Όταν σπάει η ομερτά

Υψηλού επιπέδου λεξιλόγιο διανθίζει την αντιπαράθεση, που αίφνης ξέσπασε στην καρδιά του εύθραυστου πλέγματος των εξουσιών, οι οποίες ορίζουν -υποτίθεται- τις τύχες αυτής της έρημης χώρας.

Κι όσο για το λεξιλόγιο, οι αδιάφθοροι άρχοντες δεν έχουν αναστολές να… ξεφύγουν, προκειμένου να υπερασπιστούν την «τιμή» τους απέναντι σε, κατά γενική ομολογία, αδέκαστους λειτουργούς της Tέταρτης Eξουσίας, που μοναδικό τους γνώμονα έχουν άλλωστε την αποκάλυψη της αλήθειας. Μόνο ο χλευασμός αξίζει για όλους αυτούς που βρίσκονται τώρα στο επίκεντρο της νέας διαμάχης, γιατί είναι το πιθανότερο, τα πάντα να μείνουν στο απόλυτο σκοτάδι, παρά τις βαρύγδουπες «αποκαλύψεις» και τους λεονταρισμούς. Όμως, προκύπτουν  συμπεράσματα.
Ποια αξιοπιστία ή ποια σκοπιμότητα κρύβονται πίσω από την αποκάλυψη, μάλλον την ανάσυρση καταγγελιών, γύρω από την υπόθεση ξεπλύματος κολοσσιαίας ποσότητας μαύρου χρήματος (10 δισ.!) με την εμπλοκή τέως υπουργών της Ν.Δ., του νυν προέδρου της Βουλής, ενός μεγαλοεκδότη και κορυφαίων δικαστικών; Η αυθόρμητη απάντηση κάθε καλόπιστου πολίτη αναιρεί το διαζευκτικό χαρακτήρα του ερωτήματος. Το πολυκέφαλο τέρας της διαπλοκής της πολιτικής, οικονομικής και εκδοτικής εξουσίας στάζει από παντού σαπίλα και αποσυντίθεται, αναζητώντας όμως απεγνωσμένα, με το μένος που ορίζει το ένστικτο της επιβίωσης, την… ανασύστασή του. Η καταστροφή που έρχεται διαταράσσει ισορροπίες και ακονίζει μαχαίρια μαφιόζικων ξεκαθαρισμάτων ενόψει της νέας μέρας.
Η κρίση είναι τέτοιας έκτασης και βάθους, όσο γιγαντιαίο ήταν και το πλιάτσικο, στο οποίο μεγαλούργησαν επί του πάλαι ποτέ δικομματισμού και της «ισχυρής Ελλάδας» του ευρώ, τα γνωστά τζάκια του πετρελαϊκού καρτέλ, των μεγαλοκατασκευαστών, των καναλαρχών και των τραπεζιτών. Οι ολιγάρχες αυτοί του πλούτου, πάντα ως παράσιτα της ξένης προστασίας, αποτέλεσαν τους χορηγούς ενός σάπιου πολιτικού (και δικαστικού) συστήματος. Οι ίδιοι τώρα, μαζί με τα νέα τζάκια που ξεμυτίζουν, επιδίδονται σε έναν ανηλεή αγώνα σωτηρίας, εξυπηρετώντας με τον αχαλίνωτο μαυραγοριτισμό τους το νέο κατοχικό καθεστώς της τρόικας, ενώ ταυτόχρονα ανταγωνίζονται για τη λεία. Και βέβαια η κρίση ξεβράζει τους πιο ευάλωτους, σπάει δεσμούς και συνενοχές και «απελευθερώνει» γλώσσες…
Υπάρχει και κάτι ακόμη πιο ουσιαστικό. Στη συνείδηση του κόσμου η αλήθεια, η απαίτηση να τιμωρηθούν οι «κλέφτες» γεννάει την απαίτηση να φύγει το σάπιο πολιτικό σύστημα, ώστε ο λαός να διαφεντεύει στον τόπο του κι όχι τα ανδρείκελα της διαπλοκής, που αλυσοδένουν τη χώρα στις επιταγές της Μέρκελ και των συμμάχων της.
Οι «ανθρωποθυσίες», τα εξιλαστήρια θύματα, τα καρφώματα, δεν τους σώνουν. Αποκαλύπτουν το ελεεινό ποιόν όλου αυτού του εσμού, μιας ολιγαρχίας σάπιας και επικίνδυνης για την ίδια την υπόσταση της χώρας.

 http://www.e-dromos.gr