Εγκώμιο ονείρων…

Δημοσιευμένο στις 21 Μάι 2012 | UPΟΨΕΙΣ | Συντάκτης: Ευθυμία Γιώσα

Πάει καιρός από τότε που στα σοκάκια της Αθήνας η δημοκρατία ζούσε μια παρατεταμένη άνοιξη, τότε που το ήθος κι η πολιτική ήταν ζευγάρι αχώριστο και ταιριαστό. Η Ελλάδα του 2012 έχει πάψει ν’ ανθίζει και θυμίζει κάθε μέρα και περισσότερο έναν ψυχρό κι ανελέητο χειμώνα. Ένας ολόκληρος λαός βιώνει τη διαφθορά του πολιτικού συστήματος βλέποντας, ταυτόχρονα, να βουλιάζει κάθε προσπάθεια οικονομικής σταθερότητας κι ασφάλειας της χώρας. Τη στιγμή αυτή, που όλοι ψάχνουν ένα στήριγμα ν’ ακουμπήσουν τις έγνοιες και τις ελπίδες τους, οι εξαγγελίες στόχων και προγραμμάτων, φαίνεται να μην προσφέρουν την πολυπόθητη ανακούφιση κι εμπιστοσύνη κι αυτό διότι η λύση στο σημερινό αδιέξοδο κρύβεται σε άλλα μονοπάτια. Σε δρόμους φτιαγμένους με άλλα υλικά, παρόμοια μ’ εκείνα που φτιάχτηκε ο άνθρωπος. Η αδήριτη ανάγκη του ελληνικού λαού να πλάσει συλλογικά όνειρα, σήμερα είναι πιο επίκαιρη από κάθε άλλη φορά αφού η φύση του ονείρου δεν χαρακτηρίζεται απλά από οργάνωση, συνέπεια και μόχθο, αλλά περιλαμβάνει επιπλέον τη δύναμη της αφοσίωσης ενός ερωτευμένου και την κατάθεση ψυχής ακόμα και στον πιο ανώφελο αγώνα.

Η εννοιολογική σημασία του ονείρου εμπεριέχει το στοιχείο του απραγματοποίητου, του φανταστικού, αλλά συνάμα και του διακαούς πόθου. Εντούτοις, πολλές φορές, η έννοια του ονείρου αποκτά ρεαλιστική χροιά όταν συνταυτίζεται νοερά από μέρους μας με την έννοια του στόχου, σε σημείο τέτοιο μάλιστα, ώστε όσο μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε να συγχέουμε, συνειδητά ή ασυνείδητα, τα δυσδιάκριτα όρια του ονείρου με αυτά του στόχου. Θα λέγαμε, λοιπόν, ότι ο στόχος, σε αντίθεση με τη νεφελώδη και άπιαστη σημασία που κουβαλά το όνειρο από γεννησιμιού του, είναι ο απτός, ψηλαφιστός σκοπός στον οποίο αποβλέπει κάποιος, χωρίς απαραίτητα να έχει διάθεση για «αιθεροβασίες», βαυκαλισμό και αυταπάτες. Είναι ένας όρος πιο σοβαρός, πιο μετρημένος και συγκρατημένος που προϋποθέτει οργανωμένη σχεδίαση, σκληρή δουλειά και προγραμματισμό για την κατάκτησή του. Όμως, δυστυχώς, του λείπει ο ενθουσιώδης αυθορμητισμός και η ορμέμφυτη διάθεση για ακαριαία, επί τόπου επίτευξή του, προϋποθέσεις που συνήθως ενυπάρχουν στην ιδεαλιστική φύση του ονείρου. Έτσι, καταλήγουμε στη διαπίστωση ότι το όνειρο υπερισχύει έναντι του στόχου, γιατί αυτό διαθέτει όλα τα παραπάνω στοιχεία, με το επιπλέον και πολύ βασικό προνόμιο ότι στο όνειρο υπάρχει μια μικρή χαραμάδα απ’ την οποία τρυπώνει και μπαίνει η ψυχή του καθενός μας.
Στην παρούσα φάση θεωρώ ότι η χώρα μας, οι άνθρωποι που την κατοικούν, έχουν ανάγκη τη φλόγα και την εξωραϊστική πυγμή των ονείρων. Το τέλμα στο οποίο έχουμε φτάσει είναι τέτοιο που δεν απαιτεί απλά συντονισμό, σκληρή δουλειά και συμμόρφωση, αλλά χρειάζεται και κάτι παραπάνω, πάθος για αγώνα, όραμα για ένα καλύτερο αύριο και αγάπη για την πατρίδα μας. Αυτός ο τόπος, που έχει γεννήσει έναν πολιτισμό διαχρονικό και ξακουστό σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, παλεύει καθημερινά με μυστικές συμφωνίες και προσωπικά συμφέροντα καιροσκόπων που τον εχθρεύονται, όντας πολύ μακριά από τον ιδεαλισμό, την αφοσίωση στην πατρίδα και το αίσθημα της θυσίας.
Ένας λαός, όμως, που ονειρεύεται και δεν στοχεύει απλά να μεγαλουργήσει, απορρίπτει το συμβιβασμό και τις μέτριες λύσεις και στέκεται περήφανα στο ύψος των περιστάσεων. Τα όνειρα, από τη φύση τους, κουβαλούν κάτι από την αισιοδοξία και την όρεξη που έχουν στα μάτια τους τα μικρά παιδιά. Χαρίζουν μια πρωτόγνωρη επιθυμία για δράση και μια ασυγκράτητη ικανότητα εύρεσης τρόπων προκειμένου να υλοποιηθούν. Δεν εγκαταλείπουν τη μάχη με την πρώτη ατυχία παρά μένουν με τα όπλα ανά χείρας, απόλυτα αποφασισμένα να παλέψουν για τα ιδανικά τους, μέχρι να ματώσουν.
Τα όνειρα δεν είναι σχέδια περιορισμένα στο μικρό χωράφι του νου· είναι χάρτες με κλίμακα που φτάνει να τυλίξει ολόκληρο τον πλανήτη. Μπορεί μεγαλώνοντας να τα απαρνιόμαστε γιατί μας κρατούν προσκολλημένους στην αφέλεια της παιδικής μας ηλικίας, προσπαθώντας ολοένα να τους δώσουμε άλλες ονομασίες, για παράδειγμα φιλοδοξίες, όμως εν τέλει αυτό δεν δείχνει τίποτε άλλο από το ότι όλοι πασχίζουμε να διατηρήσουμε το δικαίωμά μας σ’ αυτά διότι ξέρουμε καλά ότι «όλες οι άλλες στιγμές (όταν δεν ονειρευόμαστε) είναι μια απελπισία»…
Κι αν αναρωτηθεί κανείς γιατί ή πώς γίνεται να κατέχουν μια τόσο τρομακτική δύναμη στη ζωή μας, ας σκεφτεί πόσες κατηγορίες ονείρων είναι δυνατόν να υπάρξουν σε κάθε φάση της καθημερινότητάς μας. Μερικά μοιάζουν σαν υποσχέσεις και μερικά μένουν κρυφά σαν επτασφράγιστα μυστικά. Άλλα μοναχικά κι άλλα που τα μοιράζεσαι απαραιτήτως με παρέα, διαλέγουν την ανυποταξία κόντρα σε ό,τι τούς στερεί την ανάσα ύπαρξής τους. Όνειρα- βράχοι κι όνειρα-κλωναράκια, σαν φωλιές αγάπης, σαν δύο τρίμματα ψωμί που τσιμπά ένα σπουργίτι στο περβάζι, σαν νότες και σαν ακρογιαλιές με χρυσή άμμο. Μερικά είναι τόσο ταπεινά, όπως ένας αθόρυβος πιστός που προσεύχεται με βουβή λαχτάρα και μερικά τόσο προκλητικά, δίχως στάλα μετριοφροσύνης και σεμνότητας. Φθαρτά, αναλώσιμα ή σθεναρά, παράξενα ή συνηθισμένα, φυλακισμένα ή ελεύθερα…Όλα φτερουγίσματα ζωντάνιας μέσα μας…
Τα αδιέξοδα του οικονομικού και πολιτικού συστήματος, αλλά και του συστήματος αξιών που μας οδήγησαν στο σημερινό βόρβορο, στη σημερινή καταχνιά της Ελλάδας, ζητούν επιτακτικά το μαγικό φίλτρο των ονείρων. Τούτα τα χώματα που μοσχοβολάνε με το πρώτο νερό της βροχής, τούτα τα μάρμαρα που κρατούν το θυμικό ζωντανό, κουράστηκαν από την πεζότητα του κέρδους και των ψεύτικων υποσχέσεων. Κραυγάζουν για έναν λαό με συλλογικά όνειρα. Ας κάνουμε, λοιπόν, ένα βήμα παρακάτω, καθ’ υπέρβαση των υπολογιστικών συμφερόντων, των στυγνών στόχων και των ξιπασμένων φιλοδοξιών κι ας ονειρευτούμε όλοι μαζί σαν μια μονάδα. Γιατί μόνο ένας λαός που θ’ αφεθεί στο όνειρο θα μπορέσει να παλέψει μέχρις εσχάτων, να γκρεμίσει ετοιμόρροπες ιδεολογίες και να τις χτίσει από την αρχή, να κοιτάξει κάθε όψη της ζωής με φροντίδα και μεράκι.
Ονειρεύομαι δεν συνεπάγεται αποσύρομαι στην ουτοπία και λιποτακτώ, αλλά κατακτώ και συμμετέχω για να φτιάξω έναν κόσμο που θα έχει κάτι από την αγνότητα που σίγουρα κρύβουμε στην ψυχή μας…
Ευθυμία Γιώσα
http://www.koutipandoras.gr/?p=20597