paganeli Του Θ. Μαρουλιάδη
1. Προκαλεί τουλάχιστον εντύπωση η διάγνωση όλων των μέσων μαζικής ενημέρωσης σε σχέση με την «πολύ καλή» εμφάνιση του Αντώνη Σαμαρά στη Βουλή, κατά τη συζήτηση επί των προγραμματικών δηλώσεων της νέας κυβέρνησης. Αν και είναι πολιτικά λάθος να σχολιάζουμε τα μούτρα ενός ανθρώπου, ο κόσμος βασικά σχολίασε τα μούτρα του Σαμαρά και όχι αυτά που είπε. Και τα μούτρα του Σαμαρά κάθε άλλο παρά…σε «πολύ καλή» εμφάνιση παραπέμπουν. Όσον αφορά αυτά που είπε, την πρώτη μέρα, την Παρασκευή, ανέβηκε στο βήμα και διάβασε έναν κατάλογο των προς πώληση δημόσιων οργανισμών, επιχειρήσεων και ακινήτων. Δηλαδή το γνωστό «αγαπούλα πούλα».
Την τρίτη μέρα, την Κυριακή, πήρε το γνωστό ύφος του γερμανοτσολιά από τη Μεσσηνία και προσπάθησε να πουλήσει μαγκιές στον Αλέξη και στον Φωτόπουλο, αν και έτσι όπως τον έχω κόψει ο τύπος πέρα από γκάβακας, πρέπει να είναι και μεγάλος “λάκης”. Από που λοιπόν προκύπτει η «πολύ καλή» εμφάνιση; Από το μάτι που κοντεύει να του φύγει; Από τ’ ότι βγάζει στο σφυρί τη δημόσια περιουσία; Από τ’ ότι πουλάει μαγκιές στον Αλέξη και στον Φωτόπουλο; Προφανώς από πουθενά και σε ότι αφορά τη λειτουργία των μέσων μαζικής ενημέρωσης το επίπεδο της κριτικής που ασκούν στην κυβέρνηση είναι χαμηλότερο από αυτό των μέσων μαζικής ενημέρωσης στην Βόρεια Κορέα.
2. Γενική εντύπωση, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει στη Βουλή, προκαλεί η περίπτωση του Ευάγγελου Βενιζέλου. Αν κρατήσουμε στην άκρη την υπόθεση ο άνθρωπος να είναι ψυχασθενής, τότε βρισκόμαστε μπροστά σε μία τεράστια πολιτική απάτη. Ο Βενιζέλος υποτίθεται ότι είναι ο έξυπνος της πολύ μικρής, πλέον, παρέας του ΠΑΣΟΚ. Παρόλα αυτά αν διαβάσεις – στο ακουστικό είναι αλήθεια ότι σε κάποιες φάσεις σε πιάνει μαλάκα – τις ομιλίες του καταλαβαίνεις εύκολα ότι ο άνθρωπος είναι πανάσχετος στα οικονομικά και εξαιρετικά παρωχημένος στα πολιτικά. Στα οικονομικά δεν του βγαίνει τίποτα γιατί πιστεύει, κυριολεκτικά, σε θαύματα, όπως αυτό των τραπεζικών του λογαριασμών, που είναι γεμάτοι από εκατομμύρια ευρώ εξαιτίας της προίκας που του άφησε ο πεθερός του, που όσοι τον είχαν γνωρίσει ακόμα λένε για την τσιγκουνιά του. Ο Βενιζέλος δείχνει ότι αγνοεί βασικά πράγματα για το πως λειτουργεί η οικονομία. Πράγμα λογικό, καθώς όταν ήταν υπουργός Πολιτισμού και Ανάπτυξης, νόμιζε ότι υπάρχει ένα μηχάνημα που κόβει λεφτά, γι’ αυτό και τα σκόρπαγε χωρίς φραγμό στην παρέα του, κυρίως στον γνωστό, πετυχημένο και άξιο Πετράν. Όσον αφορά το πολιτικό, ο Βενιζέλος είναι δεδομένο ότι μπερδεύει τη σοσιαλδημοκρατία με κάτι άλλο, γιατί αυτά που λέει δεν έχουν απολύτως καμία σχέση ακόμα και με τη χειρότερη και πιο νεοφιλελεύθερη εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας. Δηλαδή ο Βενιζέλος είναι τόσο άσχετος με την κεντροαριστερά που μπροστά του ακόμα και ο Μπλερ μοιάζει με αμετανόητο αριστεριστή.
3. Σε κάποιους, όχι σε εμένα, έχει προκαλέσει εντύπωση και η περίπτωση του Φώτη Κουβέλη. Παρόλα αυτά, όσοι καταφέρνουν να μην κοιμούνται ακούγοντας τις ομιλίες του έχουν διαπιστώσει εδώ και πολύ καιρό ότι ο τύπος είναι “παλτό” και μάλιστα παλτό από αυτά που δεν τα φοράς ποτέ. Ο Κουβέλης είναι ένας απερίγραπτος τιποτολόγος, δικηγόρος παλιάς κοπής από εκείνους που αγόρευαν για ώρες προσπαθώντας να πετύχουν μία καλή απόφαση μέσα από την πνευματική εξόντωση των δικαστών. Πολιτικά, όσοι έχουν ασχοληθεί μαζί του ξέρουν ότι πρόκειται για μία βαθύτατα συντηρητική περίπτωση διακοσμητικού φυτού και αυτός είναι και ο ρόλος του σε αυτή την κυβέρνηση. Κάνει την γλάστρα και περιμένει να ποτιστεί… γι’ αυτό άλλωστε όλη η πρώτη γραμμή των τοκογλύφων και των λαθρεμπόρων πετρελαίου ήταν καλεσμένη στο περίφημο δείπνο του μακαρίτη του Λεωνίδα στο Ζάππειο. Ο Κουβέλης, όπως πολύ σωστά έχει πει, δεν πρόκειται να δώσει αριστερό άλλοθι σε μία κυβέρνηση συνεργασίας Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ. Και δεν πρόκειται να το δώσει, γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να δώσει αριστερό άλλοθι, γιατί είναι περισσότερο δεξιός από πολλούς στη Νέα Δημοκρατία και σίγουρα από τους περισσότερους που έχουν απομείνει στο ΠΑΣΟΚ.
4. Με άλλα λόγια, στις 17 Ιουνίου την φάγαμε από τον Πίου, συγκεκριμένα από τρεις Πίου. Προφανώς είχαν την υποστήριξη όλης της ντόπιας και της ευρωπαϊκής διαπλοκής, προφανώς φόβισαν όσους είχαν την άνεση να φοβηθούν, προφανώς, προφανώς, προφανώς… Βέβαια, προφανώς και οι πόλεμοι ούτε χάνονται, ούτε και κερδίζονται σε μία μόνο μάχη. Θα συνεχίσουμε να είμαστε στα χαρακώματα, ματωμένοι, διψασμένοι, τσατισμένοι για την ευκαιρία που χάσαμε, αλλά στα χαρακώματα κρατώντας ανοιχτό το δρόμο για την ελπίδα. Δεν πρέπει να αφήνουμε να πέφτει κάτω ούτε μία καρφίτσα, δεν πρέπει να χάνουμε ούτε μία ώρα χωρίς να σκάβουμε, με το κουτάλι, με τα νύχια, με ότι βρούμε, τα θεμέλια που κρατούν όρθια αυτή την κυβέρνηση των Πίου. Και κυρίως θα πρέπει να αρχίσουμε να νιώθουμε, να σκεφτόμαστε, να συζητάμε και να ζούμε, σαν αυτοί να μην υπάρχουν. Γιατί νομίζω πως εκεί την πατήσαμε τον Ιούνιο, καθώς πολλοί από τους πολλούς καλούς ανθρώπους δεν πίστεψαν ότι μπορούν να ζήσουν χωρίς τα καθίκια. Και να είμαστε κοντά, να προσέχουμε ο ένας τον άλλο. Και μην ξεχνάς, η απελπισία περίστροφο και σφαίρες οι ανάγκες.
Posted 8 hours ago by Ενεργοί Πολιτες Πάρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου