Ο Τσίπρας και το κόμμα του επέλεξε με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει.

Από giorgis , Δευτέρα, 13 Ιουλίου 2015 | 4:54 μ.μ.

Του Γ. Γ.

Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε 
η εποχή, τα βάρη, οι συνθήκες 
κι άλλοι την πάθανε που τότε είπαν το ναι 
και δεν ακούσανε των παλιών τις υποθήκες.

Μανώλης Αναγνωστάκης

Τέτοιο ράπισμα στον κόσμο της αριστεράς που πίστεψε στα μεγάλα λόγια ενός ρεφορμιστικού πολιτικού μορφώματος που δεν είχε κανένα πρόβλημα να κάνει τυχάρπαστες συνεργασίες, αρκεί να κερδίσει τις εκλογές δεν έχει ξαναϋπάρξει.

Τέτοια απογοήτευση σε δημοκρατικούς πολίτες που μετά το μαστίγωμα που δέχτηκαν για πέντε χρόνια από τις βάρβαρες ταξικές – μνημονικές πολιτικές και απόθεσαν τις ελπίδες τους σε ένα «λαμπερό πρόσωπο» που τους μιλούσε με συναίσθημα που τους ακουμπούσε, που χρησιμοποιούσε «δακρυσμένες λέξεις που συγκινούσαν, δεν έχει προηγούμενο.

Τέτοια ανοχή σε «χαρισματικό» ηγέτη που έκανε το κόμμα του κολυμπήθρα του Σιλωάμ δίνοντας «άφεση αμαρτιών» σε όσους ΠΑΣΟΚους και ΔΗΜΑΡίτες συντέλεσαν στην πολιτική καταστροφής της ελληνικής κοινωνίας, δεν έχουμε ξανασυναντήσει.

Ο «ευκολόπιστος και πάντα προδομένος» λαός, που έλεγε και ο Σολωμός, τώρα πια όμως δεν έχει περιθώρια για αυταπάτες. Ο Τσίπρας και το κόμμα του επέλεξε με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει. Διάλεξε να βρεθεί μαζί με την κεφαλαιοκρατία και απέναντι στους εργάτες. Προτίμησε την υποτέλεια και την υποταγή στους ισχυρούς, στην ξένη και ντόπια αστική τάξη, παρά την σύγκρουση, στηριζόμενος στις λαϊκές δυνάμεις, στον κόσμο της εργασίας, στα λαϊκά στρώματα που του έδωσαν την απεριόριστη υποστήριξη τους κάθε φορά που την ζήτησε. Στις πλατείες, στις κάλπες.

Ποιος μπορεί πια, να έχει εμπιστοσύνη σε ένα κόμμα και στα πρόσωπα που το στελεχώνουν όταν ξέρει ότι έβαλε ταφόπλακα σε προσδοκίες, όνειρα, ελπίδες, σε όσους πίστεψαν –εμείς δεν είμαστε απ’ αυτούς- τις ανέξοδες υποσχέσεις του;

Είμαστε ρεαλιστές γιατί επιδιώκουμε αυτό που για τους άλλους θεωρείτε ουτοπία, έλεγε ο Τσε και δικαιώθηκε. Αυτοί που σήμερα αισθάνονται ικανοποιημένοι γιατί πέτυχαν το «εφικτό» οδηγώντας σε παρανάλωμα και σε έσχατη φτώχεια τον ελληνικό λαό, να δούμε τι θέση θα έχουν στην ιστορία.

Δεν είναι όμως καιρός για μοιρολατρίες. Αλλωστε κάτι τέτοιο δεν έχει καμιά σχέση με την κουλτούρα όσων έχουν επαναστατική συνείδηση.
Σήμερα είναι αναγκαίο όσο ποτέ να σταθούμε δυναμικά στο μετερίζι της ταξικής πάλης, να χαράξουμε ορίζοντες για να  ξαναϋψωθεί η κόκκινή σημαία της προλεταριακής επανάστασης.  

Κι αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς.

Κώστας Βάρναλης

 http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2015/07/blog-post_860.html