ΑΧ, ΤΙ ΩΡΑΙΑ ΠΟΥ ΤΑ ΛΕΕΙ

Του Θ.ΚΑΡΤΕΡΟΥ*
Μιλώντας για τις δηλώσεις του πρωθυπουργού μετά τη σύνοδο κορυφής πρέπει να αναγνωρίσουμε, ότι εν αρχή ην το ύφος. Που με τόση επανάληψη όχι απλώς είναι αναγνωρίσιμο στο εσωτερικό ως ύφος Σαμαρά , αλλά τείνει να κερδίσει και διεθνή αναγνώριση. Σοβαρό, στιβαρό, αποφασιστικό, με σεμνές πινελιές θλίψης για το δράμα του λαού, αλλά και με λελογισμένα ανοίγματα στο χαμόγελο της απαραίτητης αισιοδοξίας. Εν γένει το ύφος Σαμαρά εκφράζει πολύ καλύτερα, πολύ πιο παραστατικά, πολύ πιο ανάγλυφα μπορούμε να πούμε, την πολιτική των μνημονίων, απ’ ότι το χαζοχαρούμενο ύφος Παπανδρέου, ή το μακάβριο ύφος Παπαδήμου. Επ’ αυτού τουλάχιστον δεν υπάρχει αμφιβολία: το μίγμα έχει αλλάξει.

Μετά το ύφος ερχόμαστε στο βασικό, που θα μπορούσε να έχει τον τίτλο: Αχ τι ωραία που τα λέει. Ή ακόμα καλύτερα, ο Σαμαράς ως άλτης. Διότι ολόκληρη η συνέντευξη του πρωθυπουργού επί βελγικού εδάφους είναι μια πανδαισία από άλματα. Άλματα σοβαρά, άλματα αστεία, άλματα πρωταθλητή, άλματα κλόουν, άλματα λογικά, άλματα τρέχα γύρευε, άλματα γενικώς. Με πρώτο και πιο εντυπωσιακό –αυτό κι αν δικαιούται βραβείο Γκίνες- το άλμα πάνω από τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Πήδηξε ο άνθρωπος με τη βοήθεια λέξεων, σιωπών, μορφασμών, εξομολογήσεων και δισεκατομμυρίων που θα εισρεύσουν προσεχώς πάνω από ό,τι εκτυλίσσεται ήδη εδώ. Και θα εξελιχθεί σε τραγωδία, αν και εφόσον επιβληθούν εκείνα που ο ίδιος και όσοι τον χειροκροτούν έχουν σκοπό να επιβάλουν.

Βέβαια μίλησε για το ελληνικό δράμα ο πρωθυπουργός –μην του φάμε το δίκιο. Μία από τις εξομολογήσεις του προς τους δημοσιογράφους ήταν ότι στη μακροσκελή ομιλία του προς τους εταίρους περιέγραψε τι γίνεται στην Ελλάδα, για να καταλήξει ότι αυτό δεν είναι Ευρώπη. Και ύστερα ήρθαν οι μέλισσες –ή μάλλον για να είμαστε συνεπείς, τα άλματα. Διότι αυτό μεν δεν είναι Ευρώπη, αλλά ο ίδιος δεσμεύτηκε να το κάνει ακόμα λιγότερο ή και καθόλου Ευρώπη. Και αφού αυτό επιτευχθεί, αφού δηλαδή γίνουμε Κίνα ή Πακιστάν, τότε θα ξαναγίνουμε σίγουρα Ευρώπη. Με τη βοήθεια εκείνων που μας ξέκαναν από Ευρώπη ,τις πολιτικές που μας έσβησαν από την Ευρώπη και τους πολιτικούς που μας εξόρισαν από την Ευρώπη, θα ξαναγίνουμε Ευρώπη. Αυτό κι αν είναι άλμα –εις βάθος.
Έδωσε κι άλλους πήδους όμως ο πρωθυπουργός μας. Μας έδειξε για παράδειγμα έναν πακτωλό δισεκατομμυρίων που θα μας κάνουν σχεδόν πλούσιους –αρκεί να δεχτούμε να γίνουμε τώρα απολύτως ρακένδυτοι. Μας διαβεβαίωσε ότι το κλίμα στην Ευρώπη έχει αλλάξει και επιτέλους μας εμπιστεύονται –χάρη σ’ αυτόν εννοούσε- πηδώντας έτσι πάνω από τη σκληρή πραγματικότητα ότι τη δόση, εφόσον δοθεί, δεν θα τη διαχειριστούν ο ίδιος και η κυβέρνησή του, αλλά θα την κλείσουν οι δανειστές σε δεσμευμένο λογαριασμό. Μας έδειξε την επερχόμενη νίκη επί της ανεργίας, η οποία θα μεγαλώσει βέβαια πέντε έξι μονάδες από τα μέτρα που ετοιμάζεται να λάβει, αλλά –ιδού το άλμα- θα αρχίσει μετά από μερικά τέρμινα να μειώνεται. Εν ολίγοις, για να εμπεδώσουμε την ανάγκη του επερχόμενου πηδήματος, ο Σαμαράς έκανε επίδειξη των αλτικών του ικανοτήτων.
Είναι άγνωστο αν πρόκειται για συνειδητή απόπειρα μιας κολοσσιαίας εξαπάτησης, που μπροστά της η προεκλογική απάτη είναι πταίσμα. Ή αν ο πολιτικός ναρκισσισμός και η λατρεία των Μερκολάντ έχουν οδηγήσει τον Αντώνη Σαμαρά σε κάποιου είδους ιδιοπαθές παραμύθιασμα. Ή τέλος αν τόσο καταλαβαίνει, γιατί τόσος είναι. Επί της ουσίας που μας αφορά ξαναζούμε πολλαπλασιασμένο από τη φτώχεια και την απόγνωση τον εφιάλτη των προηγούμενων σωτήρων παραμυθατζήδων. Μετά τα αξέχαστα παραμύθια του Γιώργου και των λοιπών, το παραμύθι του Σαμαρά. Ο οποίος ίπταται με τα άλματά του σε ένα κόσμο εκεί πάνω, που καμιά σχέση δεν έχει με τον κόσμο εδώ κάτω. Και είναι να απορεί κανείς όχι τόσο με το παραμύθι, όσο με τη στραβομάρα των παραμυθατζήδων. Καλά, το δράκο που τρώει εμάς δεν τον βλέπουν, ή κάνουν πως δεν τον βλέπουν. Αλλά να μη βλέπει ο αξιόπιστος και τον δράκο που έφαγε τους προκατόχους του και θα φάει και τον ίδιο, όταν η πραγματικότητα της πολιτικής του σαρώσει το παραμύθι;

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012
iskra.gr