Όλοι
έχετε ακούσει πλέον τα καλέσματα του Ε.ΠΑ.Μ. για Γενική Πολιτική
Απεργία. Όμως είναι πολύ λιγότεροι αυτοί που καταλαβαίνουν τι ακριβώς
σημαίνει Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας. Αυτό οφείλεται σε τέσσερις κύριους λόγους:
- Πρώτον, γιατί αυτοί που σήμερα οργανώνουν απεργίες, δεν ξέρουν γι αυτήν ή φοβούνται να εμπλακούν με αυτήν την ιδέα.
- Δεύτερον, γιατί τα μεγάλα συνδικάτα, ομοσπονδίες κλπ. πολύ απλά δεν θέλουν να ξέρει κανείς γι αυτήν.
- Τρίτον, γιατί σε πρακτικό επίπεδο, η Γενική Πολιτική Απεργία εκφράζεται με διαφορετικούς τρόπους, ανάλογα με την θέση και διάφορες επαγγελματικές υποχρεώσεις που έχει ο καθένας μας στην κοινωνία.
- Τέταρτον, γιατί πολύ απλά την συγχέουν με την έννοια της απλής Γενικής Απεργίας.
Σε αυτό το κείμενο, θα επιχειρήσω να απαντήσω διεξοδικά σε όλα τα ερωτήματα που μου έχουν ερωτηθεί από διάφορους κατά την διάρκεια συζητήσεων, αλλά και που έχω επισημάνει γενικότερα ότι χρειάζονται απάντηση.
Ας αρχίσουμε λοιπόν:
Γιατί να κάνω Απεργία;
Θέλει και ρώτημα; Ας το δούμε όμως. Οι κυβερνήσεις, παρ όλες τις διαβεβαιώσεις που μας δίνουν συνεχώς, έχουν σχεδόν καταστρέψει τα πάντα. Το χρέος του κράτους, από την αρχή της κρίσης μέχρι τώρα τείνει να διπλασιαστεί. Το Σύνταγμα της Ελλάδας, έχει καταλυθεί σχεδόν ολοκληρωτικά. Τα εργασιακά δικαιώματα έχουν εξαφανιστεί. Οι τυπικές Απεργίες αντιμετωπίζονται από το κράτος με την Βία. Οι Συνταξιούχοι έχασαν τις συντάξεις τους. Η Ανεργία καλπάζει στο 30%+ και ανεπίσημα, είναι πολύ παραπάνω. Άνθρωποι τρώνε από τα σκουπίδια. Πολυεθνικές και άλλες μεγάλες εταιρείες φεύγουν. Χαράτσια και νέοι φόροι παντού. Αυτοκτονίες καθημερινά. Ο κόσμος δεν μπορεί να πάρει πετρέλαιο για να ζεσταθεί. Μαγαζιά κλείνουν καθημερινά. Τα νοσοκομεία καταστράφηκαν. Το ίδιο τώρα και με την τριτοβάθμια παιδεία. Τα ταμεία τα άδειασαν. Ξεπουλάνε το νερό, το ρεύμα, τα πάντα είναι στο σφυρί. Η κυριαρχία του Κράτους εξαφανίστηκε. Μας είπαν ψέματα ότι θα λύσουν το πρόβλημα, όλες οι κυβερνήσεις τους μέχρι τώρα.
ΚΑΙ ΟΜΩΣ, τα μέτρα που μας έφεραν ως εδώ, τα συνεχίζουν αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία. Συνεχίζουν να μας λένε ότι θα μας σώσουν. Όσοι έχουν μάτια και βλέπουν, καταλαβαίνουν πλέον προς τα που πάει το πράγμα... Και οποιοσδήποτε προσπαθήσει να τους αντισταθεί μεμονωμένα, δέχεται την βίαια καταστολή του Κράτους κατοχής.
Είναι φανερό λοιπόν, ότι οι παραδοσιακοί αγώνες, όσο θεμιτοί και αν είναι, ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ. Θα χρειαστεί μια πραγματική μαζική αντίδραση, πριν τα καταστρέψουν όλα. Εδώ ακριβώς εισέρχεται η έννοια της Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας και αποκτά νόημα.
Γιατί πρέπει να είναι Γενική;
Νομίζω ότι η απάντηση είναι πλέον προφανής. Είδαμε τους διάφορους κλάδους να αποζητούν δικαιοσύνη για τα δικά τους θέματα. Είδαμε ακόμα και τις ποιο δυναμικές κινητοποιήσεις να καταστέλλονται με την βία. Είδαμε μέχρι και το το μέτρο της επίταξης να χρησιμοποιείται ενάντια σε εργαζόμενους που απαιτούν τα αυτονόητα.
Είναι προφανές λοιπόν, ότι για να γίνουν τα μέτρα καταστολής αδύνατα για το κράτος κατοχής, θα πρέπει η δράσεις των Πολιτών, να είναι μαζικότατες. Είναι τόσο απλό και αυτονόητο, κάτι δηλαδή που ο καθένας μας έχει συλλογιστεί.
Γιατί πρέπει να είναι Πολιτική;
Οι περισσότεροι απεργοί σήμερα και μέσα στην καταξίωση που ζουν, επιζητούν άμεσες λύσεις στα προβλήματά τους. Είναι κατανοητό λοιπόν και απολύτως αποδεκτό, να θέλουν να δράσουν κάπως, όπως μπορούν, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Αυτό βλέπουμε σήμερα και με τις διάφορες μεμονωμένες απεργίες που ο κάθε κλάδος ανακοινώνει.
Όμως, υπάρχουν τρία σοβαρότατα προβλήματα με την μέθοδο αυτή: