ΑΠΟ ΤΟ ΠΙΑΝΟ ΣΤΟ ΚΑΛΑΣΝΙΚΟΦ

Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ*

Βλέπω τον Δένδια. Βλέπω και το παραμορφωμένο από το ξύλο αγόρι. Και μπαίνει σε μεγάλη δοκιμασία η ανθρώπινη και αριστερή μου συνείδησή. Γιατί αισθάνομαι συμπάθεια όχι για το στυλοβάτη της δημόσιας τάξης, αλλά για τον εχθρό της. Αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσω όχι υπέρ των βασανιστών αλλά υπέρ των βασανισμένων. Κι αυτό τα φέρνει όλα πάνω κάτω, αφού η Αριστερά πάντα στεκόταν απέναντι στην ατομική τρομοκρατία. Δεν είναι λοιπόν πολιτικά ορθό να συμπαθώ όποιον φέρεται να εμπλέκεται σ’ αυτή.

Και όμως τον συμπαθώ, γαμώτο. Γιατί τον σακάτεψαν οι ραβδούχοι υπό τα στοργικά βλέμματα του Δένδια. Γιατί έτσι σακατεμένο τον αποτελειώνουν ο όρχος των ΜΜΕ και ο όχλος του διαδικτύου. Γιατί τον αποκαλούν πριν πάει ακόμα στον ανακριτή τρομοκράτη –πρώτος ο υπουργός που υποτίθεται ότι έπρεπε να σέβεται το τεκμήριο της αθωότητας. Με βάση τα στοιχεία της ασφάλειας σου λένε. Κι εγώ πρέπει τώρα να ξεχάσω τη ζαρντινιέρα. Τα πράσινα παπούτσια. Τους τόσους και τόσους που αθωώθηκαν αφού πρώτα καταστράφηκε η ζωή τους –με βάση στοιχεία της ασφάλειας.

Τον συμπαθώ, όπως καταλάβατε, γιατί απεχθάνομαι το λιντσάρισμά του. Ανεξάρτητα όμως από συμπάθειες και αντιπάθειες θα προφυλακιστεί, θα δικαστεί, ίσως θα καταδικαστεί. Αν αποδειχτεί ότι δεν σέβεται τη ζωή των άλλων θα πληρώσει το τίμημα. Και ορθώς. Όμως παραμένει πάλι ένα ερώτημα: Πώς έγινε έτσι αυτό το παιδί; Πώς ο καλός μαθητής, ο αγαπητός, ο κοινωνικός, ο ευαίσθητος, μεταπήδησε από το πιάνο στο Καλάσνικοφ; Φταίνε κάποιοι σκοτεινοί καθοδηγητές; Η ανία των βορείων προαστίων; Ή μήπως γεννάει σκότος το σκότος της διά νόμου αποστειρωμένης βίας που μας σκεπάζει; Ο φόνος του φίλου μπροστά στα μάτια του; Η απολυταρχία της υποκρισίας και του ψέματος; Η αδικία που δυναστεύει την καθημερινότητά του; Το κοινωνικό έγκλημα που επιβάλλεται και καθαγιάζεται με την ισχύ των προνομιούχων; Η απελπισία των άλλων που γίνεται δική του οργή;

Συμφωνώντας στο αδιαπραγμάτευτο της ανθρώπινης ζωής, ασφάλειας και αξιοπρέπειας παντού, από το Βελβενδό μέχρι τη ΓΑΔΑ, μήπως θα πρέπει να διαφωνήσουμε συζητώντας γι’ αυτό; Εκτός πια κι αν πιστεύουμε ότι η κάθαρση της τραγωδίας είναι ο θρασύς και αντιαισθητικός Δένδιας.

ΥΓ: Κύριε υπουργέ, οι απόψεις αυτές είναι προσωπκές. Μην τις φορτώσετε στον Τσίπρα…

*Δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» την Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013.
iskra.gr