Ο Γολγοθάς της Αριστεράς

Του Γιώργου Δελαστίκ

Εξακολουθούν να μην έχουν προκηρυχθεί οι πρόωρες βουλευτικές εκλογές, οι οποίες υποτίθεται ότι θα διεξαχθούν το αργότερο σε ένα μήνα! Είναι προφανές ότι η αστική τάξη, οι Γερμανοί επικυρίαρχοι, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ θέλουν να τις κάνουν κυριολεκτικά «στη ζούλα», καθώς οι πολιτικοί των δύο αστικών κομμάτων εξουσίας δεν είναι δυνατόν να εμφανιστούν σε δημόσιες πολιτικές συγκεντρώσεις χωρίς τον κίνδυνο να προκληθούν γιουχαίσματα ή γιαουρτώματά τους, ακόμη και ξυλοδαρμοί τους από θερμόαιμους...

πρώην ψηφοφόρους τους που τους οδήγησαν στην εξαθλίωση με την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου αρχικά, του μεγαλύτερου πολιτικού απατεώνα που κυβέρνησε ποτέ αυτή τη χώρα και τη συγκυβέρνηση Βενιζέλου – Σαμαρά στη συνέχεια.

Προκηρύσσοντας τις εκλογές τη …Μεγάλη Παρασκευή (!) και κάνοντας τις εκλογές μία ή δύο εβδομάδες μετά τις πασχαλινές διακοπές, μην ανοίγοντας εκλογικά κέντρα και κάνοντας ελάχιστες, μεγάλες εκλογικές συγκεντρώσεις για να είναι βέβαιοι ότι δεν θα φάνε ξύλο ώστε να γίνουν σούργελο στα κανάλια και στο διαδίκτυο την ώρα που θα τρώνε τις φάπες, οι πολιτικοί απατεώνες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ελπίζουν ότι θα έχουν τις ελάχιστες δυνατές απώλειες.

Ο σχεδιασμός τους επί χάρτου είναι σωστός. Οι κάλπες όμως και μόνο οι κάλπες θα αποδείξουν, αν τα πράγματα θα εξελιχθούν όπως τα υπολογίζουν ή αν ο κόσμος θα τους καταφέρει μοιραίο πολιτικό πλήγμα. Τη Βουλή όμως την κρατούν ανοιχτή όχι μόνο για να μη δημιουργήσουν προεκλογικό κλίμα. Τώρα που όλοι λίγο – πολύ έχουν προσανατολιστεί στις εκλογές και ο κόσμος έχει την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να αλλάξει τη μοίρα του, ρίχνοντας απλώς στην κάλπη ένα ψηφοδέλτιο, οι δοσίλογοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, τυφλά όργανα του ελληνικού και ξένου κεφαλαίου, ψηφίζουν επαίσχυντους νόμους που αλυσοδένουν τη χώρα και το λαό και κάνουν όλο και πιο δύσκολη τη βελτίωση της ζωής του χωρίς την έκρηξη κοινωνικής επανάστασης και τη νικηφόρα έκβασή της.

Οι Γερμανοί και Ευρωπαίοι κατακτητές της χώρας, σε αγαστή συνεργασία με τους σύγχρονους «μαυραγορίτες» του ντόπιου κεφαλαίου, προχωρούν -όπως και σε ολόκληρη την Ευρώπη άλλωστε- στην πιο κολοσσιαία αναδιανομή του υφιστάμενου κοινωνικού πλούτου που έχει γίνει ποτέ στην Ιστορία χωρίς πόλεμο. Αναδιανομή τραγικά εις βάρος των εργαζομένων, της νέας γενιάς, των συνταξιούχων. Στόχος τους είναι να κόψουν τους μισθούς στο ένα τρίτο, στο ένα τέταρτο ή σε ακόμη μικρότερο κλάσμα των σημερινών. Μισθοί τρία, τέσσερα, πέντε κατοστάρικα, μέχρι χιλιάρικο οι καλύτεροι! Συντάξεις δύο – τριών κατοστάρικων.

Κανένα εργασιακό δικαίωμα. Όχι μόνο κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, αλλά κατάργηση και του οκταώρου, της δουλειάς κάθε μέρα, της εγγυημένης αμοιβής, θα μας δίνουν όσα θέλουν, όποτε θέλουν, θα μας φωνάζουν να δουλεύουμε όποτε γουστάρουν, θα μας απολύουν χωρίς αποζημίωση όποτε κρίνουν ότι δεν μας έχουν ανάγκη. Η δημόσια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, η δωρεάν παιδεία, οι συντάξεις θα συρρικνώνονται, θα υποβαθμίζονται απελπιστικά, θα οδεύουν και προς την τυπική κατάργηση.

Ξεγελάμε τους εαυτούς μας και τους εργαζόμενους αν ισχυριζόμαστε ότι αυτό το σάρωμα και η κατάλυση όλων των εργασιακών κατακτήσεων ενός αιώνα που διενεργεί ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός την τελευταία διετία, μπορεί να ανατραπεί χωρίς κοινωνικές επαναστάσεις, χωρίς να χυθούν ποτάμια αίματος σε όλη την Ευρώπη. Η Αριστερά τουλάχιστον πρέπει να έχει σαφή αντίληψη αυτής της προοπτικής, όσο και αν είναι εξόφθαλμο ότι σήμερα ούτε τα κόμματα της Αριστεράς ούτε φυσικά η κοινωνία είναι προετοιμασμένα, ούτε καν πρόθυμα να προχωρήσουν σε μια τέτοια τιτανομαχία.

Παράλληλα, ας μην έχουμε αυταπάτες ότι δήθεν ο καπιταλισμός δεν έχει εναλλακτικές πολιτικές ικανές να ενσωματώσουν κοινωνικά στρώματα και ομάδες. Έχει και παραέχει, τουλάχιστον για την ώρα, δυνατότητες να ξαναδώσει κάτι από τα κολοσσιαία υπερκέρδη που συσσωρεύει στους εργαζόμενους, αν κρίνει ότι υπάρχει ανάγκη προκειμένου να διασώσει το καθεστώς του.

Η παρατηρούμενη το τελευταίο διάστημα διατάραξη των κοινωνικών συμμαχιών του κεφαλαίου δεν γίνεται από θέση αδυναμίας των αστών, αλλά από αλαζονική θέση ισχύος και απληστίας προκειμένου να πετύχει αύξηση της κερδοφορίας του. Οι καπιταλιστές θεωρούν δηλαδή εξαιρετικά αποδυναμωμένους τους εργαζόμενους, τα εργατικά κόμματα και τα συνδικάτα και έτσι επιτίθενται ολομέτωπα λεηλατώντας μισθούς και εισοδήματα των εργαζομένων με εξαιρετική γι’ αυτούς επιτυχία και με μηδαμινή ουσιαστικά αντίσταση. Ακόμη και η ελληνική αστική τάξη, η οποία λόγω του μικρού μεγέθους και ισχύος της αρχικά είχε τρομάξει με αυτή την πολιτική, τώρα πήρε αέρα και την αξιοποιεί κατά κόρον εις βάρος των εργαζομένων.

Η Αριστερά πρέπει να αλλάξει ριζικά προς επαναστατική κατεύθυνση, αν θέλει να συνεχίσει να είναι και στις νέες συνθήκες πολιτική δύναμη ανατροπής του συστήματος σε επαφή με ευρύτατες μάζες εργαζομένων, τις οποίες πρέπει να διαπαιδαγωγήσει πολιτικά ευθύς εξαρχής και να μην μετατραπεί σε ομάδα κοινωνικής πίεσης εντός του συστήματος.

Από ΠΡΙΝ μέσω Βαθύ Κόκκινο