ΟΥΣΤ!

October 12th, 2011 | Author: kartesios

Δεν έχει υπάρξει πιο γελοία φράση στην πολιτική ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας από αυτή: «Καζάνι που βράζει η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ». Με τόσες βράσεις που έχει πάρει αυτό το καζάνι, λογικά δε θα έπρεπε να έχει μείνει ούτε πέτσα από βουλευτή του ΠΑΣΟΚ.
Παρ’ όλα αυτά, Δημήτρης Λιντζέρης, Μιλένα Αποστολάκη, Νίκος Σαλαγιάννης, Βάσω Παπανδρέου και πέντε – έξι ακόμη «αντάρτες» συνεχίζουν να παίζουν το ρόλο της ακίνδυνης αντιπολίτευσης εκ των έσω, δίχως να νιώθουν ίχνος ντροπής για τη γραφικότητα στην οποία έχουν περιπέσει.
Αν με τους υπόλοιπους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, ο κόσμος είναι εξοργισμένος, με αυτούς τους συγκεκριμένους είναι σκασμένος στα γέλια. Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Να σε θεωρούν σκέτο προδότη ή γελοίο προδότη;
Όλοι αυτοί που, ενώ ξέρουν ότι θα ψηφίσουν τα πολυνομοσχέδια, τα μεσοπρόθεσμα, τα μνημόνια, λίγες μέρες νωρίτερα αναλαμβάνουν να εκτονώσουν το θυμό της κομματικής τους βάσης και να «υπενθυμίσουν ότι το ΠΑΣΟΚ έχει βαθιές ρίζες στο σοσιαλισμό, ενώ διαθέτει και βαθιά κοινωνική ευαισθησία».

Αυτές τις ημέρες ζούμε μια από τα ίδια. Αν στους υπουργούς κάποιοι πετάνε αυγά, οι «αντάρτες» βουλευτές πετάνε στα δικά μας μούτρα σκατά. Την πραγματική επίδειξη δύναμης δεν την κάνει η κυβέρνηση. Εκείνη έχει τους γερμανοτσολιάδες της με τα κράνη για να κάνουν αυτή τη δουλειά.
Την πραγματικά αισχρή επίδειξη δύναμης την κάνουν επάνω μας αυτοί οι «αγανακτισμένοι» της Βουλής που θέλουν να αποδείξουν διασκεδάζοντας ότι χειραγωγούμαστε σαν κοπάδι πρόβατα και δεν αξίζουμε μία.
Χτες, προστέθηκε ακόμη μία πασιονάρια στο «καζάνι που βράζει». Η Λούκα Κατσέλη. Αυτή η γυναίκα που ως υπουργός Εργασίας δέχτηκε να περάσει τα πλέον αντεργατικά μέτρα και παρουσίασε ως λύση την 6μηνη απασχόληση ανέργων σε δήμους, έναντι 600 ευρώ τον μήνα, διαμαρτυρήθηκε για την κυβερνητική πολιτική!
Το έργο είναι και κακοσκηνοθετημένο και κακοπαιγμένο. Τον σκηνοθέτη δεν τον αφορά να κάνει σωστή δουλειά, αλλά απλά το χρέος του, ενώ οι ηθοποιοί δεν πιστεύουν στο ρόλο και στο κείμενό τους.
Η Σακοράφα, ο Δημαράς, ο Βασίλης Οικονόμου, ο Κουρουμπλής είπαν τα «όχι» τους κι έμειναν να παλέψουν και να υπερασπιστούν αυτά τα «όχι». Οι υπόλοιποι είναι πάπιες που θρέφουν συκώτι για πατέ.
Οι υπόλοιποι θα καταγραφούν στην ιστορία ως οι άνθρωποι που προσπάθησαν να παραδώσουν την Ελλάδα και τους Έλληνες στους εχθρούς της, σε αυτόν τον ακήρυχτο οικονομικό πόλεμο.
Οι υπόλοιποι θα βρουν την ίδια θέση στην Ιστορία με εκείνη που βρήκε ο Εφιάλτης. Χειρότερα από όλους και πιο στριμωγμένοι στην κόλαση της συλλογικής συνείδησης θα βρεθούν αυτοί που παίζουν με τον πόνο του άνεργου, του απολυμένου, του μετανάστη.
Αυτοί που προσπαθούν να τον πείσουν κάθε φορά ότι δεν έχουμε δικτατορία, ότι δεν έχουμε χούντα, ότι δεν έχουμε στρατιωτικό καθεστώς, με το επιχείρημα «να, ορίστε, εγώ μπορώ και διαφωνώ ελεύθερα και κάνω κριτική στην κυβέρνηση».
Αυτό το καθεστώς θυμίζει τα «θαύματα» της Φύσης με εκείνους τους βράχους που λες και στέκονται στον αέρα, αρνούμενοι να πέσουν στο κενό. Τους σαπιόβραχους που στέκονται όρθιοι μόνο και μόνο επειδή μέσα είναι άδειοι και κανένα βάρος δε βρίσκεται να υπηρετήσει τους νόμους της Φύσης για να τους ρίξει στο κενό.
Όμως τελικά αρκεί ένα μικρό αεράκι για να τους κουνήσει ελάχιστα και να τους γκρεμοτσακίσει. Και τότε, όταν πέφτουν, το μόνο που απομένει είναι η σκόνη τους. Και κανείς δε θυμάται πια ότι κάποτε υπήρχε εκεί ένας βράχος.
Έτσι θα γίνει και μ’ αυτούς. Η μόνη διαφορά είναι ότι εμείς θα θυμόμαστε την ύπαρξη του βράχου. Θα θυμόμαστε ποιοι τον ανέβασαν εκεί που ήταν και ποιοι τον στήριξαν.
Θα θυμόμαστε και θα φυλάμε την ανηφόρα για να μην υπάρξει άλλος. Το λάθος που δικαιούμασταν σα γενιά, το πράξαμε. Τώρα πρέπει να πράξουμε και το χρέος μας. Να φυσήξουμε για να πέσει ο βράχος. Να τελειώνουμε με αυτή τη βρωμιά.