Η απόφαση αυτή αποτέλεσε νομικό προηγούμενο στο όποιο στηρίχτηκαν αποφάσεις απαλλαγής άλλων χωρών απο τις δανειακές τους υποχρεώσεις
(πχ Αργεντινής το 2003, Βραζιλίας 1979 κλπ)
Σας παραπέμπω στην Εφημερίδα «Το Ποντίκι» της Πέμπτης 25 Νοεμβρίου 2010, σελίδες 50 – 51 στο άρθρο με τον τίτλο «Νομικό προηγούμενο απο την Ελλάδα του 1936»
Η Ελλάδα επί Μεταξά αρνήθηκε να πληρώσει και να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του δανείου προς την βελγική τράπεζα Societe Commerciale de Belgique.
Το Βελγικό κράτος παρεμβαίνοντας υπέρ της τραπέζης ενήγαγε την Ελλάδα ενώπιον του Διαρκούς Δικαστηρίου Διεθνούς Δικαίου, της Κοινωνίας των Εθνών.
Η Ελλάδα (του Μεταξά όχι του Παπανδρέου) επιχειρηματολόγησε στο υπερασπιστικό της υπόμνημα προς το Δικαστήριο μεταξύ άλλων με τα εξής:
«Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για την διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. ΟΠΟΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΘΑ ΕΚΑΝΕ ΤΟ ΙΔΙΟ». Να αφήσει δηλαδή τους δανειστές απλήρωτους για να μην υποστεί ο Ελληνικός λαός τα δεινά που προαναφέρθηκαν. Σε άλλο σημείο της επιχειρηματολογίας που ανέπτυξε στις προτάσεις της η Ελληνική Κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά αναφέρει ότι δεν μπορεί να το κάνει αυτό (να πληρώσει δηλαδή τους δανειστές) «χωρίς να διακινδυνεύσει την οικονομική ύπαρξη της χώρας και την κανονική λειτουργία των υπηρεσιών που παρέχει στους πολίτες της» ("without jeopardizing the country's economic existence* and the normal functioning of its public services" στο αγγλικό κείμενο).
Ο νομικός σύμβουλος της Κυβέρνησης Μεταξά κος Γιούπης προχωρώντας στην επιχειρηματολογία του διατυπώνει τα εξής: «Είναι αδύνατο να εξοφλήσουμε το δάνειο και ταυτόχρονα να προσφέρουμε στον πληθυσμό της χώρας την αρμόζουσα διοικητική μέριμνα και να εγγυηθούμε για τις συνθήκες που είναι απαραίτητες για την ηθική την κοινωνική και την οικονομική του ανάπτυξη. Το οδυνηρό πρόβλημα βρίσκεται στην επιλογή μεταξύ των δυο καθηκόντων. Πρέπει να εκπληρώσουμε το ένα και να εγκαταλείψουμε σε κάποιο βαθμό το άλλο. Το ερώτημα είναι, ποιο;;»
Και δίνει την απάντηση που θα έδινε ένας Έλληνας νομικός εκπρόσωπος μιας Ελληνικής Κυβέρνησης! «Θα εκπληρώσουμε το καθήκον προς τον λαό και το έθνος και θα εγκαταλείψουμε το καθήκον προς τους δανειστές!»
Η Κυβέρνηση Μεταξά δεν αμφισβητούσε την νομιμότητα του δανείου, επικαλείτο απλώς αδυναμία παροχής λογω κατάστασης «εκτάκτου ανάγκης» force majeure ή state of necessity (για την λεπτή διαφορά μεταξύ των δυο αυτών νομικών εννοιών δες την σελίδα 25 της παρακάτω αναφερομένης πηγής)
Ο κος Γιούπης ήταν βέβαια έλληνας νομικός εκπρόσωπος της Ελληνικής Κυβέρνησης του Ιωάννη Μεταξά και όχι νομικός αγγλικού δικηγορικού γραφείου αγνώστων διασυνδέσεων, όπως αυτό του οποίου η κυβέρνηση ΓΑΠ ζήτησε τις υπηρεσίες (ήταν αυτό το ίδιο που επεξεργάστηκε το σχέδιο Ανάν για την Κύπρο, που απορρίφτηκε απο τον Κυπριακό Ελληνισμό).
Αυτά έλεγε η τότε (φασιστική) κυβέρνηση και είναι γραμμένα στο «Yearbook of the International Law Commission», 1980, volume II, Part I σελίδες 25-27, αλλα και Yearbook 1979 volume II, Part I σελίδες 55-56 (του βιβλίου όχι του PDF).
ΑΥΤΑ ΕΓΙΝΑΝ ΔΕΚΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΠΟΥ ΑΠΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
Η απόφαση αυτή αποτέλεσε νομικό προηγούμενο και νομολογία για πολλές άλλες χώρες που αξίωσαν και επέτυχαν μέχρι πολύ πρόσφατα να απαλλαγούν απο επαχθή δάνεια.
Αυτό χρησιμοποίησε και η Αργεντινή του Νέστωρα Κίχνερ αλλα και άλλες χώρες και επέτυχαν επίσης την απαλλαγή τους.
Όπως είπαμε η «κυβέρνηση» του ΓΑΠ σε αντίθεση με τα παραπάνω δεν σκέφτηκε ούτε προς στιγμή να εξετάσει αυτήν την στάση προς τους δανειστές, να αμφισβητήσει δηλαδή την αποπληρωμή των δανείων εν όλω ή εν μέρει με τα επιχειρήματα που πρόβαλε η Κυβέρνηση Μεταξά και οι κυβερνήσεις άλλων κρατών (που ήταν επιχειρήματα αδυναμίας εκτελέσεως παροχής), δεδομένου ότι έκτοτε υπάρχει πάγια νομολογία που κάνει δεκτά τέτοια επιχειρήματα. Αντίθετα φρόντισε με κάθε τρόπο να διαφυλάξει στο ακέραιο τα συμφέροντα των δανειστών χωρίς καν να εξετάσει την νομιμότητα τους και ενδεχόμενη επάχθεια των δανείων.
«Οι άνθρωποι αυτοί μας έχουν δώσει τα λεφτά τους» λέει κα ξανάλεει ο ΓΑΠ όπου βρεθεί και όπου σταθεί, υπερασπιζόμενος τους δανειστές – χρυσοκάνθαρους – τοκογλύφους, χωρίς ούτε προς στιγμήν να διανοηθεί (με τον ολίγιστο νου που διαθέτει) ότι υπάρχουν – όπως σε κάθε αντιδικία – ζητήματα που πρέπει να διερευνηθούν για την νομιμότητα και το θεμιτό όλων των πτυχών των κατά καιρούς δανεισμών, πολλοί απο τους οποίους έγιναν επί κυβερνήσεων του πατέρα του στις οποίες, αν και ανάξιος, συμμετείχε.
Αντί λοιπόν να διαπραγματευτεί και να αμφισβητήσει το χρέος ή μέρος του χρέους η «κυβέρνηση» του ΓΑΠ αποδέχτηκε το νομικό κείμενο που της υπαγόρευσε το παραπάνω δικηγορικό γραφείο ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ και ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ όπως αναφέρεται στο Άρθρο 14 παράγραφος 5 της Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης, κατά λέξη: «Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται απο κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, απο νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση κλπ...» δες σελίδα 122 του PDF της Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης.
Παντού η δανειακή αυτή σύμβαση είναι διανθισμένη με ρήτρες και διατάξεις που περιγράφουν την ολοσχερή παραίτηση της Ελλάδας απο κάθε κυριαρχικό της δικαίωμα.
Την σύμβαση αυτήν υπογράφουν απο την πλευρά της Ελλάδας ο Υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου και ο Διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Γ. Προβόπουλος και ενέκρινε με την σιωπή του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κατά παράβαση του Συντάγματος που όχι μόνο δεν επιτρέπει την παραχώρηση τέτοιων δικαιωμάτων χωρίς την έγκριση της Βουλής των Ελλήνων με αυξημένη πλειοψηφία, αλλα ούτε και προβλέπει παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας απο κανένα, ούτε απο αυτόν τον ίδιο τον Ελληνικό Λαό.
ΟΠΟΙΟΣ ΤΟ ΔΙΑΠΡΑΞΕΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΔΟΤΗΣ.
Γιάννης Αλεξάκης
Υ.Γ.
Η Κυβέρνηση Μεταξά δεν μπορούσε να φανταστεί άλλη κυβέρνηση να μην κάνει το ίδιο. Που να φανταστούν οι άνθρωποι ότι την Ελλάδα θα κυβερνούσε κάποτε η «κυβέρνηση» του κατά Γιανναρά ολίγιστου ή κατά Δελαστίκ λεχρίτη και καθάρματος ΓΑ Παπανδρέου-Τσολάκογλου;;; Η κυβέρνηση του τιποτένιου εφιαλτικού προδότη Τζέφρυ ή Γιώργου Παπαντρέου θα έλεγα εγώ.
(πχ Αργεντινής το 2003, Βραζιλίας 1979 κλπ)
Σας παραπέμπω στην Εφημερίδα «Το Ποντίκι» της Πέμπτης 25 Νοεμβρίου 2010, σελίδες 50 – 51 στο άρθρο με τον τίτλο «Νομικό προηγούμενο απο την Ελλάδα του 1936»
Η Ελλάδα επί Μεταξά αρνήθηκε να πληρώσει και να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του δανείου προς την βελγική τράπεζα Societe Commerciale de Belgique.
Το Βελγικό κράτος παρεμβαίνοντας υπέρ της τραπέζης ενήγαγε την Ελλάδα ενώπιον του Διαρκούς Δικαστηρίου Διεθνούς Δικαίου, της Κοινωνίας των Εθνών.
Η Ελλάδα (του Μεταξά όχι του Παπανδρέου) επιχειρηματολόγησε στο υπερασπιστικό της υπόμνημα προς το Δικαστήριο μεταξύ άλλων με τα εξής:
«Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για την διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. ΟΠΟΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΘΑ ΕΚΑΝΕ ΤΟ ΙΔΙΟ». Να αφήσει δηλαδή τους δανειστές απλήρωτους για να μην υποστεί ο Ελληνικός λαός τα δεινά που προαναφέρθηκαν. Σε άλλο σημείο της επιχειρηματολογίας που ανέπτυξε στις προτάσεις της η Ελληνική Κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά αναφέρει ότι δεν μπορεί να το κάνει αυτό (να πληρώσει δηλαδή τους δανειστές) «χωρίς να διακινδυνεύσει την οικονομική ύπαρξη της χώρας και την κανονική λειτουργία των υπηρεσιών που παρέχει στους πολίτες της» ("without jeopardizing the country's economic existence* and the normal functioning of its public services" στο αγγλικό κείμενο).
Ο νομικός σύμβουλος της Κυβέρνησης Μεταξά κος Γιούπης προχωρώντας στην επιχειρηματολογία του διατυπώνει τα εξής: «Είναι αδύνατο να εξοφλήσουμε το δάνειο και ταυτόχρονα να προσφέρουμε στον πληθυσμό της χώρας την αρμόζουσα διοικητική μέριμνα και να εγγυηθούμε για τις συνθήκες που είναι απαραίτητες για την ηθική την κοινωνική και την οικονομική του ανάπτυξη. Το οδυνηρό πρόβλημα βρίσκεται στην επιλογή μεταξύ των δυο καθηκόντων. Πρέπει να εκπληρώσουμε το ένα και να εγκαταλείψουμε σε κάποιο βαθμό το άλλο. Το ερώτημα είναι, ποιο;;»
Και δίνει την απάντηση που θα έδινε ένας Έλληνας νομικός εκπρόσωπος μιας Ελληνικής Κυβέρνησης! «Θα εκπληρώσουμε το καθήκον προς τον λαό και το έθνος και θα εγκαταλείψουμε το καθήκον προς τους δανειστές!»
Η Κυβέρνηση Μεταξά δεν αμφισβητούσε την νομιμότητα του δανείου, επικαλείτο απλώς αδυναμία παροχής λογω κατάστασης «εκτάκτου ανάγκης» force majeure ή state of necessity (για την λεπτή διαφορά μεταξύ των δυο αυτών νομικών εννοιών δες την σελίδα 25 της παρακάτω αναφερομένης πηγής)
Ο κος Γιούπης ήταν βέβαια έλληνας νομικός εκπρόσωπος της Ελληνικής Κυβέρνησης του Ιωάννη Μεταξά και όχι νομικός αγγλικού δικηγορικού γραφείου αγνώστων διασυνδέσεων, όπως αυτό του οποίου η κυβέρνηση ΓΑΠ ζήτησε τις υπηρεσίες (ήταν αυτό το ίδιο που επεξεργάστηκε το σχέδιο Ανάν για την Κύπρο, που απορρίφτηκε απο τον Κυπριακό Ελληνισμό).
Αυτά έλεγε η τότε (φασιστική) κυβέρνηση και είναι γραμμένα στο «Yearbook of the International Law Commission», 1980, volume II, Part I σελίδες 25-27, αλλα και Yearbook 1979 volume II, Part I σελίδες 55-56 (του βιβλίου όχι του PDF).
ΑΥΤΑ ΕΓΙΝΑΝ ΔΕΚΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΠΟΥ ΑΠΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
Η απόφαση αυτή αποτέλεσε νομικό προηγούμενο και νομολογία για πολλές άλλες χώρες που αξίωσαν και επέτυχαν μέχρι πολύ πρόσφατα να απαλλαγούν απο επαχθή δάνεια.
Αυτό χρησιμοποίησε και η Αργεντινή του Νέστωρα Κίχνερ αλλα και άλλες χώρες και επέτυχαν επίσης την απαλλαγή τους.
Όπως είπαμε η «κυβέρνηση» του ΓΑΠ σε αντίθεση με τα παραπάνω δεν σκέφτηκε ούτε προς στιγμή να εξετάσει αυτήν την στάση προς τους δανειστές, να αμφισβητήσει δηλαδή την αποπληρωμή των δανείων εν όλω ή εν μέρει με τα επιχειρήματα που πρόβαλε η Κυβέρνηση Μεταξά και οι κυβερνήσεις άλλων κρατών (που ήταν επιχειρήματα αδυναμίας εκτελέσεως παροχής), δεδομένου ότι έκτοτε υπάρχει πάγια νομολογία που κάνει δεκτά τέτοια επιχειρήματα. Αντίθετα φρόντισε με κάθε τρόπο να διαφυλάξει στο ακέραιο τα συμφέροντα των δανειστών χωρίς καν να εξετάσει την νομιμότητα τους και ενδεχόμενη επάχθεια των δανείων.
«Οι άνθρωποι αυτοί μας έχουν δώσει τα λεφτά τους» λέει κα ξανάλεει ο ΓΑΠ όπου βρεθεί και όπου σταθεί, υπερασπιζόμενος τους δανειστές – χρυσοκάνθαρους – τοκογλύφους, χωρίς ούτε προς στιγμήν να διανοηθεί (με τον ολίγιστο νου που διαθέτει) ότι υπάρχουν – όπως σε κάθε αντιδικία – ζητήματα που πρέπει να διερευνηθούν για την νομιμότητα και το θεμιτό όλων των πτυχών των κατά καιρούς δανεισμών, πολλοί απο τους οποίους έγιναν επί κυβερνήσεων του πατέρα του στις οποίες, αν και ανάξιος, συμμετείχε.
Αντί λοιπόν να διαπραγματευτεί και να αμφισβητήσει το χρέος ή μέρος του χρέους η «κυβέρνηση» του ΓΑΠ αποδέχτηκε το νομικό κείμενο που της υπαγόρευσε το παραπάνω δικηγορικό γραφείο ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ και ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ όπως αναφέρεται στο Άρθρο 14 παράγραφος 5 της Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης, κατά λέξη: «Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται απο κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, απο νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση κλπ...» δες σελίδα 122 του PDF της Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης.
Παντού η δανειακή αυτή σύμβαση είναι διανθισμένη με ρήτρες και διατάξεις που περιγράφουν την ολοσχερή παραίτηση της Ελλάδας απο κάθε κυριαρχικό της δικαίωμα.
Την σύμβαση αυτήν υπογράφουν απο την πλευρά της Ελλάδας ο Υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου και ο Διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Γ. Προβόπουλος και ενέκρινε με την σιωπή του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κατά παράβαση του Συντάγματος που όχι μόνο δεν επιτρέπει την παραχώρηση τέτοιων δικαιωμάτων χωρίς την έγκριση της Βουλής των Ελλήνων με αυξημένη πλειοψηφία, αλλα ούτε και προβλέπει παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας απο κανένα, ούτε απο αυτόν τον ίδιο τον Ελληνικό Λαό.
ΟΠΟΙΟΣ ΤΟ ΔΙΑΠΡΑΞΕΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΔΟΤΗΣ.
Γιάννης Αλεξάκης
Υ.Γ.
Η Κυβέρνηση Μεταξά δεν μπορούσε να φανταστεί άλλη κυβέρνηση να μην κάνει το ίδιο. Που να φανταστούν οι άνθρωποι ότι την Ελλάδα θα κυβερνούσε κάποτε η «κυβέρνηση» του κατά Γιανναρά ολίγιστου ή κατά Δελαστίκ λεχρίτη και καθάρματος ΓΑ Παπανδρέου-Τσολάκογλου;;; Η κυβέρνηση του τιποτένιου εφιαλτικού προδότη Τζέφρυ ή Γιώργου Παπαντρέου θα έλεγα εγώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου