ΜΕ ΤΗ ΦΡΕΖΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΘΕΡΙΖΕΙΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ….

October 26th, 2011 | Author: kartesios

Δεν ξέρω, εγώ παλιά δεν ήμουν έτσι. Άκουγα ότι κάποιος αρρώστησε ή πέθανε ή σκοτώθηκε και στεναχωριόμουν. Κι όταν ήταν πολιτικός, ακόμη κι αν δεν τον συμπαθούσα, ένα «θεός σχωρέσ’τον» το έλεγα.
Τώρα, με την κατάρα στο στόμα ξυπνάω, με την κατάρα στο στόμα κοιμάμαι. Δε με νοιάζει ρε γαμώτο τί θα πάθουν. Ας πάθουν ό,τι θέλουν. Ας αρρωστήσουν από την πιο φρικτή αρρώστια, δε με νοιάζει.
Ας μάθω ότι ψόφησαν, μπορεί και να χαρώ. Να πανηγυρίσω. Το πιθανότερο, δηλαδή, είναι να πανηγυρίσω. Μου έκλεψαν την ανθρωπιά κι αυτό δε θα τους το συγχωρήσω ποτέ. Θα τους σιχαίνομαι όπως το χειρότερο σκουλήκι.

Λυπάμαι που τα γράφω. Όμως δε μπορώ και να κρύβομαι. Ούτε να το παίζω ανώτερος, ούτε να τους βλέπω σαν ανθρωπάκια, ούτε να τους δικαιολογώ. Δεν τους βλέπω σαν εχθρό, όπως ίσως θα έβλεπα κάποιον στον πόλεμο.
Εκεί όλα είναι ανώνυμα. Παλεύεις για άλλα πράγματα. Θολώνει το μυαλό σου. Εδώ το μυαλό μου είναι ξεκάθαρο. Μισεί. Και δεν είναι καθόλου ανώνυμα τα πράγματα. Έχουν όνομα, επίθετο, εκλογικές περιφέρειες, γραφεία, συνεργάτες, μπάτσους που τους φυλάνε.
Είναι σα να έχουν μπει στο σπίτι μου την ώρα που κοιμάμαι και με πετάνε στο δρόμο, με τα βρακιά. Μπουρδελεύουν το σπίτι μου και γελάνε. Κάνουν πλιάτσικο κι ύστερα το βάζουν φωτιά. Έτσι το βλέπω.
Μου έκλεψαν τη διάθεση να βλέπω τα πράγματα ψύχραιμα. Μου στέρησαν την ικανότητα να αναζητώ αιτίες και αφορμές. Λεηλάτησαν την αξιοπρέπειά μου. Μ’ έδεσαν χειροπόδαρα σ’ έναν καθημερινό αγώνα επιβίωσης και με φτύνουν στα μούτρα.
Δεν έχω πρόβλημα πλέον να ομολογήσω ότι τους μισώ και τους σιχαίνομαι. Ότι δε με νοιάζει αν πονέσουν, αν χάσουν κάποιον δικό τους, αν ζήσουν μια προσωπική τραγωδία. Στ’ αρχίδια μου ό,τι κι αν πάθουν.
Δε με νοιάζει, επειδή πλέον τους βλέπω σαν κουτιά που περπατάνε. Ούτε ψυχή έχουν, ούτε συνείδηση. Περισσότερο λυπάμαι ένα δέντρο που καίγεται και δεν έχει πόδια να τρέξει για να σωθεί, παρά αυτές τις λέρες.
Υποτίθεται ότι ψήφισαν το Μνημόνιο, ότι με πήδηξαν με το Μεσοπρόθεσμο, ότι με ξευτέλισαν με τα πολυνομοσχέδιά τους, για να γλιτώσουμε από το «τρισκατάρατο κούρεμα».
Κι έρχονται τώρα, αφού μου έχουν ξεσκίσει τη ζωή, να μου παρουσιάσουν σα σωτηρία το κούρεμα. Θα βγει πάλι ο εντεταλμένος να πανηγυρίσει ότι «σώσαμε τη χώρα».
Κι έτσι θα με φτύσουν πάλι στα μούτρα. Κι έτσι θα κάνουν το μίσος μου να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο. Κι έτσι θα με κάνουν να χάσω τον εαυτό μου κι άλλο. Να βυθιστώ στα σκοτάδια τους. Να χαρώ ακόμη περισσότερο αν μάθω ότι πέθαναν στον ύπνο ή τον ξύπνιο τους.
Όχι, δε σιχαίνομαι πλέον μόνο τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ή την κυβέρνηση. Σιχαίνομαι τον ΠΑΣΟΚο επιχειρηματία που τον άκουσα σε περιφερειακό ραδιόφωνο να λέει «πριν 20 χρόνια βάζαμε πάγο στα ψυγεία· και τί έγινε αν χρειαστεί να ξαναβάλουμε τώρα, αν είναι να σωθεί η πατρίδα; Το ΠΑΣΟΚ σας φταίει; Η κρίση είναι παγκόσμια».
Ναι ρε αρχίδι, το ΠΑΣΟΚ μου φταίει. Αλλά κι εσύ μου φταις και οι όμοιοί σου που κάθε μέρα βγαίνετε στα επαρχιακά ραδιόφωνα και με θυμώνετε ακόμη περισσότερο. Μπορεί στο MEGA, στο ALTER και στα ραδιόφωνα των Αθηνών να παρουσιάζεται μια κοινωνία που έχει αγανακτήσει, αλλά όποιος μπει στον κόπο να κάνει μια βόλτα μέσα από το ίντερνετ σε ραδιοφωνικούς σταθμούς της επαρχίας, θα καταλάβει ότι τους ρουφιάνους με τη φρέζα να τους θερίζεις, δε θα τελειώσουν ποτέ.
Και σ’ αυτές τις ραδιοφωνικές βόλτες θα πετύχετε και τον Ανδρέα Λυκουρέντζο της Νέας Δημοκρατίας να δηλώνει ότι αν η κυβέρνηση φέρει στη Βουλή μια σωστή πρόταση σωτηρίας για τη χώρα, τότε είτε χρειάζονται 300 ψήφοι, είτε 180, είτε 151, το κόμμα του θα την ψηφίσει.
Δε θα ψηφίσει την πρόταση του ΠΑΣΟΚ η ΝΔ – όρκο δεν παίρνω – αλλά γιατί η Ν.Δ. δε μας λέει ποια θεωρεί σωστή πρόταση σωτηρίας και ποια θεωρεί πατρίδα; Πατρίδα μου είναι η Τράπεζα; Αν σωθούν οι τράπεζες σώθηκε η πατρίδα μου; Γιατί δεν ξεκαθαρίζει η Ν.Δ. τί ακριβώς θα επαναδιαπραγματευτεί αν κερδίσει τις εκλογές, αν και όποτε γίνουν;
Θα επαναδιαπραγματευτεί τους μισθούς μας, τις θέσεις εργασίας, το σταμάτημα των απολύσεων ή μόνο τη σωτηρία των τραπεζών και τη μείωση του φορολογικού συντελεστή για τους βιομήχανους;
Θα επαναδιαπραγματευτεί ακυρώνοντας τα μέτρα του Μνημονίου, του Μεσοπρόθεσμου και των πολυνομοσχεδίων ή μόνο το να μπορέσει ελεύθερα να σώσει τις τράπεζες με δημόσιο χρήμα, αλλά ταυτόχρονα να μην τις κρατικοποιήσει;
Θα απαιτήσει να επαναδιαπραγματευτεί το κούρεμα ολόκληρου του χρέους ή θα αποδεχτεί να παίξει τις κουμπάρες με ένα μικρό μέρος του χρέους όπως γίνεται τώρα, με αποτέλεσμα το χρέος να γίνεται ουσιαστικά ακόμη μεγαλύτερο;
Δεν ξεκαθαρίζει, επειδή δεν τη βολεύει να ξεκαθαρίσει. Αφήνει μόνο να εννοηθεί πως αν κερδίσει τις εκλογές «θα κάνει ό,τι μπορεί». Υπέρ ποιων όμως; Των εργαζομένων και των ανέργων ή των Τραπεζών; Ας μη γελιόμαστε, ούτε από το ΠΑΣΟΚ ούτε από τη Ν.Δ. υπάρχει ελπίδα και προοπτική για εμάς.
Η μόνη λύση μας, είμαστε εμείς. Όχι με αυγά στις παρελάσεις. Τα συνήθισαν. Τους αρέσει να τρώνε αυγά για να ηρωοποιούνται στον κόσμο και να θυματοποιούνται στις συνειδήσεις των ηλίθιων.
Η οργή πρέπει να βγει στους δρόμους. Οι συμβολισμοί δεν οδήγησαν πουθενά. Η καταστροφή συνεχίζεται. Ας μη γίνουμε κι άλλο γραφικοί με συμβολικές κινήσεις και ακίνδυνα κραξίματα. Δεν υπάρχουν πολλά διλλήματα. Μόνο ένα. Το τέλος τους ή το τέλος μας. Στον πραγματικό αγώνα για Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, για έναν και μόνο λόγο. Επειδή τα γκρεμίζουμε.