October 21st, 2011 | Author: kartesios 
Το «ναι σε όλα» όμως είναι all inclusive. Περιλαμβάνει τις κατάρες όλων μας, τις αντιδράσεις όλων μας, την οργή όλων μας. Τα αποδέχτηκαν. Αποδέχτηκαν τις ευθύνες και τις επιπτώσεις. «Ναι σε όλα» λοιπόν από τους 153 ραγιάδες, ναι σε όλα κι από εμάς.
Διότι πλέον η άμυνα θα γίνει επίθεση. Διότι πλέον ξέρουμε ότι το «πράσινο φως» για την εκταμίευση της 6ης δόσης από το ΔΝΤ δόθηκε ώρες πριν ξεκινήσει η ψηφοφορία επί των άρθρων στη Βουλή, άρα δεν ίσχυε το εκβιαστικό «προαπαιτούμενο» που έθεσε ο αρχιραγιάς Βενιζέλος στα γιουσουφάκια του.
Τώρα, όλοι ξέρουμε ότι το Μνημόνιο δεν ήταν ποτέ προαπαιτούμενο για την οικονομική σωτηρία της χώρας. Ούτε το Μεσοπρόθεσμο ήταν προαπαιτούμενο. Ούτε οι απολύσεις και οι μειώσεις μισθών ήταν. Ούτε η κατάργηση της προστασίας των εργαζομένων ήταν προαπαιτούμενο.
Δεν υπήρχε κανένα εκβιαστικό προαπαιτούμενο απ’ όσα μας παρουσίαζε ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου στην αρχή. Δεν υπάρχει κανένα από τα προαπαιτούμενα που παρουσιάζει τώρα ο Ευ. Βενιζέλος.
Το γνωρίζουμε εμείς, άρα το γνωρίζουν και οι 154 ραγιάδες του ΠΑΣΟΚ, καθώς και όσοι από άλλα κόμματα ψήφιζαν κατά καιρούς «εκβιαστικά» νομοσχέδια και άρθρα του καθεστώτος.
Καμία ευθύνη δεν ξεπέφτει και από τις πλάτες των γαλάζιων οσφυοκαμπτών. Ας μη νομίσουν αυτές οι αμοιβάδες ότι μπορούν να είναι υπερήφανες. Μέσα στη μπίχλα είναι. Στήριξε η Ν.Δ. κάθε απόφαση του καθεστώτος, επειδή τη βόλευε. Επειδή αν δεν περνούσε τα πολυνομοσχέδια το ΠΑΣΟΚ, θα έπρεπε να τα περάσει η Ν.Δ.
Κι έτσι, με τη σιωπή της και την ανύπαρκτη αντιπολίτευση όλο αυτό το διάστημα, στήριξε πολιτικά και ηθικά το ξεπούλημα της χώρας. Ο Αντώνης Σαμαράς αποδείχτηκε όχι απλά στενός φίλος, αλλά και ο καλύτερος συνεργάτης του Γιώργου Παπανδρέου.
Εγώ γράφω σ’ ένα blog. Η «ανεξάρτητη» Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων διέγραψε σε μία νύχτα το δικαίωμά μου να γράφω την άποψή μου και έδωσε το δικαίωμα στη «δικαιοσύνη» να άρει την ανωνυμία μου όποτε εκείνη κρίνει ότι παραβίασα την ησυχία των πραγμάτων, κατά πως την εννοεί.
Εγώ γράφω λέξεις. Λέξεις που μπορούν να απαντηθούν με άλλες λέξεις, με άλλα επιχειρήματα, με άλλες απόψεις. Η ίδια «ανεξάρτητη» Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, λειτουργώντας εντελώς ανεξάρτητα, αποφάσισε να προστατεύσει την ανωνυμία 1.739 μεγάλων οφειλετών στο Δημόσιο, με τον πρώτο τη τάξει από αυτούς να χρωστά 636.000.000 ευρώ (εξακόσια τριάντα έξι εκατομμύρια ευρώ).
Η ίδια «ανεξάρτητη» αρχή αποφάσισε να προστατεύσει επίσης την ανωνυμία 751 μεγαλοκαταθετών σε τράπεζες του εξωτερικού, με τον πρώτο τη τάξει από αυτούς να έχει βγάλει στο εξωτερικό 140.000.000 ευρώ (εκατόν σαράντα εκατομμύρια ευρώ).
Αυτοί που απολαμβάνουν την προστασία της «ανεξάρτητης» Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων δεν είναι μπλόγκερς. Είναι λαμόγια φοροφυγάδες, που ΚΑΙ εξ αιτίας τους βρίσκομαι κολλημένος στον τοίχο από ψευτοεκβιαστικά διλλήματα ενός καθεστώτος.
Τα ονόματα αυτών φυλάσσονται ως θησαυρός στο χρηματοκιβώτιο της Βουλής για να μην τα δει μάτι κοινού θνητού. Τα δικά μας ονόματα περιφέρονται σε λίστες προγεγραμμένων ως μπλόγκερς, δημοσίων υπαλλήλων, ιδιωτικών υπαλλήλων, απολυμένων, άνεργων, κατεστραμμένων μικρομεσαίων.
Τα ονόματα των λίγων εγκληματιών φυλάσσονται από υπαλλήλους και φρουρούς της Βουλής, την ώρα που από σήμερα εμείς κυκλοφορούμε ως οικονομικά – και όχι μόνο – μελλοθάνατοι.
Και σε αυτή την εφιαλτική πρακτική του καθεστώτος, η Ν.Δ. έβαλε πλάτη, ενώ θα μπορούσε να ξεσηκώσει τον κόσμο για να δοθούν τα ονόματα στη δημοσιότητα. Ούτε καν αυτό δεν έκανε. Απλώς οι βουλευτές της αποδέχτηκαν τον χαρακτηρισμό του «εξαιρετικού πολίτη» που οι λίστες φοροφυγάδων είναι για τα μάτια τους μόνο.
Βέβαια, το θέμα δεν είναι να μάθουμε ποιοι έκλεβαν και κλέβουν το Δημόσιο. Το θέμα είναι να πληρώσουν όσα χρωστούν και να τιμωρηθούν. Η δημοσιοποίηση των ονομάτων δε σημαίνει και αυτόματη είσπραξη οφειλών. Όμως, πώς να τιμωρηθούν όταν ο ίδιος ο Λαυρεντιάδης καλύπτεται από το νόμο και δε διώκεται, επειδή επέστρεψε αυτά που άρπαξε από την Proton Bank;
Οι λακέδες της Ν.Δ. στήριξαν όσο μπόρεσαν τους συναδέλφους τους του ΠΑΣΟΚ για να επαληθεύσουν το «όλοι ίδιοι είναι». Δεν εξαιρούνται, λοιπόν, ούτε της κατάρας, ούτε της οργής. Οι γαλάζιοι ραγιάδες φωνάζουν «ναι σε όλα» εδώ και δύο χρόνια, με τη σιωπή τους που σπάει τύμπανα.
Δε θέλω να γράψω για τα σημερινά γεγονότα στο Σύνταγμα. Και δεν θα το κάνω, επειδή δε θέλω να παίξω το παιχνίδι του ΚΚΕ που αδιάφορο για τις συνέπειες, προσπάθησε σήμερα να καπελώσει την αντίδραση όλου του ελληνικού λαού απέναντι στην κυβέρνηση.
Δεν θέλω να γράψω, επειδή απεχθάνομαι τα όποια στρατά θεωρούν εαυτούς ηγέτες του εργατικού κινήματος και επεμβαίνουν ως αυτόκλητοι σωτήρες τής Ησυχίας και της Τάξης. Δε θα μ’ ενοχλούσε διόλου, αν τα μέλη του ΠΑΜΕ ήταν απλοί διαδηλωτές μέσα στους απλούς διαδηλωτές και προσπαθούσαν να διώξουν τους «μπαχαλάκηδες». Όμως το ΠΑΜΕ έδωσε την ξεκάθαρη αίσθηση ότι κατέβηκε για να κάνει επίδειξη δύναμης στους «μπαχαλάκηδες». Ουπς! Λάθος λόγος σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για όλους.
Δε θέλω να γράψω, επειδή δε γουστάρω αυτούς που καταφέρνουν να στρέψουν τα βλέμματα του κόσμου από τον πραγματικό κοινό εχθρό και ταυτόχρονα να ξυπνήσουν παλιές βεντέτες.
Δε θέλω να γράψω γι’ αυτούς που πάση θυσία προσπαθούν να τσιμπήσουν κανά δυο μονάδες στις εκλογές ενός συστήματος που κατά τα λοιπά δηλώνουν ότι δεν το αποδέχονται. Θα υπάρξουν πολλές αναλύσεις για τα σημερινά γεγονότα στο Σύνταγμα. Προτιμώ να τα ξεχάσω. Δεν αντέχω να γεννηθεί ακόμη ένας λόγος για να διχαστούμε.
Ήταν πράγματι εντυπωσιακό το ΠΑΜΕ χτες και σήμερα. Πειθαρχία για την περιφρούρηση της Τάξης. Πάντα είναι το ΚΚΕ εντυπωσιακό. Γι’ αυτό ποτέ δε με εκπλήσσει. Είμαι αρκετά μεγάλος για να εκπλήσσομαι από τους προστάτες της Τάξης. Άλλωστε, ο Ελύτης το είχε πει: «Όταν ακούς “τάξη” ανθρωπινό κρέας μυρίζει…».
Δε θέλω, δε θέλω, τελικά έγραψα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου