«Γιατί είπε το “ΟΧΙ” ο Μεταξάς, αφού θαύμαζε τον άξονα και κυβερνούσε με τον τρόπο του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού;» αναρωτιόταν ο Μάνος Χατζιδάκις, σε μια από τις ραδιοφωνικές του εκπομπές. Και ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα έδινε μόνος του την απάντηση: «Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά… Oι πιέσεις, οι Αγγλοι, τα ανάκτορα κτλ. Μπορεί κανείς να ερωτηθεί και αν λέγαμε ΝΑΙ; Πάλι στα ίδια θα ήμασταν. Ενα-δυο χρόνια υπό συμμαχική επιστασία –μήπως δεν είμαστε πέντε και δέκα χρόνια κάτω από αυτούς;– κι ύστερα μες στη συμμαχία και τέλος στην ευρωπαϊκή κοινότητα». Ο ανυπόμονος ακροατής ίσως να διέκρινε στα λόγια του μεγάλου μουσικοσυνθέτη μια αντεστραμμένη θεωρία των δύο άκρων, όπου η καταδίκη των συμμάχων μπορεί να οδηγήσει και σε μια επικίνδυνη ηθική απενοχοποίηση όσων συνεργάστηκαν με τους κατακτητές –σαν αυτή που επιχειρούν εδώ και δεκαετίες οι γνωστοί αναθεωρητές της ελληνικής και ευρωπαϊκής ιστορίας.
Ο Χατζιδάκις όμως έσπευδε αμέσως να διαλύσει τέτοιου είδους παρερμηνείες. «Ασε», έλεγε, «και εκείνη τη μεταπολεμική ψευδαίσθηση που μας την καλλιεργούσαν και οι πρώτες μεταπολεμικές κυβερνήσεις μας, ότι ήμασταν οι πρωταγωνιστές του πολέμου, οι περιούσιοι των συμμάχων. Πιστεύαμε στο τέλος, σαν τον Καραγκιόζη, πως εμείς σκοτώσαμε τον κατηραμένο όφι. Μεθύσαμε από δόξα, που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας. Για μια ακόμη φορά νικήσανε οι Χίτες, οι κουτσαβάκηδες, οι ταγματασφαλίτες, οι βασανιστές και οι μέλλοντες Μιχαλόπουλοι (σ.σ. εκδότης της “Ελεύθερης Ωρας”) και Κουρήδες. Αυτή είναι η 28η Οκτωβρίου».
Ενα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής Αριστεράς θα συμφωνούσε σήμερα με τον «δεξιό» Μάνο Χατζιδάκι για την εθνική εορτή. Είμαστε, λένε αρκετοί, η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που δεν γιορτάζει την απελευθέρωση αλλά την έναρξη του πολέμου, τιμώντας ουσιαστικά έναν φασίστα δικτάτορα, ο οποίος υπό διαφορετικές συνθήκες θα έφτιαχνε μια Ελλάδα κατ’ εικόνα και ομοίωση της ναζιστικής Γερμανίας. Είναι όμως αυτό το πραγματικό πνεύμα της 28ης Οκτωβρίου;
Λίγες ημέρες μετά την έναρξη του πολέμου, ο φυλακισμένος ηγέτης του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης έστελνε το παρακάτω μήνυμα: «Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό τού Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και ο κάθε βράχος, η κάθε ρεματιά, το κάθε χωριό, καλύβα με καλύβα, η κάθε πόλη, σπίτι με σπίτι, πρέπει να γίνει φρούριο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό, που τον διευθύνει ή κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη. Επαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική, ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ έναν πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό». Ενα χρόνο αργότερα το ΕΑΜ επέλεγε την πρώτη επέτειο της 28ης Οκτωβρίου για να κυκλοφορήσει την πρώτη του επίσημη διακήρυξη προς τον ελληνικό λαό, ενώ χιλιάδες Αθηναίοι κατέθεταν στεφάνια στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη –όχι υπό τις εντολές των δωσίλογων του πολιτικού κατεστημένου, που είχαν ήδη συνταχθεί με τον κατακτητή, αλλά σαν ένα αυθόρμητο αντιφασιστικό μήνυμα.
Εκείνη η 28η Οκτωβρίου, των πρώτων χρόνων της κατοχής, έγραφαν οι ιστορικοί Ι. Χανδρινός και Κ. Παλούκης, «δεν συμβολίζει την “εθνική ενότητα” απέναντι στον κίνδυνο. Εκείνη η μέρα δεν ήταν ίδια για όλους [...] Η ιταλική ιμπεριαλιστική επίθεση, κομμάτι του μεγαλύτερου ιμπεριαλιστικού πολέμου, λειτούργησε καταλυτικά στις συνειδήσεις, ενώ κλόνισε και τελικά σάρωσε το φασιστικό καθεστώς του Μεταξά –ιδεολογικά συγγενές με τους “ιταμούς εισβολείς”» (Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 27/9/2013). Μέχρι σχεδόν το τέλος του πολέμου, λοιπόν, η 28η Οκτωβρίου συμβόλιζε έναν διμέτωπο αγώνα απέναντι σε ξένους φασίστες αλλά και τους ντόπιους συνεργάτες του. Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια ώστε ο «εθνικός κορμός», που πλέον στελεχωνόταν σε σημαντικό βαθμό από τους συνεργάτες των ναζί, να διαγράψει από την ιστορική μνήμη τη μάχη απέναντι στον φασισμό του Μεταξά και του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου της εποχής.
Ποιος έχει λοιπόν δίκιο; Ο Μάνος Χατζιδάκις, που έβλεπε στην 28η Οκτωβρίου μια εθνική επέτειο φτιαγμένη «από τους Χίτες, τους κουτσαβάκηδες και τους ταγματασφαλίτες», ή ο Ζαχαριάδης κι η ηγεσία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, που χρησιμοποίησαν την επέτειο σαν υπόμνηση μιας μάχης όχι μόνο για εθνική ανεξαρτησία αλλά και για οικονομική και κοινωνική δικαιοσύνη; Πιθανότατα και οι δύο –ο καθένας στην εποχή του.
Ερωτήματα σαν κι αυτά μας ώθησαν σε ένα νέο εγχείρημα. Οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ ΦΑΣΙΣΜΟΣ Α.Ε. αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μια ηλεκτρονική αντιφασιστική εγκυκλοπαίδεια (ANTIFA-pedia), στην οποία θα παρουσιάζουμε όλες εκείνες τις πληροφορίες που δεν χωράνε στα σχολικά βιβλία και τις επίσημες επετείους. Ηταν ο Αδόλφος Χίτλερ τρελός, όπως παρουσιάζεται τις τελευταίες δεκαετίες; Ηταν ο Βενιζέλος και ο Τσόρτσιλ οπαδοί του Μουσολίνι; Ποιο ρόλο έπαιξε το συγκρότημα Λαμπράκη στα χρόνια της ναζιστικής κατοχής; Ποιοι επιχειρηματίες δημιούργησαν τις αυτοκρατορίες τους δουλεύοντας για το Τρίτο Ράιχ και ποιος είναι ο ρόλος που παίζουν σήμερα στην οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας;
Η προσπάθεια ξεκινά με το τεράστιο και μέχρι σήμερα αναξιοποίητο υλικό των συνεντεύξεων από γνωστούς πανεπιστημιακούς και αναλυτές, που δεν μπορέσαμε να παρουσιάσουμε στα ντοκιμαντέρ μας. Σύντομα όμως η ANTIFA-pedia θα αρχίσει να εμπλουτίζεται και με νεότερο υλικό. Περισσότερα στις οθόνες σας, στη διεύθυνση infowarproductions.com
Μπορείτε να ενισχύσετε και εσείς την ολοκλήρωση της ANTIFA-pedia μέσω paypal ή τραπεζικού λογαριασμού:
ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΣ Τράπεζα ΠΕΙΡΑΙΩΣ Αρ. λογ.:5102063603321 (Κυριάκος Χατζηστεφάνου) ΙΒΑΝ:GR40 0172 1020 0051 0206 3603 321 BIC: PIRBGRAA
Info
Επισκεφθείτε
ANTIFA-pedia
Το νέο εγχείρημα από τους δημιουργούς τού ντοκιμαντέρ ΦΑΣΙΣΜΟΣ Α.Ε. ξεκινά με ένα video FAQ για τον φασισμό
Διαβάστε
Το τιμωρό χέρι του λαού (Εκδόσεις Θεμέλιο)
Ο Ιάσονας Χανδρινός ρίχνει νέο φως στη δράση της πολιτοφυλακής του ΕΛΑΣ, του εν πολλοίς παρεξηγημένου και ξεχασμένου ΟΠΛΑ
Άρης Χατζηστεφάνου
Εφημερίδα των Συντακτών 26/10/2014
* Στη φωτογραφία ο φασίστας δικτάτορας Μεταξάς σε παλαιότερες ευτυχισμένες στιγμές με τον Γκέμπελς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου