Του ΣΤΑΘΗ*
Τρόμος πάνω απ’ την πόλη.
Σε καθεστώς τρόμου ζει η Ελλάδα.
Καθημερινώς φορολογικά ανακοινωθέντα.
Αποφασίζομεν και διατάσσομεν.
Ντου για κατασχέσεις
στους μισθούς. Στις συντάξεις. Αν κάποιος φτωχοδιάβολος δεν τα βγάλει
πέρα με τις υποχρεώσεις του μηνός στην Εφορία, ντου η Εφορία στον μισθό
του.
Ο απίθανος Τρύφων Αλεξιάδης!
Πάει ολοταχώς να γίνει ο πιο μισητός άνθρωπος στην επικράτεια. ΈναςΆδωνις Γεωργιάδης της Αριστεράς (- της ποιάς;) Ο άνθρωπος αυτός
ακόμα κι αν το μνημόνιο δεν προέβλεπε τόσα δεινά, θα ταεφεύρισκε ο ίδιος! Εξαγγέλλει
σφαγές και λεηλασίες, σαν να την βρίσκει!
Μπουκάρει νύχτα στις επιχειρήσεις και στα σπίτια αυτοαπασχολούμενων, ωσάν οι εφοριακοί ή ο ΣΔΟΕ να ‘ναι Τάγματα Εφόδου. Και επαίρεται ότι έτσι πατάσσεται η φοροδιαφυγή,
πονάει χέρι, κόβει κεφάλι,
ο σκοπός αγιάζει τα μέσα!
Και επαίρεται! Μιλάει με μια αβάσταχτη χαζοχαρουμενιά
την ίδια ώρα που παραβιάζει κάθε ιερό και όσιο της συμπεριφοράς της
Αριστεράς στους πολίτες. Ασκεί την πιο πρωτόγονη δημαγωγία, απευθύνεται
στο πιο σκοτεινό αταβισμό –είναι δυνατόν
αυτή η πολιτική
να ‘ναι το δείγμα γραφής του ήθους της Αριστεράς; Αντί να πετύχει ένα
δίκαιο και παραγωγικό φορολογικό σύστημα, η κυβέρνηση αρπάζει απ’ όπου
βρει!
Τρομοκρατώντας!
Εθίζοντας τους πολίτες στον τρόμο! Σήμερα για την Εφορία, αύριο γιαο,τιδήποτε άλλο!
Κάθε μέρα
κι ένας νέος φορολογικός πτωχοπροδρομισμός. Με τα έσοδα των πολλών να
μειώνονται, με τη φορολογία πάνω τους να αυξάνεται – που θα βγει αυτή η
παράνοια; ΕΝΦΙΑ, Εφορία, δόσεις, τράπεζες, μια δόση να χάσεις, έξω μιαρέ
απ’ τις ρυθμίσεις, τρεις δόσεις να καθυστερήσεις, κόκκινο το δάνειο
στην Τράπεζα – που θα πάει αυτή η δουλειά; Πλην όμως
δεν μπορείς και μελαγχολείς. Και μετά τρελαίνεσαι. Πέντε, έξι πλέον, χρόνια τώρα,τρέχεις και δεν σώνεις, Η ζωή σου σώνεται
κι όση
σου μένει, είναι αιχμαλωτισμένη. Κάτι για σεισάχθεια εν μέτρω και
μελετημένη έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ, τώρα σε κυνηγάει κι αυτός για να πληρώσεις
χρέη που δεν δημιούργησες εσύ, και σε απειλεί, σε τρομοκρατεί, ποιός; η Αριστερά,
που στο κέντρο της πολιτικής της έχει
τον άνθρωπο, όχι τον μισθό του. Θα γραπώσουμε τους φοροφυγάδες, «να
πιάσαμε δυο», σου λέει ο γελοίος και γραπώνει απ’ τον λαιμό 6.000.000
πολίτες. Κι απ’ τον σβέρκο άλλα 4.000.000 !
Που ήσασταν κρυμμένοι όλοι εσείς που τώρα ξεσαλώνετε, όταν η Αριστερά απευθυνόταν στον λαό για να σώσει τα σπίτια που είχαν πάρει φωτιά; Τώρα τους ρίχνετε βενζίνη
και ελπίζετε από τα αποκαΐδια να εισπράξετε το αίμα.
Στάχτη και μπούρμπερη θα εισπράξετε, στάχτη πένθιμη θα βάζετε στα
μαλλιά σας, όταν θα φεύγετε κυνηγημένοι για να γλυτώσετε την πίσσα και
τα πούπουλα – δεν μιλάειτώρα ο κόσμος, μαζεύει.
Εσείς του παίρνετε και ο κοσμάκης μαζεύει.
Του παίρνετε το υστέρημα , τη δυνατότητα να πληρώσει , του παίρνετε την αξιοπρέπεια,
και τον καθυβρίζετε
κι από πάνω! Τον αντιμετωπίζετε ως κατά τεκμήριο μπαγαπόντη και
μπαταχτσή. Πολλές στρεβλές σκέψεις έχουν χωθεί στο μυαλό σας – πετάνε
απ’ τις τσέπες τα λεφτά των μισθωτών σαν πουλιά και σεις πετάτε πάνω στα
κεφάλια τους σαν τα κοράκια.
Δεν παίρνει δουλειές
των 4.000.000 ευρώ ο μισθωτός, κ. Φλαμπουράρη, λογαριασμούς παίρνει, τη
λέζα του δικομματισμού πληρώνει και συ του τρως τη σύνταξη ως το
μεδούλι; τον φορολογείς ως το κόκκαλο; Τι θα
κάνεις με τα μαγαζάκια που θα κλείσουν; με τους ανέργους που θα προστεθούν τι θα κάνεις; ως πότε οι φτωχοί θα τρώνε παχιές κουβέντες;
Πότε προλάβατε να γίνετε όπως εκείνοι που αντιπαλεύατε; Πότε έγινε οΟλάντ δικός μας άνθρωπος και ο Στουρνάρας σύντροφος;