ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΜΕΝΓΚΕΛΕ...

Του ΣΤΑΘΗ*
Για πολλοστή φορά ο ΟΟΣΑ διαπιστώνει ότι οι Ελληνες δουλεύουν πιο πολύ από κάθε άλλον Ευρωπαίο - αυτό είναι ρεκόρ Γκίνες, κι όχι τα συρτάκια,
για πολλοστή φορά λίγοι αλλά πάντως υπαρκτοί δημοσιογράφοι σε λίγα αλλά πάντως υπαρκτά έντυπα προβάλλουν την είδηση,
για ακόμα πιο πολλοστή φορά όμως (επαν)εμφανίζεται ο Ελλην στόκος, ο Ελλην μαλάκας, δηλαδή ο Ελλην ραγιάς και μηρυκάζει τα κλισέ του: «είμαστε τεμπέληδες και καλά να πάθουμε», «μαζί τα φάγαμε» και άλλα συναφή.
Και κατά τούτο έχουμε πρόβλημα! αποδεικνύεται για μιαν ακόμα φορά πως: ούτε η ελευθεροτυπία και η δημοσιογραφική δεοντολογία μπορούν να υπερισχύσουν στον Τύπο της κατευθυνόμενης πληροφόρησης και της προπαγάνδας που ασκούν τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ,
ούτε η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών στο διαδίκτυο μπορεί να κατισχύσει της παραπληροφόρησης, της προβοκάτσιας, της χυδαιότητος, της τρολιάς κι όσων άλλων μυρίων κακών συναποτελούν το στράτευμα της ευήθειας και της κακοήθειας στα ανθρώπινα.
Κι έτσι ο Ελλην ασθενής (απ’ την πολλή ευτέλεια) που φιλοκαλεί μετ’ ευκολίας περί το δόγμα «ωχ, αδερφέ! εγώ θα σώσω τον κόσμο» ή «όλοι τους ίδιοι είναι» ή «μακριά απ’ τον κώλο μας», για να
καταλήξει στο φυσικό επακόλουθο «σφάξε με, αγά μου, να επιζήσω», όχι μόνον προσφέρει τον εαυτόν του σφάγιο, αλλά ταυτοχρόνως κάνει και δύο ακόμα χειρότερα κατορθώματα: α) με τη στάση του παίρνει στο λαιμό του κι άλλους (διότι ο ραγιάς ψηφίζει, διαλέγεται, συναλλάσσεται) και β) προσπαθεί να απαξιώσει όποιον πλησίον του «σηκώνει κεφάλι».

Ακόμα κι αν η αντίσταση των άλλων στον αυταρχισμό και τον όλεθρο ωφελεί εν τέλει και τον ραγιά, ο ίδιος μισεί ακόμα περισσότερο όσους δεν πορεύονται όπως ο ίδιος, για ευνόητους λόγους - ένας εκ των οποίων είναι ότι, αν ποτέ παραδεχθεί ότι περιφρονεί τον εαυτόν του, θα πάψει να ’ναι ραγιάς.
Αυτό είναι και το πρόβλημα της δημοκρατίας που δεν εξορίζει τους πολιτικούς παρίες (διότι τότε δημοκρατία δεν θα ήταν), αλλά αντιθέτως τους αφήνει να την ακρωτηριάζουν διαρκώς, να μην της επιτρέπουν δηλαδή να γίνει αυτό που η φύση της δημοκρατίας επιδιώκει: διαρκώς επαναστατική.
Και για αυτό «εκτός νόμου», θα συμπλήρωνε ο Μαρξ.
Δεν ξέρω αν θα οφείλεται στη φύση των ανθρώπων ή στην εκπαίδευσή τους (περί αυτού ακόμα ερίζουν ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης), αλλά, όταν κάποτε στο μέλλον υπερισχύσουν οι πολίτες των ραγιάδων,
η σκέψη της ευήθειας, η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών της προπαγάνδας, η εργασία της εκμετάλλευσης, τότε η δημοκρατία θα πάψει να ’ναι ταξική (ακρωτηριασμένη) και θα γίνει πλήρης κι ευρύχωρη στην ευτυχία των ανθρώπων που εξασφαλίζει η ισονομία και η ισηγορία.
Για την ώρα ζούμε στις Δημοκρατίες Μένγκελε. Οπως η δημοκρατία στη Γερμανία. Οπου γνωστός Φαρμακευτικός Κολοσσός διέθετε στην «ελεύθερη» (τι άλλο;) αγορά φάρμακο για τη ναυτία που νοιώθουν οι εγκυμονούσες γυναίκες με παρενέργειες που οδηγούσαν σε τερατογενέσεις!
Αυτό το τερατούργημα απεδείχθη ότι η Εταιρεία το διέπραττε εν γνώσει της. Για δεκαετίες. Προφανώς και εν γνώσει του γερμανικού Κράτους.
Ετσι συμβαίνει όταν τα κράτη ανήκουν στις Εταιρείες. Πόσω μάλλον στις Εταιρείες Μένγκελε.
Τώρα, αυτή η Εταιρεία θα «ζητήσει συγγνώμην» και οι μπίζνες θα συνεχισθούν ως συνήθως, ή μια άλλη (Μένγκελε) Εταιρεία θα πάρει τη σκυτάλη για να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του θεομπαίχτη
που μιλάει για δικαιοσύνη κι εννοεί τόκους, που θανατώνει ανθρώπους και στηρίζεται σε στόκους.
Αν οι Ελληνες διάβαζαν καθημερινώς και για έναν μήνα γερμανικές, αγγλικές, ιταλικές, γαλλικές, ισπανικές και άλλων χωρών εφημερίδες,
η απομυθοποίηση της Ευρώπης στα μάτια τους θα ήταν βιβλική.
Ουδεμία σχέση έχει η καθημερινότητα των Ευρωπαίων πολιτών με την εξιδανικευμένη Ευρώπη, όπως την παρουσιάζουν εδώ οι ευρωλιγούρηδες. Εκτός κι αν η πολεοδομική ευταξία λόγου χάριν αποτελεί το ύψιστο ιδανικό της ανθρωπότητας και οι Εταιρείες Μένγκελε Ζήμενς & ΣΙΑ, τα Διευθυντήρια των Τοκογλύφων, οι βομβαρδισμοί των άλλων λαών, οι γλίσχροι μισθοί, η ανεργία και η μαζική αποκολοκύνθωση είναι απλές λεπτομέρειες,
μικρές ατέλειες μπροστά στο γεγονός ότι αν πατήσεις κατά λάθος το γρασίδι, σου κόβουν το πόδι...
*Δημοσιεύθηκε στο www.enikos.gr την Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012.
iskra.gr