'' Να σταθώ στα πόδια μου '' Λεωνίδας Μπαλάφας - Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης (official video)

Στίχοι: Λεωνίδας Μπαλάφας. Μουσική: Λεωνίδας Μπαλάφας – Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης. Σκηνοθεσία: Θοδωρής Παπαδουλάκης Παραγωγή Indigo View 2015 https://www.youtube.com/watch?v=AufQINNTbNc

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑΣΜΟΣ


Επειδή καλό είναι να παραμυθιαζόμαστε, αλλά ακόμη καλύτερο να ζούμε με την αλήθεια, ας καταλάβουμε ότι οι πρώτοι που βάζουμε πλάτες για να στηριχθεί το καθεστώς αυτό, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Δε μας αρέσει, αλλά έτσι είναι.
Κάνουν απεργία και κινητοποιούνται δυναμικά οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, αρχίζουμε οι υπόλοιποι «Αααααντε ρε το αρχίδι τον Φωτόπουλο, καλά να πάθουν». Κάνουν απεργία οι ταξιτζήδες «άαααααντε ρε, οι παλιοταρίφες, καλά να πάθουν».
Κάνουν απεργία οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα «άααααντε ρε τα κωλόπαιδα που παίρνουν τόσα επιδόματα, καλά να πάθουν». Κάνουν απεργία οι νοσοκομειακοί και καταλαμβάνουν το υπουργείο υγείας «άαααααααντε ρε, τους αλήτες που παίρνουν φακελάκια, καλά να πάθουν».
Κάνουν απεργία οι εφοριακοί «άαααααντε ρε τα καθίκια, που φτιάχνουν κώλο από τη μονιμότητα, καλά να πάθουν». Πάνε οι καθηγητές των ΑΕΙ να διαμαρτυρηθούν «άααααντε ρε που είναι συντεχνία και παίρνουν ένα κάρο λεφτά, καλά να πάθουν».

Κλείνουν την ΕΡΤ «άντε ρε τα τσατσόνια που ήταν τόσα χρόνια βολεμένα, καλά να πάθουν». Πάνε οι φοιτητές να διαμαρτυρηθούν «άααααντε ρε τα τσογλάνια που τρώνε τα λεφτά του μπαμπά τους και κρατάνε κλειστές τις σχολές, καλά να πάθουν».
Ε, ωραία, αν τελικά όλοι καλά να πάθουν, τότε πού είναι το πρόβλημα με τις αποφάσεις που παίρνει το καθεστώς; Προς τι η γκρίνια;
Αφού δικαίως κόβει μισθούς, προχωρά σε απολύσεις, ξεπουλάει Υγεία και Παιδεία, που είναι το πρόβλημα; Έχω αρχίσει να τρελαίνομαι. Νομίζω πλέον ότι οι Έλληνες αυτό ζητούσαν. Ένα τέτοιο καθεστώς που θα διορθώσει τις «αδικίες» που βασάνιζαν τη συνείδησή τους και γέμιζε με εφιάλτες το αίσθημα δικαίου τους.
Ξεφορτώνουν σκουπίδια στο Ελληνικό και πάνε να αντιδράσουν τρεις κι ο κούκος. Πάνε να κλείσουν τις χωματερές οι εργαζόμενοι στους Δήμους κι όταν φτάνουν τα ΜΑΤ βλέπουν όλο κι όλο 20 ανθρώπους. Κι ένα περιπολικό να πήγαινε μόνο του, θα το είχε τελειώσει το θέμα.
Οι άνεργοι και οι απολυμένοι, ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Μόνο στην κριτική είναι κι αυτοί. «Άααααντε ρε που μιλάτε κι εσείς που έχετε δουλειά», λένε για όσους έχουν ακόμη δουλειά.
Εν πάση περιπτώσει, ποια θα μπορούσε να είναι η σπίθα που θα ξεσήκωνε την πολυαναμενόμενη «εξέγερση», «επανάσταση», «ξεσηκωμό»; Καμία, φυσικά. Ο ένας βλέπει στο πρόσωπο του άλλου έναν μαλάκα και τίποτα περισσότερο.
Δικαίως θα ρωτούσε κάποιος «και τι θες να κάνουμε; Να στηρίξουμε τις παθογένειες;». Το πιθανότερο είναι ότι αυτός που θα κάνει την ερώτηση ή μόλις δεν έκοψε απόδειξη σε πελάτη ή μόλις βγήκε από κατάστημα και δέχτηκε να πληρώσει μικρότερη τιμή και να μην πάρει απόδειξη.
Αλλά φυσικά αυτό δεν είναι παθογένεια. Αυτό είναι φυσιολογικό επειδή το κάνουμε εμείς «ε και τι θες μωρέ μαλάκα να κάνουμε τώρα;». Κατά τα λοιπά, θα πάει σπίτι του, θ’ ακούσει στις ειδήσεις για τη φοροδιαφυγή και θα αγανακτήσει.
Λες και η φοροδιαφυγή είναι απρόσωπη, γίνεται μόνη της. Λες και τα χρήματα που βγαίνουν παράνομα στο εξωτερικό καλλιεργούνται στα χωράφια και δεν έχουν περάσει από τα χέρια μου και τα χέρια σου.
Εν ολίγοις, πού πάμε; Στο διάολο, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Είναι τόσο αλληλοσυγκρουόμενα τα συμφέροντα των Ελλήνων που σήμερα αγανακτούν, ώστε δεν πρόκειται να τα βρουν μεταξύ τους.
Επίσης, δεν είναι μόνο η αφετηρία της αγανάκτησης που διαφέρει, είναι και το ζητούμενο αυτής της αγανάκτησης. Ο ένας θέλει να πέσει το καθεστώς για να έρθει η Ν.Δ., ο άλλος για να πάρει μεγαλύτερο ποσοστό ο ΣΥΡΙΖΑ, ο τρίτος για να παραμείνει το πελατειακό Δημόσιο αλλά να έχει δικό του γνωστό στη νέα κατάσταση, ο τέταρτος επειδή του κόπηκαν οι λαμογιές και δε μπορεί να ρίξει πολλά λέλουδα στον Ρέμο.
Υπάρχουν και κάποιοι ελάχιστοι ιδεολόγοι που θέλουν να αλλάξουν την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα. Αυτοί μπορεί μεν να είναι τα καλύτερα παιδιά απ’ όλους μας, αλλά είναι οι άνθρωποι που στο τέλος θα φάνε τη μεγαλύτερη πίκρα γιατί θα ζήσουν στο πετσί τους το «Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ.
Καληνύχτα…».
Από τους Έλληνες, ακόμη και αυτή την κρίσιμη ώρα, λείπει η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα. Ο κάθε ένας ξεχωριστά και η κάθε επαγγελματική τάξη διεκδικεί τον τίτλο του πιο μεγάλου θύματος, ενώ βλέπει όλους τους υπόλοιπους σαν τους πιο βολεμένους.
Έτσι πάμε. Την αλήθεια να λέμε. Γι’ αυτό κι ο Βενιζέλος ακούγεται κάθε μέρα να λέει για μας «άαααααντε ρε, αφού είναι μαλάκες, καλά να πάθουν».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου