Πώς το Βερολίνο ενθάρυνε τον Παπανδρέου να διογκώσει το ελληνικό έλλειμμα το 2009

  Βασικός παράγοντας η προστασία των Γερμανικών τραπεζών. Πώς ο Βενιζέλος απέλυσε εργαζόμενους της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής για να καλύψει την αλήθεια. Σόιμπλε και Μέρκελ εμπλέκονται σε μια απίστευτη απάτη. Ο Ισπανός Ευρωπαίος Επίτροπος στηρίζει αυτήν την ιστορία της διεθνούς απάτης  

Του Τζων Γουαρντ

Τα Δυτικά κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης πότε δεν έθεσαν υπό αμφισβήτηση την «κοινά αποδεκτή αλήθεια» ότι η Αθήνα δήλωνε παραποιημένα στοιχεία για πολλά χρόνια μετά την εισαγωγή του ευρώ. Αλλά ελάχιστοι εξωτερικοί παρατηρητές γνωρίζουν την αλήθεια πίσω από αυτό που συνέβη όταν ο Παπανδρέου ανέλαβε την πρωθυπουργία στην Ελλάδα .... και για μακιαβελικούς λόγους, το χρέος ξαφνικά υπερεκτιμήθηκε.

Τον Οκτώβριο του 2009, ο Γιώργος Παπανδρέου ανακάλυψε αυτό που μια αθηναϊκή «πηγή» μου ονόμασε  «τις βρομοδουλειές του Κώστα Καραμανλή», δηλαδή ότι οι δύο προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν πει ψέματα τόσο για το μέγεθος του εθνικού χρέους, όσο και για το επίπεδο των δημοσίων δαπανών. Στην Ελλάδα, για να μάθει κανείς αυτά τα στοιχεία πηγαίνει σε μια υπηρεσία που λέγετα ΕΛ.ΣΤΑΤ - Ελληνική Στατιστική Αρχή.

Αυτό που συνέβη κατά τις επόμενες εβδομάδες ήταν αρκετά περίεργο  -και έχει καλυφθεί εκτενώς από τα ΜΜΕ. Πανικόβλητος από την έκταση των ψευδών στοιχείων που ανακάλυψε, ο Παπανδρέου εμπιστεύτηκε σε έμπιστούς του στο Υπουργικό Συμβούλιο ότι η πραγματική δημοσιονομική κατάσταση αφορούσε ένα έλλειμμα 7,8%, πολύ υψηλότερο από το όριο που επιτρέπουν οι Βρυξέλλες  – από την πρώτη μέρα, οι Βρυξέλλες ήταν κάτι σαν «σκύλος που γαυγίζει αλλά δεν δαγκώνει», όσον αφορά στην επιβολή των κανόνων του κοινού νομίσματος. Ένας ειδικός μέσα στα πράγματα από την εποχή εκείνη σχολιάζει: 

«Ο Παπανδρέου πίστευε ότι υπήρχε σοβαρή πιθανότητα να πεταχτούν έξω από την ευρωζώνη. Απίστευτο, το ξέρω, αλλά έτσι πίστευε. Αλλά τότε τα πράγματα πήγαν πολύ γρήγορα από το κακό στο χειρότερο. Πραγματικά δεν είχε ιδέα του τι θα επακολουθήσει».

Σαν τους προϋπολογισμούς των Ολυμπιακών Αγώνων, το έλλειμμα αυξανόταν κάθε εβδομάδα, καθώς η νέα κυβέρνηση αποκάλυπτε όλο και περισσότερα πειραγμένα στοιχεία. Αρχικά η ΕΛ.ΣΤΑΤ είπε 7,8%, στη συνέχεια 9,8%,  και μετά έφτασε στο 11%, πριν  καταλήξει τελικά στο 13,6%. Μόνο τότε  –λίγο πριν από τα Χριστούγεννα του 2009- ο Παπανδρέου μίλησε στις Βρυξέλλες, το Παρίσι και το Βερολίνο για την πιθανή ανάγκη για ένα σχέδιο διάσωσης.

Στην πραγματικότητα, μέσω του υπουργού Εσωτερικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, η Άνγκελα Μέρκελ ήδη γνώριζε για τα ψέματα σχετικά με το ελληνικό έλλειμμα. Ο Σόιμπλε έγινε υπουργός Οικονομικών λίγο μετά την ανάρρηση του  Παπανδρέου στην εξουσία. Παρόλο που η Άνγκελα Μέρκελ είχε παραμερίσει στον παρελθόν τον Σόιμπλε τουλάχιστον δύο φορές, τώρα τον ήθελε για τρεις λόγους: πρώτον, ως Υπουργός Εσωτερικών, είχε προϋπηρεσία στην εχεμύθεια και τις καλυμμένες επιχειρήσεις. Δεύτερον, ήταν υπέρμαχος της πολιτικής ένωσης της ΕΕ. Και τρίτον, δεν είχε τους ενδοιασμούς του προκατόχου του από το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, του Πέερ Στάινμπρουκ. Η έλλειψη ενδοιασμού ήταν ζωτικής σημασίας: γιατί η Μέρκελ γνώριζε επίσης ότι οι γερμανικές τράπεζες ήταν πολύ εκτεθιμένες στα παραποιημένα στοιχεία της Αθήνας. 

Έτσι, αν τα μέλη της ευρωζώνης δεν έβαζα για τα καλά το χέρι στην τσέπη, η Γερμανία θα αντιμετώπιζε σοβαρότατη οικονομική κρίση. (Σύμφωνα με διπλωματική πηγή στο Παρίσι, ο Σαρκοζί, ήταν ακόμα πιο τρομοκρατημένος γιατί όλες οι γαλλικές τράπεζες που ήταν εκτεθειμένες είχαν ως εγγυητή το κράτος).
Κάπου εν μέσω όλων αυτών των συνομιλιών, το Βερολίνο ζήτησε μια μυστική συνάντηση με τους Έλληνες. Κατά τη συνάντηση αυτή, τρεις πηγές (δύο από την Ελλάδα και μια από τη Γερμανία) ισχυρίζονται ότι η μικρή γερμανική αντιπροσωπεία έκανε μια εκπληκτική παρατήρηση: η κατάσταση «θα πρέπει να εμφανιστεί πιο απελπιστική», προκειμένου να δικαιολογηθεί η διάσωση στα άλλα κράτη μέλη της ευρωζώνης. Δηλαδή, μόνο ένας διαδεδομένος φόβος ότι ολόκληρη η ευρωζώνη θα καταστρεφόταν, θα έκανε τα κράτη-μέλη να συμβάλουν με κονδύλια για ένα μηχανισμό διάσωσης.

Η μεγάλη ανησυχία του Βερολίνου, ήταν φυσικά ότι το γαλλο-γερμανικό τραπεζικό σύστημα μπορούσε να καταρρεύσει αν η Ελλάδα δε σωζώταν. Και σε αυτό το στάδιο, ελάχιστα μέτρα  είχαν παρθεί για να μπορέσει ο τραπεζικός τομέας να αντέξει το κύμα επιπτώσεων στην αγορά των παραγώγων.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχε στο μεταξύ εκδώσει τον Ιούλιο του 2009 μια ειδοποίηση ότι το έλλειμμα στην Ελλάδα ήταν πιθανό να φθάσει το 10% του ΑΕΠ αν δεν λαμβάνονταν μέτρα για να περιοριστούν οι δημόσιες δαπάνες  και οι Επίτροποι είχαν θεωρήσει την πρόβλεψη του 6% ως «υπερβολικά αισιόδοξη». Όμως, υποστήριξε το Βερολίνο, μόνο μια αύξηση π.χ. 50% ή και παραπάνω στο νούμερο αυτό θα τρόμαζε τα υπόλοιπα μέλη της Ευρωζώνη αρκετά, ώστε να δεχθούν να συμμετάσχουν με μετρητά.
Οφείλει κανείς να παραδεχτεί ότι όλο αυτό το σχέδιο έχει τη σφραγίδα του Σόιμπλε. Και αρκετά σύντομα (το Νοέμβριο 2010), η ευρωζώνη έμαθε ότι το ελληνικό δημόσιο έλλειμμα «έτρεχε στο 15,8%». Εντωμεταξύ, ο Γιώργος Παπανδρέου είχε ήδη ανακοινώσει ένα πρώτο πακέτο μέτρων λιτότητας τον Ιανουάριο του 2010 και τον Μάιο του ίδιου χρόνου οι ηγέτες της ΕΕ αποκάλυψαν το σχέδιο διάσωσης των €110 δισ. με χρήματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ ) .... τη λεγόμενη τρόικα. Έτσι, σαφώς, η κρίση ήταν πραγματική και το πακέτο διάσωσης απόλυτα δικαιολογημένο. Ή έτσι φαινόταν.

Πάμε τώρα στο 2011. Εμφανίζεται η Ζωή Γεωργαντά, πρώην μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, η οποία προκάλεσε αίσθηση, υποστηρίζοντας ότι το δηλωθέν έλλειμμα του 2009 είχε παραποιηθεί ώστε να φαίνεται διογκωμένο, το Νοέμβριο του 2010, από το αφεντικό της, τον Ανδρέα Γεωργίου.

Και πριν κάποιοι σπεύσουν να απορρίψουν τη Ζωή Γεωργαντά σα μια τρελή ή σαν μεμονωμένη περίπτωση, να επισημάνω ότι τον Ιούνιο του 2011 έξι μέλη του διοικητικού συμβουλίου της ΕΛ.ΣΤΑΤ είχαν απολυθεί μετά από σύγκρουση με τον πρόεδρό της ΕΛ.ΣΤΑΤ Γεωργίου. Είχαν κι αυτοί εντοπίσει το πόσο γενναιόδωρα είχαν «αναθεωρηθεί» τα στοιχεία.

Μια πηγή από την Αθήνα λέει: «Προσπαθούσε να πει σε όλους ότι ήξερε πως το ΠΑΣΟΚ σαμποτάρισε εσκεμμένα την Ελλάδα κατόπιν αιτήματος της Γερμανίας, για να εξασφαλίσει τη συνεργασία μας». Η Ζωή  Γεωργαντά δεν είχε καμία αμφιβολία ότι τα στοιχεία είχαν πειραχθεί και ήταν φουσκωμένα. Την επισκέφτηκαν ερευνητές, και μετά από αυτό ο θόρυβος γύρω από την ιστορία κόπασε. Λέγεται ότι είχε αλλάξει την κατάθεσή της.

Αλλά τώρα έρχεται ο παλιός μας φίλος Ευάγγελος Βενιζέλος  –υπεύθυνος για το νόμο περί  χορήγησης νομικής ασυλίας σε όλους τους  έλληνες υπουργούς-  και το Σεπτέμβριο καλεί το σύνολο του διοικητικού συμβουλίου της ΕΛ.ΣΤΑΤ (συμπεριλαμβανομένης και της Γεωργαντά) να παραιτηθεί .... εκτός από το βασικό υπεύθυνο, τον Ανδρέα Γεωργίου. Απλά σκεφτείτε το. Και όταν ο Βενιζέλος εμπλέκεται σε βρωμοδουλειές, είναι σίγουρό ότι από αυτές τις βρωμοδουλειές θα βγει λάδι. 
Αλλά δεδομένου ότι η κ. Γεωργαντά δεν ήταν η μόνη καταγγέλλουσα στην ΕΛ.ΣΤΑΤ, οι υποψίες παρέμειναν... αν και παρόλα αυτά χωρίς να έχουν αντιληφθεί τα δυτικά  ΜΜΕ (όπως συνήθως) την εξάπλωση του σκανδάλου αυτού. Οι υποψίες όμως παρέμειναν, σε ολόκληση την ευρωζώνη. Και φέτος τον Μάρτιο η Ζωή βρήκε έναν αναπάντεχο σύμμαχο.

Ο Χοακίν Αλμούνια είναι ένας πρώην αριστερός Ισπανός πολιτικός, και τώρα ένας εξέχων Ευρωπαίος Επίτροπος. Σήμερα είναι αρμόδιος για θέματα Ανταγωνισμού, αλλά το Φεβρουάριο του 2010 – την κρίσιμη στιγμή στη συνομωσία του διογκωμένου χρέους – ήταν   Ευρωπαίος Επίτροπος επί των Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων (το χαρτοφυλάκιο αυτό ανήκει τώρα στον Όλι Ρεν). Ο Αλμούνια βρισκόταν έτσι σε μια προνομιακή θέση να παρακολουθήσει τις Ελληνο-ΕΕ-γερμανικές υποθέσεις να ξεδιπλώνονται το διάστημα μεταξύ της ανακοίνωση των μέτρων λιτότητας και της μετέπειτα συμφωνίας διάσωσης του 2010.

Σε επιστολή του προς την κοινοβουλευτική εξεταστική επιτροπή σχετικά με τους ισχυρισμούς περί σκόπιμης διόγκωσης του ελλείμματος, το Μάρτιο του 2012, ο Αλμούνια δήλωσε ότι, «δεν υπήρχε καμία υποχρέωση για τις εθνικές στατιστικές υπηρεσίες της ΕΕ να ακολουθήσουν των κώδικα ΕΣΛ 95 της Eurostat σχετικά με την ένταξη των δημόσιων λογαριασμών κοινής ωφελείας στο έλλειμμα». Αλλά για κάποιο λόγο  -ξαφνικά – η ΕΛ.ΣΤΑΤ είχε αποφασίσει να τους προσθέσει. Παρατηρώντας αυτή τη λεπτομέρεια, ο Αλμούνια υπερασπίστηκε τους έξι παραιτημένους από το 2011. (Και έτσι, εμμέσως, και τη Ζωή Γεωργαντά).

Ο Αλμούνια επίσης παρατήρησε ότι αν οι προειδοποιήσεις της Επιτροπής του από το 2009, είχαν  τεθεί σε ισχύ ακόμη και τόσο αργά, μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Παπανδρέου, «τα μέτρα θα είχαν επιτύχει, αν είχαν εφαρμοσθεί γρήγορα και σωστά, και θα υπήρχε χρόνος για σχέδιο διάσωσης».

Την περασμένη Δευτέρα (25 Ιουνίου 2012) η Ζωή εμφανίστηκε στην εξεταστική επιτροπή για το έλλειμμα στο Κοινοβούλιο. Όντας ο αποδέκτης «ανεπιθύμητης» προσοχής  από το υπουργείο Εσωτερικών κατά το τελευταίο έτος, η κ. Γεωργαντά αποφάσισε να είναι πιο επιφυλακτική. Αναφέρθηκε στον υπουργό Οικονομικών το 2009, το Γιώργο Παπακωνσταντίνου, παρατηρώντας ότι «έχω διερευνήσει το θέμα και διαπίστωσα ότι δεν έχει μεγάλη εμπειρία με τα στατιστικά στοιχεία, ούτε με οικονομικά θέματα. Κατά την άποψή μου, δεν είναι καλό να διορίζεται ένας τόσο άπειρος υπουργός σε μια τέτοια κρίσιμη στιγμή». Εκτός αυτού επέμεινε στην αρχική της θέση για τη διόγκωση του χρέους, λέγοντας στην εξεταστική επιτροπή ότι το έλλειμμα του 2009  θα έπρεπε να ήταν 12,5% του ΑΕΠ - και θα μπορούσε εύκολα να πέσει κάτω από το 10% με άμεσα μέτρα.

Επίσης, η Γεωργαντά, Καθηγήτρια Οικονομετρίας, επιβεβαίωσε σε εκπροσώπους των ελληνικών ΜΜΕ ότι η ΕΛ.ΣΤΑΤ, σκόπιμα και κατόπιν πιέσεων από τη Eurostat, διόγκωσε το αναθεωρημένο έλλειμμα του 2009 από περίπου 12-13% στο 15,8%, χρησιμοποιώντας «μη επιστημονικές μεθόδους, προκειμένου να δικαιολογήσει την υιοθέτηση αυστηρότερων μέτρων στην Ελλάδα».

Τι είδους συμπεράσματα πρέπει να βγάλουμε;

Πριν από τρία χρόνια, δεν θα είχα καν ακουμπήσει μια ιστορία σαν αυτή. Αλλά από τότε που έχω αρχίσει να μελετώ και την Ευρωπαϊκή και την Ελληνική τραγωδία πιο λεπτομερώς, έχω συνειδητοποιήσει, κάνοντας μια καλά τεκμηριωμένη έρευνα, βασισμένη σε πηγές και αξιόπιστους πληροφοριοδότες και σε ελληνικά ΜΜΕ,  ότι τα παραπάνω είναι πιο πιθανό να είναι αλήθεια παρά μύθος. Φυσικά, πάρα πολλοί παίκτες στη γεωπολιτική και ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή έχουν στόχους και σκοπιμότητες. Αλλά όταν μια ιστορία βγάζει νόημα και ταιριάζει με άλλες αποκαλύψεις που έγιναν στην πορεία .... το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι τίποτα δεν με εκπλήσσει πλέον.

Οπότε το συμπέρασμα που βγάζω είναι ότι εδώ έχουμε την ευκαιρία, το κίνητρο, τις μαρτυρίες, τις αναφορές στα ΜΜΕ, και ένα κομμάτι παζλ που ταιριάζει πολύ καλά με ό,τι έχει καταγράψει αυτό το μπλόγκ κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο ετών. Και για να τονίσω τον ισχυρισμό αυτό, να σας συστήσω ένα κουαρτέτο τεσσάρων ατόμων που πιστεύω ότι έχουν παίξει βασικό ρόλο στην πρόσφατη εξέλιξη των παγκόσμιων υποθέσεων: τον Τιμ Γκάϊτνερ, τον Ντομινίκ Στρος-Καν, την Άνγκελα Μέρκελ, και το Γιώργο Παπανδρέου.

Θα ξεκινήσω από την παράθεση αυτού του e-mail που έλαβα από ένα σημαντικό παίκτη στα ελληνικά δρώμενα και γνώστη της γεωπολιτικής. Είμαι σίγουρος πως δεν θα τον πειράξουν οι μικρές αλλαγές που έχω κάνει εδώ και εκεί για να βελτιώσω την αγγλική του γραμματική. Γράφει:

«Ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο, πιστεύω, είναι ο Στρος-Καν. Η σύνδεση του με τον Παπανδρέου είναι ευρέως γνωστή, και επαληθεύεται από την συνέντευξη του, όπου παραδέχθηκε ότι είχε συνομιλίες με τον Παπανδρέου πολύ πριν από την ελληνική προσφυγή στο ΔΝΤ [το 2010]. Το θέμα δεν είναι η σχέση του  Στρος-Καν με τον Παπανδρέου, αλλά η χρονική στιγμή της επαφής για την οποία είχε κατηγορηθεί. Πιστεύω ότι ο Στρος-Kαν ήταν σε εκείνο το σημείο σύμμαχος της Μέρκελ.
Μέχρι το τέλος του 2009, η διεθνής οικονομική ισορροπία φαινόταν να έχει οριστικά αλλάξει, και ένα νέο σκηνικό διαφαινόταν,  στο οποίο η Ευρώπη βρισκόταν σε καλύτερη θέση από τις ΗΠΑ. Στο  πηδάλιο ήταν η Γερμανία, επιβεβαιώνοντας το ρόλο της πρότυπης οικονομικής δύναμης, που θα μπορούσε να εξασφαλίσει διεθνή νομισματική και χρηματοπιστωτική σταθερότητα.

Η δραματική ανακοίνωση από την ελληνική κυβέρνηση του επικείμενου κινδύνου της χρεοκοπίας [Ιανουάριος 2010] άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, αποκαλύπτοντας την αδύναμη και, μέχρι τότε, αθέατη πλευρά του ευρώ. Ο διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Ντομινίκ Στρος-Καν, υπουργός Εμπορίου της Γαλλίας στα κρίσιμα χρόνια των αρχών της δεκαετίας του 1990, όταν μπήκαν τα θεμέλια για τη δημιουργία του ευρώ, και ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Σόιμπλε, υπουργός Εσωτερικών της Γερμανίας κατά τη διάρκεια της μυστικής συμφωνίας της ίδιας περιόδου, συνειδητοποίησαν ότι οι ΗΠΑ δε θα άφηναν την ευκαιρία που είχε  εμφανιστεί να πάει χαμένη -και ότι η Ελλάδα θα γινόταν η γέφυρα για μια επίθεση στην Ευρωζώνη».

Η συγκεκριμένη πηγή δεν απέχει πολύ από τα συμπεράσματα στα οποία έχω καταλήξει κι εγώ.   Δηλαδή, ο Ντομινίκ Στρος-Καν βγήκε εκτός παιχνιδιού για γεωπολιτικούς λόγους, και αντικαταστάθηκε από το «κορίτσι μας» (όπως αποκαλεί ο Γκάιτνερ), την Κριστίν Λαγκάρντ. Μπορείτε να διαβάσετε πολλά κομμάτια που σχετίζονται με αυτή την αλλαγή στη σελίδα μου εδώ. Μένοντας χωρίς σύμμαχο στο σχέδιο για την ίδρυση της ηγεμονίας της Ευρώπης εις βάρος της Αμερικής, τόσο η Μέρκελ όσο και ο Σόιμπλε έγιναν (δικαίως) καχύποπτοι με τον Γκάιτνερ.
Οι Αμερικανοί ήλπιζαν να κερδίσουν ένα τείχος προστασίας, στρατιωτικές βάσεις και πρόσβαση σε πολύτιμες πρώτες ύλες κάνοντας φιλίες με μια Ελλάδα μετά-το-ευρώ. Αυτή η φιλοδοξία παραμένει, αλλά η ιστορία που παρουσιάστηκε παραπάνω δείχνει ότι η  Ανγκέλα Μέρκελ και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είναι πολύ άξιοι αντίπαλοι στο σκοτεινό κόσμο των γεωπολιτικών ελιγμών.

26 Ιουνίου 2012 – του John Ward, Βραβευμένου Blogger

Πηγή: A diary of deception and distortion
Μετάφραση: Έλλη Σιαπκίδου
Επιμέλεια: Πέτρος-Ιωσήφ Στανγκανέλλης

  alterthess.gr

Posted Yesterday by Ενεργοί Πολιτες Πάρου