Συνέντευξη με τον Κώστα Δουζίνα: «Η πα­ρο­μοίω­ση των δύο ά­κρων δεί­χνει τη σή­ψη ε­νός συ­στή­μα­τος ε­ξου­σίας»-ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ

Ενώ η κυ­βέρ­νη­ση συ­νε­χί­ζει το «για ό­λα φταίει η Αρι­στε­ρά» 

η Χρυ­σή Αυ­γή α­νε­νό­χλη­τη ε­πι­τί­θε­ται σε ό­σους δεν «χω­ρά­νε» στη δι­κή της «ι­δε­ο­λο­γία». Με την κυ­βέρ­νη­ση συ­ντάσ­σο­νται και τα πε­ρισ­σό­τε­ρα ΜΜΕ, 

μέ­σα α­πό άρ­θρα και ρε­πορ­τάζ πε­ρί «δύο ά­κρων». 

Μι­λή­σα­με με τον Κώ­στα Δου­ζί­να για αυ­τή την πα­ρου­σία­ση, ο ο­ποίος, με­τα­ξύ άλ­λων, ση­μειώ­νει ό­τι «κομ­μά­τια της κα­τε­στη­μέ­νης ε­ξου­σίας εί­ναι πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο συμ­φι­λιω­μέ­να με την ι­δέα ό­τι η Χρυ­σή Αυ­γή μπο­ρεί να γί­νει μια σο­βα­ρή πο­λι­τι­κή δύ­να­μη, α­κό­μα και να πά­ρει την ε­ξου­σία,

 πα­ρά με την ι­δέα μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς».

Tη συ­νέ­ντευ­ξη πή­ρε

η Ιωάν­να Δρό­σου

ΜΜΕ και κυ­βέρ­νη­ση τις τε­λευ­ταίες βδο­μά­δες προ­σπα­θούν να ταυ­τί­σουν τη δρά­ση φα­σι­στι­κών ορ­γα­νώ­σεων, ό­πως η Χρυ­σή Αυ­γή, με τη δρά­ση των κι­νη­μά­των και της Αρι­στε­ράς. Ποια πι­στεύεις ό­τι εί­ναι η σκο­πι­μό­τη­τα;

Οι ε­πι­θέ­σεις ε­να­ντίον την Αρι­στε­ράς α­πο­δει­κνύουν την η­θι­κή και πο­λι­τι­κή α­πο­σύν­θε­ση του συ­στή­μα­τος ε­ξου­σίας, το ο­ποίο προ­σπα­θεί να δια­σω­θεί προ­βαί­νο­ντας σε αυ­τές τις εξ­τρε­μι­στι­κές και πρω­το­φα­νείς ε­πι­θέ­σεις.

Υπάρ­χει κά­ποιο ση­μείο ταύ­τι­σης της Αρι­στε­ράς με τον φα­σι­σμό;

Η Αρι­στε­ρά δεν έ­χει κα­μία σχέ­ση με τη Δε­ξιά, α­πό ό­ποια σκο­πιά και να την προ­σεγ­γί­σου­με. Από ι­στο­ρι­κή σκο­πιά, δεν υ­πάρ­χει σχέ­ση α­νά­με­σα στο να­ζι­σμό, που ή­ταν η με­γα­λύ­τε­ρη κα­τα­στρο­φή του 20ού αιώ­να, και τον κομ­μου­νι­σμό. Η υ­πό­θε­ση πε­ρί πα­ράλ­λη­λων ο­λο­κλη­ρω­τι­σμών εί­ναι δη­μιούρ­γη­μα του ψυ­χρού πο­λέ­μου. 

Τα να­ζι­στι­κά κα­θε­στώ­τα πι­στεύουν στην α­νω­τε­ρό­τη­τα μιας φυ­λής. 

Οι α­ρι­στε­ρές ι­δέες –α­κό­μα και οι ι­δέες του υ­παρ­κτού σο­σια­λι­σμού πα­ρά τις με­γά­λες πα­ρα­βιά­σεις της σο­σια­λι­στι­κής ι­δε­ο­λο­γίας- πά­ντα έ­βα­ζαν μπρο­στά το  μέλ­λον ο­λό­κλη­ρης της αν­θρω­πό­τη­τας. 

Αν ε­ξε­τά­σου­με το ζή­τη­μα σε πο­λι­τι­κό ε­πί­πε­δο, οι α­κρο­δε­ξιοί και οι να­ζι­στές  α­πο­τε­λούν τις ο­μά­δες κρού­σης του κα­πι­τα­λι­σμού. 

Η ρι­ζο­σπα­στι­κή α­ρι­στε­ρά προ­τάσ­σει την ι­σό­τη­τα και την κοι­νω­νι­κή δι­καιο­σύ­νη, προ­σπα­θώ­ντας να αλ­λά­ξει ρι­ζι­κά την κοι­νω­νι­κή και οι­κο­νο­μι­κή δο­μή. 

Τέ­λος, προ­σεγ­γί­ζο­ντας το ζή­τη­μα η­θι­κά, η α­ρι­στε­ρά προ­βάλ­λει έ­να κα­θο­λι­κό αί­τη­μα ι­σό­τη­τας, α­νε­ξάρ­τη­τα α­πό την κα­τα­γω­γή κά­ποιου, και προω­θεί τις με­γά­λες α­ξίες του Δια­φω­τι­σμού, με­τά την ε­γκα­τά­λει­ψή τους α­πό τους φι­λε­λεύ­θε­ρους. 

Το μό­νο που δεί­χνει η πα­ρο­μοίω­ση των δύο ά­κρων εί­ναι την σή­ψη ε­νός α­πε­γνω­σμέ­νου συ­στή­μα­τος ε­ξου­σίας, που θα κά­νει ο­τι­δή­πο­τε για να μπο­ρέ­σει να δια­σω­θεί α­πό τον γκρε­μό.

Στο στό­χα­στρο βρέ­θη­κε και το κί­νη­μα των πλα­τειών, ως «υ­πεύ­θυ­νο» για την ά­νο­δο της Χρυ­σής Αυ­γής. Όπως έ­ζη­σες τις πλα­τείες, πι­στεύεις ό­τι έ­χει βά­ση αυ­τή η ε­πι­χει­ρη­μα­το­λο­γία;

Απ’ ό,τι έ­χω α­κού­σει η Χρυ­σή Αυ­γή ε­πι­σή­μως εί­χε κα­ταγ­γεί­λει τις πλα­τείες. 

Αυ­τό, ό­μως, εν τέ­λει δεν έ­χει κα­μία ση­μα­σία. 

Οι πλα­τείες ή­ταν έ­να πρω­το­φα­νές ι­στο­ρι­κό γε­γο­νός, που άλ­λα­ξε το συ­σχε­τι­σμό δυ­νά­μεων στην Ελλά­δα, αλ­λά και σε ό­λο τον κό­σμο. 

Στην Αί­γυ­πτο και την Τυ­νη­σία ο­δή­γη­σε σε α­να­τρο­πή των κα­θε­στώ­των.

Στην Ελλά­δα α­νέ­τρε­ψε το πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό και το ε­κλο­γι­κό α­πο­τέ­λε­σμα, ε­νώ έ­δω­σε ώ­θη­ση στην Αρι­στε­ρά. 

Ποιοι μι­σούν την α­ντί­στα­ση του λα­ού; 

Αυ­τοί που βλέ­πουν να χά­νουν την ε­ξου­σία α­πό τα χέ­ρια τους. 

Οι πλα­τείες και η α­ντί­στα­ση σπι­λώ­νο­νται α­πό την κυ­βέρ­νη­ση, τον με­σαίο χώ­ρο και την υ­πο­τι­θέ­με­νη ή­πια δε­ξιά, για­τί αυ­τές μπό­ρε­σαν να συ­μπυ­κνώ­σουν την α­γα­νά­κτη­ση και να τη με­τα­βά­λουν σε πο­λι­τι­κή πρά­ξη. Ο με­γα­λύ­τε­ρος ι­δε­ο­λο­γι­κός φο­ντα­με­ντα­λι­σμός σή­με­ρα εί­ναι αυ­τός του υ­πο­τι­θέ­με­νου  υ­πεύ­θυ­νου κέ­ντρου.

Χα­ρα­κτή­ρι­σες τις ε­πι­θέ­σεις της κυ­βέρ­νη­σης στην Αρι­στε­ρά εξ­τρε­μι­στι­κές. Να το δού­με λί­γο;

Πι­στεύω ό­τι η κυ­βέρ­νη­ση -ι­δε­ο­λο­γι­κά και πο­λι­τι­κά- και τα ΜΜΕ που την υ­πο­στη­ρί­ζουν, α­πο­τε­λούν εξ­τρε­μι­στι­κά στοι­χεία. 

Ο κυ­νι­σμός φαί­νε­ται με τη συ­νε­χή διά­ψευ­ση των υ­πο­σχέ­σεων και δη­λώ­σεών τους, που την α­ντι­με­τω­πί­ζουν μ’ έ­να «ωχ α­δελ­φέ, ου­δείς α­να­μάρ­τη­τος». 

Αλλά με την «πα­ρο­μοίω­ση των ά­κρων» δεί­χνουν έ­να  μη­δε­νι­σμό, 

την α­πό­λυ­τη έλ­λει­ψη ο­ποιασ­δή­πο­τε η­θι­κής αρ­χής. 

Κομ­μά­τια της κα­τε­στη­μέ­νης ε­ξου­σίας εί­ναι πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο συμ­φι­λιω­μέ­να με την ι­δέα ό­τι η Χρυ­σή Αυ­γή μπο­ρεί να γί­νει μια σο­βα­ρή πο­λι­τι­κή δύ­να­μη, α­κό­μα και να πά­ρει την ε­ξου­σία, πα­ρά με την ι­δέα μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς. 

Στον σκλη­ρό πυ­ρή­να του κα­τε­στη­μέ­νου η προ­στα­σία της βα­σι­κής ορ­γά­νω­σης του κα­πι­τα­λι­σμού εί­ναι πι­θα­νόν πιο ση­μα­ντι­κή α­πό ο­ρι­σμέ­νες «δη­μο­κρα­τι­κές πα­ρεκ­κλί­σεις» που θα προέ­κυ­πταν α­πό την ά­νο­δο ε­νός α­κρο­δε­ξιού κόμ­μα­τος στην κυ­βέρ­νη­ση. 

Υπάρ­χουν, βέ­βαια, και πά­ρα πολ­λοί δη­μο­κρά­τες στους ο­πα­δούς και τα κόμ­μα­τα ε­ξου­σίας. Φαί­νε­ται, ό­μως, ό­τι για πολ­λούς, η πο­λι­τι­κή ε­πι­βίω­ση και η σω­τη­ρία του συ­στή­μα­τος ε­ξου­σίας εί­ναι πιο ση­μα­ντι­κή α­πό την προ­στα­σία της δη­μο­κρα­τίας.

Πι­στεύεις ό­τι εί­ναι α­να­γκαία η δη­μιουρ­γία ε­νός δη­μο­κρα­τι­κού α­ντι­φα­σι­στι­κού με­τώ­που;

Η ι­δέα της α­ντι­φα­σι­στι­κής ε­νό­τη­τας, ό­πως έ­γι­νε στη δι­κτα­το­ρία, με δυ­νά­μεις και α­πό την κυ­βέρ­νη­ση συ­νο­μι­λεί με την πα­ρά­δο­ση της α­να­νεω­τι­κής α­ρι­στε­ράς, αλ­λά δεν εί­μαι σί­γου­ρος ό­τι αυ­τή τη στιγ­μή θα ευο­δώ­θει. 

Αν, ό­μως, πραγ­μα­τι­κά γί­νε­ται μια τέ­τοια συ­ζή­τη­ση, θα πρέ­πει να μπουν ο­ρι­σμέ­νοι μί­νι­μουμ πε­ριο­ρι­σμοί. 

Ο πρώ­τος εί­ναι η α­πό­λυ­τη προ­στα­σία των με­τα­να­στών, α­νε­ξάρ­τη­τα α­πό την τυ­πι­κή ι­διό­τη­τα που έ­χουν, και η α­πό­λυ­τη προ­στα­σία της αν­θρώ­πι­νης α­ξιο­πρέ­πειας.

Πρώ­τες οι κυ­βερ­νή­σεις κα­τα­πά­τη­σαν τις δύο αυ­τές αρ­χές με κα­μπά­νιες ε­νά­ντια στους με­τα­νά­στες, τις ο­ρο­θε­τι­κές γυ­ναί­κες κ.λπ. και το ί­διο κά­νει και η ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση με τον Ξέ­νιο Δία. 

Γι’ αυ­τό το­νί­ζω ό­τι η υ­πο­χρέω­ση να υ­πο­στη­ρί­ξου­με την αν­θρώ­πι­νη α­ξιο­πρέ­πεια ό­λων των αν­θρώ­πων που βρί­σκο­νται στη χώ­ρα και ό­χι μό­νο ό­σον έ­χουν ελ­λη­νι­κή ταυ­τό­τη­τα, πρέ­πει να εί­ναι το μί­νι­μουμ.

Πώς θα μπο­ρού­σε να ορ­γα­νω­θεί αυ­τό το μέ­τω­πο;

Δεν πρέ­πει να ξε­χνά­με ό­τι ο α­γώ­νας ε­νά­ντια στο φα­σι­σμό δεν εί­ναι μό­νο ι­δε­ο­λο­γι­κός, αλ­λά πρέ­πει να περ­νά και μέ­σα α­πό την αλ­λα­γή συ­μπε­ρι­φο­ρών.

Εμείς και οι φα­σί­στες δεν πρό­κει­ται πο­τέ να συμ­φω­νή­σου­με αν κά­τσου­με να τα συ­ζη­τή­σου­με.

Γι’ αυ­τό, α­πό τη μια χρειά­ζε­ται ι­δε­ο­λο­γι­κός α­γώ­νας και εκ­παί­δευ­ση, κυ­ρίως στα νέα παι­διά που μπο­ρεί να σα­γη­νεύο­νται α­πό το δο­ξα­σμό της βίας, αλ­λά α­πό την άλ­λη εί­ναι α­πα­ραί­τη­το η α­ρι­στε­ρά και οι δη­μο­κρα­τι­κές δυ­νά­μεις να δεί­ξουν ό­τι δεν εί­ναι δια­τε­θει­μέ­νοι να δέ­χο­νται πρά­ξεις πα­ρά­νο­μες που προ­σβάλ­λουν την αν­θρώ­πι­νη α­ξιο­πρέ­πεια, τις ο­ποίες η α­στυ­νο­μία αυ­τή τη στιγ­μή φαί­νε­ται να μην παίρ­νει τα κα­τάλ­λη­λα μέ­τρα προ­κει­μέ­νου να τις πε­ριο­ρί­σει.  

Η Χρυ­σή Αυ­γή «παίρ­νει το νό­μο στα χέ­ρια της», ό­πως πα­ρου­σιά­ζε­ται στον Τύ­πο, ή κα­τα­λύει το νό­μο;

Τα ΜΜΕ δεν πα­ρου­σιά­ζουν το ε­γκλη­μα­τι­κό πρό­σω­πο αυ­τής της ορ­γά­νω­σης. Το αί­τη­μα προς τις δυ­νά­μεις α­σφα­λείας να α­ντι­με­τω­πί­σουν τις δρά­σεις της Χρυ­σής Αυ­γής, ό­πως θα α­ντι­με­τώ­πι­ζαν ο­ποια­δή­πο­τε άλ­λη ε­γκλη­μα­τι­κή πρά­ξη, εί­ναι κε­ντρι­κό. 

Η Γερ­μα­νία α­πα­γό­ρευ­σε μό­λις την προ­η­γού­με­νη βδο­μά­δα έ­να κόμ­μα, ε­πει­δή έ­κα­νε υ­πο­τι­μη­τι­κές δη­λώ­σεις για μια πο­λι­τι­κό τουρ­κι­κής κα­τα­γω­γής.

Πι­στεύεις δη­λα­δή ό­τι η Χρυ­σή Αυ­γή πρέ­πει να βγει ε­κτός νό­μου;

Εφό­σον υ­πάρ­χουν στοι­χεία ό­τι στε­λέ­χη της Χρυ­σής Αυ­γής α­το­μι­κά, αλ­λά και ορ­γα­νω­μέ­να, δια­πράτ­τουν πα­ρά­νο­μες ε­νέρ­γειες, προ­φα­νώς πρέ­πει να μπει η συ­ζή­τη­ση στο ε­πί­πε­δο του ποι­νι­κού δι­καίου. Νο­μί­ζω ό­τι η Αρι­στε­ρά πρέ­πει να κα­τα­γρά­ψει ό­λες τις ρα­τσι­στι­κές και φα­σι­στι­κές ε­πι­θέ­σεις, να πα­ρου­σιά­σει τα στοι­χεία και να α­πο­δεί­ξει έ­τσι ό­τι αυ­τό το λε­γό­με­νο πο­λι­τι­κό κόμ­μα α­πο­τε­λεί στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα μια ε­γκλη­μα­τι­κή συμ­μο­ρία. Να φτια­χτεί μια Μαύ­ρη Βί­βλος του φα­σι­σμού και βέ­βαια να ε­ξε­τα­στεί και το εν­δε­χό­με­νο της α­πα­γό­ρευ­σης.  

Εί­πες προ­η­γου­μέ­νως ό­τι η κυ­βέρ­νη­ση στε­ρεί­ται η­θι­κής. Βρι­σκό­μα­στε μό­λις τρεις μή­νες με­τά τις ε­κλο­γές και η κυ­βέρ­νη­ση συ­νερ­γα­σίας παίρ­νει τα πιο ά­γρια και α­ντι­λαϊκά μέ­τρα α­πό ό­ταν μπή­κα­με στο ΔΝΤ. Πι­στεύεις ό­τι έ­χει τη δη­μο­κρα­τι­κή νο­μι­μο­ποίη­ση να το κά­νει;

Ανα­φέρ­θη­κα πριν στη σή­ψη του συ­στή­μα­τος ε­ξου­σίας. Εδώ θα πρό­σθε­τα έ­να α­κό­μα στοι­χείο για την η­θι­κή του κυ­νι­σμού και του μη­δε­νι­σμού. Ο κυ­νι­σμός χρη­σι­μο­ποιεί η­θι­κά ε­πι­χει­ρή­μα­τα για να α­να­τρέ­ψει την η­θι­κή, πα­ρου­σιά­ζο­ντας την πραγ­μα­τι­κή κα­τά­στα­ση με έ­ναν τε­λείως ψευ­δές τρό­πο. 

Ο μη­δε­νι­σμός αρ­νεί­ται και κα­τα­στρέ­φει κά­θε η­θι­κή. 

Το ι­διω­τι­κό συμ­φέ­ρον πα­ρου­σιά­ζε­ται ως δη­μό­σια α­ρε­τή. 

Η κυ­βέρ­νη­ση προ­ε­κλο­γι­κά δε­σμευό­ταν για α­να­δια­πραγ­μά­τευ­ση και ό­τι δεν θα πά­ρει άλ­λα ο­ρι­ζό­ντια μέ­τρα. 

Σή­με­ρα, τρεις μή­νες με­τά, κά­νει α­κρι­βώς τα α­ντί­θε­τα. Βρί­σκε­ται, λοι­πόν, η­θι­κά και δη­μο­κρα­τι­κά στο τέ­λος ε­νός δρό­μου, ο ο­ποίος ο­δη­γεί σε μια κυ­βέρ­νη­ση δια­φο­ρε­τι­κής πο­λι­τι­κής κα­τεύ­θυν­σης. 

Έχου­με φτά­σει σε έ­να ι­στο­ρι­κό ση­μείο. 

Η συ­νέ­χεια του συ­στή­μα­τος ε­ξου­σίας δια­λύει ό,τι έ­χει α­πο­μεί­νει α­πό τον κοι­νω­νι­κό ι­στό και νο­μί­ζω ο κό­σμος το κα­τα­λα­βαί­νει. Το πι­στεύουν φαί­νε­ται αυ­τό και τα α­στι­κά ΜΜΕ, πι­θα­νόν πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό τους α­ρι­στε­ρούς, που πολ­λές φο­ρές προ­τι­μούν την κα­ταγ­γε­λία και την α­ντι­πο­λί­τευ­ση. Γι‘ αυ­τό οι ε­πι­θέ­σεις και τα ψέ­μα­τα θα αυ­ξά­νο­νται συ­νε­χώς. Αλλά αν έ­χεις συ­ναί­σθη­ση της ι­στο­ρι­κής ευ­θύ­νης, τό­τε ό­λα θα γί­νουν.

Η κοι­νω­νία, ό­μως, α­ντι­δρά και πά­λι. Την πε­ρα­σμέ­νη Τε­τάρ­τη η α­περ­γία ή­ταν μα­ζι­κή και ο κό­σμος δια­δή­λω­σε ε­νά­ντια στα νέα μέ­τρα. Ποια πρέ­πει να εί­ναι η στά­ση της Αρι­στε­ράς;

Χρειά­ζε­ται μια δι­πλή στρα­τη­γι­κή. 

Από τη μια να υ­πάρ­ξει έ­ντο­νη κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πα­ρου­σία, που συ­νε­χώς θα ξε­σκε­πά­ζει αυ­τόν τον η­θι­κό κυ­νι­σμό και την α­πώ­λεια δη­μο­κρα­τι­κής βά­σης της πο­λι­τι­κής ε­ξου­σίας, και α­πό την άλ­λη τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα πρέ­πει να ξα­να­βρούν το ρό­λο που έ­παι­ξαν το 2011, για να κι­νη­θεί τα­χύ­τε­ρα η δια­δι­κα­σία. 

Και αυ­τός εί­ναι έ­νας α­πό τους λό­γους που τα τρία κόμ­μα­τα ε­πι­τί­θε­νται στα κι­νή­μα­τα και την Αρι­στε­ρά. 

Από ό,τι φαί­νε­ται, ο κό­σμος έ­χει αρ­χί­σει πά­λι να κι­νεί­ται με την ε­πα­νέ­ναρ­ξη των λαϊκών συ­νε­λεύ­σεων και των κι­νή­σεων αλ­λη­λεγ­γύης. 

Ο κό­σμος προ­ε­τοι­μά­ζε­ται για να προ­χω­ρή­σει σε αυ­τές τις κι­νή­σεις που πέρ­σι ο­δή­γη­σαν τον Πα­παν­δρέ­ου σε πα­ραί­τη­ση. 

Αυ­τό που νο­μί­ζω ό­τι εί­ναι τε­λείως α­πα­ραί­τη­το, εί­ναι η δυ­να­μι­κή των πλα­τειών, που πα­ρα­μέ­νει στην κοι­νω­νι­κή μνή­μη, να μπο­ρέ­σει να α­να­θερ­μαν­θεί.

 Η Αρι­στε­ρά δεν πρέ­πει να σκέ­φτε­ται μό­νο για το κόμ­μα και τα ορ­γα­νω­τι­κά του θέ­μα­τα. «Εκλή­θη» ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ α­πό την ι­στο­ρία και η ευ­θύ­νη εί­ναι με­γά­λη. Χω­ρίς ε­νερ­γά κι­νή­μα­τα δεν μπο­ρεί να δώ­σει το τε­λι­κό σπρώ­ξι­μο στο η­μι­θα­νές σύ­στη­μα ε­ξου­σίας. Ακό­μα και να μπο­ρέ­σει να το κά­νει, δεν θα μπο­ρέ­σει να κρα­τη­θεί στην ε­ξου­σία. 

Μέ­σα και έ­ξω, λοι­πόν, α­πό τη Βου­λή, στις πλα­τείες και στα γρα­φεία.

 Εί­ναι, βέ­βαια, μια πρω­τό­γνω­ρη κα­τά­στα­ση και δεν έ­χου­με προ­η­γού­με­να ή μπού­σου­λα να α­κο­λου­θή­σου­με. Αυ­τό κά­νει το εγ­χεί­ρη­μα δύ­σκο­λο, αλ­λά και συ­ναρ­πα­στι­κό. 

Η Αρι­στε­ρά έ­χει ρα­ντε­βού με την Ιστο­ρία, και αυ­τή τη φο­ρά δεν μπο­ρεί να το χά­σει.

* Ο Κ. Δου­ζί­νας δι­δά­σκει Φι­λο­σο­φία του Δι­καίου στο Μπίρ­κμπεκ.

Πηγή: Εποχή
farmakoglwssa-kirki  

Posted 4 days ago by Ενεργοί Πολιτες Πάρου