Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΔΙΚΟ

October 24th, 2011 | Author: kartesios

Όπως κανείς γιατρός δε θέλει να του μείνει ο άρρωστος στα χέρια, έτσι και καμιά γενιά δε θέλει να της μείνει η πατρίδα στα χέρια. Κι όμως, όλα δείχνουν ότι στη δική μας γενιά έλαχε να μην τα καταφέρουμε να σώσουμε την Ελλάδα.
Φυσικά και θα μπορούσαμε, αν είχαμε ξεπεράσει τη διάθεση για αφόρητο σχολιασμό, και φτύνω γι’ αυτό πρώτον τον εαυτό μου. Θα μπορούσαμε να σώσουμε την παρτίδα και την πατρίδα αν είχαμε ξεσηκωθεί από την ημέρα ψήφισης του Μνημονίου.
Απλώς δεν πιστέψαμε ότι είχαν εκλεγεί τόσο μεγάλα τσογλάνια στην εξουσία που θα μπορούσαν να μας ξεπουλήσουν. Κι έτσι μείναμε παρατηρητές των φαινομένων λες και μας είχαν ραντίσει με ξυλοκαΐνη.
Όμως τελικά τα τσογλάνια αποδείχτηκαν μεγαλύτερα ακόμη κι από τα μεγαλύτερα που θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Κι εμείς αποδειχτήκαμε πιο τρομαγμένοι απ’ ότι είχαμε πιστέψει ποτέ ότι θα τρομάζαμε.

Αυτή τη στιγμή στις Βρυξέλλες διαπραγματεύονται το τέλος της Ελλάδας και μοιράζουν τα ιμάτιά μας. Την όποια κυριαρχία, την όποια δημόσια περιουσία, την όποια αξιοπρέπεια και ελευθερία μας.
Δυστυχώς, καταφέραμε μέχρι στιγμής να βολέψουμε τις συνειδήσεις μας στην ιδέα ότι δε θα έχουμε να παραδώσουμε τίποτε στην επόμενη γενιά. Το πιθανότερο είναι ότι θα μετατραπούμε σε μια ζώνη εμπορίου δίχως σύνορα, γλώσσα και σημαία.
Τα παιδιά που θα γεννιούνται θα έχουν βέβαια ένα πρόβλημα ταυτότητας, αλλά θα έχουν και την επιλογή να δηλώσουν ποιας σημαίας ρομ θα ήθελαν να είναι. Ρομ Γερμανίας, Γαλλίας, Βουλγαρίας… μικρή σημασία θα έχει.
Ούτως ή άλλως η μόνη δουλειά που θα τα περιμένει, θα είναι λούστροι τραπεζικών στελεχών από τη Γερμανία, στελεχών της δημόσιας διοίκησης από την Ολλανδία ή επενδυτών από τη Γαλλία.
Άλλωστε, είμαστε υπό κατοχή μόνο δύο χρόνια. Μας απομένουν άλλα 398 για να σπάσουμε το προηγούμενο ιστορικό ρεκόρ μας. Μόνο που ακόμη και τότε, οι Τούρκοι είχαν σεβαστεί 5 βασικά πραγματάκια, αυτούς εδώ δεν τους κόβω να σέβονται τίποτα.
Άρα μετά από 398 χρόνια, το πολύ – πολύ να μας αναφέρουν σαν υποκεφάλαιο σε κάποιο σχολικό βιβλίο Ιστορίας και μάλιστα τόσο ασήμαντο που ποτέ δε θα είναι sos σε διαγώνισμα.
Ακόμη κι έτσι, όμως, θέλω να ελπίζω ότι αυτή η εξέλιξη θα μείνει σαν αυτό που ακριβώς είναι, δηλαδή μια ευχή του βλακωδέστατου Γιωργάκη και των προδοτών συνεργατών του.
Φυσικά και έχουμε σοβαρότατες ευθύνες που μέχρι σήμερα αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται στην εξουσία, αλλά και στην Ελλάδα. Θα έπρεπε να τους είχαμε υποχρεώσει σε νυχτερινή φυγή εδώ και πολύ καιρό. Μεταξύ μας, πιστεύω ότι θα το είχαμε κάνει αν δεν υπήρχαν οι «ψύχραιμες» φωνές που καλοπροαίρετα ή κακοπροαίρετα, δεν τοποθετούσαν πάντα το ερώτημα – φραγμό, «και τι θα γίνει μετά;».
Ελπίζω ότι οι καλοπροαίρετες από αυτές τις φωνές θα έχουν πλέον σήμερα καταλάβει πως ό,τι κι αν γίνει μετά αποκλείεται να είναι χειρότερο από το σήμερα, αλλά και από το αύριο που ετοιμάζεται με τα δεδομένα του σήμερα.
Ακόμη κι αν πεινάσουμε, τουλάχιστον θα πεινάσουμε ελεύθεροι και θα έχουμε να παραδώσουμε μια πεινασμένη χώρα στους επόμενους. Ας την σπείρουν εκείνοι. Εμείς θα έχουμε κάνει το χρέος μας και θα την έχουμε σώσει.
Αυτό το χρέος απέναντι στη χώρα και στο αύριο, θα πρέπει να δεχτούμε ότι δεν είναι μοιρασμένο ισομερώς. Κάποιοι έχουν μεγαλύτερο χρέος και κάποιοι μικρότερο. Κάποιοι έχουν μεγαλύτερες δυνατότητες και κάποιοι μικρότερες.
Αυτή τη στιγμή, με το μισό πολιτικό σύστημα να είναι ξεπουλημένο και το άλλο μισό διαλυμένο, με τους απλούς πολίτες να διακατέχονται από αμηχανία έως απόγνωση και πανικό, ένα μεγάλο μέρος του χρέους για τη σωτηρία πηγαίνει και κάθεται στις πλάτες των δικαστών.
Αν κάποιοι μπορούν σήμερα να δώσουν άμεσα λύση στο θάνατο της χώρας, είναι οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης. Οι Έλληνες εισαγγελείς έχουν πολύ περισσότερα στοιχεία στα χέρια τους από όσα είχαν οι συνάδελφοί τους στην Αργεντινή. Δε μπορούν να το αρνηθούν αυτό.
Στην Ελλάδα, κινούνται αυτεπάγγελτες διώξεις ακόμη και για την κλοπή μιας γλάστρας με βασιλικό, αλίμονο αν δε μπορούν οι δικαστές να διατάξουν μια δίωξη για κλοπή του μέλλοντος μιας χώρας και της πλειοψηφίας των πολιτών της – όπως βλέπετε πάντα λαμβάνω υπόψιν τη μειοψηφία του ΜΕΓΚΑ, του ΣΚΑΪ, της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, του ΒΗΜΑτος και του Μπομπολέικου μαζί με όλα τα συμπαρομαρτούντα τους για να μη χάσω και το μέτρο.
Οι δικαστές μπορούν σήμερα να ελευθερώσουν τη χώρα. Δίχως να ακουστεί ούτε ένας πυροβολισμός, δίχως να ανοίξει ούτε ένα ρουθούνι. Απλώς σεβόμενοι τον όρκο τους και εφαρμόζοντας τους νόμους, μπορούν να μετατραπούν από παρατηρητές σε ήρωες.
Κανείς γιατρός δε θέλει να πεθάνει ένας ασθενής στα χέρια του. Άραγε πόσο όμορφα θα νιώσουν οι δικαστές βλέποντας την Ελλάδα να πεθαίνει στα δικά τους χέρια και μάλιστα χωρίς να έχουν κάνει την ελάχιστη προσπάθεια να τη σώσουν;