31 Ιανουαρίου
18:002015
Προσπαθούσα
να θυμηθώ πότε άλλοτε στα 36 χρόνια τής ζωής μου αισθάνθηκα υπερήφανος
για την κυβέρνησή μου, αλλά ο κόπος ήταν μάταιος αφού η απάντηση ήταν
αυτή που μου είχε έρθει και πρώτη στο μυαλό: ποτέ δηλαδή. Για να είμαι
ακριβέστερος ποτέ μέχρι τις τελευταίες ημέρες, από τότε δηλαδή που στο
Μέγαρο Μαξίμου και στα υπουργεία δεν στρογγυλοκάθονται εθελόδουλοι
λακέδες τής εγχώριας και διεθνούς ελίτ αλλά άφθαρτα πρόσωπα τα οποία, αν
μη τί άλλο, δείχνουν διάθεση σύγκρουσης με ό,τι καταστρέφει αυτόν τον
τόπο. Κατανοώ τη δυσφορία που αισθάνθηκε ο επικεφαλής τού Eurogroup μετά
από τις συναντήσεις του με τη νέα ελληνική πολιτική ηγεσία. Είχε
συνηθίσει να συναναστρέφεται δειλά ανθρωπάκια, τα οποία δεν έλεγαν ποτέ
όχι. Ο Αλέξης Τσίπρας, ωστόσο, κι ο Γιάνης Βαρουφάκης μίλησαν στον Γ.
Ντάισελμπλουμ δίχως περιστροφές για το τί έφεραν τα μνημόνια στην
Ελλάδα, χρησιμοποιώντας ακόμα και τη μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν οι
τεχνοκράτες, αυτή των αριθμών. Κι ο ολλανδός περιορίστηκε μόνο να
απαντήσει πως διαφωνεί με την ελληνική προσέγγιση. Και τί να πει
άλλωστε; Πώς να επιχειρηματολογήσει υπέρ μιας οικονομικής γενοκτονίας η
οποία επιβλήθηκε σαν να έφτασε στα χέρια τής Ανγκ. Μέρκελ κατευθείαν από
τον θεό ώστε να μη χρειάζεται δικαιολόγηση;...
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν υποχρεωμένη έτσι κι αλλιώς από το εκλογικό αποτέλεσμα να τερματίσει την εποχή των μνημονίων και να διαπραγματευτεί μια άλλη συμφωνία. Κι αυτό κάνει μέχρι στιγμής. Ηταν καιρός να αποχωρήσει ταπεινωμένος από την Αθήνα κι ένας ευρωπαίος αξιωματούχος. Ηταν ώρα, επιτέλους, να ξυπνάμε σε μια χώρα που δεν ντρεπόμαστε για την κυβέρνησή της. Η στιγμή τής αυτονόητης εδώ και καιρό σύγκρουσης έφτασε. Οταν ακόμα κι ο Επίτροπος Οικονομικών Π. Μοσκοβισί ζητά η τρόικα να γίνει πιο δημοκρατική θα ήταν αδιανόητο η ελληνική κυβέρνηση να παρακαλά για την επιστροφή τής υπάρχουσας στην Αθήνα. Συμφωνώ πως χρειάζονται προσεκτικά βήματα και πως δεν είναι απαραίτητο να δαγκώσουμε με τη μία. Από την άλλη, ωστόσο, έπρεπε να σταλεί στο Βερολίνο ένα σαφές μήνυμα πως οι όροι τού σαδομαζοχιστικού παιχνιδιού έχουν αλλάξει, πως οι έλληνες δεν δέχονται να είναι άλλο αλυσοδεμένοι στο κρεβάτι περιμένοντας τα μαστιγώματα της καγκελαρίου. Και πρέπει, επίσης, να εμπεδωθεί στους έλληνες πολίτες πως αυτή η κυβέρνηση δεν θεωρεί την εξόντωσή τους αναπόφευκτη και πως αν τους έχει στο πλευρό της όλα είναι πιθανά.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως οι έλληνες ολιγάρχες, μαζί με τους απανταχού υπηρέτες τους, έχουν συμπαραταχθεί και πάλι με τη Γερμανία. Είναι ιστορικά και ταξικά συνεπείς με το δωσιλογισμό τους, έστω κι αν είναι, για μια ακόμα φορά, προδότες τής πατρίδας τους...
Κανένας δεν γνωρίζει την έκβαση της σύγκρουσης. Δεν τη γνώριζαν ούτε όσοι εξεγέρθηκαν το 1821 ούτε εκείνοι που έφευγαν με τα τρένα για να πολεμήσουν στη Βόρειο Ηπειρο το 1940. Αισθανόμαστε, όμως, ξανά μετά από πολλά χρόνια υπερήφανοι που είμαστε έλληνες. Κατεβαίνουμε να δώσουμε έναν τελικό χωρίς να γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι έχουμε πουλήσει το παιχνίδι στους αντιπάλους μας. Κι αυτό κάνει από μόνο του ενδιαφέρον το ματς. Φυσικά και η ήττα είναι ένα ενδεχόμενο, αλλά αυτήν τη στιγμή μοιάζουμε με ομάδα που χάνει με 7-0 κι αναρωτιέται αν θα πρέπει να κάτσει στην άμυνα για να μη φάει κι όγδοο ή να περάσει επιτέλους στην αντεπίθεση, μήπως έστω σκοράρει το γκολ τής τιμής. Η Αριστερά δίνει τώρα τη μάχη που αρνήθηκαν να δώσουν οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις. Το ίδιο έκανε και στο παρελθόν, το ίδιο θα κάνει και στο μέλλον γιατί γι' αυτό είναι προορισμένη, για να αγωνίζεται να υλοποιεί όνειρα κι όχι για να υποκύπτει σε εφιάλτες. Γι' αυτό και είναι τουλάχιστον υποχρέωση των υπόλοιπων πολιτικών δυνάμεων, αν δεν θέλουν να πολεμήσουν στο πλευρό τής Αριστεράς να μην ζητωκραυγάζουν τουλάχιστον τους ταξικούς κι εθνικούς αντιπάλους τής πλειονότητας του ελληνικού λαού. Σε διαφορετική περίπτωση πέφτουν και οι τελευταίες μάσκες που είχαν μείνει στην θέση τους...
«vromostomos»
http://www.koutipandoras.gr/article/132404
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν υποχρεωμένη έτσι κι αλλιώς από το εκλογικό αποτέλεσμα να τερματίσει την εποχή των μνημονίων και να διαπραγματευτεί μια άλλη συμφωνία. Κι αυτό κάνει μέχρι στιγμής. Ηταν καιρός να αποχωρήσει ταπεινωμένος από την Αθήνα κι ένας ευρωπαίος αξιωματούχος. Ηταν ώρα, επιτέλους, να ξυπνάμε σε μια χώρα που δεν ντρεπόμαστε για την κυβέρνησή της. Η στιγμή τής αυτονόητης εδώ και καιρό σύγκρουσης έφτασε. Οταν ακόμα κι ο Επίτροπος Οικονομικών Π. Μοσκοβισί ζητά η τρόικα να γίνει πιο δημοκρατική θα ήταν αδιανόητο η ελληνική κυβέρνηση να παρακαλά για την επιστροφή τής υπάρχουσας στην Αθήνα. Συμφωνώ πως χρειάζονται προσεκτικά βήματα και πως δεν είναι απαραίτητο να δαγκώσουμε με τη μία. Από την άλλη, ωστόσο, έπρεπε να σταλεί στο Βερολίνο ένα σαφές μήνυμα πως οι όροι τού σαδομαζοχιστικού παιχνιδιού έχουν αλλάξει, πως οι έλληνες δεν δέχονται να είναι άλλο αλυσοδεμένοι στο κρεβάτι περιμένοντας τα μαστιγώματα της καγκελαρίου. Και πρέπει, επίσης, να εμπεδωθεί στους έλληνες πολίτες πως αυτή η κυβέρνηση δεν θεωρεί την εξόντωσή τους αναπόφευκτη και πως αν τους έχει στο πλευρό της όλα είναι πιθανά.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως οι έλληνες ολιγάρχες, μαζί με τους απανταχού υπηρέτες τους, έχουν συμπαραταχθεί και πάλι με τη Γερμανία. Είναι ιστορικά και ταξικά συνεπείς με το δωσιλογισμό τους, έστω κι αν είναι, για μια ακόμα φορά, προδότες τής πατρίδας τους...
Κανένας δεν γνωρίζει την έκβαση της σύγκρουσης. Δεν τη γνώριζαν ούτε όσοι εξεγέρθηκαν το 1821 ούτε εκείνοι που έφευγαν με τα τρένα για να πολεμήσουν στη Βόρειο Ηπειρο το 1940. Αισθανόμαστε, όμως, ξανά μετά από πολλά χρόνια υπερήφανοι που είμαστε έλληνες. Κατεβαίνουμε να δώσουμε έναν τελικό χωρίς να γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι έχουμε πουλήσει το παιχνίδι στους αντιπάλους μας. Κι αυτό κάνει από μόνο του ενδιαφέρον το ματς. Φυσικά και η ήττα είναι ένα ενδεχόμενο, αλλά αυτήν τη στιγμή μοιάζουμε με ομάδα που χάνει με 7-0 κι αναρωτιέται αν θα πρέπει να κάτσει στην άμυνα για να μη φάει κι όγδοο ή να περάσει επιτέλους στην αντεπίθεση, μήπως έστω σκοράρει το γκολ τής τιμής. Η Αριστερά δίνει τώρα τη μάχη που αρνήθηκαν να δώσουν οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις. Το ίδιο έκανε και στο παρελθόν, το ίδιο θα κάνει και στο μέλλον γιατί γι' αυτό είναι προορισμένη, για να αγωνίζεται να υλοποιεί όνειρα κι όχι για να υποκύπτει σε εφιάλτες. Γι' αυτό και είναι τουλάχιστον υποχρέωση των υπόλοιπων πολιτικών δυνάμεων, αν δεν θέλουν να πολεμήσουν στο πλευρό τής Αριστεράς να μην ζητωκραυγάζουν τουλάχιστον τους ταξικούς κι εθνικούς αντιπάλους τής πλειονότητας του ελληνικού λαού. Σε διαφορετική περίπτωση πέφτουν και οι τελευταίες μάσκες που είχαν μείνει στην θέση τους...
«vromostomos»
http://www.koutipandoras.gr/article/132404
