ΤΕΕ: Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΡΙΠΛΑΣΙΑ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΣΥΜΦΩΝΗΘΗΚΕ

«Φωτιές» ανάβει η οικονομικοτεχνική μελέτη που παρουσίασε σήμερα σε ειδική εκδήλωση το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας και αποτιμά την αξία του Ελληνικού στα 3 δισ. Ευρώ, ποσό τρεις φορές μεγαλύτερο από την προσφορά αγοράς που έχει κάνει δεκτή το ΤΑΙΠΕΔ.
Σύμφωνα με την έκθεση, τα 3 δισ. Ευρώ, είναι η συντηρητική εκτίμηση της αξίας της έκτασης, ενώ, είναι κατά 222% μεγαλύτερη από τα 915 εκατομμύρια ευρώ στα οποία έχει συμφωνήσει κατ΄αρχήν το ΤΑΙΠΕΔ. Αντιστοιχεί σε κόστος γης 92 ευρώ ανά τετραγωνικό μέτρο δόμησης αξία που δεν υπάρχει, πουθενά στις γύρω περιοχές.
Ο πρόεδρος του ΤΕΕ, μάλιστα, Χρήστος Σπίρτζης, εκτοξεύει βολές κατά του Ταμείου Ιδιωτικοποιήσεων χαρακτηρίζοντάς το ως «ένα κακής ποιότητας δημοπρατήριο, χωρίς τιμές εκκίνησης και με μία προσφορά.Υπάρχει μεγάλο ζήτημα για τη λειτουργία του».

Η αξία θα μπορούσε να είναι πενταπλάσια
Η εκτίμηση της επενδυτικής αξίας έγινε με βάση το σχέδιο αξιοποίησης της συνολικής έκτασης 6,203 τ.μ. του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, του τέως Ολυμπιακού Κέντρου Ιστιοπλοΐας και του Αθλητικού Κέντρου Νεότητας Αγίου Κόσμα, με βάση τη μελέτη της «Ελληνικό ΑΕ», η οποία ενσωματώθηκε πλήρως στο νόμο 4062/20012, βάση του οποίου έγινε η πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος για την μεταβίβαση του 100% των μετοχών της εταιρίας από τον ΤΑΙΠΕΔ.
«Η σημερινή εκτίμηση, πέρα των υπολοίπων, βασίζεται στο σενάριο του ΤΑΙΠΕΔ, ώστε να μπορεί να γίνει σύγκριση της τιμής πώλησης και της πραγματικής αξίας του Ελληνικού με αυτό το απαράδεκτο μοντέλο, που υιοθετήθηκε. Αν υιοθετούνταν άλλο μοντέλο διαγωνιστικών διαδικασιών, η εκτίμηση θα ήταν μεγαλύτερη και ίσως πολλαπλάσια της σημερινής. Έχουμε ξαναπεί ότι το ΤΑΙΠΕΔ είναι ένα κακής ποιότητας δημοπρατήριο, χωρίς τιμές εκκίνησης και με μία προσφορά. Υπάρχει μεγάλο ζήτημα για τη λειτουργία του ΤΑΙΠΕΔ», τόνισε ο Χρ. Σπίρτζης ξεκαθαρίζοντας ταυτόχρονα ότι σε αυτή τη φάση από πλευράς ΤΕΕ, δεν κρίνεται ούτε το θέμα της αξιοποίησης ή μη του Ελληνικού ούτε το περιεχόμενο της μελέτης της «Ελληνικό ΑΕ», η οποία λήφθηκε υπόψη μόνο και μόνο επειδή είναι τεχνικοποιημένη, και μπορεί να αποτελέσει βάση για απολύτως συγκεκριμένη και αξιόπιστη εκτίμηση. Ο πρόεδρος του ΤΕΕ θέλοντας να προλάβει όσους μιλήσουν για καθυστερημένη παρέμβαση θύμισε ότι το ΤΕΕ προσπάθησε να οδηγήσει την κυβέρνηση, τους δημόσιους φορείς και το ΤΑΙΠΕΔ σε διάλογο με την κοινωνία, σε διαφανείς διαδικασίες για αξιοποίηση και όχι εκποίηση του Ελληνικού.

ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΣΩΣΙΒΙΟΥ

Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται. Τι γίνεται όμως αν είναι καραφλός επειδή έχει μοιράσει τις τρίχες του σε success story, σε σπουδαία ευρήματα της Αμφίπολης και σε «ΕΓΩ σκίζω τα μνημόνια κάθε μέρα»; Σε αυτή την περίπτωση δεν έχει από πού να πιαστεί. Πνίγονται. Επιτέλους! Οι μπουρμπουλήθρες των stress tests βγαίνουν με αγωνία στην επιφάνεια. Η μετοχή της Εθνικής στα 2 ευρώ. Φτηνότερη από μια εξάδα εμφιαλωμένων νερών. Ρέστα από τσιγάρα η πάλαι ποτέ Μεγάλη Κυρία του Χρηματιστηρίου.
Αυτά, σήμερα. Και είναι πολλά τα ανάλογα σημερινά. Γι’ αυτό και κανείς δεν προλαβαίνει να ασχοληθεί με τα παλιά. Όπως όταν μας έλεγαν ότι η Ελλάδα δεν είχε κανένα περιθώριο να διαπραγματευτεί το Μνημόνιο έχοντας ως όπλο της την έξοδό της από την ευρωζώνη. Τότε που μας έλεγαν ότι ήμασταν ένα τίποτα κι ότι οι Ευρωπαίοι μας κάνουν χάρη που μας πνίγουν στα χρέη.
Ο απερχόμενος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο παραχώρησε την τελευταία του συνέντευξη στον Πολ Τέιλορ του πρακτορείου ειδήσεων Reuters και μεταξύ άλλων ανέφερε μία ιδιωτική σύσκεψη που είχε συγκαλέσει με κορυφαίους οικονομολόγους από ευρωπαϊκές και αμερικανικές τράπεζες τον Ιούλιο του 2012.
«Τους έκανα δύο ερωτήσεις. “Πόσοι από εσάς πιστεύετε ότι η Ελλάδα θα είναι ακόμη στην ευρωζώνη στα τέλη του έτους;”. Όλοι, εκτός από έναν, είπαν ότι δεν θα είναι. Το κεντρικό σενάριο προέβλεπε την έξοδο της Ελλάδας. Κατόπιν ρώτησα: “Πόσοι από εσάς πιστεύετε ότι θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε το ευρώ με τη σημερινή του μορφή;” Οι απαντήσεις ήταν πενήντα-πενήντα».
Ο Μπαρόζο δήλωσε ότι πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του μήνα εκείνου στην προσπάθειά του να πείσει τον πρωθυπουργό της Ελλάδας Αντώνη Σαμαρά να προωθήσει ευρείες μεταρρυθμίσεις και τη Γερμανίδα καγκελάριο την ισχυρότερη αρχηγό κράτους στην ΕΕ, να κρατήσει την Ελλάδα στην ευρωζώνη.

Η σύγκρουση με το συγκριτικά καλύτερο

Τρίτη, Οκτωβρίου 28, 2014

H κριτική που γίνεται στον ΣΥΡΙΖΑ -καλόπιστη και με ειλικρινή ανησυχία από φίλους, κακόπιστη και παραπειστική από εχθρούς- για την στροφή του προς το πιο μετριοπαθές, γίνεται μέχρι τώρα με βάση όσα ο ΣΥΡΙΖΑ λέει από μόνος του. Ας μη λησμονούμε δηλαδή αυτόν τον βασικό παράγοντα: ότι αν ακούγεται πιο προσγειωμένος σε σχέση με παλιότερα, ακούγεται μέχρι τώρα με δική του επιλογή κι ενώ μιλά αποκλειστικά εξ ονόματός του. Ένα φαινομενικά προβοκατόρικο λοιπόν, αλλά νομίζω, βάσιμο, ερώτημα, είναι αν το -κάθε άλλο παρά απίθανο με τα σημερινά δεδομένα- ενδεχόμενο μη αυτοδύναμης πρωτιάς του, θα αποτελεί στην πραγματικότητα για τον ίδιο πρόβλημα που θα του δένει τα χέρια ή, αντίθετα, ένα ανακουφιστικό άλλοθι που σε μεγάλο βαθμό θα του τα λύνει, προκειμένου να μπορεί να κάνει αναδιπλώσεις χωρίς να είναι ο ίδιος ο αποκλειστικά υπόλογος: δεν φταίμε εμείς, δεν μας έδωσε αυτοδυναμία ο λαός, δεν μπορούμε να κάνουμε όλα όσα θα θέλαμε και με τον τρόπο που θα θέλαμε, για να μπορέσουμε να κάνουμε όμως τα περισσότερα από αυτά είναι αναγκαίο να συμβιβαστούμε με τον κυβερνητικό μας εταίρο (είτε Ποτάμι λέγεται αυτός είτε όπως λέγεται). Για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε είναι αναγκαίο να υποχωρήσουμε.

Ας σκεφτούμε λοιπόν το σενάριο στο τέλος του δρόμου να προκύψει κυβέρνηση συνεργασίας με βασικό κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ να δίνει μεν τον τόνο, αλλά με τον τόνο να είναι υπονομευμένος και πάντως χαλιναγωγημένος. Τι είδος τέλος του δρόμου θα είναι αυτό; Πόσο αναντίστοιχο θα είναι με όλη την προηγούμενη διαδρομή του; Και κυρίως πόσο ασύμβατο με όλη την ριζικότητα της σύγκρουσης που βιώσαμε σε κάθε επίπεδο τα τελευταία χρόνια, πόσο αναντίστοιχο με την τομή που μας χώρισε στα δυο; Ή ίσως πάλι θα είναι αναντίστοιχο μόνο με το πνεύμα της διετίας μέσα του 2010 - μέσα του 2012. Ίσως από τον Ιούνιο του 12 και ύστερα τα γεγονότα έπαψαν να συνδιαμορφώνονται από τους δρόμους (αν και εν προκειμένω οι δυο βασικές τομές της περιόδου, το κλείσιμο της ΕΡΤ και όσα ακολούθησαν τη δολοφονία του Φύσσα, μπορούν να διαβαστούν και έτσι και αλλιώς στο πόσο καθοριστική υπήρξε η λαϊκή αντίδραση). Πού πήγε όλη αυτή ο οργή; Εκτονώθηκε; Θα ξανάρθει; Η ομαλότητα νίκησε πάνω στα κουφάρι της ελληνικής κοινωνίας, που επέλεξε τελικά ομαλότητα με κάθε τίμημα; Είναι η ίδια ομαλότητα που καθιστά τον ΣΥΡΙΖΑ ολοένα και λιγότερο τρομακτικό προς τον μέσο χρήστη και που απαιτεί από αυτόν προκειμένου να του δώσει ακόμη μεγαλύτερη ώθηση, να γίνει ακόμη περισσότερο «υπεύθυνος»;

Με χρέωση Σαμαρά

• 

Τους μεγάλους ηγέτες τους αναγνωρίζεις από τη διορατικότητά τους. Τους μικρούς, από την ευελιξία με την οποία αλλάζουν θέσεις. Ας πάμε λοιπόν στον ηγέτη Αντώνη Σαμαρά. Στις 27 Οκτωβρίου του 2011, σε μια ομιλία του αμέσως μετά την απόφαση για το κούρεμα του χρέους και τη νέα δανειακή σύμβαση (ήταν τότε που οι βουλευτές δεν μπορούσαν να βγουν ούτε στις παρελάσεις), δήλωσε για τις εξελίξεις και τη συμφωνία των Βρυξελλών:
«Τελικά, με το κούρεμα που αποφασίστηκε, το χρέος της χώρας μας το 2020 θα είναι όσο ήταν και το 2009, πριν μπούμε στο Μνημόνιο, δηλαδή 120% του ΑΕΠ! Αυτή η κυβέρνηση, όχι μόνο μας έφερε δύο χρόνια φορο-επιδρομών και λιτότητας, αλλά χωρίς ίχνος ντροπής τολμά και πανηγυρίζει πως, σε εννιά χρόνια από σήμερα, το 2020, θα μας έχει φτάσει και πάλι στο 2009 και μάλιστα υπό πολύ χειρότερες συνθήκες! Κι ενώ θα έχει εκποιηθεί μεγάλο μέρος της δημόσιας περιουσίας».
Μέχρι τότε, Μέρκελ και Σαρκοζί δεν ήθελαν κανένα κούρεμα γιατί ήταν φορτωμένοι με ελληνικά ομόλογα. Έτσι, φρόντισαν να τα ξεφορτωθούν για να περάσουν στη συνέχεια στο κούρεμα με κουπ Βενιζέλου. Αλλά το θέμα δεν είναι τι έκανε η Μέρκελ, αλλά ο Σαμαράς. Ο πρόεδρος της ΝΔ είπε αυτό που ήταν μάλλον αυτονόητο. Η Ελλάδα είχε μπει στο μνημόνιο, επειδή το χρέος της το 2009 έφτανε στο 129,7% του ΑΕΠ. Αναρωτιόταν λοιπόν δικαίως ο Σαμαράς, γιατί τόσες φοροεπιδρομές και λιτότητα αφού το 2020 το χρέος θα είναι στα επίπεδα του 2009;

ΟΧΙ άλλο κάρβουνο

• 

✎από Κώστας Βαξεβάνης

Αναρωτιέμαι ποιό έθνος. Αυτό που πολέμησε στο μέτωπο ή των στρατηγών που το εγκατέλειψε και διέφυγε στην Μέση Ανατολή; Των ανθρώπων που βγήκαν στο βουνό αντάρτες ή των δοσίλογων που στη συνέχεια κυβέρνησαν τη χώρα με τον μανδύα του πατριώτη; Των κακόμοιρων που πέθαναν από την πείνα στην Κατοχή ή των μαυραγοριτών που έγιναν βιομήχανοι και εφοπλιστές φτιάχνοντας το success story της εποχής;
Η Ιστορία δείχνει πως υπάρχουν δύο έθνη. Αυτό που είναι έτοιμο να προασπίσει την ελευθερία και τα δικαιώματά του και ένα ακόμα που ανεμίζει σημαίες μπας και κρύψει στη σκιά τους όλες τις βρωμιές και τις προδοσίες.
Οι εθνικοί μύθοι, τα εθνικά ψέματα δεν δημιουργούνται για να διατηρήσουν εθνικές ομοψυχίες, αλλά για να κρυφτούν πίσω τους όσοι έφταιξαν.
Παρακολουθώ στην τηλεόραση τις σιδερόφραχτες παρελάσεις (είναι αναμφίβολα των αστυνομικών) και φαντάζομαι πόσο στοιχίζει αυτό το παραμύθι της εθνοπερηφάνειας την ώρα που πεθαίνουν άνθρωποι γιατί δεν έχουν να φάνε και η κυβέρνηση δεν δίνει έστω ένα ευρώ για να διεκδικηθούν οι πολεμικές αποζημιώσεις.

Διαχωρίζει την θέση του από την πλειοψηφία της ηγεσίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο Γ. Ρούσσης και απευθύνει προβληματισμούς προς αναποφάσιστους αριστερούς

Από ΒΑΘΥ , Παρασκευή, 24 Οκτωβρίου 2014 | 2:04 π.μ.

Αρκετά  ενδιαφέρουσα η τοποθέτηση του Γιώργου Ρούσση που γίνεται μέσα από την ιστοσελίδα του Σχεδίου Β’ και εντυπωσιακή η κριτική που κάνει στην πλειοψηφία της ηγεσίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΝΑΡ, η οποία σύμφωνα με τον ίδιο «λειτουργεί δυστυχώς σαν μικρογραφία του κουκουεδίστικου σεχταρισμού»

 Προβληματισμοί προς αναποφάσιστους αριστερούς

Είναι βέβαιο ότι η μεγάλη πλειοψηφία των αριστερών έχει αποφασίσει να ψηφίσει στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές τον ΣΥΡΙΖΑ . Είναι επίσης βέβαιο ότι αυτό το ρεύμα θα ισχυροποιείται όσο θα πλησιάζουμε προς τις εκλογές από την εντεινόμενη πόλωση ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, η οποία αντικειμενικά καλλιεργείται και από τον ισχύοντα απαράδεκτο, αντιδημοκρατικό, εκλογικό νόμο .

Παράλληλα εκτός των πιστών ψηφοφόρων των υπόλοιπων αριστερών σχηματισμών, οι οποίοι παρά τις ραγδαίες δεξιόστοφες μετακυλήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες διενεργούνται σε παγκόσμια πρώτη πριν ακόμη αυτός κατακτήσει την κυβερνητική εξουσία, τείνουν να συρρικνωθούν, σε βαθμό που σε λίγο θα μιλάμε για ορισμένους από αυτούς για στρατηγούς δίχως στρατό, υπάρχουν και αρκετοί αριστεροί, οι οποίοι είτε έχουν αποφασίσει να ψηφίσουν τους εν λόγω σχηματισμούς με κρύα καρδιά, είτε παραμένουν ακόμη αναποφάσιστοι .
Καταθέτω λοιπόν ορισμένους προβληματισμούς που με βασανίζουν καιρό τώρα, και οι οποίοι θα μπορούσαν να συμβάλουν σε μια τεκμηριωμένη λήψη αυτής της απόφασης , και κυρίως να συμβάλουν στη στάση που κατά την ταπεινή μου γνώμη οφείλουμε να τηρήσουμε την κρίσιμη μετά τις εκλογές περίοδο.

- Όσον αφορά στον ΣΥΡΙΖΑ ξεκινάω από την εκτίμηση ότι και η πλέον αυστηρή κριτική απέναντι του δεν θα πρέπει να οδηγεί στην ισοπεδωτική θέση ότι το αν θα πρωτεύσει αυτός ή η ΝΔ στις εκλογές, δεν έχει καμία σημασία.

1943 – Έλληνες μαυραγορίτες, συλλεκτικό βίντεο

Για να μην ξεχνάμε μία Ελλάδα χωρισμένη και προδομένη. Αυτή είναι η ιστορία μας, Έλληνες εκμεταλλεύονται Έλληνες.
Θα πρέπει να μαθαίνουμε από το παρελθόν για να είμαστε πιο σοφοί σήμερα και στο μέλλον.
Ένα εξαιρετικό ντοκουμέντο από το αρχείο της ΕΡΤ.
Και μία ανάλυση από τον Ναπολέοντα Μαραβέγια (καθηγητής της Πολιτικής Οικονομίας, κάτοχος της Εδρας Jean Monnet στο ΓΠΑ και πρόεδρος του Εθνικού Ιδρύματος Αγροτικής Ερευνας) με τίτλο:
Πώς κυριάρχησαν οι μαυραγορίτες στην Κατοχή
Η γερμανοϊταλική κατοχή ήταν εξαιρετικά καταπιεστική, αρπακτική και βίαιη, όχι μόνο λόγω του φασιστικού χαρακτήρα του καθεστώτος των χωρών αυτών, αλλά και επειδή ο πόλεμος συνεχιζόταν τόσο στη Β. Αφρική όσο και κυρίως στην αχανή Ρωσία. Χρειαζόταν συνεπώς ο Αξονας οικονομικούς πόρους σε χρήμα, πρώτες ύλες και μεταφορικά μέσα, προκειμένου να συνεχίσει τις κατακτητικές του διαθέσεις σε άλλα μέτωπα. Από την άλλη πλευρά, τόσο η προπολεμική οικονομική κατάσταση της Ελλάδας όσο και οι καταστροφές του εξάμηνου πολέμου δημιουργούσαν εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες για την επιβίωση των Ελλήνων.

Καθάρματα: Τότε και τώρα

Από giorgis , Τρίτη, 28 Οκτωβρίου 2014 | 7:30 μ.μ.

Του Γ. Γ.  

«… σε κάθε τόπο θα βρεθούνε κάμποσα φιλόδοξα και ιδιοτελή καθάρματα, που θα εξυπηρετήσουν πρόθυμα τους σκοπούς μου, γιατί αυτό θα είναι ο μόνος τρόπος για να αναδειχτούν και να πλουτίσουνε στη χώρα τους….».

Α. Χίτλερ

Ετσι ακριβώς έγινε τότε και στην χώρα μας, έτσι ακριβώς συμβαίνει και σήμερα με ένα άλλου είδους κατοχή. Τότε με τις στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής  του άξονα συστρατεύτηκαν κάτι ελεεινά τομάρια από τους ταγματασφαλίτες μέχρι τμήματα του αστικού προσωπικού και τους βιομήχανους της εποχής.
Σήμερα που είμαστε υπό την κατοχή ντόπιου και ξένου κεφαλαίου δεν μας ληστεύουν υπό την απειλή των όπλων όπως τότε. Το κάνουν νομότυπα και με την βούλα του αστικού τους κοινοβουλίου. Μας ληστεύουν πετσοκόβοντας μισθούς και συντάξεις, μας οδηγούν στην εξαθλίωση, στην ανεργία, στην φτώχεια και την μιζέρια.  Και σαν να μην φτάνει αυτό, το μαύρο μέτωπο της αστικής δικτατορίας που βιώνουμε ξεπουλάει τα πάντα σε ντόπιους και ξένους καπιταλιστές. Από αεροδρόμια και λιμάνια μέχρι μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους.

Κάποτε όμως ο λαός μας με την πάλη του –και με μπροστάρηδες τους  κομμουνιστές- έδιωξε από την χώρα μας τις σιδερόφραχτες στρατιές των κατακτητών.

Τάγματα Ασφαλείας, οι υποτακτικοί των ναζί

Από ΒΑΘΥ , Τρίτη, 28 Οκτωβρίου 2014 | 5:11 μ.μ.

"Τα Τάγματα Ασφαλείας αποτελούν την τελευταία εφεδρεία του Ελληνικού Εθνους"

-Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδας Χρύσανθος

Ο Oρκος του ταγματασφαλιτη:

"Ορκίζομαι εις τον Θεόν, τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως εις τας διαταγάς του ανωτάτου αρχηγού του γερμανικού στρατού Αδόλφου Χίτλερ. Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθεισόμενας μου υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς ότι δια μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεων μου, τας οποίας δια του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθεί παρά των γερμανικών στρατιωτικών νόμων"

Με την ονομασία ΤΑΓΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ έμειναν γνωστές οι μονάδες που συγκροτήθηκαν το 1943-1944 από τις κατοχικές αρχές και την κυβέρνηση Κουϊσλιγκ Ιωάννη Ράλλη για την καταπολέμηση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Σκοπός της δημιουργίας τους, εκτός από την "εξοικονόμηση γερμανικού αίματος", ήταν, σύμφωνα με τον τότε στρατιωτικό διοικητή της Ελλάδας, Αλεξάντερ Λέερ, "να χρησιμοποιηθεί πλήρως η αντικομμουνιστική μερίδα του ελληνικού λαού, για να εκδηλωθεί φανερά και να εξαναγκαστεί σε απροκάλυπτη εχθρότητα κατά της κομμουνιστικής μερίδας". Η διεύρυνση, με άλλα λόγια, των κατά τόπους συμμαχιών του κατοχικού μηχανισμού και η μετατροπή του πολέμου κατά της Αντίστασης σε εμφύλιο.

ΤΟ ΟΡΓΙΟ ΤΩΝ ΟΡΝΙΩΝ

Στον επίλογο (;) αυτής της αστειότητας με τα stress tests των τραπεζών εμφανίστηκε η κυρία Βούλτεψη δηλώνοντας «Ο ΣΥΡΙΖΑ λυπάται που οι καταθέσεις των Ελλήνων είναι ασφαλείς». Ως εδώ όλα καλά. Η κατηγορία της Βούλτεψη είχε συγκεκριμένο στόχο και παραλήπτη. Τα κόμματα συνηθίζουν να μαλώνουν μεταξύ τους, έχει πλάκα.
Τι γίνεται, όμως, στην περίπτωση που η Βούλτεψη, ο Βορίδης, ο Γεωργιάδης, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος δεν απευθύνουν τις κατηγορίες τους προς ένα κόμμα, αλλά γενικά προς τους πολίτες που τολμούν να ασκήσουν κριτική στην κυβέρνηση; Τι γίνεται όταν ο Βενιζέλος δηλώνει γενικά «Λυπούνται όσοι ζουν πολιτικά ως παράσιτα του μνημονίου»; Τι γίνεται όταν ο Σαμαράς λέει αορίστως «Εμείς προχωράμε και αφήνουμε τους ακραίους στη μιζέρια τους»;
Τι γίνεται όταν δίνεται η γραμμή από υπουργικά και βουλευτικά γραφεία να γεμίσουν τα social media το πρωί της Κυριακής και εν αναμονή των αποτελεσμάτων των stress tests με ατάκες τύπου «Κατανοητή η χαρά σας να αποτύχουν οι ελληνικές τράπεζες, αλλά δε θα σας περάσει»;
Γίνεται το εξής απλό: Ενοχοποιείται η κριτική προς την κυβέρνηση και ταυτίζεται με την προδοσία της χώρας. Τους έχω ικανούς αύριο να ποινικοποιήσουν την κριτική. «Ακραίοι» κατά τον Σαμαρά είναι όσοι δε συμμερίζονται τη χαρά του για τις «επιτυχίες» του. «Πολιτικά παράσιτα του μνημονίου» χαρακτηρίζει ο Βενιζέλος όσους από την πρώτη στιγμή τάχθηκαν κατά του μνημονίου.

28η Οκτωβρίου: και αν λέγαμε «ΝΑΙ»;

26/10/2014

Μερικές σκέψεις του Χατζιδάκι, αλλά και του Ζαχαριάδη, για την εθνική επέτειο.
«Γιατί είπε το “ΟΧΙ” ο Μεταξάς, αφού θαύμαζε τον άξονα και κυβερνούσε με τον τρόπο του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού;» αναρωτιόταν ο Μάνος Χατζιδάκις, σε μια από τις ραδιοφωνικές του εκπομπές. Και ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα έδινε μόνος του την απάντηση: «Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά… Oι πιέσεις, οι Αγγλοι, τα ανάκτορα κτλ. Μπορεί κανείς να ερωτηθεί και αν λέγαμε ΝΑΙ; Πάλι στα ίδια θα ήμασταν. Ενα-δυο χρόνια υπό συμμαχική επιστασία –μήπως δεν είμαστε πέντε και δέκα χρόνια κάτω από αυτούς;– κι ύστερα μες στη συμμαχία και τέλος στην ευρωπαϊκή κοινότητα». Ο ανυπόμονος ακροατής ίσως να διέκρινε στα λόγια του μεγάλου μουσικοσυνθέτη μια αντεστραμμένη θεωρία των δύο άκρων, όπου η καταδίκη των συμμάχων μπορεί να οδηγήσει και σε μια επικίνδυνη ηθική απενοχοποίηση όσων συνεργάστηκαν με τους κατακτητές –σαν αυτή που επιχειρούν εδώ και δεκαετίες οι γνωστοί αναθεωρητές της ελληνικής και ευρωπαϊκής ιστορίας.
Ο Χατζιδάκις όμως έσπευδε αμέσως να διαλύσει τέτοιου είδους παρερμηνείες. «Ασε», έλεγε, «και εκείνη τη μεταπολεμική ψευδαίσθηση που μας την καλλιεργούσαν και οι πρώτες μεταπολεμικές κυβερνήσεις μας, ότι ήμασταν οι πρωταγωνιστές του πολέμου, οι περιούσιοι των συμμάχων. Πιστεύαμε στο τέλος, σαν τον Καραγκιόζη, πως εμείς σκοτώσαμε τον κατηραμένο όφι. Μεθύσαμε από δόξα, που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας. Για μια ακόμη φορά νικήσανε οι Χίτες, οι κουτσαβάκηδες, οι ταγματασφαλίτες, οι βασανιστές και οι μέλλοντες Μιχαλόπουλοι (σ.σ. εκδότης της “Ελεύθερης Ωρας”) και Κουρήδες. Αυτή είναι η 28η Οκτωβρίου».
Ενα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής Αριστεράς θα συμφωνούσε σήμερα με τον «δεξιό» Μάνο Χατζιδάκι για την εθνική εορτή. Είμαστε, λένε αρκετοί, η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που δεν γιορτάζει την απελευθέρωση αλλά την έναρξη του πολέμου, τιμώντας ουσιαστικά έναν φασίστα δικτάτορα, ο οποίος υπό διαφορετικές συνθήκες θα έφτιαχνε μια Ελλάδα κατ’ εικόνα και ομοίωση της ναζιστικής Γερμανίας. Είναι όμως αυτό το πραγματικό πνεύμα της 28ης Οκτωβρίου;

Το «ΟΧΙ» ενός μαθητή στις παρελάσεις

 infowar

25/10/2014

Λάβαμε και δημοσιεύουμε:
Γράφει ο Δημήτρης Ντόντης , μαθητής Α΄Λυκείου
Ο ρόλος τον μαθητικών παρελάσεων είναι εμείς οι μαθητές να τιμήσουμε τους ήρωες του έθνους μας οι οποίοι δώσανε την ζωή τους πολεμώντας για την ελευθερία και την εθνική μας αξιοπρέπεια. Πως όμως τους τιμούμε όταν οι μισοί από εμάς δεν ξέρουν καλά καλά τι γιορτάζουμε στις 28 Οκτωβρίου και τι στις 25 Μαρτίου ;
Η παρέλαση αποτελεί κατά την γνώμη μου ένα αυταρχικής νοοτροπίας έθιμο με χαρακτήρα στρατιωτικής εκπαίδευσης. Η παρέλαση δεν ενισχύει το εθνικό μας φρόνημα αλλά αντίθετα προωθεί :
α) Διαχωρισμούς-διακρίσεις: αγόρια μπροστά, κορίτσια πίσω (ξεκάθαρα σεξιστικό), αλλά και ψηλοί/ές μπροστά, κοντοί/ές πίσω (ολοφάνερα ακατανόητο). Και κυρίως «άξιοι/ες» (συνήθως οι καλύτεροι παπαγάλοι) ξεχωριστά και οι «κοινοί θνητοί» πίσω. Μάλιστα η εξάδα των άριστων μαθητών μόνο πηγαίνει συνήθως στη Δοξολογία και πάντα μπροστά και ξεκομμένη από τον υπόλοιπο μαθητικό ‘όχλο’. Εδώ επίσης, συναντάμε και το τεράστιο θέμα της απόρριψης των παιδιών με αναπηρίες και ειδικές ανάγκες. Η εγκύκλιος που επιτρέπει και τη συμμετοχή ανάπηρων στην παρέλαση περιορίζεται στους σημαιοφόρους και αποτελεί προφανώς επικοινωνιακό κόλπο, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γενικευτεί, αφού οι απαιτήσεις για τη συμμετοχή στα «παρελαύνοντα τμήματα» δεν σέβονται καθόλου τις ιδιαίτερες δυσκολίες και ανάγκες αυτών των παιδιών.
β) Μιλιταριστικά στοιχεία – στρατιωτική εκπαίδευση: Όλοι περπατάμε με το ίδιο βήμα, μετά από ατελείωτες ώρες εξάσκησης που μετατρέπει το σχολείο σε τσίρκο. Για να μπορούμε να «στοιχιζόμαστε» βλέποντας μόνο το κεφάλι του μπροστινού μας και να «ζυγιζόμαστε» ρίχνοντας ματιές στο πλάι στο/στη διπλανό/ή μας και εντέλει να κινούμαστε σαν ρομποτάκια με το ρυθμό που επιβάλλει η σφυρίχτρα ή το «ένα στο αριστερό». Ακούμε ακόμα παράλληλα στρατιωτικά εμβατήρια (ή αλλιώς την κακοποίηση της μουσικής).

Πέρασαν το τεστ των τραπεζών όσοι τις διαφημίζουν

26/10/2014

Μπορεί μια διαφήμιση να επηρεάσει το περιεχόμενο μιας είδησης; Για να μην θεωρηθούμε προκατειλημμένοι θα απαντήσουμε όχι. Υπάρχουν πραγματικά μέσα ενημέρωσης που δεν επηρεάζονται από τους διαφημιστές τους.
Τότε όμως κάποιος θα πρέπει να μας εξηγήσει γιατί το σύνολο των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης υποστηρίζει ότι τράπεζες, όπως η Πειραιώς, «πέρασαν» τα stress test τη στιγμή που απέτυχαν.





Μια πιθανή απάντηση έδωσε το e-tetradio, που γνωρίζει όσο ελάχιστοι τη διαφημιστική αγορά στα ελληνικά ΜΜΕ και μας υπενθύμισε ότι «Οι τράπεζες χρηματοδοτούν το 98% των ελληνικών ΜΜΕ». Δεν αναφερόμαστε φυσικά σε διαφημίσεις τύπου adsense που επιλέγονται χωρίς τη γνώση του ιδιοκτήτη του site αλλά για προσυμφωνημένα διαφημιστικά πακέτα μεγάλων ελληνικών τραπεζών.






Το γεγονός ότι δεν θα χρειαστεί να αντληθούν νέα κεφάλαια από τις αγορές ή από το «μαξιλαράκι» των 11,4 δισ. ευρώ του ΤΧΣ για τις ελληνικές τράπεζες δεν σημαίνει ότι πέρασαν το τεστ, όπως ψευδώς αναφέρουν οι τίτλοι αρκετών μέσων ενημέρωσης. Τρεις ελληνικές τράπεζες η Eurobank, η Πειραιώς και η Εθνική απλώς απέτυχαν.
Τα print – screen που ακολουθούν ίσως να αδικούν ορισμένα μέσα ενημέρωσης, δεν αδικούν όμως την γενική εικόνα της ενημέρωσης στην Ελλάδα. Απλώς αναζητήστε τη διαφήμιση μιας τράπεζας δίπλα σε κάθε θριαμβευτικό τίτλο.

ΕΝΑΣ-ΕΝΑΣ, ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ…

 

Πηγαίνει στη Βενεζουέλα, τον κράζουν επειδή «θέλει να μας κάνει Βενεζουέλα». Πηγαίνει στην Ουάσιγκτον και στο Βερολίνο, τον κράζουν «ότι ξεπουλήθηκε». Μιλά για τα θρησκευτικά δικαιώματα των μουσουλμάνων στην Ελλάδα, τον κράζουν. Πηγαίνει στο Άγιο Όρος, τον κράζουν. Μιλάει με τον Πάπα, τον κράζουν.
Όπου κι αν πάει, με όποιον κι αν μιλήσει, ένα σίγουρο έχει ο Τσίπρας. Το κράξιμο. Και, μάλιστα, το κράξιμο από τους ίδιους πολιτικούς χώρους. Από χώρους που συμμετέχουν στο εκλογικό παιχνίδι έχοντας αποδεχτεί πλήρως τους όρους αυτού του παιχνιδιού. Το να τον κράζουν οι αντιεξουσιαστές και οι αναρχικοί, ούτε περίεργο είναι, ούτε στραβό. Δεν τον ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς και χώρους. Καλά κάνουν. Οι θέσεις τους είναι (συνήθως) ξεκάθαρες.
Όμως το να κράζουν τον Τσίπρα οι γραφικοί της συγκυβέρνησης για οτιδήποτε κι αν κάνει, λειτουργεί υποστηρικτικά στο πρόσωπο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Παρατηρώντας και όχι συμμετέχοντας σε αυτή την τεράστια προεκλογική περίοδο πιστώνω στον Τσίπρα ότι διαθέτει την πλέον ρεαλιστική και ειλικρινή ματιά, επαναλαμβάνω, πάνω στο εκλογικό παιχνίδι και τους όρους του.
Ας δούμε τι απάντησε σε ερώτηση που του τέθηκε κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου στη ΔΕΘ:

Νοικοκυραίοι βουλευτές

• 

Συνηθίζεται να λέγεται πως η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Στην εποχή του μνημονίου, η πολιτική δεν μοιάζει και τόσο με τέχνη, αν και πολλά από τα αποτελέσματά της μοιάζουν αρκετά με την Γκουέρνικα. Ζωγραφίζει ο Σαμαράς, γλύφει (από το γλυπτό η λέξη) ο Βενιζέλος, σολάρει η Βούλτεψη.
Πέρα από μεταφορές και φιλοσοφικές προεκτάσεις, ζούμε την εποχή που η πολιτική σε μεγάλο βαθμό είναι η ιδιοτέλεια του πολιτικού. Σε αυτό που εμφανίζεται ως ιστορικό πεδίο της πολιτικής, οι ανθρώπινες αδυναμίες είχαν μεγαλύτερο ρόλο από αυτόν που υπολογίζει και γνωρίζει το κοινό. Οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, οι πολιτικοί δηλαδή, ακόμη και αν δεν αναπτύσσουν την τέχνη της πολιτικής, εκπαιδεύονται και εθίζονται τελικώς στην τέχνη της μετονομασίας. Οι ιδιοτελείς επιλογές βαφτίζονται «έθνος», «σωτηρία», «ανάγκη», άρα όποιος τις αμφισβητήσει, είναι αυτόματα άπατρις, καταστροφέας και δεν κατανοεί τις σύγχρονες αναγκαιότητες.
Από το παραδοσιακό ρουσφέτι, έως την ιστορική ρήση του Αντρέα που κατανοούσε γιατί ένας υπουργός «μπορεί να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του», φαίνεται πως η πολιτική των κυβερνώντων είναι ένα σύνολο ιδιοτελών απόψεων που θεωρητικά ευνοεί το κόμμα, άρα είναι δικαιολογημένη, για να καταλήξει να ευνοεί το πρόσωπο που τελικώς ταυτίζει τον εαυτό του με το κόμμα.
Στη σύγχρονη ελληνική ιστορία δύο μεγάλες πολιτικές μεταβολές δημιουργήθηκαν από εμφανή ιδιοτέλεια και συμφέρον. Η μία ήταν η Αποστασία η οποία έριξε την κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου τη δεκαετία του ’60. Η άλλη προέκυψε από τον Αντώνη Σαμαρά ο οποίος έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1993. Αν πιστέψουμε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τον Στέφανο Μάνο, η κυβέρνηση έπεσε γιατί ο νυν πρωθυπουργός εξυπηρέτησε οικονομικά συμφέροντα που συνδέονταν με τον ΟΤΕ και τις ψηφιακές παροχές.

Το δράμα του ελεγκτή της ΕΚΤ

ΓΙAΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦAΚΗΣ

Με αφορμή τα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας για τα αποτελέσματα των stress tests των τραπεζών, αποκτά ένα ακόμα πιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον το άρθρο του καθηγητή Γιάννη Βαρουφάκη στο HOT DOC που κυκλοφορεί, για τον τρόπο που τελικά τα πορίσματα παίρνουν «σάρκα και οστά»… Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο:
Του Γιάννη Βαρουφάκη
18η Οκτωβρίου 2014
Φανταστείτε το δράμα του να είσαι έντιμος υπάλληλος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και να σε έχουν στείλει στην Αθήνα να ελέγξεις τα λογιστικά βιβλία των τεσσάρων ελληνικών τραπεζών. Κατ΄αρχάς, γνωρίζεις πως δεν χρειάζεται να πασχίσεις ιδιαίτερα για να καταλήξεις στο συμπέρασμα πως το πόρισμά σου, αν είναι να πεις την αλήθεια, είναι προδιαγεγραμμένο: τράπεζες με βιβλίο δανείων από τα οποία τουλάχιστον το ένα τρίτο είναι μη εξυπηρετούμενα (κοινώς έχουν σκάσει) έχουν πτωχεύσει. Τελεία και παύλα.
Μπορείς όμως να γράψεις ένα τέτοιο πόρισμα; Θα πέσουν να σε φάνε οι ίδιοι οι προϊστάμενοί σου στην Φραγκφούρτη. Ο λόγος απλός: Έστω ότι βγαίνει αυτό το πόρισμα για μια τράπεζα στην Γερμανία ή στην Ολλανδία. Τότε το δημόσιο, όπως έχει κάνει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια, θα αναλάβει την εξυγείανση της εν λόγω τράπεζας, φορτώνοντας το κόστος στον φορολογούμενο. Άγαρμπο και άδικο αλλά εφικτό, δεδομένου ότι το γερμανικό ή το ολλανδικό κράτος έχουν περιθώριο να δανειστούν χωρίς το δημόσιο χρέος τους να θεωρηθεί, όπως το δικό μας, μη βιώσιμο.
Στην δική μας όμως περίπτωση, ένα τέτοιο πόρισμα δύο καταλήξεις μπορεί να έχει. Η μία είναι να πρέπει το πτωχευμένο κράτος μας να βαθύνει την πτώχευσή του, δανειζόμενο κι άλλα ποσά υπέρ των τραπεζών. Η άλλη είναι μια «λύση» Κυπριακού στυλ που προβλέπει η δήθεν Τραπεζική Ενοποίηση (που υπέγραψε ο κ. Στουρνάρας όσο ήταν ακόμα υπουργός οικονομικών), με κουρέματα των τραπεζικών καταθέσεων άνω του ποσού των εκατό χιλιάδων ευρώ, με περιορισμούς στις αναλήψεις όλων των υπόλοιπων, με επαναφορά των περιορισμών εξαγωγής «συναλλάγματος» και ελέγχων στα σύνορα της χώρας. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή.

Συντρόφισσα Γιάννα

• 

ΘΑΝAΣΗΣ ΚΑΡΤΕΡΟΣ

Τελικώς είχε ένα δίκιο εκείνος ο Γάλλος που αποφάνθηκε ότι η πολιτική είναι -γαλλιστί για λόγους σεμνότητας- grande putain. Ιδιαίτερα για όσους έχουν συνηθίσει να σκοτώνουν τη μάνα τους και εν συνεχεία να ζητούν επιδόματα ως ορφανοί. Διότι κοιτάξτε τι γίνεται τώρα με τη Γιάννα Αγγελοπούλου. Τρεις παράδες την έχουν κάνει. Ποιοι, αν έχετε τον Θεό σας; Μήπως οι αριστεριστές, οι αναρχικοί, οι τροτσκιστές, οι συνιστώσες της τρομοκρατίας, η κουρελαρία, οι εξώλης και προώλης εν γένει που βλέπουν μπουρζουά και βγάζουν φλύκταινες;
Όχι βέβαια. Την έκαναν κλοτσοσκούφι όλοι όσοι τη λάτρεψαν, την εξύμνησαν, την ταύτισαν με το Ολυμπιακό πνεύμα, με τον εθελοντισμό, με την ελληνική εφευρετικότητα. Εκείνοι που την είχαν κορώνα στο κεφάλι τους μέσα στα ψηφοδέλτια της Ν.Δ. Οι εκσυγχρονιστές που την ανέβασαν στον Όλυμπο ως κορυφαίο μάνατζερ της χώρας και στο πόντιουμ ως μαέστρο του έθνους, με τον Ζακ Ρογκ στα κρουστά. Εκείνοι που την πολιορκούσαν για πολιτικές δουλειές, για διαφημίσεις, για εργολαβίες, για γραφεία Τύπου. Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο!

Τους μισούμε και τους αξίζει

• 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΑΝΔΡΑΝΙΣΤAΚΗΣ

Το μίσος βλάπτει σοβαρά την υγεία. Εκκρίνει τοξίνες που επηρεάζουν αρνητικά όλα τα συστήματα του ανθρωπίνου σώματος. Σε βάθος χρόνου δε, μπορεί να προκαλέσει βλάβες ανήκεστες. Εξόχως βλαπτικό είναι το αδικαιολόγητο μίσος, να μισείς δηλαδή κάποιον χωρίς να το αξίζει. Εκείνος σου προσφέρει αγάπη απεριόριστη, μικρές καρδούλες περιτριγυρίζουν την κεφαλή του, σαν στεφάνι αγίου, κι εσύ απαντάς με λόγια βαριά και χειρονομίες άσεμνες. «Ν' αγαπάς και να μην αγαπιέσαι, τι καημός, τι καημός» που λέει και το παλαιό άσμα.
Ουδείς προφήτης εν τη εαυτού πατρίδι. Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Gallup, τον παγκοσμίου φήμης οργανισμό μετρήσεων με έδρα την Ουάσιγκτον, η Ελλάδα έχει την τρίτη πιο μισητή κυβέρνηση του πλανήτη. Το 86% των πολιτών έχει αρνητική γνώμη για την κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου και μόνο το 14% έχει γνώμη θετική. Χάλκινο μετάλλιο πίσω από την Βοσνία και την Βουλγαρία, όπου οι αρνητικές γνώμες φτάνουν στο 91% και στο 88%, αντιστοίχως. Τους άλλους τους τρώμε λάχανο, την Τσεχία, τη Μολδαβία, το Πακιστάν, το Περού, την Τζαμάικα και δεν συμμαζεύεται. Εμείς βέβαια δεν τα πιστεύουμε τα αμερικανάκια, εμείς πιστεύουμε τις δικές μας εταιρείες, που λένε ότι το 40% του ελληνικού λαού συμπαθεί τον Σαμαρά. Καλά σαράντα...

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟ ΖΑΛΟΓΓΟ

Τίποτε δεν αλλάζει. Εκτός από την ώρα. Που κι αυτή, μια μπρος – μια πίσω, τελικά ίδια μένει. Ο πρωθυπουργός έδωσε εντολή να αποζημιωθούν οι πληγέντες για την ανυπαρξία Κράτους. Εντολή για το αυτονόητο. Που κι αυτό κάθεται στον πάγκο ανέμελο επειδή ξέρει ότι δε θα παίξει ποτέ στο γήπεδο, καθώς οι εντολές, εντολές μένουν. Χρόνια τώρα.
«Δεν θα απολογηθώ εγώ για το ΠΑΣΟΚ», είπε ο υπουργός Εσωτερικών στους πολίτες που βγήκαν στους δρόμους με βρεγμένο βρακί. Και οι πολίτες εκείνοι έπαθαν αυτό που παθαίνουμε όλοι μπρος στο απύθμενο θράσος της βλακείας. Κόλλησαν! Μπλόκαραν! Κάτι ψέλλιζαν. Με τι δύναμη να φωνάξεις όταν στέκεται μπροστά σου το θλιβερό κουστούμι; Σε παραλύει η αμηχανία. Ποτέ δεν είσαι έτοιμος να αντιδράσεις σε αυτή τη ράτσα.
Αρνείται να απολογηθεί, λοιπόν, ο Ντινόπουλος για το ΠΑΣΟΚ με το οποίο συγκυβερνά, όμως το έτερον της ασυναρτησίας ο Άδωνις Γεωργιάδης απαιτούσε από τη Δούρου να απολογηθεί για τον Σγουρό. Για όσα δεν έκανε επί χρόνια. Κι έδωσε ο κ. Γεωργιάδης για πολλοστή φορά, δείγμα της ερασιτεχνικής πολιτικής του σκέψης σώζοντας τη Δούρου.
Διότι τη νέα… ριζοσπάστρια Περιφερειάρχη μόνο μια βροχή την έσωζε από τις πολιτικές επιπτώσεις της έγκρισης του προϋπολογισμού, με τον οποίο συνεχίζει να χαρίζει εκατομμύρια σε τσέπες προέδρων ποδοσφαιρικών ομάδων. Κι ενώ η Δούρου είχε στριμωχτεί και κανείς δε δεχόταν τις πραγματικά αστείες εξηγήσεις της για την εξυπηρέτηση σε διαπλεκόμενους, βγήκε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ και άλλαξε την ατζέντα χρεώνοντάς της ευθύνες για τις πλημμύρες, που όλοι γνωρίζουν πως δεν έχει.
Πολιτικοί ευκαιρίας. Της στιγμής. Γκαφατζήδες ολκής. Πρωταγωνιστές στην ηγεμονία του Τώρα. Τυχάρπαστοι. Αρπακολλατζήδες. Μας έχουν χεσμένους. Ξεχασμένους. Δεν ασχολούνται μαζί μας. Μεταξύ τους. Τα πάντα. Επί προσωπικού οι μάχες. Καβγάδες της γειτονιάς. Το «πολιτικό επίπεδο» αυτοεξορίστηκε ταπεινωμένο. Τους άφησε να μαλλιοτραβιούνται σαν πουτάνες για έναν πελάτη. Άντε καλά, για δέκα πελάτες. Τόσοι είναι οι επιχειρηματίες και οι τραπεζίτες που κάνουν περασιά από τις πιάτσες των πολιτικών.

ΟΥΤΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ

Τα χνώτα τους βρωμάνε ψέμα. Παραμένει κάθε νόμος του Μνημονίου, συνεχίζει να υφίσταται κάθε εφαρμοστικό του άρθρο, ζει και βασιλεύει κάθε ρύθμισή του, αλλά κατά τα λοιπά «βγαίνουμε από το Μνημόνιο». Λες και το Μνημόνιο ήταν ένα ρούχο που πετάμε από πάνω μας. Λες και το Μνημόνιο δεν είναι το νέο δέρμα που μας φόρεσαν και το κρατάνε δεμένο πάνω μας με νύχια και με δόντια.
Λες και είναι ικανοί να ζήσουν χωρίς Μνημόνιο και μαστιγώσεις. Τους έδωσαν ένα βιβλίο που είχε γραμμένη με κάθε λεπτομέρεια την καθημερινή ποινή μας κι αυτό ακόμη βαρέθηκαν να το διαβάσουν. Τεμπελχανάδες κι άχρηστοι.
Τώρα αυτοσχεδιάζουν προσπαθώντας να κρύψουν τις αποτυχίες τους και να μας φορτώσουν άλλες. Δε θα μάθουμε ποτέ αν μέσα σε όλο αυτό το ποινολόγιο του Μνημονίου υπήρχε έστω και κάτι σωστό, καθώς κι αυτό λάθος θα το έκαναν. Αποτυχημένοι σε όλα. Ανίκανοι. Για πέταμα.
Τσουβάλια άδεια, πεταμένα σε μια άκρη της Ευρώπης. Σαν πόντικες προσπάθησαν να βγουν στις αγορές, τρόμαξαν από τα πόδια που πήγαν να τους πατήσουν, έτρεξαν πίσω στη φωλιά σκούζοντας κι άρχισαν να τσιρίζουν ότι φταίνε όλοι οι άλλοι. Πλην αυτών. Των βρωμερών που βλέπουν σαν ανάκλιντρα τα ποντικοκούραδά τους.
Τόσο κοντοί που δε μπορούν να δουν από ψηλά τι χώρα έφτιαξαν επί πέντε, δεκαπέντε, εικοσιπέντε, τριανταπέντε χρόνια. Τόσο ελάχιστοι που δε χωράει μέσα τους καμιά αξιοπρέπεια. Κι έτσι τώρα μπορούν να καταριούνται το παρελθόν που οι ίδιοι έχτισαν. Να κατηγορούν ανωνύμως τα ονόματά τους.
Ένα Μνημόνιο λιγότερο, ένα Μνημόνιο περισσότερο, σιγά το κακό. Μέσα στο άδειο τους κεφάλι. Τελευταία ανταλλάγματα δίνουν και κανείς δεν τα δέχεται. Η εντολή έλεγε να καταστρέψουν τα σπαρτά για να φυτέψουν άλλα τ’ αφεντικά τους. Κι αυτοί από το μέγα πάθος της δουλοπρέπειας έκαψαν γη κι εργάτες. Να δείξουν πόσο πιστά σκυλιά είναι. Μα ποιος να τη θέλει τώρα αυτή την καταστροφή με τους απελπισμένους;

”Κι αν λίγο ξαποστάσαμε να γιάνουν οι πληγές μας, ήρθε ο καιρός να δείξουμε ποιές είναι οι αντοχές μας”

Posted on 21/10/2014 by soshalkidiki

21 Οκτωβρίου 2012. Μαζευτήκαμε απ΄το πρωί μια παρέα, δυό – δυόμιση χιλιάδες άνθρωποι. Με χαμόγελα που θα ανεβαίναμε στις Σκουριές, με μια αγωνία στη ματιά γιατί οι Σκουριές μας ήταν (και είναι ακόμη) στα χέρια των χρυσοθήρων.
Φτάσαμε στο Χοντρό Δέντρο κι αφήσαμε τα αυτοκίνητά μας εκεί, ο θόρυβος και η μορφή τους δεν ταιριάζουν με το δάσος. Αρχίσαμε να περπατάμε τα οχτώ χιλιόμετρα που μας χώριζαν απ΄τις Σκουριές. Δεν μιλούσαμε, δεν τραγουδούσαμε, δεν ακούγονταν συνθήματα. Η οργή κι ο πόνος μας καταλάγιασαν απ΄την μυρωδιά των δέντρων και τους ήχους του δάσους. Γίναμε ένα με το δάσος, ακόμη κι αν ήμασταν χιλιάδες απ΄το ίδιο αυτό είδος – το ανθρώπινο είδος – που ήρθε για να το καταστρέψει.
Μας πήρε ώρες το περπάτημα μέχρι εκεί. Μέχρι εκεί που τους χρυσοθήρες φύλαγαν πάνοπλοι αστυνομικοί …
Η 21η Οκτωβρίου 2012 θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη και στα κορμιά μας. Ήταν η μέρα που όποιος συμμετείχε στην πορεία στον Κάκαβο βίωσε στο πετσί του, τι θα πει προβοκάτσια, τι θα πει κρατική καταστολή, τι θα πει νόμιμη βία, τι θα πει καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τι θα πει εξευτελισμός .
Μια μέρα που, για το κίνημα μας, σηματοδότησε την αρχή και το τέλος σε πολλές εξελίξεις. Εκείνη τη μέρα το κράτος του ”Δένδια-Σαμαρά” στοχοποίησε και ποινικοποίησε τον αγώνα μας. Χιλιάδες άνθρωποι στο δάσος των Σκουριών για μια πορεία. Χιλιάδες μπάτσοι στο βουνό για την καταστολή αυτής της πορείας και την φύλαξη του χώρου. Του χώρου που καταπάτησαν. Της γης μας και των δέντρων που μας έχουν θρέψει για τόσα χρόνια.

ΖΗΤΑΝΕ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

 

 

Τελείωσαν. Το ξέρουν. Σπαρταράνε. Εκλιπαρούν για «εθνική συνεννόηση». Δηλαδή να τους δοθεί μια παράταση στην Εξουσία. Εθισμένοι, που δεν τους αξίζει οίκτος. Με το ναρκωτικό της αλαζονείας. Ξιπασμένα τίποτα.
Αρνούνται να πιστέψουν ότι δε θα επιστρέψουν σε εκείνο που ήταν πριν, αλλά στα χειρότερα. Καίνε πριν φύγουν. Στήνουν παγίδες. Σκάβουν ακόμη πιο βαθιά τους λάκκους που ετοίμαζαν για εμάς. Ελπίζοντας ότι ακόμη κι όταν φύγουν, εμείς θα συνεχίσουμε να πέφτουμε μέσα.
Χρόνια ολόκληρα χαμένα για εμάς. Κερδισμένα γι’ αυτούς. Ζητάνε εκδίκηση τα χρόνια. Κάθε χαμένη μέρα ζητάει την εκδίκησή της. Τιμωρούσαν εμάς. Τις ώρες μας. Τις μέρες μας. Τις άγρυπνες νύχτες για το φόβο που ξημέρωνε.
Τώρα ψοφάνε. Εγκαταλειμμένοι από τ’ αφεντικά τους. Υποκρίνονται ότι γελάνε. Ότι διασκεδάζουν. Διαφημίζουν μία ανύπαρκτη άνεση. Μόνο και μόνο για να μη ζητήσουν συγγνώμη. Που ούτως ή άλλως δε θα γίνει δεκτή.
Μας βάφτισαν ενόχους για όσα εγκλήματα έκαναν εκείνοι. Μας τιμωρούσαν. Το απολάμβαναν. Το διασκέδαζαν. Ναι, αργήσαμε αλλά μάθαμε ποιοι είναι οι ληστοσυμμορίτες της Ιστορίας. Μάθαμε ποιοι ηδονίζονται να σφάζουν ανθρώπους. Ποιοι σκοτώνουν αθώους.
Παρατηρώ τον πανικό τους. Τα έχουν χαμένα. Λόγια ασυνάρτητα. Μέχρι το τέλος φωνάζουν «εσύ φταις». Παραληρούν. Δεν πίστευαν ότι το τέλος τους θα έρθει έτσι. Δεν πίστευαν καν ότι θα έρθει το τέλος.

ΚΟΙΝΟΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΣ

Εξεμάνη το γαλάζιο σύμπαν όταν ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Γιάννης Δραγασάκης, είπε πως «σήμερα αρκεί ένας ισχυρός επιχειρηματίας, ένας εφοπλιστής, ένας εκδότης μεγάλος ή μεσαίος ή ένας φίλος του πρωθυπουργού να τηλεφωνήσει στο Μαξίμου και να ακυρώσει ένα νόμο ή ένα πρόστιμο».
Η Εντιμότητα έβγαλε φωνή μέσα από τα χείλη του υπουργού Επικρατείας, Δημήτρη Σταμάτη και είπε: «Ο κ. Δραγασάκης διατύπωσε ή μια βαριά κατηγορία ή μια βαριά συκοφαντία» και στη συνέχεια ζήτησε από τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ να πει συγκεκριμένα ονόματα.
Εδώ γεννάται ένα θέμα. Ο κ. Σταμάτης ζητά «ονόματα» για να αθωώσει τον κ. Δραγασάκη από την κατηγορία της συκοφαντίας ή για να ενεργήσει τα δέοντα και να ζητήσει άμεση παρέμβαση όλων των εισαγγελέων της χώρας ταυτόχρονα;
Αν συμβαίνει μόνο το πρώτο και ο κ. Σταμάτης ενδιαφέρεται αποκλειστικά για το ήθος του κ. Δραγασάκη, τότε ομολογεί ότι ακόμη κι αν δοθούν «ονόματα» δεν θα υπάρξει κάποια συνέχεια. Αν, όμως, ισχύει το δεύτερο κι άλλωστε αυτό είναι το ουσιαστικό που ενδιαφέρει την κοινωνία, τότε μπορεί να ζητήσει αυτά τα «ονόματα» από τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, που «αποτελεί κεφάλαιο για τον τόπο».
Ο Κώστας Καραμανλής, ως γνωστόν, είχε πει ότι «μας κυβερνούν πέντε νταβατζήδες» και μάλιστα είχε υποσχεθεί πόλεμο εναντίον τους. Επειδή είναι σχεδόν βέβαιο ότι Δραγασάκης και Καραμανλής αφήνουν υπονοούμενα για τα ίδια «ονόματα», είναι λογικό ότι ο κ. Σταμάτης θα πρέπει να ρωτήσει και τον κ. Καραμανλή. Εκτός κι αν στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρεται να μάθει τα «ονόματα», αλλά να δηλώσει τη δειλία και την εξάρτηση ΟΛΟΥ του πολιτικού συστήματος από τα συγκεκριμένα «ονόματα». Σε αυτή την περίπτωση ομολογώ πως τα κατάφερε.

ΒΟΥΛΩΣΤΕ ΤΟ ΠΙΑ!

Δε χρειάζονται πολλά λόγια. Αυτογελοιοποιούνται με κάθε τους ανάσα. Είπε σήμερα ο –στέρεψαν και οι χαρακτηρισμοί – Αργύρης Ντινόπουλος μιλώντας στο ΣΚΑΪ: «Εμείς μιλάμε με μετρήσιμα μεγέθη όχι με αόριστες υποσχέσεις όπως ο Τσίπρας… λέει κάτι συγκεκριμένο ο Τσίπρας; 1,2,3,4;».
Από την άλλη, αποκαλύπτει σήμερα το «Έθνος» τα «μετρήσιμα μεγέθη» και τις «συγκεκριμένες υποσχέσεις» της κυβέρνηση των Ντινόπουλων. Αυτές είναι: «Με φοροελαφρύνσεις κατατίθεται στη Βουλή τη Δευτέρα το προσχέδιο του νέου προϋπολογισμού. Το προσχέδιο περιλαμβάνει οχτώ φοροελαφρύνσεις που θα υλοποιηθούν σταδιακά μέσα στο 2015.
Οι νέες ρυθμίσεις προβλέπουν “κούρεμα” σε φόρους εισοδήματος και πρόστιμα στην εφορία, διευκολύνσεις για την εξόφληση οφειλών στο δημόσιο, κατάργηση πλασματικών φόρων στις αγοραπωλησίες ακινήτων, καθώς και στην κατοχή αυτοκινήτων και περιουσιακών στοιχείων, απαλλαγές από «χαράτσια» ανενεργών επιτηδευματιών και κίνητρα για διαγραφές οφειλών απότραπεζικά δάνεια. Στο προσχέδιο δεν θα υπάρχει χρονοδιάγραμμα για το πότε ακριβώς θα τεθούν σε εφαρμογή τα νέα μέτρα, ενώ παράλληλα γίνεται λόγος για τη στάση της τρόικας απέναντι στις προθέσεις της κυβέρνησης, καθώς φαίνεται πως οι τροϊκανοί δεν είναι απόλυτα πεπεισμένοι για το κόστος εφαρμογής των φοροελαφρύνσεων.

ΤΟ ΠΙΑΣΑΜΕ ΤΟ ΥΠΟΝΟΟΥΜΕΝΟ

Το Δημόσιο δεν λειτουργούσε σωστά. Η κυβέρνηση αντί να το βελτιώσει, προτιμά να το διαλύσει, να το εξαϋλώσει, να το πουλήσει σε μικρά κομματάκια.
Η ΕΡΤ δε λειτουργούσε σωστά. Η κυβέρνηση αντί να βελτιώσει τη λειτουργία της την έκλεισε μέσα σε μία νύχτα προχωρώντας στην ίδρυση ενός κομματικού εκτρώματος που ούτε στον καθρέφτη δεν αντέχει να κοιταχτεί.
Η Δημόσια Υγεία δε λειτουργούσε σωστά. Αντί να την κάνουν καλύτερη, τη διέλυσαν και την παραχώρησαν σε μία Ανώνυμη Επιχείρηση.
Η Δημόσια Παιδεία δεν λειτουργούσε σωστά. Αντί να τη βελτιώσουν προτίμησαν να τη διαλύσουν δημιουργώντας τάξεις με απροσδιόριστο αριθμό μαθητών και αφήνοντας τα σχολεία με κενά χιλιάδων καθηγητών.
Οι ΟΤΑ δε λειτουργούσαν σωστά. Αντί να προσπαθήσουν να βελτιώσουν τη λειτουργία τους, επέλεξαν να τους αποδομήσουν και ύστερα να τους χαρίσουν στον Φούχτελ.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ …
Οι τράπεζες δεν υπολόγισαν τα ρίσκα δανεισμού, δεν αντελήφθησαν την οικονομική κρίση όταν έπρεπε, δάνειζαν με ανεξέλεγκτα επιτόκια μετατρέποντας το φτηνό χρήμα που έπαιρναν σε πανάκριβο δανεισμό που έδιναν. Εν ολίγοις, οι τράπεζες δε λειτούργησαν καθόλου σωστά. Αντί να κλείσουν, όπως οφείλει να κλείνει κάθε επιχείρηση που τα κάνει όλα λάθος, έσπευσε η κυβέρνηση να τις χρηματοδοτήσει και να τις κάνει ψευδώς κερδοφόρες ώστε να συνεχίσουν να λειτουργούν λανθασμένα και εις βάρος των πολιτών.
Οι παραχωρησιούχοι των εθνικών οδών δεν υπολόγισαν ότι η οικονομική κρίση και η αύξηση της τιμής της βενζίνης θα μείωνε την κίνηση στους δρόμους και συνεπώς τα κέρδη τους. Εν ολίγοις, οι παραχωρησιούχοι δε λειτούργησαν σωστά. Αντί να κλείσουν, έσπευσε η κυβέρνηση να τους χαρίσει δάνεια, να τους χαρίσει πρόστιμα, να δεχτεί όλες τις αυξήσεις στις τιμές και στον αριθμό διοδίων ώστε να συνεχίσουν οι παραχωρησιούχοι να λειτουργούν με λανθασμένο τρόπο εις βάρος των πολιτών.