ΠΙΟ ΑΠΛΑ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ

February 12th, 2012 | Author: kartesios

Διαβάζοντας τη δήλωση της Ντόρας Μπακογιάννη ότι θα ψηφίσει «Ναι» στα μέτρα, αλλά «με πόνο ψυχής», μου ήρθε στο μυαλό το εξής περιστατικό. Όταν κάποιος δημοσιογράφος ρώτησε τον Γλύξμπουργκ: «Μα πώς είναι δυνατόν να λέτε ότι ήσασταν αντίθετος με το πραξικόπημα, από τη στιγμή που τρέξατε πρώτος να φωτογραφηθείτε μαζί με τους πρωτεργάτες της Χούντας κατά την ορκωμοσία τους;», εκείνος απάντησε το απερίγραπτο: «Πόζαρα συνοφρυωμένος σε εκείνη τη φωτογραφία, σε αντίθεση με τη συνήθη πρακτική μου να ποζάρω χαμογελαστός. Μέσω αυτής της κίνησης (να μη χαμογελάω) έστειλα το μήνυμα της δυσαρέσκειάς μου στον ελληνικό λαό».
Σήμερα, η Ν. Μπακογιάννη συζητιέται περισσότερο για τη ράτσα από την οποία κατάγεται –οικογενειακή και πολιτική ράτσα – παρά για τις θέσεις της. Το κόμμα της αντιμετωπίζει τη χλεύη της πλειοψηφίας των πολιτών και η ίδια προσπαθεί να μετατρέψει σε είδηση, την προσχώρηση του κάθε αποτυχημένου και πικραμένου πολιτευτή στο κόμμα της.

Κι, όμως, μόλις το Νοέμβριο του 2009 η εν λόγω πολιτικός φιγουράριζε ως φαβορί για την ηγεσία της ΝΔ και, μάλιστα, πολλοί πίστευαν ότι αυτή θα ήταν η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Δεν ήταν οι επιλογές της Μπακογιάννη που τη διέγραψαν από το κάδρο των πρωταγωνιστών του πολιτικού μέλλοντος της Ελλάδας, ούτε η διαχείριση κρίσιμων αποφάσεων. Αυτό που πλήρωσε η Ντόρα Μπακογιάννη, είναι η ξαφνική απόφαση των πολιτών να απομυθοποιήσουν την πολιτική τάξη στην Ελλάδα, ξεκινώντας από τα στελέχη που βρισκόταν ψηλότερα.
Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Παπανδρέου, Ντόρα Μπακογιάννη, Κάρολος Παπούλιας, αποδομήθηκαν με τον τρόπο που τους άξιζε. Εφιαλτικά. Σε τέτοιο βαθμό, που μόνο ο πρώτος τον αντιλήφθηκε κι εξαφανίστηκε. Οι άλλοι τρεις, ακόμη επιμένουν να γίνονται κομμάτια και θρύψαλα.
Σε αυτό το σημείο, ο νεοφιλελεύθερος Μεσσιανισμός, αποφάσισε να δράσει για την επιβίωσή του, προσφέροντάς μας την «εναλλακτική» πρόταση ενός «κυρίου, μη πολιτικού, άφθαρτου, με ευρωπαϊκό προφίλ και κύρος».
Εδώ τα πράγματα έγιναν πολύ χειρότερα. Ο Μεσσίας Παπαδήμος που είχε αρχικά τη «δημοσκοπική έγκριση» του 80% των πολιτών, σήμερα δέχεται κατάρες από την ίδια πλειοψηφία. Είναι πλέον εμφανές ότι τα όποια κόλπα του πολιτικοοικονομικού συστήματος διαρκούν όλο και λιγότερο. Έχουν μικρή ημερομηνία λήξης.
Η οικονομική κρίση κατάφερε δύο πράγματα. Το πρώτο ήταν να αποκαλυφθεί εντελώς η μετριότητα, η φτήνια και η ανικανότητα των πολιτικών νάνων της χώρας. Το δεύτερο ήταν ότι έκανε τους πολίτες πιο ψυλλιασμένους και τους έθεσε ως ίσο προς ίσο απέναντι στους χθεσινούς κεχαγιάδες που όριζαν τη ζωή τους. Το πρώτο πράγμα που χρεοκόπησε, λοιπόν, στην Ελλάδα ήταν η πολιτικη και οι εκπρόσωποί της. Το πληρώσαμε ακριβά, αλλά ήρθαν όλα στο πραγματικό τους μέγεθος.
Ας δούμε λίγο και την άλλη χρεωκοπία, της οικονομίας. Αυτή, με την οποία επανειλημμένως μας έχουν εκβιάσει οι πολιτικοί ταγοί. Είπε χτες στο τρομοκρατικού χαρακτήρα διάγγελμά του ο Λουκάς Παπαδήμος: «Λένε ορισμένοι: από ένα τέτοιο οικονομικό πρόγραμμα που περιλαμβάνει επώδυνα μέτρα, καλύτερη η χρεοκοπία. Πλανώνται οικτρά όσοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο, ή δημαγωγούν επικίνδυνα. Μια άτακτη χρεοκοπία θα έριχνε τη χώρα μας σε μια καταστροφική περιπέτεια. Θα δημιουργούσε συνθήκες ανεξέλεγκτου οικονομικού χάους και κοινωνικής έκρηξης.
Οι αποταμιεύσεις των πολιτών θα κινδύνευαν. Το κράτος θα αδυνατούσε να πληρώσει μισθούς, συντάξεις, να καλύψει στοιχειώδεις λειτουργίες, όπως τα νοσοκομεία και τα σχολεία, καθώς έχει ακόμα πρωτογενές έλλειμμα πάνω από 5 δισ. ευρώ. Δηλαδή τα έσοδα του κράτους δεν αρκούν για να καλύψουν τις δαπάνες, ακόμα κι αν παύαμε να εξυπηρετούμε το χρέος».
Αυτό, λοιπόν, θα γινόταν στην κατά Παπαδήμο χρεωκοπία. Ας δούμε όμως εν ολίγοις, τι περιλαμβάνει το πακέτο που καλούνται να ψηφίσουν σήμερα οι βουλευτές και υποτίθεται ότι θα αποτρέψει τη χρεωκοπία.
Σύμφωνα με αυτή τη δανειακή σύμβαση, όλα τα χρήματα που θα δανειστεί η χώρα, θα δεσμευτούν αυτομάτως σε ειδικούς λογαριασμούς και θα χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά για την αποπληρωμή χρεών και διάσωση των τραπεζών. Άρα, από πού θα έρθει η ανάπτυξη μέσω αυτών των δανείων; Ούτε ένα ευρώ δε θα «πέσει» στην αγορά. Ούτε ένα ευρώ δε θα χρησιμοποιηθεί για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Σε ποια σωτηρία χώρας αναφέρεται βαθιά ψευδόμενος ο κ. Παπαδήμος; Σε μία περαιτέρω υπερχρέωση μας οδηγεί η λύση του και τίποτε παραπάνω.
Επίσης, σύμφωνα με αυτή τη δανειακή σύμβαση το 100% των εσόδων του Κράτους θα χρησιμοποιείται για την εξυπηρέτηση των δανείων και αυτή θα είναι η προτεραιότητα. Ποια θα είναι η επίπτωση αυτής της δέσμευσης των κρατικών εσόδων; Απλή: «Το κράτος θα αδυνατούσε να πληρώσει μισθούς, συντάξεις, να καλύψει στοιχειώδεις λειτουργίες, όπως τα νοσοκομεία και τα σχολεία». Αυτό ακριβώς δηλαδή που περιέγραψε ο Παπαδήμος ως τον εφιάλτη της χρεωκοπίας, καλούμαστε να το ζήσουμε ως «μη χρεωκοπημένοι».
Εν ολίγοις, ούτε οι ίδιες οι λέξεις του διαγγέλματος που μας διάβασε δεν είναι ικανές να πείσουν η μία την άλλη. Και στις δύο περιπτώσεις χρεωκοπούμε. Απλώς, αν χρεωκοπήσουμε μόνοι μας και χωρίς την ψήφιση της δανειακής σύμβασης, υπάρχει η ελπίδα της ανάκαμψης μέσω της στάσης πληρωμών των δανείων, ενώ αν ψηφιστεί η σύμβαση τότε χάνουμε αυτό το δικαίωμα, καθώς το αγγλικό δίκαιο στο οποίο εντασσόμαστε αναλαμβάνει τον πλειστηριασμό της χώρας και την κατάσχεση των εσόδων και των πόρων της.
Ο Παπαδήμος τρομοκρατεί για να παραδοθούμε άνευ όρων και εθελοντικά. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ συντάσσονται με αυτή την παράδοση και συμφωνούν στη διάλυση της χώρας. Οι βουλευτές καλούνται σήμερα να διαλέξουν, μεταξύ μίας χρεωκοπίας με προοπτική ανάκαμψης και μίας προδοσίας.
Οι παραιτήσεις τύπου Ζούνη, βέβαια, είναι διπλά προδοτικές και κατάπτυστες. Όχι μόνο δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες, τής μέχρι σήμερα προδοσίας τους, αλλά παραδίδουν τη σκυτάλη στον επόμενο πρόθυμο δοσίλογο.
Σε κάθε περίπτωση, η ανακοινωθείσα από τον Παπαδήμο «κοινωνική έκρηξη» καθώς και το «ανεξέλεγκτο οικονομικό χάος» είναι προ των πυλών. Μέχρι χτες, οι μόνοι που σκεφτόμασταν το μέλλον μας, την προσωπική μας επιβίωση και τα παιδιά μας ήμασταν εμείς.
Σήμερα, ήρθε η ώρα να τα σκεφτούν οι βουλευτές. Η κοινωνική έκρηξη μπορεί να είναι βίαιη, μπορεί να κάνει κάποια λάθη, αλλά το βέβαιο είναι ότι έχει στόχους. Κι όταν τα θύματα εξεγείρονται, δεν υπάρχει άλλος στόχος πέρα από τους βασανιστές τους.