Γιατί δεν είμαι με τον Καμίνη

Σάββατο 24 Μαΐου 2014 Αυγουστίνος Ζενάκος

Μια (σχεδόν) προσωπική αφήγηση για τη στιγμή που κατάλαβα τι είναι ο δήμαρχος Αθηναίων…

Ανάμεσα σε πολλούς μύθους που διακινούνται περί τον Γιώργο Καμίνη, ένας από τους παλαιότερους και ανθεκτικότερους είναι ο εξής: Δήμαρχο τον έβγαλαν τα social media και τα «εναλλακτικά» ΜΜΕ, όπερ εστί οι «πολίτες» και όχι οι «κομματικοί μηχανισμοί». Στην πραγματικότητα, βέβαια, δήμαρχο τον έβγαλε το ΠΑΣΟΚ. Όπως ισχύει, όμως, για τους περισσότερους μύθους, υπάρχει κι εδώ ένας κόκκος αλήθειας, έστω και δυσδιάκριτης πλέον: για ένα διάστημα της προεκλογικής εκστρατείας του 2010, ο Γιώργος Καμίνης είχε την υποστήριξη αρκετών προοδευτικών influentials των κοινωνικών δικτύων (οι περισσότεροι από τους οποίους, δυστυχώς, επί μνημονίων προσχώρησαν στο ακραίο Κέντρο κι ανέλαβαν ρόλο ως κλακαδόροι των ανεκδιήγητων «διανοουμένων» του).

Φυσικά, η υποστήριξη του Γιώργου Καμίνη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν ήταν ατόφιος αυθορμητισμός – σπάνια συμβαίνει κάτι τέτοιο. Κάποιοι που σχημάτισαν τον πυρήνα της υποστήριξης συνδέονταν με την ομάδα κοινωνικών δικτύων του Γιώργου Παπανδρέου, άλλοι ήταν επαγγελματίες της επικοινωνίας, κάποιοι και τα δύο. Εντούτοις, υπήρξαν και αρκετοί που δεν ήταν τίποτε από αυτά, αλλά απλώς έβλεπαν με συμπάθεια αυτόν τον -ακόμη- outsider της πολιτικής και την -μικρή, τότε- πιθανότητα να νικήσει τον Νικήτα Κακλαμάνη και συνεπώς τον μηχανισμό της Νέας Δημοκρατίας.

Κάπου εκεί τον συνάντησα κι εγώ. Τότε έκανα μια εκπομπή στο διαδικτυακό ραδιόφωνο radiobubble και ένας-δυο από τα μέλη της ομάδας επικοινωνίας του Γ. Καμίνη μου πρότειναν να του κάνω συνέντευξη. Ήρθε, πράγματι, και συνάντησα ακριβώς αυτό που περίμενα: έναν ευγενικό άνθρωπο, με ξεκάθαρη απόσταση από την «πολιτική καπατσοσύνη» του Ν. Κακλαμάνη (τον οποίο είχα συναντήσει επίσης και είχα μέτρο σύγκρισης, μόνο που δεν έχω λόγο να αναφερθώ εδώ σ” εκείνη τη συνάντηση). Θα μου πείτε, πόση σημασία έχει που ήταν «ευγενικός», δεν είναι αυτό απλώς καλολογικό στοιχείο, δίχως ιδιαίτερη βαρύτητα για έναν που σκόπευε να πάρει στα χέρια του τη μοίρα της πρωτεύουσας; Από μια άποψη, ναι. Ας μην χάνουμε, όμως, τη μνήμη μας. Είμαστε στο 2010 και το αίτημα της «ποιοτικής αναβάθμισης» του πολιτικού προσωπικού, μετά από τους Βουλγαράκηδες, τους Ζαχόπουλους και, ναι, τους Κακλαμάνηδες, έμοιαζε σημαντικό. Δεν μιλώ συνεπώς για μια «ευγένεια» με το νόημα που της δίνουμε όταν αναφερόμαστε απλώς στους καλούς τρόπους, αλλά για κάτι βαθύτερο που υποσχόταν έναν άλλο τρόπο του πολιτεύεσθαι, ένα «ήθος».

Δεν έχω λόγο να κρύψω ότι ο Γ. Καμίνης μου είχε κάνει καλή εντύπωση. Είχα, όπως πάντα, τις διαφωνίες μου με αυτή την φιλελευθεροδημοκρατική εμμονή στην συναίνεση δια της νομιμότητας, αλλά -ας μην χάνουμε, και πάλι, τη μνήμη μας- είχαμε δήμαρχο τον Κακλαμάνη. Και ο Καμίνης είχε πολλά και προοδευτικά να πει για το μεταναστευτικό, για τα ναρκωτικά, και κυρίως -αυτό μου φαινόταν εμένα το πιο σημαντικό- για το πώς ένας δήμαρχος μπορεί να παρέμβει στην κεντρική πολιτική σκηνή και να διεκδικήσει αλλαγές, να ασκήσει πιέσεις, να μην δεχτεί τα στενά όρια της αυτοδιοίκησης σε ζητήματα ευρύτερα, που όμως βιώνονται (και αυτά) τοπικά, όπως είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι δημοκρατικές κατακτήσεις.

Εδώ επιτρέψτε μου μια παρένθεση: Η δράση της Χρυσής Αυγής ήταν πασίγνωστη επί πολλά χρόνια και όχι μόνο σε όσους από εμάς μεγαλώσαμε στην Αθήνα και την βλέπαμε. Μολονότι η εκλογική επιρροή της ήταν ισχνή, είχε μελετηθεί συστηματικά από λίγους αλλά έγκυρους και διάσημους δημοσιογράφους, όπως η ομάδα του «Ιού», και είχε αναδειχθεί σε όλο της το σάπιο μεγαλείο μέσα από τη φυγοδικία και μετά την καταδίκη του υπαρχηγού της, του «Περίανδρου», για την παρ” ολίγον δολοφονία του Δημήτρη Κουσουρή. Ως το 2010, πια, την εποχή που η Χρυσή Αυγή αποκτά ευρύτερη δύναμη, στρατολογεί τους «αγανακτισμένους κατοίκους», οργανώνει τις «αυθόρμητες διαμαρτυρίες» στις πλατείες του υποβαθμισμένου κέντρου, και εκλέγεται στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας, τα τάγματα εφόδου της ήταν γνωστά σε συντριπτικά περισσότερους από αυτούς που παρακολουθούσαν την εγκληματική δράση της από τα μέσα της δεκαετίας του 1980.

Λίγο αφότου ο Γ. Καμίνης ανέλαβε ως δήμαρχος Αθηναίων, τον Ιανουάριο του 2011, οργανώθηκε ένα αντιρατσιστικό συλλαλητήριο. Η αντιρατσιστική πορεία λοιπόν ξεκίνησε από τα Προπύλαια και θα κατέληγε στην Πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα. Οι οργανωτές μάλιστα είχαν προγραμματίσει συναυλία στην πλατεία, με άδεια του δήμου να χρησιμοποιήσουν ρεύμα. Καθώς η πορεία βρισκόταν στην Αχαρνών και πλησίαζε το ύψος της Χέυδεν, τον δρόμο είχαν κλείσει κλούβες των ΜΑΤ και διμοιρίες παραταγμένες την εμπόδιζαν να προχωρήσει. Από ό,τι πληροφορηθήκαμε, ομάδες χρυσαυγιτών είχαν από νωρίτερα «καταλάβει» την Πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα. Η αστυνομία έκανε την επιλογή να αφήσει τους χρυσαυγίτες στη θέση τους και να εμποδίσει την αντιρατσιστική πορεία και συναυλία.

Το πρόσχημα γνωστό: Να μην γίνουν «επεισόδια». (Λίγο αργότερα, φυσικά, έγιναν, αν και όχι σοβαρά.) Όμως για οποιονδήποτε διαυγή -και δημοκράτη- παρατηρητή, αυτή δεν είναι μια κατάσταση όπου μπορούν να τηρηθούν ίσες αποστάσεις. Τουλάχιστον για μένα, το ερώτημα είναι πιεστικό: πώς μπορεί κανείς να βλέπει μετανάστες και αντιρατσιστές απέναντι από νεοναζί και να μην παίρνει πολιτική θέση;

Εκεί λοιπόν, μπροστά στις κλούβες, πήρα τηλέφωνο έναν γνωστό που ήξερα πως είχε συμμετάσχει σ” εκείνη την ομάδα επικοινωνίας του Γιώργου Καμίνη. Του εξήγησα τι συνέβαινε και τον ρώτησα αν το είχε υπόψη του ο δήμαρχος. Κλείσαμε το τηλέφωνο για να κάνει τις συνεννοήσεις του και με ξαναπήρε μετά από λίγο.

«Ο δήμαρχος» μου είπε «θεωρεί ότι δεν είναι αρμοδιότητα της δημοτικής αρχής να παρέμβει στο πώς διαχειρίζεται η αστυνομία μια διαδήλωση».

Εκείνη τη στιγμή -δεν θα το ξεχάσω- κατάλαβα τι είναι ο Γιώργος Καμίνης. Δεν είναι αντιδημοκράτης (τουλάχιστον εκ πεποιθήσεως), δεν είναι διεφθαρμένος (τουλάχιστον εξ όσων γνωρίζω), δεν είναι αυταρχικός (τουλάχιστον προγραμματικά), δεν είναι δημαγωγός (τουλάχιστον σε σύγκριση με άλλους). Είναι ένας άνθρωπος με πολιτικό ανάστημα κουνουπιού.

Διότι, βέβαια, ο κ. Καμίνης είχε δίκιο: Δεν είναι αρμοδιότητα της δημοτικής αρχής να παρέμβει στο πώς διαχειρίζεται η αστυνομία μια διαδήλωση. Αλλά όταν έχεις εκλεγεί δήμαρχος με τα εχέγγυα ενός συνηγόρου του πολίτη και τα διαπιστευτήρια της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τους μετανάστες και τους αντιρατσιστές από τη μία και τους νεοναζί από την άλλη, δεν απαντάς «δεν είναι δική μου αρμοδιότητα». Κατεβαίνεις αμέσως στην Αχαρνών, βουτάς μια ντουντούκα και λες στους αντιρατσιστές και στους μετανάστες: «Δεν είναι δική μου αρμοδιότητα να πω τι θα κάνει η αστυνομία αλλά είμαι μαζί σας».

Από εκείνη την ημέρα, κάθε κίνηση του Γ. Καμίνη, όλα όσα ακολούθησαν, από τα «δεν ξέρω ποιος μαχαίρωσε ποιον» ως τα τωρινά «γνωρίζει η Χρυσή Αυγή το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για τη μετανάστευση;», η πρόθυμή του δηλαδή υποστήριξη προς την φασιστική -και παράνομη- πολιτική των κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, με τις «σκούπες» για μετανάστες και τοξικομανείς, τη διαπόμπευση οροθετικών, τις κρότου-λάμψης εναντίον παράνομων μικροπωλητών, την αστυνομική βία στις διαδηλώσεις, τα βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ και στα κρατητήρια, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, δεν ήταν παρά η σταδιακή πολιτική μορφοποίηση εκείνου του «δεν έχω αρμοδιότητα» μπροστά στους φασίστες.

Τα καταθέτω αυτά εδώ ως προσωπική αφήγηση· τα υπόλοιπα θα τα διαβάσετε στο UNFOLLOW Μαΐου που κυκλοφορεί, όπου ο Αδάμ Γιαννίκος ξεδιπλώνει την πολιτεία Καμίνη σε όλη της την χαμέρπεια. Για το δε παραμύθι του «πολιτικού που αντιστάθηκε στη Χρυσή Αυγή» έχουμε γράψει και στην ιστοσελίδα μας – αξίζει να διαβάσετε τα πραγματικά γεγονότα.

Εν κατακλείδι, καθότι η ψήφος είναι συγκεκριμένο δικαίωμα και πεπερασμένη διαδικασία, πιστεύω ότι στο δίλημμα του 2010 και με όσα γνωρίζαμε τότε, ο Γ. Καμίνης ήταν προφανώς καλύτερη επιλογή από τον Ν. Κακλαμάνη. Και ίσως, αν η συγκυρία τον είχε ευνοήσει και δεν είχε βρεθεί μπροστά σε πολιτικές συνθήκες που απαιτούσαν άλλο πολιτικό σθένος από αυτό που τον διακρίνει, να είχε γίνει καλύτερος δήμαρχος. Δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Οι συνθήκες ήταν αυτές που ήταν. Στοιχειώδης πολιτική αντίληψη των τελευταίων χρόνων δεν θα έπρεπε να επιτρέπει σε κανέναν άνθρωπο με δημοκρατικές αρχές να «είναι με τον Καμίνη».

 http://unfollow.com.gr/web-only/13024-kaminden/