31 Ιανουαρίου
Μια
που η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ δεν θέλει να ακούει για
μείωση του χρέους, ο νέος Έλληνας Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας οφείλει να
της υπενθυμίσει τη Συμφωνία του Λονδίνου που υπογράφηκε στις 27
Φεβρουαρίου 1953.
Εκείνη την ημέρα, 20 πιστωτές της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, μεταξύ των οποίων η Ελλάδα, η Γαλλία, η Ισπανία, το Βέλγιο, η Ελβετία, η Γιουγκοσλαβία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο Καναδάς, το Ιράν και η Νότια Αφρική, αποφασίζουν να της δώσουν το «φιλί της ζωής».
Η επαναδιαπραγμάτευση αφορά στις υποχρεώσεις της Συνθήκης των Βερσαλλιών, μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, που ποτέ δεν τιμήθηκαν, από δάνεια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης με την αποπληρωμή των τόκων να έχει ανασταλεί στις αρχές της δεκαετίας του 1930, και στον μεταπολεμικό δανεισμό από τους Συμμάχους.
Η συμφωνία του Λονδίνου επιτρέπει στη Γερμανία να μειώσει το χρέος της από τα 38 δισ. μάρκα (20%-25% του Α.Ε.Π) στα 14, πρόκειται για διαγραφή της τάξης του 62%. Προβλέπει, επίσης, πενταετή περίοδο για πληρωμή μόνο των τόκων, τριακονταετές περιθώριο αποπληρωμής των δανείων και μείωση των επιτοκίων. Τέλος, η σχέση μεταξύ της εξυπηρέτησης του χρέους και των εσόδων από τις εξαγωγές δεν θα πρέπει να υπερβαίνει το 5%. Με άλλα λόγια , οι Γερμανοί δεν θα αφιερώνουν περισσότερο από το ένα εικοστό των εσόδων από τις εξαγωγές τους για να πληρώσουν το χρέος τους. Έτσι, οι πιστωτές (ανάμεσά τους και η Ελλάδα) τους επιτρέπουν την αναστολή των πληρωμών σε μία άσχημη οικονομική συγκυρία.
Διάφορα επιχειρήματα βρήκαν πρόσφορο έδαφος για να επιτευχθεί ένα τόσο σημαντικό «κούρεμα» χρέους. Η συμφωνία ήταν και για χρέη που δημιουργήθηκαν πριν από τον πόλεμο και ως εκ τούτου, πριν από τη διαίρεση της Γερμανίας σε δύο κράτη. Στις διαπραγματεύσεις, «βάρυναν» οι δυσβάσταχτες οικονομικές αποζημιώσεις της Συνθήκης των Βερσαλλιών του 1919 που συνόδευσαν την άνοδο του ναζισμού. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήθελαν, επίσης, η Δυτική Γερμανία να είναι ένα ισχυρό προπύργιο ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και στους συμμάχους της.
Από την πλευρά του, ο Καγκελάριος εξήγησε ότι αν έμπαιναν αυστηροί όροι αποπληρωμής των δανείων θα έθεταν σε κίνδυνο την οικονομική ανάκαμψη της νεαρής Δημοκρατίας. Ένα κρίσιμο επιχείρημα που έπεισε τους δανειστές, οι οποίοι ήθελαν να υπολογίζουν σε έναν οικονομικό εταίρο και καλό πελάτη.
Οι ειδικοί συμφωνούν ότι αυτές οι έκτακτες συνθήκες αποπληρωμής ευνόησαν την ταχεία οικονομική ανάκαμψη στη Γερμανία. Γι’ αυτό αυξάνονται και οι οικονομολόγοι που εκτιμούν ότι αυτή η διαγραφή χρέους θα μπορούσε να αποτελέσει πρότυπο για την επαναδιαπραγμάτευση μεταξύ πιστωτών και ελληνικού κράτους. Ούτε είναι τυχαία τα πρόσφατα άρθρα των εφημερίδων Washington Post και Guardian που καλούν τη Γερμανία να διδαχθεί για την ελληνική κρίση από το δικό της οικονομικό παρελθόν.
Πηγή: infocannibal.wordpress.com
http://www.koutipandoras.gr/article/132383
Εκείνη την ημέρα, 20 πιστωτές της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, μεταξύ των οποίων η Ελλάδα, η Γαλλία, η Ισπανία, το Βέλγιο, η Ελβετία, η Γιουγκοσλαβία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο Καναδάς, το Ιράν και η Νότια Αφρική, αποφασίζουν να της δώσουν το «φιλί της ζωής».
Η επαναδιαπραγμάτευση αφορά στις υποχρεώσεις της Συνθήκης των Βερσαλλιών, μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, που ποτέ δεν τιμήθηκαν, από δάνεια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης με την αποπληρωμή των τόκων να έχει ανασταλεί στις αρχές της δεκαετίας του 1930, και στον μεταπολεμικό δανεισμό από τους Συμμάχους.
Η συμφωνία του Λονδίνου επιτρέπει στη Γερμανία να μειώσει το χρέος της από τα 38 δισ. μάρκα (20%-25% του Α.Ε.Π) στα 14, πρόκειται για διαγραφή της τάξης του 62%. Προβλέπει, επίσης, πενταετή περίοδο για πληρωμή μόνο των τόκων, τριακονταετές περιθώριο αποπληρωμής των δανείων και μείωση των επιτοκίων. Τέλος, η σχέση μεταξύ της εξυπηρέτησης του χρέους και των εσόδων από τις εξαγωγές δεν θα πρέπει να υπερβαίνει το 5%. Με άλλα λόγια , οι Γερμανοί δεν θα αφιερώνουν περισσότερο από το ένα εικοστό των εσόδων από τις εξαγωγές τους για να πληρώσουν το χρέος τους. Έτσι, οι πιστωτές (ανάμεσά τους και η Ελλάδα) τους επιτρέπουν την αναστολή των πληρωμών σε μία άσχημη οικονομική συγκυρία.
Διάφορα επιχειρήματα βρήκαν πρόσφορο έδαφος για να επιτευχθεί ένα τόσο σημαντικό «κούρεμα» χρέους. Η συμφωνία ήταν και για χρέη που δημιουργήθηκαν πριν από τον πόλεμο και ως εκ τούτου, πριν από τη διαίρεση της Γερμανίας σε δύο κράτη. Στις διαπραγματεύσεις, «βάρυναν» οι δυσβάσταχτες οικονομικές αποζημιώσεις της Συνθήκης των Βερσαλλιών του 1919 που συνόδευσαν την άνοδο του ναζισμού. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήθελαν, επίσης, η Δυτική Γερμανία να είναι ένα ισχυρό προπύργιο ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και στους συμμάχους της.
Από την πλευρά του, ο Καγκελάριος εξήγησε ότι αν έμπαιναν αυστηροί όροι αποπληρωμής των δανείων θα έθεταν σε κίνδυνο την οικονομική ανάκαμψη της νεαρής Δημοκρατίας. Ένα κρίσιμο επιχείρημα που έπεισε τους δανειστές, οι οποίοι ήθελαν να υπολογίζουν σε έναν οικονομικό εταίρο και καλό πελάτη.
Οι ειδικοί συμφωνούν ότι αυτές οι έκτακτες συνθήκες αποπληρωμής ευνόησαν την ταχεία οικονομική ανάκαμψη στη Γερμανία. Γι’ αυτό αυξάνονται και οι οικονομολόγοι που εκτιμούν ότι αυτή η διαγραφή χρέους θα μπορούσε να αποτελέσει πρότυπο για την επαναδιαπραγμάτευση μεταξύ πιστωτών και ελληνικού κράτους. Ούτε είναι τυχαία τα πρόσφατα άρθρα των εφημερίδων Washington Post και Guardian που καλούν τη Γερμανία να διδαχθεί για την ελληνική κρίση από το δικό της οικονομικό παρελθόν.
Πηγή: infocannibal.wordpress.com
http://www.koutipandoras.gr/article/132383
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου