Κανιβαλισμός κατά των νέων

Αρκετό καιρό πριν από τη χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας και ενώ η διαφθορά, η φοροδιαφυγή, η εισφοροδιαφυγή και η παραοικονομία κατείχαν ήδη όλα τα πανευρωπαϊκά ρεκόρ, οι ελληνικές κυβερνήσεις είχαν αρχίσει να θυσιάζουν τις νέες γενιές, συμμαχώντας με τους «παλιούς» εργαζομένους και τους ήδη συνταξιούχους.

Πρώτα με τα κατά καιρούς «σχέδια διάσωσης» του ασφαλιστικού συστήματος, σύμφωνα με τα οποία οι νεότεροι εργαζόμενοι θα έπαιρναν όλο και πιο αργά, σε μεγαλύτερες ηλικίες, και όλο και πιο μικρές κύριες και επικουρικές συντάξεις. 

Μετά ήρθε η ώρα των προσλήψεων φτηνών νέων «απασχολήσιμων» από τα παράθυρα σε Δημόσιο, ευρύτερο δημόσιο τομέα, στις λεγόμενες, τότε, ΔΕΚΟ και τις κρατικές τράπεζες, με τα προγράμματα «ειδικών συμβάσεων έργου», τα περίφημα stage κ.λπ., με περιορισμένα προφανώς ασφαλιστικά δικαιώματα.

Αργότερα, με αλλεπάλληλες νομοθετικές παρεμβάσεις επεκτάθηκαν παντού, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, οι φτηνές «ελαστικές μορφές απασχόλησης», η διάδοση των ενοικιαζόμενων εργαζομένων, του outsourcing, των δήθεν ελεύθερων επαγγελματιών με το Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών (οι οποίοι, αν και παρέχουν εξαρτημένη εργασία στον ίδιο εργοδότη, πρέπει να ασφαλίζονται και να πληρώνουν μόνοι τους ΤΕΒΕ-ΟΑΕΕ, τους φόρους κ.ο.κ.).

Επρόκειτο για μια άθλια και κουτοπόνηρη πολιτική, με την οποία οι μεν κυβερνήσεις δεν πλήρωναν, ως όφειλαν και οφείλουν με βάση το Σύνταγμα και τους νόμους, τα ελλείμματα του ασφαλιστικού συστήματος που οι ίδιες διόγκωναν με γεωμετρική πρόοδο χρόνο με τον χρόνο, οι δε εργοδότες, που δεν πλήρωναν και αυτοί στα Ταμεία (ενώ αντιθέτως εξασφάλιζαν διαρκώς νέες ρυθμίσεις και διακανονισμούς δήθεν εξόφλησης) αύξαναν τα κέρδη τους καθώς είχαν απεριόριστες ευκαιρίες να βρίσκουν άφθονους και φτηνούς νέους εργαζομένους χωρίς δικαιώματα.

Σε όλη αυτή την άδικη και αδιέξοδη εξέλιξη στην αγορά εργασίας σε βάρος των νέων (που οδήγησε σε παγκόσμια πλέον νέα ρεκόρ ανεργίας και φτώχειας), οι μεγαλύτερης ηλικίας εργαζόμενοι και οι ήδη συνταξιούχοι έκαναν ότι δεν έβλεπαν τίποτα, εφόσον οι ίδιοι κουτσά-στραβά -έστω και προσωρινά, έστω για κάνα δυο χρόνια ακόμα- συντηρούσαν για τον εαυτό τους ένα ικανοποιητικό επίπεδο αμοιβών, υγειονομικών παροχών και συντάξεων.

Αν και η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 δεν είναι και τόσο μακριά και τα διαρκή αδιέξοδα των μνημονίων πολλαπλασιάζονται, στην Ελλάδα συνεχίζουμε δυστυχώς να δοξάζουμε το «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού» και τις τζάμπα μαγκιές, ακόμα κι αν πρόκειται να στείλουμε τα παιδιά μας μετανάστες και δούλους ή αν η «πατρίς κινδυνεύει», φτηνό κρέας για τα κανόνια των δανειστών.

ΥΓ. Αφορμή για το κείμενο στάθηκε η ρήση συνταξιούχου συνδικαλιστή που θέλει να περιορίσει την είσοδο νέων εργαζομένων στον «κλάδο του» ώστε να μην… επιβαρύνουν το ήδη προβληματικό ασφαλιστικό «Ταμείο του».


Πηγή:
Δημήτρης Τρίμης για την Εφημερίδα των Συντακτών

Πηγή: Κανιβαλισμός κατά των νέων - RAMNOUSIA