ΠΟΣΟ ΗΛΙΘΙΟΙ;

Το όλο ζήτημα διαχείρισης του Δημοσίου είναι εφιαλτικό. Και γίνεται εφιαλτικότερο με όλα αυτά που συμβαίνουν. Διάβασα προ ημερών για το σχέδιο νόμου που προβλέπει τη θέσπιση εισαγγελέα Εγκλημάτων Διαφθοράς. Πρόκειται, λέει, να δημιουργηθεί ένα ανεξάρτητο εισαγγελικό γραφείο, το οποίο θα στελεχωθεί από εισαγγελείς αλλά και αντεισαγγελείς Πρωτοδικών. Στόχος, λέει επίσης, είναι η αυστηροποίηση των ποινών για τα αδικήματα της ενεργητικής ή παθητικής δωροδοκίας που αφορά σε στελέχη της δημόσιας διοίκησης αλλά και τους δικαστικούς λειτουργούς.
Πρόκειται ξεκάθαρα για μία ακόμη επικοινωνιακή ασυναρτησία. Το μόνο που θα καταφέρει είναι να αυξηθεί η ταρίφα στα λαδώματα, διότι ο επίορκος δημόσιος υπάλληλος θα ζητάει πλέον προσαυξημένο λάδωμα «λόγω του κινδύνου που διατρέχει». Δείτε τώρα πόσο ανόητο και αναποτελεσματικό είναι το όλο θέμα. Στο νομοσχέδιο προβλέπονται χρονοδιαγράμματα σε ό, τι αφορά στην περαίωση των υποθέσεων, καθώς η προκαταρκτική εξέταση δεν θα πρέπει να υπερβαίνει τους δύο μήνες.
Εγώ ο πτωχόμυαλος έχω να προτείνω κάτι άλλο. Να μη μπουν χρονοδιαγράμματα στην περαίωση των δικαστικών υποθέσεων, αλλά στην περαίωση της εργασίας που αναλαμβάνει ο κάθε υπάλληλος. Τρεις μέρες για έκδοση άδειας λειτουργίας επιχείρησης, δύο ημέρες για έκδοση οικοδομικής άδειας και ούτω καθ’ εξής. Ποιες υποθέσεις ανέλαβε ο κάθε υπάλληλος; Τόσες! Πόσες από αυτές δεν διεκπεραιώθηκαν; Τόσες! Καθυστέρησες αδικαιολόγητα; Απολύθηκες! Τέλος! Παράγεις ή δεν παράγεις. Απλό το ζήτημα.

Δεύτερον, καταργεί το Κράτος τις οχτώ κούτες δικαιολογητικά που χρειάζεται να προσκομίσει ο κάθε πολίτης και τις 700 σφραγίδες που πρέπει να βάλει. Κρατάς τους απαραίτητους ελέγχους και δικαιολογητικά. Κι αυτά, δε στέλνεις τον πολίτη να τα μαζέψει, αλλά τα μαζεύει ο υπάλληλος για τον πολίτη. Δε στήνεται σε καμία ουρά ο πολίτης, δε χάνει τις ημέρες και τους μήνες του ο πολίτης μέχρι να υποχρεωθεί να λαδώσει για να τελειώσει τη δουλειά του. Κάνει απλώς μία αίτηση και τελείωσε. Δεν τον υποχρεώνεις να μάθει απ’ έξω όλο τον γραφειοκρατικό μηχανισμό του Κράτους.
Η λύση λοιπόν είναι απλή. Μέσα σε μία εβδομάδα καθαρίζεις με το θέμα της διαφθοράς και της παράνομης συναλλαγής, καταργώντας όλα τα εμπόδια που έχεις βάλει στον πολίτη. Καταπολεμάς την αιτία του προβλήματος και όχι τα συμπτώματα. Γιατί άραγε δεν ακολουθεί αυτή τη λύση το Κράτος; Μα επειδή δεν θέλει. Το να βασανίζεις τον πολίτη μέσω της γραφειοκρατικής σχιζοφρένειας και στο τέλος να τον αναγκάζεις να λαδώσει, είναι η μεγαλύτερη επίδειξη ισχύος. Είναι σα ν’ ακούς το Κράτος να σου φωνάζει «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ΡΕ;».
Υποκύπτεις σαν πολίτης. Φοβάσαι. Το τρέμεις το Κράτος. Γίνεσαι υπάκουος. Ένα τρομαγμένο ανθρωπάκι. Η γραφειοκρατία είναι η ισχύς του Κράτους. Μια χαρά λύνονται όλα τα προβλήματα και δε χρειάζονται ειδικοί εισαγγελείς για τη διαφθορά. Άλλωστε, στο όλο νομοσχέδιο υπάρχει μία μικρή παραγραφούλα που δείχνει πόσο άχρηστος είναι ο νέος θεσμός που πάει να δημιουργηθεί.
Λέει αυτή η παραγραφούλα ότι «Τις ίδιες, ακριβώς, κυρώσεις που θα έχουν οι επίορκοι υπάλληλοι, θα έχουν και όσοι δωροδοκούν δημόσιους υπαλλήλους ή λειτουργούς». Και δηλαδή ρε παράλογοι, ποιος θα κάνει την καταγγελία αν είναι να τιμωρηθούν και οι δύο εμπλεκόμενοι; Ο κουμπάρος θα καταγγέλλει τη συναλλαγή; Γίνονται τόσο τραγικά αστείοι όταν θέλουν να κρύψουν τη λαγνεία τους για τη γραφειοκρατία, που με αφήνουν άφωνο.
Όμως είναι και κάτι άλλο. Αν σταματήσει όλο αυτό το γραφειοκρατικό βασανιστήριο για τους πολίτες, πώς θα φανούν χρήσιμες οι «παρεμβάσεις» των βουλευτών; Πώς θα ακουστεί το «κατόπιν ενεργειών μου»; Πώς θα τηλεφωνήσει η γραμματέας του βουλευτή στον ψηφοφόρο για να του πει με περισσή υψηλοφροσύνη «Κύριε τάδε, το πρόβλημά σας το έλυσε ο βουλευτής. Μπορείτε να περάσετε να πάρετε το έγγραφο που ζητήσατε». Κι επειδή ο βουλευτής πρέπει να δείχνει χρήσιμος σε κάτι, δημιουργούμε ακόμη ένα γραφειοκρατικό θεσμό, τον βαφτίζουμε εισαγγελία διαφθοράς και ησυχάσαμε. Τόσο απλά!
Επίσης, ας μην ξεχνάμε ότι πάνω στο λαβύρινθο του Δημοσίου έχτισε καριέρα ένας ολόκληρος κλάδος μεσαζόντων με την ειδικότητα «Έχω ένα γνωστό που μπορεί να βοηθήσει». Τέλος, το λάδωμα λειτούργησε και ως ενδεικτικό κοινωνικής τάξης. Δε μπορεί να λαδώσει ο πάσα ένας. Η πλέμπα δυσκολεύεται να βρει με τι να γεμίσει το φακελάκι. Ενώ οι έχοντες και κατέχοντες αγοράζουν με ευκολία την έγκριση της μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων για τη μονάδα εξόρυξης που θέλουν να στήσουν. Η γραφειοκρατία πλούτισε κόσμο. Καλό είναι να μην το ξεχνάμε. Κόσμο από κάθε πολιτικό κι επαγγελματικό χώρο.
Εν κατακλείδι, αν οι εισαγγελείς κατά της διαφθοράς θέλουν να προσφέρουν κάτι ουσιαστικό ας καλέσουν σε απολογία αυτούς που έστησαν το εν λόγω Δημόσιο κι ας εξετάσουν ποιοι ωφελήθηκαν από την κατάστασή του. Τα ονόματα τα ξέρουν. Κι αν δεν τα ξέρουν, ας διαβάσουν εφημερίδες ή blogs να ενημερωθούν.
 http://kartesios.com/?cat=28