21.03.2012
Όπως είναι γνωστό, το ΚΑΠ-Σπίθα δημιουργήθηκε με βάση τις αναλύσεις, σκέψεις ιδέες και προτάσεις που περιέχονται στη Διακήρυξη της 1.12.2010 καθώς και στις συμπληρωματικές ομιλίες μου που περιέχονται στο Βιβλίο «Σπίθα- Για μια Ελλάδα ανεξάρτητη και δυνατή» και που όλες μαζί συνιστούν τη Νέα Ιδεολογία με κύριο στόχο την Απελευθέρωση της χώρας με όπλο την Πανεθνική Παλλαϊκή Ενότητα και την εφαρμογή ενός προγράμματος Εξουσίας, που παράλληλα με την οικονομική, μορφωτική και κοινωνική ανάπτυξη θα οδηγούσε στην Πατριωτική Αναγέννηση.
Με την παρέμβαση μου αυτή φιλοδοξώ να ξαναπιάσω το νήμα που κόπηκε βάναυσα με τα Δεκεμβριανά του 1944 και ό,τι ακολούθησε, που είχε σαν αποτέλεσμα να αλλοιωθεί ο χαρακτήρας της Εαμικής Αριστεράς, να περιθωριοποιηθεί έκτοτε το ΚΚΕ και μαζί του το μαζικό προοδευτικό κίνημα (με λίγες ιστορικές εξαιρέσεις), γεγονός που κατέστησε τον λαό μας έρμαιο των κομμάτων της αμερικανοκρατίας, δηλαδή της ξένης εξάρτησης που εγκαταστάθηκε και λειτουργεί με διαφορετικές μεθόδους και πρόσωπα από το 1945 ως σήμερα.
Το ΕΑΜ υπήρξε γέννημα-θρέμμα του αγωνιζόμενου κατά της ξένης κατοχής Ελληνικού Λαού. Η ιδεολογία του ΕΑΜ, εντελώς πρωτότυπη σε διεθνή κλίμακα, συνδύαζε αρμονικά τον πατριωτισμό με τις ρίζες του μαρξισμού. Την εθνική απελευθέρωση με την παλλαϊκή εξουσία. Και την Λαοκρατία, δηλαδή την άμεση δημοκρατία με την Εθνική Ανεξαρτησία και την Πατριωτική Αναγέννηση.
Με την υπογραφή του Μνημονίου Ι. τον Μάη του 2010 διαπίστωσα ότι άρχισαν να συντελούνται θεμελιακές ανακατατάξεις στο βάθος της ελληνικής κοινωνίας.
Το Σύστημα-Εξουσία έμπαινε σε βαθειά κρίση που άρχισε να συγκλονίζει όλο το οικοδόμημα της ξένης Εξάρτησης. Όλες αυτές οι διαπιστώσεις με οδήγησαν στη σύνταξη της Ιδρυτικής Διακήρυξης μέσα από την οποία ξεπετάχτηκε το ΚΑΠ.
Υπολόγισα ότι οι αντικειμενικές συνθήκες που δημιουργεί η εθελούσια παράδοση -χωρίς στρατιωτική ήττα- της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας, θα δημιουργούσε ένα συνεχώς αυξανόμενο και διογκούμενο κύμα ντροπής, αγανάκτησης και οργής μέσα στην ελληνική κοινωνία. Με το Μνημόνιο I. εκτός από την Εθνική Ανεξαρτησία και το ξεπούλημα της χώρας στους ξένους ο Γ. Παπανδρέου και η κυβέρνηση του δέχτηκαν να παραδώσουν την διακυβέρνηση της Ελλάδας με την παρουσία της Τρόικα περιορίζοντας το ρόλο μιας εκλεγμένης κυβέρνησης σε ρόλο πειθήνιας υποταγής στις αποφάσεις τους.
Έτσι ξεσκεπάστηκε οριστικά το Σύστημα Εξουσίας στην ολότητα του αποκαλύπτοντας πανηγυρικά την έκταση της Ξένης Εξάρτησης.
Στις εκλογές του 2009 δύο εκατομμύρια ψηφοφόροι εγκατέλειψαν τη Ν.Δ. Στις δημοτικές του 2010 εγκατέλειψε το ΠΑΣΟΚ άλλο ένα εκατομμύριο ψηφοφόρων.
Ήδη μια θάλασσα Ελλήνων πολιτών, που μαζί με τις οικογένειες τους μπορεί να φτάνουν τα πέντε εκατομμύρια, τραυματισμένοι και προβληματισμένοι μένουν κομματικά άστεγοι και εξ αντικειμένου προστίθενται στο στρατόπεδο των ανεξάρτητων πολιτών.
Και σας ρωτώ, είναι δυνατόν μια υπεύθυνη πολιτική ηγεσία να αγνοήσει αυτή την πραγματικότητα; Και όμως οι φίλοι μας της αριστεράς αυτό ακριβώς έκαναν οχυρωμένοι πίσω από την ξεπερασμένη άποψη ότι το μέλλον μιας χώρας στηρίζεται σε μια δήθεν ιδεολογική πρωτοπορία, ακόμα κι αν εκφράζει μια κοινωνική μειοψηφία της τάξης του 15%. Και είπα «δήθεν», γιατί έχει αποδειχθεί ότι μετά το ΕΑΜ δηλαδή το 1944, όλες οι ηγεσίες της κομμουνιστικής αριστεράς, όλων των τάσεων, έκαναν και κάνουν συνεχή λάθη λόγω των δογματικών αγκυλώσεων που από την εποχή του Ζαχαριάδη κυριαρχούν σταθερά, με αποτέλεσμα να έχουν χάσει την επαφή τους με την πραγματικότητα. Και όταν έτυχε να επικρατήσουν οι αντιδογματικές δυνάμεις.που αποτελούν και την πλειοψηφία μέσα στα στελέχη και τα μέλη της αριστεράς, όπως στα 1958, τότε που η ΕΔΑ κέρδισε το 25% των ψηφοφόρων είτε στα 1963-66 με τους Λαμπράκηδες και τη δημιουργία του Πατριωτικού Μετώπου δυο μέρες μετά
την 21η Απριλίου (όπου και στα δύο εμπλέκομαι άμεσα κι εγώ) είτε με την Ενωμένη Αριστερά στα 1974 είτε τέλος με τον Συνασπισμό του 1989, οι δογματικοί κατάφεραν να διαλύσουν αυτές τις φωτεινές εξαιρέσεις (που έφεραν την Αριστερά στο κέντρο της εθνικης-πολιτικής ζωής) και να την ξαναβάλουν στο περιθώριο.
Δύο ήταν τα μεγάλα λάθη κατά την άποψη μου: Η υποτίμηση της πλειοψηφίας με αποτέλεσμα τη συρρίκνωση του μαζικού κινήματος και το γεγονός ότι στη χάραξη της πολιτικής τους δεν ελάμβαναν καθόλου υπ' όψιν το ότι από το 1950 βρισκόμαστε κάτω από την ουσιαστική κηδεμονία της αμερικανοκρατίας. Με άλλα λόγια η κατάκτηση της λαϊκής πλειοψηφίας και της Εθνικής Ανεξαρτησίας ήταν και είναι οι προϋποθέσεις για να γίνει κάποτε η Αριστερά κόμμα Εξουσίας.
Αντίθετα η εγκατάλειψη της προσπάθειας για την κατάκτηση αυτών των δύο στόχων οδηγεί στη σημερινή ομολογημένη από τους ίδιους παραίτηση για την εφαρμογή εκ μέρους τους ενός προγράμματος εξουσίας. Όμως ένα κόμμα της Αριστεράς δεν θα πρέπει να αρκείται μόνο στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων του εργαζόμενου λαού αλλά να αποβλέπει και να προετοιμάζεται σταθερά για την κατάκτηση της εξουσίας, δηλαδή για την πλήρη απελευθέρωση της χώρας και του Λαού.
Λόγου χάρη αν ήθελε το ΚΚΕ ή ο ΣΥΡΙΖΑ να στοχεύσει πραγματικά στην κατάκτηση της Εξουσίας, τότε θα έπρεπε να δει από πού και πώς θα αντλούσε τους ψηφοφόρους που θα του πρόσφεραν την κυβερνητική εξουσία και παράλληλα να προτείνει και να εφαρμόσει το σχέδιο για την απαλλαγή μας από την ξένη κηδεμόνευση και την κατάκτηση της εθνικής Ανεξαρτησίας,
Είναι όμως φανερό ότι έχουν παραιτηθεί από αυτόν τον βασικό στόχο -την Εξουσία- για τον οποίο άλλωστε έχουν δημιουργηθεί επιλέγοντας το ρόλο της πάγιας αντιπολίτευσης οδηγώντας την Αριστερά στο περιθώριο της εθνικής-κοινωνικής ζωής και αφήνοντας ουσιαστικά ελεύθερο το πεδίο στις κάθε είδους συντηρητικές-αντιδραστικές δυνάμεις να κυριαρχούν και το χειρότερο να εφαρμόζουν σε μεγάλο βαθμό τις εντολές των ξένων σε όλους τους ευαίσθητους τομείς της εθνικής ζωής: Διεθνείς Σχέσεις, Άμυνα, Οικονομία, Πολιτική. Και από το 1980 την ύποπτη υποβάθμιση της Παιδείας και του Πολιτισμού, δηλαδή των δύο βασικών θεμελίων, επάνω στα οποία στηρίζεται η εθνική μας ιδιοσυστασία. Ο πυρήνας της ελληνικότητας.
Το αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στα δύο κόμματα της Αριστεράς αποδυναμώνει ακόμα περισσότερο τις αντιστάσεις του Λαού μας μεταθέτοντας την μεγαλύτερη δυναμική της αντιπαράθεσης στις μεταξύ τους σχέσεις. Έτσι το 8% του ενός προσπαθεί να εκμηδενίσει το άλλο 8% του άλλου αντί έστω κι αυτό το 16% ενωμένο (που μόλις ενωθεί θα φτάσει σίγουρα το 30%) να δημιουργήσει ένα ατσάλινο τείχος άμυνας, ιδιαίτερα σήμερα που απροκάλυπτα πλέον οι ξένοι μας χτυπούν λυσσαλέα με την συνεργασία των συνενωμένων αντιδραστικών αντιλαϊκών δυνάμεων. Αντίθετα η Αριστερά αφήνει τον Λαό γυμνό και απροστάτευτο με μόνη έγνοια πώς το ένα κομμάτι της θα κατακτήσει 2 ή 3 μονάδες περισσότερες από το άλλο.
Μέσα σ' αυτό το θλιβερό σκηνικό μπορεί να δημιουργηθεί ένα ενιαίο αντιμνημονιακό Μέτωπο;
Η δική μου απάντηση είναι ότι είναι αδύνατον να γίνει σε επίπεδο ηγεσιών, ενώ σε επίπεδο οπαδών είναι δύσκολο αλλά εφικτό. Και γι' αυτό στο Πρόγραμμα Εξουσίας του ΚΑΠ που προσπάθησα να δώσω το πρόπλασμα του στο βιβλίο μου «Σπίθα», στηρίζεται σε μια νέα ανάλυση των κοινωνικών ταξικών σχέσεων και θέτει σαν προϋπόθεση τη χάραξη μιας πολιτικής με στόχο την Εξουσία, την ενεργητική συμμετοχή της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού μέσα σε ένα ενιαίο αντιστασιακό πολιτικό μέτωπο.
