνες. Ευτυχείτε, που θα έλεγε κι ο αείμνηστος Άλκης Στέας.