Μπουγελέκας Γιώργος     |     25.04.2013
Από την επόμενη των εκλογών της 17ης Ιουνίου 2012, το νέο πολιτικό σκηνικό που διαμορφώθηκε επέβαλε μια νέα ατζέντα πολιτικών συμμαχιών.
Κόμματα που μέχρι εκείνη τη στιγμή έμοιαζαν, στα μάτια των ψηφοφόρων, φανατικοί εχθροί και αντίπαλοι, ανακάλυψαν ξαφνικά έναν τεράστιο βαθμό συγγένειας και δυνατότητας κοινής συμπόρευσης. Αποτέλεσμα αυτών των διεργασιών αποτέλεσε ο σχηματισμός κυβέρνησης από την τρόικα εσωτερικού. Σαμαράς, Κουβέλης και Βενιζέλος συνομολόγησαν τις βαθιές ρίζες της συναντίληψής τους για τη σωτηρία της πατρίδας και τις μεγάλες δυνατότητες συμπόρευσης του τριαδικού κυβερνητικού σχήματος.
Η ταυτόχρονη αποστροφή του ΚΚΕ σε κάθε μορφή κοινής δράσης με τον ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησε, ως συνέπεια, ένα ασφυκτικό περιβάλλον, εντός του οποίου η προσπάθεια αναζήτησης συμμάχων του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ανάμεσα στις δυνάμεις που συγκροτούν το κοινοβουλευτικό τοπίο, να είναι από κάθε άποψη καταδικασμένη σε αποτυχία.
Με δεδομένη την έντονη -και ιστορική πια- αναγκαιότητα απαλλαγής του τόπου από τις μνημονιακές επιλογές, οι δυνατότητες επιλογής συμμαχιών από τον ΣΥΡΙΖΑ περιορίστηκαν ασφυκτικά, παρά το γεγονός ότι η ενότητα των διάσπαρτων δυνάμεων της Αριστεράς, ως ικανής και αναγκαίας προϋπόθεσης της πολιτικής αλλαγής προς όφελος των ασθενεστέρων συμπολιτών μας, ουδέποτε περιόρισε την έντασή της. Το κοινωνικό πρόταγμα της άμεσης εφαρμογής μιας ανακουφιστικής για τα δοκιμαζόμενα κοινωνικά στρώματα πολιτικής πίεζε και θα πιέζει ακόμα περισσότερο για μια λύτρωση από τη μνημονιακή πραγματικότητα.