Το δούλεμα πάει χαλάζι.

Του Χρήστου Γιαννίμπα

Δεν έκανα λάθος. Παλιά πήγαινε σύννεφο. Στις καλές εποχές. Για παράδειγμα τότε που φτιαχνόταν η Αττική οδός με τα λεφτά του κράτους και τα φραγκοδίφραγκα των «εθνικών» εργολάβων. Τότε που έβαλαν 174 εκατ. € από τα συνολικά 1300 εκατ. που κόστισε. Η αλήθεια είναι πως πήραν και δάνειο. Μόνο που αυτό το εγγυήθηκε εξ ολοκλήρου το ελληνικό δημόσιο. Δηλαδή όλα σχεδόν τα λεφτά τα έβαλε το κράτος. Τότε λοιπόν λέγαμε το δούλεμα πάει σύννεφο. Σήμερα το σύννεφο έγινε βροχή, η βροχή χαλάζι οπότε πάμε στη σύμβαση. Σ’ αυτήν η απόσβεση του έργου δεν γίνεται με βάση τα συνολικά έσοδα των εργολάβων από την Αττική οδό, αλλά με βάση τα καθαρά κέρδη (έσοδα – έξοδα) των εργολάβων. Αυτοί δηλώνουν όσα έξοδα γουστάρουν, οπότε η απόσβεση θα γίνει οσονούπω. Στις τριάντα (30) Φεβρουαρίου! Γιατί; Γιατί οι «εθνικοί μας» εργολάβοι εμφανίζουν έξοδα για συντήρηση, ένα (1) εκατ. € για κάθε ένα (1) χιλιόμετρο της Αττικής οδού. Ξοδεύουν (έτσι λένε) εκατόν εξήντα τέσσερεις χιλιάδες τριακόσια ογδόντα τρία (164.383) ευρώ την ημέρα για τη συντήρηση της Αττικής οδού!! Εξήντα (60) εκατ. το χρόνο. Κι όλα αυτά για ένα δρόμο που φτιάχτηκε χθες. Φανταστείτε να παλιώσει τι έξοδα θα γράφουν. Η παράδοση της διαχείρισης της Αττικής οδού στο Δημόσιο, όπως προβλέπεται στην σύμβαση, θα γίνει μετά την απόσβεση (των εξόδων και ενός κέρδους) των εργολάβων. Δηλαδή στις 30 Φεβρουαρίου του 3500 μΧ. Δεν μένει παρά να μας πουν οι εργολάβοι πως κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια του απ’ αυτό το έργο.

Η σύμβαση βέβαια είναι Καραμπινάτη διαπλοκή πολιτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων που (όλως τυχαίως) έχουν και ΜΜΕ. Θα πουν κάποιοι: «κακώς έγινε, αλλά η σύμβαση δεν αλλάζει» ή «το κράτος αντιμετωπίζει όλες τις επιχειρήσεις με βάση τα καθαρά τους κέρδη (έσοδα – έξοδα)». Απαντώ. (α) Το «δεν αλλάζει» η σύμβαση δεν ισχύει αν (κατόπιν προσφυγής) κριθεί καταχρηστική, όπως πράγματι είναι. Τότε βέβαια προκύπτουν και πολιτικές ευθύνες (οι ποινικές έχουν παραγραφεί ελέω μη ευθύνης). (β) Πουθενά και σε κανένα κράτος δεν υπάρχει ανάλογη σύμβαση. Σε όλο τον κόσμο η απόσβεση τέτοιων έργων γίνεται με βάση τα συνολικά έσοδα. Ανεξάρτητα όμως απ’ αυτά. Γιατί ποτέ δεν έγινε έλεγχος για να διαπιστωθεί που και αν γίνονται τα έξοδα που εμφανίζουν οι «εθνικοί μας» κατασκευαστές; Που ξανακούστηκε να εμφανίζει μια επιχείρηση ό,τι και όσα θέλει ως έξοδα και να μην ελέγχεται γι’ αυτά; Ο Σαμαράς αρνείται να γίνει έλεγχος σε βάθος ώστε να διαπιστωθεί που και αν γίνονται αυτά τα έξοδα, όπως του ζητά ο ΣΥΡΙΖΑ. Ουσιαστικά χαρίζει στους εργολάβους : (1) Επιπλέον χρόνια διαχείρισης της Αττικής οδού. Άρα και απώλεια εσόδων για το δημόσιο. (2) Τα έσοδα από τους φόρους των κερδών τους αφού αποδέχεται τα αστρονομικά έξοδα που εμφανίζουν. (3) Ασυλία. Τέτοιοι δρόμοι υπάρχουν σε όλο τον κόσμο. Αν σ’ αυτούς δεν γίνονται και ΔΕΝ γίνονται, τέτοιου ύψους έξοδα για τη συντήρηση τους, τότε κάποιοι πρέπει να δώσουν εξηγήσεις.
Το δούλεμα πάει χαλάζι. Διαβάστε τι γράφει ο Αλέξανδρος Μωραϊτάκης [1] σε άρθρο του. (Οι υπογραμμίσεις δικές μου). «Οι τραπεζίτες οφείλουν να γνωρίζουν πως το ελληνικό δημόσιο δεν αποφάσισε να επενδύσει στις ελληνικές τράπεζες επειδή του περίσσευαν χρήματα. Οι ελληνικές τράπεζες είχαν τεράστιο θέμα ρευστότητας, δεν μπορούσαν να βγουν στις αγορές και να δανειστούν και το κράτος ουσιαστικά τις έσωσε και πολύ σωστά δίνοντας ρευστότητα σε α) χρήμα, β) εγγυήσεις. Ως εγγύηση για την σε χρήμα παροχή/δάνειο το Δημόσιο έλαβε προνομιούχες μετοχές. Δεν αγόρασε μέσα από τη χρηματιστηριακή αγορά μετοχές. Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους. Δάνειο έδωσε με 10% επιτόκιο και έλαβε εγγύηση μετοχές. Οι Έλληνες πολίτες με άλλα λόγια από το υστέρημά τους βοήθησαν οικονομικά τις τράπεζες που είναι εγκατεστημένες στην Ελλάδα αλλά έχουν κατά 50% ξένους μετόχους. Αν το κράτος είχε επενδύσει θα ήταν λογικό, όπως συμβαίνει σε όλους τους επενδυτές κάποιες χρονιές, να μην λάβει μέρισμα λόγω ζημιών. Εδώ όμως πρόκειται για δάνειο που έλαβαν οι τράπεζες για να συνεχίσουν να λειτουργούν. Και μάλιστα δεν ήταν το μόνο. Έλαβαν και επιπλέον εγγυήσεις του Δημοσίου έναντι προμήθειας προς το Ελληνικό Δημόσιο, τις οποίες καταθέτουν στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και δανείζονται φθηνά με επιτόκιο 1%. Το δάνειο που έλαβαν από το ελληνικό δημόσιο είναι αντίστοιχο με τα δάνεια που χορηγούν οι ίδιες σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις. Γι’ αυτά όμως ζητούν καταβολή τόκων και μάλιστα σημαντικά αυξημένων σε περιόδους κρίσης και οικονομικής στενότητας, όπως είναι η τρέχουσα. Πως είναι δυνατόν να ζητάνε από τις επιχειρήσεις να πληρώσουν αυξημένους τόκους και χωρίς καθυστέρηση σε μία χρονιά που η μία επιχείρηση κλείνει μετά την άλλη και οι ίδιες να μην θέλουν να  πληρώσουν τους τόκους των δανείων σε χρήμα που έχουν λάβει; Πως όμως μπορεί και το ίδιο το ελληνικό δημόσιο πριν δυο χρόνια να έχει ψηφίσει νόμο που να επιτρέπει τη μη πληρωμή τόκων και την ίδια ώρα να σχεδιάζει νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις;…  Οι τράπεζες γιατί δεν πωλούν περιουσιακά τους στοιχεία στο εσωτερικό και εξωτερικό; Γιατί αναγκάζεται να πουλάει το Δημόσιο σε φθηνές τιμές περιουσιακά του στοιχεία και δεν πωλούν οι τράπεζες; … Οι τράπεζες έχουν ήδη λάβει τα τελευταία δέκα χρόνια, πολλά δώρα από τους κατά καιρούς Υπουργούς Οικονομικών. …  Σε μία χώρα που τα βγάζει πέρα με δανειακές ενέσεις δεν μπορεί να παίρνουν λίγοι μεγάλο-τραπεζίτες ορισμένων τραπεζών, έστω και εάν διαθέτουν υψηλά προσόντα, υπέρογκους για τα σημερινά δεδομένα μισθούς (βάσει του παρελθόντος), κατά πολύ υπέρτερους του Πρωθυπουργού, των Υπουργών, των βουλευτών, των δικαστών κ.τ.λ., ενώ λαμβάνουν κρατικές ενισχύσεις. Δεν μπορούν να έχουν ακόμα και σήμερα στρατιές από οδηγούς, στόλο αυτοκινήτων, πιστωτικές κάρτες και τόσα άλλα. …  Που είναι η επίσημη επιθυμία για  αναγκαία εσωτερική υποτίμηση τραπεζικών προϊόντων και υπηρεσιών, αφού δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε το νόμισμα;»
Κύριε Μωραϊτάκη, όλα τα (σωστά) ερωτήματα που θέτετε, γιατί δεν τα υποβάλετε στον Σαμαρά; Τον ξέρετε και σας ξέρει. Ήσασταν υποψήφιος βουλευτής του στις εκλογές που έγιναν. Ρωτήστε τον λοιπόν. Όταν όμως κ. Μωραϊτάκη γράφετε: «Οι Έλληνες πολίτες από το υστέρημά τους βοήθησαν οικονομικά τις τράπεζες», γνωρίζετε πως οι Έλληνες πολίτες ουδέποτε ρωτήθηκαν και ουδέποτε θα συναινούσαν να βοηθήσουν, με αντάλλαγμα την εξαθλίωσή τους και πάνω απ’ όλα την κατοχή της πατρίδας. Ρωτάτε: «Οι τράπεζες γιατί δεν πωλούν περιουσιακά τους στοιχεία στο εσωτερικό και εξωτερικό; Γιατί αναγκάζεται να πουλάει το Δημόσιο σε φθηνές τιμές περιουσιακά του στοιχεία και δεν πωλούν οι τράπεζες;» Η απάντηση όμως είναι πρόδηλη. Γιατί αυτό επέβαλε η κλεπτοκρατία στους Σαμαρά και Βενιζέλο. Κι εγώ αν έχω ανάγκη χρημάτων, γιατί να πουλήσω τη δική μου περιουσία αν μπορώ να σας επιβάλω κ. Μωραϊτάκη να ξεπουλήσετε το δική σας και να με δανείσετε. Ρωτάτε ακόμα: «πως το ίδιο το ελληνικό δημόσιο πριν δυο χρόνια έχει ψηφίσει νόμο που να επιτρέπει τη μη πληρωμή τόκων;» Η απάντηση όμως και σε αυτό το ερωτήματα είναι η ίδια. Γιατί αυτό επέβαλαν η κλεπτοκρατία στους πολιτικούς. Κι εγώ αν με δανείζατε και μπορούσα να σας επιβάλω «τη μη πληρωμή τόκων» θα το έκανα. Συμπαθάτε με, αλλά θεωρώ τα ερωτήματα σας φιλολογικά. Αυτό άλλωστε καταδεικνύει  η διαπίστωσή σας πως: «Οι τράπεζες έχουν ήδη λάβει τα τελευταία δέκα χρόνια, πολλά δώρα από τους κατά καιρούς Υπουργούς Οικονομικών». Δεν ξέρω αν εκπλήσσεσθε ή αγανακτείτε για τα «δώρα». Υποθέτω όμως πως γνωρίζετε τη διαπίστωση του Τζον Κ. Γκαλμπρέιθ: «Η επιχειρηματική κοινότητα είναι κράτος εν κράτει»[2].
Το δούλεμα πάει χαλάζι. Σαμαράς, Μέρκελ, Σόϊμπλε, Λαγκάρντ κλπ ξελαρυγγιάστηκαν να μας λένε για την φοροδιαφυγή. Και δεν έμειναν μόνο στα λόγια. Ο Σαμαράς μας έδωσε ένα νέο φορολογικό νομοσχέδιο και η Μέκελ τους Φούχτελους. Μας έδωσε και η Λαγκάρντ τη λίστα, έγινε ο κακός χαμός, αλλά ύστερα από 3 χρόνια ακόμα περιμένουμε την είσπραξη ενός ευρώ. Δεν νομίζω να περίμενε κανείς το νέο φορολογικό νομοσχέδιο να αποδίδει φορολογική δικαιοσύνη. Όταν όμως έχουν διαλύσει τα πάντα. Όταν συνεχίζουν να φορτώνουν βάρη στις πλάτες του λαού. Όταν πετσοκόβουν τις πετσοκομμένες συντάξεις και τους μισθούς. Όταν επιβάλουν χαράτσια. Όταν υποτίθεται ψάχνουν φορολογικά έσοδα ΚΑΙ από τους έχοντες. Όταν λοιπόν συμβαίνουν όλα αυτά, πρέπει να είναι παντελώς διεστραμμένοι για να δίνουν ΝΕΑ φορολογικά δώρα με το φορολογικό νόμο που ψήφισαν. Δείτε δύο διατάξεις (υπάρχουν κι άλλες) που ψήφισαν οι αθεόφοβοι.
(Α). Στην έκδοση μετοχών από δικαιώματα προαίρεσης (stock options) [3], ως τιμή κτήσης θα λαμβάνεται η τιμή που έχει η μετοχή στο ΧΑΑ την ημέρα άσκησης του δικαιώματος. Πχ. Μια εταιρεία δίνει Χ μετοχές ως stock options στην τιμή των 2 €. Έστω πως η μετοχή της εταιρείας στο ΧΑΑ, την ημέρα που ασκούνται τα δικαιώματα, είναι 10 €. Στον παρακάτω πίνακα βλέπετε τρία παραδείγματα για τρεις τιμές πώλησης. Μικρότερη (8), ίση (10), μεγαλύτερη (12) από την τιμή που είχε η μετοχή όταν ασκήθηκαν τα δικαιώματα (δηλαδή τα 10 €).

		ΠΡΙΝ το νέο νόμο				ΜΕΤΑ το νέο νόμο
		ΠΧ 1	ΠΧ 2	ΠΧ 3		ΠΧ 1	ΠΧ 2	ΠΧ 3
Τιμή μετοχής στο ΧΑΑ τη μέρα ΠΩΛΗΣΗΣ		8	10	12		8	10	12
Μειον τιμή κτήσης της μετοχής		2	2	2		10	10	10
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΚΕΡΔΟΣ πωλητή		6	8	10		6	8	10
Υπεραξία που υπόκεινται σε φορολογία		6	8	10		-2	0	2

Όπως αντιλαμβάνεσθε, η αλχημεία (διάβαζε αλητεία) είναι πως ως τιμή κτήσης, ΔΕΝ μετράνε τα 2 €. Την τιμή δηλαδή  που πραγματικά αγοράστηκαν τα δικαιώματα, αλλά τα 10 € που είχε η μετοχή την ημέρα που ασκήθηκαν. Το πραγματικό κέρδος του πωλητή είναι το ίδιο και πριν και μετά το νέο νομοσχέδιο. Όμως με την αλχημεία Σαμαρά, εμφανίζεται ζημιά (-2 €) στο ΠΧ1, μηδέν στο ΠΧ2 και μόλις 2 € στο ΠΧ3. Πείτε μου του Χριστιανού. Όταν τη σήμερον ημέρα χαρίζουν εκατομμύρια, πόσο ξετσίπωτα μας δουλεύουν;
(Β). Όταν αποκτώνται μετοχές μιας εταιρείας ΠΡΙΝ την εισαγωγή της στο ΧΑΑ, τότε ο υπολογισμός του φόρου υπεραξίας γίνεται με βάση την τιμή εισαγωγής της μετοχής στο ΧΑΑ. Μπορεί σήμερα να μην εισάγονται εταιρείες στο ΧΑΑ, αλλά προνόησαν για το αύριο. Ας πούμε πως ο Βαξεβάνης εισάγει αύριο το HOT DOC στο ΧΑΑ. Θα κάνει διασπορά των μετοχών, ΠΡΙΝ την εισαγωγή, σε παρένθετα πρόσωπα (μου έχει υποσχεθεί 1000 μετοχές) σε τιμές της πλάκας. Πχ 1 ευρώ. Έστω τώρα πως τιμή εισαγωγής είναι τα 10 €. Εγώ πουλάω στα 10 € και βγάζω συνολικά 10 x 1000 = 10.000 €. Μια χαρά. Ο Βαξεβάνης πουλάει 10.000.000 μετοχές. Λόγω προσφοράς η μετοχή πέφτει και έστω έχει μέση τιμή πώλησης 8 €. Μια χαρά κι αυτός. Όχι μόνο κονόμησε τα μαλλιοκέφαλά του, όχι μόνο δεν θα πληρώσει φόρους, αλλά θα εμφανίσει στον ισολογισμό της εταιρείας του ζημιές. Γιατί; Γιατί σύμφωνα με το νέο νόμο Σαμαρά έχει ζημιές 2 εκατ.: 8 (τιμή πώλησης) – 10 (τιμή εισαγωγής) x 10.000.000 μετοχές = – 2.000.000 ευρώ.
Με τους προσκυνημένους επίορκους που μας κυβερνούν, σε ένα μόνο μπορούμε να ελπίζουμε. Να τους στείλει ο λαός σπίτια τους πριν μας τρελάνουν όλους και τελείως. Χαρίζουν φόρους στους δικούς τους λες και οι φόροι είναι του πατέρα τους. Την ίδια στιγμή, στο νέο φορολογικό, τα παιδιά μας λογίζονται ως τεκμήριο!! Τα προστατευόμενα. Γιατί τα ποιο μεγάλα πήραν το δρόμο της ξενιτιάς. Βέβαια και στις αρχές του προηγούμενου αιώνα ξενιτεύτηκαν πολλοί συμπατριώτες μας. Το ίδιο έγινε για 15 σχεδόν χρόνια μετά τον εμφύλιο (1950 – 1965). Μόνο που σήμερα υπάρχει μια τεραστίων διαστάσεων ποιοτική διαφορά. Παραβλέπω πως παλιά οι ξενιτεμένοι πρόσφεραν στην πατρίδα το μεταναστευτικό συνάλλαγμα. Αυτοί που φεύγουν σήμερα είναι σχεδόν αποκλειστικά πτυχιούχοι νέοι. Με διδακτορικά, γνώσεις, εμπειρίες. Άνθρωποι στην ποιο παραγωγική ηλικία που η κοινωνία επένδυσε δεκάδες δις ευρώ για να τους μορφώσει. Πρόκειται (μέσες εκτιμήσεις) για 40.000 νέους την τελευταία τριετία (Γιατροί, Πολιτικοί Μηχανικοί, Αρχιτέκτονες, Μηχανολόγοι κλπ). Νέοι που η πολιτεία επένδυσε πάνω από 8 δις για τη μόρφωσή τους. Σήμερα κάποια άλλα κράτη θα καρπωθούν τζάμπα την επένδυση που οι οικογένειές τους και η ελληνική κοινωνία έκαναν σ’ αυτούς τους νέους. Ταυτόχρονα η πατρίδα χάνει ό,τι ποιο δημιουργικό και παραγωγικό έχει. Τη στιγμή που για την ανόρθωσή της χρειάζεται περισσότερο από ποτέ όλα τα δημιουργικά και παραγωγικά της κύτταρα. Το πιθανότερο (ίσως και χειρότερο) είναι πως πολλοί απ’ αυτούς τους νέους δεν θα επιστρέψουν ποτέ στην Ελλάδα. Έτσι θα χαθούν για την πατρίδα και τα παιδιά όλων αυτών. Και οι προσκυνημένοι και επίορκοι Σαμαράς, Βενιζέλος και λοιποί μιλάνε για ανάπτυξη. Ναι, θα έχετε ανάπτυξη. Με τους συνταξιούχους, τους άνεργους και όσους αλλοεθνείς μετανάστες μείνουν. Με το κράτος δεμένο χειροπόδαρα και με την περιουσία του (τωρινή και μελλοντική) ξεπουλημένη. Χωρίς ούτε ένα εργαλείο (τράπεζα/ες, δίκτυα κλπ) στην ιδιοκτησία του και χωρίς ρόλο και λόγο στην αγορά.
Το δούλεμα πάει χαλάζι. Να, ένα χαλάζι. Σαν πορτοκάλι είναι. Το τρώει ο Έλληνας στο κεφάλι, κι αντί να ξυπνήσει, νομίζει πως ψιχαλίζει. Δυστυχώς πολλοί δεν έχουν καταλάβει πως το διακύβευμα σήμερα είναι η ίδια η Ελλάδα. Η χώρα βρίσκεται υπό κατοχή. Πως ο αγώνας είναι εθνικός απελευθερωτικός. Κι αυτός σήμερα δεν γίνεται και δεν θα γίνει με τα καριοφίλια του 21. Γίνεται και θα γίνει στο γήπεδο της πολιτικής. Γιατί όσο κι αν ξενίζει κάποιους, η Πολιτική είναι ο προνομιακός χώρος για όλους εμάς τους «απλούς» πολίτες. Αν δεν είναι η Πολιτική ο προνομιακός μας χώρος τότε ποιος είναι; Μήπως ο χώρος της οικονομίας; Ο χώρος των αγορών τους, των CDSs και των αμέτρητων παραγώγων; Αστεία πράματα. Μήπως κάποιος άλλος και ποιος είναι αυτός ο άλλος; Κατανοώ γιατί οι πολλοί αποστρέφονται την Πολιτική αλλά κάνουν λάθος. Η Πολιτική είναι το δικό μας γήπεδο. Στο χώρο της Πολιτικής «παίζουμε» εντός έδρας. Ο χώρος της διαπλοκής, της ίντριγκας, της διαφθοράς κλπ, είναι το δικό τους γήπεδο κι εκεί είμαστε χαμένοι από χέρι. Εκεί όχι μόνο «παίζουμε» εκτός έδρας, αλλά και με κανόνες που ούτε καν ξέρουμε. Αντίθετα στην Πολιτική υπάρχουν κανόνες. Συμφωνώ, δεν είναι ούτε οι καλύτεροι ούτε και οι δικαιότεροι. Ναι, τους παραβιάζουν όταν δεν τους βολεύουν. Ναι, παίζουν με επικοινωνιακούς και όχι πολιτικούς όρους. Με τις επιταγές της επικοινωνίας και των ΜΜΕ τους, ενσωματώνουν την επικοινωνία και στη μορφή και στο περιεχόμενο του πολιτικού παιχνιδιού. Αυτά και άλλα πολλά δεν αναιρούν το γεγονός πως υπάρχουν κανόνες κι αυτός είναι ένας λόγος (υπάρχουν κι άλλοι) που η Πολιτική είναι ο προνομιακός μας χώρος.
Το δούλεμα πάει χαλάζι. Και δυστυχώς δεν είναι σαν το δούλεμα που γίνεται στις παρέες. Ο «πατροπαράδοτος» χαβαλές. Ξέρω πως πολλοί Έλληνες παραμένουν οπαδοί [4]. Ανεξάρτητα αν επιλέγουν Δήμαρχο, πολιτικό κόμμα, Βουλευτή ή Πρωθυπουργό. Σε όλους αυτούς, χαβαλεντζίδες, οπαδούς κλπ, θυμίζω μια διαφήμιση που έλεγε: «Το χάσαμε το κορμί πατριώτη»! Τη χάνουμε την πατρίδα πατριώτες, λέω εγώ. Και πιστέψτε με δεν κάνω χαβαλέ και δεν σας δουλεύω. Για την ακρίβεια, κυριολεκτώ. Τη χάνουμε την πατρίδα πατριώτες. Και χάνουμε και τα παιδιά μας.

Χρήστος Γιαννίμπας
yanibas@on.gr

[1] Πρόεδρος ΣΜΕΧΑ και Μέλος Δ.Σ. ΕΒΕΑ. Ήταν υποψήφιος Βουλευτής της ΝΔ στις εκλογές.
[2] Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ «Τα οικονομικά της αθώα απάτης»
[3] Για τους «αμύητους». Τα stock options (ή «δικαιωμάτων προαίρεσης») είναι έκδοση νέων μετοχών που δίνονται ως bonus επίτευξης στόχων από τις εταιρείες σε εργαζόμενους και στελέχη. Οι νέες μετοχές δεν τους δίνονται τζάμπα αλλά σε τιμές πολύ χαμηλότερες από την τρέχουσα τιμή. Έτσι μπορούν να τις πουλήσουν και να πάρουν τη διαφορά κι αυτή ακριβώς είναι το bonus. Η αρχική φιλοσοφία τους ήταν ένα κίνητρο για εργαζόμενους και στελέχη προκειμένου να αυξήσουν την παραγωγικότητά τους. Η εταιρεία έβαζε πλάνα και ανάλογα με το ποσοστό κάλυψης των πλάνων ήταν και τα stock options που δίνονταν σε εργαζόμενους και στελέχη. Στην πορεία εξελίχθηκε σε άμεση κλοπή των μικρομετόχων και του κράτους. Πλέον δίνονται (σχεδόν) αποκλειστικά μόνο στα μεγάλα στελέχη και βέβαια στα αφεντικά της εταιρείας. Η τακτική να δίνουν stock options στους εαυτούς τους γνώρισε μέρες δόξας. Έφτασαν ιδιοκτήτες εταιρείας (εισηγμένου εκδοτικού συγκροτήματος) να δώσουν στον εαυτό τους το 30% των μετοχών της εταιρείας τους!!! Αθροιστικά τα stock options που έδωσαν στους εαυτούς τους οι ιδιοκτήτες εκατοντάδων εταιρειών, μόνο την τελευταία δεκαετία, ανέρχονται σε δεκάδες δις ευρώ και υπερβαίνουν τον αρχικό αριθμό των μετοχών.
[4] Λεξικό της νέας ελληνική γλώσσας Γ. Μπαμπινιώτη. «Οπαδός. Πρόσωπο που υποστηρίζει με φανατισμό (κάποιον/κάτι), που το πάθος του υπερβαίνει τη λογική».
http://www.koutipandoras.gr/32261