Στο σημείο αυτό το ΚΑΠ διαχωρίζεται από τα κόμματα της κομμουνιστικής Αριστεράς ως προς την εκτίμηση του ρόλου της λαϊκής πλειοψηφίας και του προοδευτικού λαϊκού κινήματος που για μας έχει δύο περιεχόμενα-μορφές, το πολιτικό και το πολιτιστικό,
Η άλλη θέση που μας διαχωρίζει είναι η αναγκαιότητα της ριζοσπαστικής-επαναστατικής ρήξης. Για μας δεν υπάρχει ούτε ελάχιστη πιθανότητα να καταπολεμήσεις και να νικήσεις το Σύστημα μέσα από το Σύστημα. Εξ άλλου για να γίνεις αποδεκτός από το Σύστημα μέσα σε συνθήκες ασφυκτικής εξάρτησης από τους ξένους όπως συμβαίνει σήμερα, θα πρέπει να έχεις δώσει στην Εξουσία χειροπιαστά δείγματα ότι έχεις εγκαταλείψει κάθε προοπτική ριζικής-επαναστατικής αλλαγής, οπότε όχι μόνο σου επιτρέπει να γίνεις κι εσύ μέρος του Συστήματος αλλά σε αντιμετωπίζει ουσιαστικά σαν σύμμαχο του. Οι αριστεροί ηγέτες έχουν τα προνόμια των κομμάτων εξουσίας. Πού ακούστηκε, αλήθεια, ένας επαναστάτης αρχηγός να φρουρείται από σμήνη αστυνομικών; Η δικαιολογία ότι θα πρέπει να συμμετέχουμε ενεργητικά σε όλα τα όργανα της αστικής δημοκρατίας, δεν στέκει, γιατί στη χώρα μας όλες οι φιλελεύθερες κατακτήσεις (Κοινοβούλιο, Συνδικαλισμός, Έλεγχος της Εθνικής Άμυνας, της εξωτερικής πολιτικής, της Οικονομίας, της Πολιτικής κι ακόμα της Παιδείας και του Πολιτισμού, όλες αυτές οι δημοκρατικές κατακτήσεις) βρίσκονται κάτω από την εποπτεία των ΗΠΑ.
Μετά το Μνημόνιο I. η εποπτεία της χώρας μας επεκτάθηκε στις ισχυρές χώρες της Ευρώπης με προεξάρχουσα την αντιδραστική κυβέρνηση της Γερμανίας. Το ΔΝΤ και η Τρόικα είναι η σύγχρονη μορφή της ξένης Εξάρτησης, ορατή δια γυμνού οφθαλμού. Η φανερή παρουσία της αμερικανοκρατίας ήταν η Χούντα. Όμως τόσο η μία όσο και η άλλη φανερή μορφή της Ξένης Εξάρτησης δεν είναι τίποτα άλλο παρά η επιβεβαίωση της μόνιμης καταπάτησης της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας δηλαδή του μόνιμου και πλήρους ελέγχου της εθνικής μας ζωής από τους ξένους.
Εάν αναλύσουμε λεπτομερώς τα γεγονότα από το 1945 έως σήμερα, θα δούμε πόσο αποφασιστικός υπήρξε ο ρόλος του ξένου παράγοντα στη διαμόρφωση της εθνικής μας ζωής.
Η άρνηση αυτής της πραγματικότητας φανερώνει την παραίτηση από κάθε προσπάθεια για την αντιμετώπισή της κι ακόμα περισσότερο για την αλλαγή της. Και είναι αυτή η παθητική αποδοχή της πραγματικότητας στην πράξη, δηλαδή της έλλειψης εθνικής ανεξαρτησίας που μοιραία οδηγεί στην αποδοχή και στην ένταξη στο ισχύον Σύστημα Εξουσίας που εκ των πραγμάτων υπάρχει για να εξυπηρετεί πρώτα τα συμφέροντα των ξένων και μετά εκείνα του ελληνικού λαού.
Όμως μια τέτοια πολιτική στην ουσία αφοπλίζει τα πιο ευαίσθητα και εκτεθειμένα στα χτυπήματα της οικουμενικής και πολιτικής εξουσίας τμήματα του εργαζόμενου λαού, γιατί δεν φτάνει ο βερμπαλισμός και τα ωραία λόγια για να τον βοηθήσουν να σωθεί από την λαίλαπα της μετωπικής επίθεσης που δέχεται ειδικά σήμερα.
Με όλα αυτά φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι αν με τον όρο «Αριστερά» εννοούμε την συνεχή αντιπαράθεση με όλες τις ντόπιες και ξένες αντιδραστικές δυνάμεις με στόχο την τελική ρήξη και την εδραίωση της παλλαϊκής εξουσίας, τότε οι δικές μας αναλύσεις, ιδέες, προτάσεις, πρόγραμμα και δράσεις μάς καθιστούν τη μοναδική δύναμη της Αριστεράς σήμερα στη χώρα μας.
Φοβάμαι όμως ότι οι οργανωτικές εξελίξεις ως σήμερα έχουν αποδείξει ότι ένα σημαντικό μέρος των μελών της Σπίθας δεν έχει κατανοήσει είτε δεν έχει αποδεχθεί αυτή την βαρυσήμαντη αλήθεια-πραγματικότητα.
Το ίδιο δυστυχώς συνέβη και με το ΠΟ.ΣΥ., με αποτέλεσμα το ΚΑΠ να έχει μεταβληθεί σε μια Λέσχη ατέρμονων συζητήσεων.
Το δυστύχημα για μας είναι το γεγονός ότι η απόφαση μας να μην μπούμε στο νόθο παιχνίδι των εκλογών, από μια πλευρά μας εκθέτει, όμως από μιαν άλλη μας καθιστά -την επομένη των εκλογών- τη μοναδική δύναμη που έμεινε πιστή στο πλευρό του Λαού, έξω και ενάντια στο Σύστημα κι επομένως την μοναδική δύναμη που είναι άξια να τον οδηγήσει στην τελική λύση.
Αυτή είναι η αντικειμενική αλήθεια κι αυτές οι αντικειμενικές συνθήκες μας περιμένουν. Κι ενώ οι ιδέες μας -οι επιβεβαιωμένες από τις συγκλονιστικές συγκεντρώσεις στις οποίες ο Λαός μας είπε «παρών»- μας οδηγούν σε ρόλους και καθήκοντα που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε μετά από 2-3 μήνες, με μια δυναμική -ας πούμε 100 μονάδων, η υποκειμενική δύναμη και δυναμική μας δεν φτάνει ούτε στο 10.
Διάβασα προσεκτικά όλα τα πρακτικά των συνεδριάσεων του ΠΟ.ΣΥ. και δεν είδα ούτε ίχνος από τη συλλογιστική που ανέπτυξα στη σειρά των άρθρων μου «Για τις εκλογές». Το γεγονός αυτό οδήγησε το ΚΑΠ εκτός της πολιτικής σκηνής. Εξ άλλου το γεγονός ότι οι ιδέες μου παραμένουν με τον τρόπο αυτό μετέωρες, με εκθέτει προσωπικά σε χυδαίες επιθέσεις, διαδόσεις, στημένα γκάλοπ αλλά και απόπειρες ενάντια στη σωματική μου ακεραιότητα. Αυτό με οδηγεί σε σκέψεις για το ίδιο το μέλλον της Σπίθας. Γιατί σε περίπτωση που αυτή η φωνή μου δεν βρει απήχηση στις γραμμές μας και στο ΠΟ.ΣΥ., θα φορτωθώ μόνος μου την οργή των εξουσιαστών, που επειδή είναι υποχρεωμένοι να βάλουν με το Μνημόνιο II. το μαχαίρι πιο βαθειά, θα πολλαπλασιαστεί το μένος τους εναντίον μου και δεν θα αρκεστούν να με χτυπήσουν στο αναπνευστικό μου σύστημα όπως έκαναν εσχάτως.
Για μένα βέβαια αυτό είναι το λιγότερο κακό. Το τραγικό είναι να βρεθώ και πάλι μόνος ύστερα από τόσες και τόσες προσπάθειες, μόνο και μόνο γιατί στις γραμμές μας παραμένουν λίγες -ελάχιστες- δυνάμεις ξένες προς την ιδεολογία και τη νοοτροπία του Σπιθιστή και της Σπιθίστριας.
Στην αντίθετη περίπτωση όμως που οι σκέψεις και προτάσεις μου συναντήσουν γόνιμο έδαφος, η οργή της εξουσίας θα συμπεριλάβει και την Σπίθα, Και όχι μόνο η οργή της εξουσίας αλλά και τα φαρμακερά βέλη όλων αυτών που παριστάνουν τους φίλους του λαού μας, ενώ στην πραγματικότητα έχουν γίνει από καιρό ουσιαστικά στηρίγματα της Εξουσίας, καθώς διαιρούν και αποπροσανατολίζουν τον Λαό.
Είμαστε μόνοι και το γεγονός αυτό με οδηγεί σε νέες σκέψεις και προβληματισμούς για τη δομή, τις λειτουργίες, τις εσωτερικές σχέσεις και το περιεχόμενο και τη μορφή των δράσεων καθώς μπαίνουμε σε νέα εποχή.
Αναθεωρώ και την άποψη που είχα μετά το Συνέδριο για τον δικό μου ρόλο. Όλα αυτά θα συζητηθούν άμεσα. Μπορεί να μην αναπνέω ομαλά, όμως εξακολουθώ να έχω ανέπαφη την σκέψη μου και ακόμα περισσότερο δυναμωμένη τη θέληση μου. Ευτυχώς που υπάρχουν πλάι μου αγωνιστές όπως ο Γιώργος Κασιμάτης, που θα πρέπει να είναι υπόδειγμα για όλες και για όλους. Γι' αυτό και κλείνω τη σειρά αυτών των άρθρων με το σημείωμα του που έλαβα για τα άρθρα αυτά.
-------------------------------------------------------------
Αγαπητέ Μίκη,Σε συγχαίρω από την καρδιά μου για την αντρίκεια στάση που τήρησες απέναντι στις δελεαστικές προτάσεις και στις δόλιες διαδόσεις για συμμετοχή σου στις εκλογικές διαδικασίες. Οι διαψεύσεις σου και η απάντησή σου ήταν μια γνήσια πατριωτική και μια πραγματική αντιστασιακή στάση. Στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα ο Ελληνικός Λαός, οι εκλογές είναι μια λάσπη. Όσοι θέλουν να μπουν σ' αυτή τη λάσπη ή είναι σκουλήκια ή θα μεταβληθούν σε σκουλήκια της λάσπης. Η Ελλάδα σήμερα χρειάζεται μόνο αντίσταση. Χρειάζεται μια πανεθνική αντίσταση του Ελληνικού Λαού, όπως αυτήν που δύο φορές διακήρυξες: την 1η Δεκεμβρίου 2010 με την ίδρυση του Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών και την 1η Φεβρουαρίου 2012 με την ίδρυση του Ε.ΛΑ.Δ.Α. Μια αντίσταση όλων των Ελλήνων, χωρίς κομματικές εξαρτήσεις. Μόνο μια τέτοια αντίσταση, μόνο μια τέτοια στάση, όπως η δική σου, μπορούν να γεννήσουν την πολιτική σκέψη και ηγεσία που θα μπορεί να κερδίσει δημοκρατικά την εμπιστοσύνη του Ελληνικού Λαού και να φοβίσει πραγματικά τους εχθρούς του. Μίκη, κράτα καλά στην κορυφή της αντίστασης και μόνο της αντίστασης!
Γιώργος Κασιμάτης
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Αθήνα, 7.4.2012,
Μίκης Θεοδωράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου