Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Μετά τον οικονομικό (Μνημόνιο), τον νομικό (Δανειακή), τον πολιτικό (συμφωνία της 10.5.10 και τελευταία επιστολή Σαμαρά), κάποιοι ετοιμάζουν και γεωπολιτικό αφοπλισμό της Ελλάδας, σε ένα πρόγραμμα που εξελίσσεται σε δολοφονία μιας χώρας, ενός κράτους-έθνους (και του «συμπληρωματικού» του, της Κύπρου). Η Ελλάδα τελεί υπό συνθήκες σχεδόν-χρεωκοπίας, οδηγείται πιθανώς σε ρήξη με την Ευρώπη, άρχουσα τάξη και κοινωνία τελούν σε παράκρουση. Το άφθαστης στρατηγικής αξίας ελληνικό «οικόπεδο» στην Ανατολική Μεσόγειο, από την Κέρκυρα ως τη Λεμεσό, μοιάζει «ξέφραγο αμπέλι», «λουκούμι», που ορέγονται αναπόφευκτα οι πολλοί και αιμοβόροι γεωπολιτικοί καρχαρίες της Μεσογείου.
Στο Ισραήλ αποφάσισε να κάνει την πρώτη του επίσκεψη ο Υπουργός ‘Αμυνας Πάνος Παναγιωτόπουλος, ενώ συνεχίζεται η επικίνδυνη αναστάτωση στο στράτευμα, που εγκαινίασαν οι Παπανδρέου/Μπεγλίτης, με τις μαζικές αποστρατείες. Ελπίζουμε τουλάχιστον να τις σκέφτηκαν μόνοι τους, να μην ήταν δηλαδή υποδείξεις από το εξωτερικό, όπως τόσα άλλα που έκανε η κυβέρνησή τους.
Των αποστρατειών είχαν προηγηθεί διάφορες «πληροφορίες» προς τον Παπανδρέου, από υπερατλαντικά κέντρα για «πραξικόπημα» που «ετοιμαζόταν». Οι πληροφορίες ήταν αρκετά έντονες, συνεχείς, «διαχύθηκαν» επαρκώς σε κέντρα του διεθνούς συστήματος, ώστε να κινητοποιήσουν μεγάλα κράτη σε αναζήτηση φωτιάς πίσω από τον καπνό. Ο θησαυρός απεδείχθη άνθρακες. Η φασαρία όμως είχε μείζονα αποτελέσματα: τις μαζικές αποστρατείες, στις οποίες ίσως χρειαστεί να επανέλθουμε, δεύτερο, την εξοικείωση του διεθνούς κατεστημένου και της κοινής γνώμης με την ιδέα μιας δικτατορίας στην Ελλάδα.
Πόλεμος δίπλα μας
‘Όλα τούτα συμβαίνουν ενώ ο Αρμαγεδδών που εξαπολύθηκε από τη Λιβύη συνεχίζεται στη Συρία, κινδυνεύοντας να αγκαλιάσει όλη τη Μέση Ανατολή. Ακόμα κι ένα μικρό παιδί εύκολα καταλαβαίνει, δεν είναι βέβαιο όμως ότι το αντιλαμβάνονται οι πολιτικοί μας, ότι θα ήταν αυτοκτονία για την Ελλάδα και την Κύπρο να εμπλακούν και σε αυτές τις καταστροφές.
Μετά την προσωρινή «ανακοπή» του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», εξαιτίας της θυελλώδους αντίστασης των Σουννιτών του Ιράκ (και των Σιϊτών του Λιβάνου), αλλά και την παγκόσμια κατακραυγή, το «πρόγραμμα» αυτό επανήλθε εμφανιζόμενο τώρα ως δήθεν «δημοκρατική επανάσταση» σε Λιβύη και Συρία. Η «εκκαθάριση» Συρίας και Λιβάνου, μετά την λιβυκή εκστρατεία, ολοκληρώνει την εξαφάνιση των τελευταίων ανεξάρτητων καθεστώτων της Μέσης Ανατολής και είναι η «εισαγωγή» στον πόλεμο κατά του Ιράν, πολέμου ικανού να εγκαινιάσει «άτυπη» παγκόσμια σύρραξη. Η έως τώρα αντίδραση της Μόσχας στα συριακά είναι η εντονότερη μετά το 1973, όταν η Ρωσία έθεσε σε ετοιμότητα τα πυρηνικά όπλα, θέλοντας να σταματήσει την προέλαση των Ισραηλινών στην Αίγυπτο. Η επιθετικότητα της Δύσης και των Ισραηλινών φονταμενταλιστών στη Μέση Ανατολή τροφοδοτεί την παραδοσιακή καχυποψία μιας χώρας που ποτέ δεν ξέχασε την κατάληψή της από τον Ναπολέοντα και την σχεδόν κατάληψή της από τον Χίτλερ. Αλλά και την καχυποψία των Κινέζων, που θεωρούν ότι η «Αυτοκρατορία» επιδιώκει, μέσω του πλήρους ελέγχου των ενεργειακών αποθεμάτων του πλανήτη, να τους «στραγγαλίσει» οικονομικά.
ΗΠΑ και Ισραήλ: Πόλεμος ή ειρήνη;
Η προσέγγιση των μεγάλων διλημμάτων τύπου «πόλεμος ή ειρήνη» εξηγεί την επανεμφάνιση, στο κέντρο του «αυτοκρατορικού κατεστημένου» της σφοδρότατης, πολύχρονης και συνήθως, αλλά όχι πάντα, υπόγειας σύγκρουσης, αναφορικά με την επιρροή του εβραϊκού λόμπι στην αμερικανική εξωτερική πολιτική, τις σχέσεις ΗΠΑ-Ισραήλ και ΗΠΑ-Ισλάμ και τη σκοπιμότητα μιας εκστρατείας στο Ιράν.
Είναι χαρακτηριστική η δημοσίευση και προβολή, ως πρώτου θέματος, από το εγκυρότερο σε θέματα εξωτερικής πολιτικής αμερικανικό περιοδικό, το Foreign Affairs, άρθρου που περίπου υπερασπίζεται την ιδέα απόκτησης πυρηνικών από το Ιράν, ως παράγοντα που … διασφαλίζει την περιφερειακή σταθερότητα, αμφισβητώντας το πυρηνικό μονοπώλιο του Ισραήλ! Πριν από μερικούς μήνες εξάλλου, μια ασήμαντη, επαρχιακή εβραϊκή εφημερίδα των ΗΠΑ είχε δημοσιεύσει άρθρο για το Ιράν και το Ισραήλ, στο οποίο εξεταζόταν μεταξύ άλλο και σενάριο … δολοφονίας του Ομπάμα από τις δυνάμεις που θέλουν οπωσδήποτε να γίνει ο πόλεμος κατά του Ιράν. Φυσικά, είναι απίθανο κάποιος να απειλεί τον αμερικανό Πρόεδρο στα σοβαρά με τέτοιο τρόπο. Μερικοί καχύποπτοι, ερμηνεύουν το παράξενο δημοσίευμα, μάλλον ως προειδοποίηση της αμερικανικής εξουσίας…
Θα δούμε βέβαια ποιος θα νικήσει στο τέλος κι αν θα πάμε στο χειρότερο σενάριο. Ο Ερντογάν έχει χρησιμοποιήσει κατά καιρούς σε βάθος αυτές τις αντιθέσεις, στον ίδιο τον πυρήνα της πλανητικής εξουσίας, για να κάνει μια πολιτική «περιφερειακής υπερδύναμης». Και οι αντιθέσεις όμως τον … έχουν χρησιμοποιήσει, με ορισμένους στην Ουάσιγκτον να αποστέλλουν, μέσω αυτού, μηνύματα στο Ισραήλ των οποίων δεν θέλουν να πάρουν την ευθύνη.
Η Τουρκία έχει συνεχή και συστηματικό στρατηγικό διάλογο με τα κέντρα εξουσίας στις ΗΠΑ, σε αντίθεση με την Ελλάδα όπου οι «ειδικοί» μας πηγαίνουν στις συναντήσεις με τους Αμερικανούς με τα μπλοκάκια τους, να μη ξεχάσουν τίποτα από αυτά που θα τους πούνε. Γι’ αυτό και ελπίζουμε, αλλά δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι, ότι η εξαιρετικά σύνθετη και επικίνδυνη κατάσταση στην άμεση περιφέρειά μας, λαμβάνεται σοβαρά υπόψιν από το (βαθιά εξαρτημένο) πολιτικό προσωπικό Ελλάδας και Κύπρου.
Ισραήλ: ο δημοφιλέστερος «πολιτικός προορισμός»
Η επίσκεψη Παναγιωτόπουλου δεν ξαφνιάζει. Κάποτε, για τους ‘Ελληνες πολιτικούς ήταν must το Λονδίνο, αργότερα έγινε η Ουάσιγκτων, τώρα το Ισραήλ διεκδικεί θέση πρώτου προορισμού. Σε καλό να μας βγει, σε αντίθεση με το παρελθόν που τέτοια «σούρτα φέρτα» δεν βγήκαν σε κανένα καλό. Η Ευρώπη ξεκίνησε ψυχρό πόλεμο, εμείς τον κάναμε εδώ θερμότατο και με καταστρεπτικότατες ηθικο-πολιτικές συνέπειες που και σήμερα πληρώνουμε. Με τον «αγγλικό» και τον «αμερικανικό πνεύμονα» του Γεωργίου Παπανδρέου, καταστήσαμε δυνατή την εκδίωξη των Ελλήνων από την Πόλη, φέραμε τη δικτατορία στην Ελλάδα και την Τουρκία στην Κύπρο. Ο πιο «διεθνής» από τους πρόσφατους πολιτικούς μας, Γιώργος Παπανδρέου, αφού απέτυχε να καταλύσει, με το σχέδιο Ανάν, το κυπριακό κράτος, το κατάφερε σχεδόν με το ελληνικό δια των Μνημονίων και Δανειακών, φέρνοντας το ΔΝΤ στην Ευρώπη και οργανώνοντας δια της καταστροφής μας τη διάλυσή της!
Κάτι οι συνέπειες της κυπριακής τραγωδίας, κάτι τα «τσαλίμια» του Ανδρέα, πήγαμε να γίνουμε κάπως ανεξάρτητη χώρα, μετά τον θάνατό του όμως ξαναγλυστράμε στη συνήθη μας φύση. Το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας ουδέποτε βρήκε σταθερή, ικανοποιητική απάντηση στα διακόσια χρόνια ύπαρξης του νεοελληνικού κράτους.
Αν οι Υπουργοί Οικονομικών και οι κεντρικοί τραπεζίτες παραμένουν «σφιχταγκαλιασμένοι» με το Χρήμα και τις Βρυξέλλες, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ διατηρούν και σήμερα κάποιας μορφής «επιστασία» σε ελληνικό στρατό και υπηρεσίες. Μερικές φορές το πράγμα γίνεται κάπως αστείο. Χρειάστηκε να βρεθεί ο Νίκος Αθανασάκης της νεολαίας ΠΑΣΟΚ, πούκανε θητεία, το 1983, στο Γραφείο του τότε ΥΕΘΑ Ανδρέα Παπανδρέου, για να πει να αλλάξουν οι πινακίδες στο «ελληνικό» Πεντάγωνο. Μέχρι τότε έγραφαν το όριο ταχύτητας σε μίλια, παρόλο που ουδείς χρησιμοποιεί μίλια για την ταχύτητα στην Ελλάδα. Σήμερα, στο παραδοσιακό αμερικανικό «ενδιαφέρον», προσετέθη και το «φιλικό ενδιαφέρον» των Ισραηλινών για την ελληνικές ένοπλες δυνάμεις.
Χρειαζόμαστε σχέσεις με το Ισραήλ και με πολλούς άλλους. Πιστεύω ότι θα ήταν σκόπιμος και πιθανώς εξαιρετικά χρήσιμος ένας βαθύτερος, ιστορικό-στρατηγικός διάλογος Εβραίων και Ελλήνων, έστω και αν είναι πολύ δύσκολος, γιατί οι μεν Εβραίοι αποφεύγουν κάπως αυτό το σπορ, οι δε εκπρόσωποι των Ελλήνων δεν έχουν και πολλά πράγματα στο κεφάλι τους για να τα πουν.
Το πρόβλημα δεν είναι οι σχέσεις με το Ισραήλ και με οποιονδήποτε άλλο, είναι το είδος των σχέσεων που αναπτύσσει συνήθως η ελληνική πολιτική ελίτ, αυτόματα και αυθόρμητα ρέπουσα προς την ξένη εξάρτηση, όσο κι οι γάτες που πάνε εκεί που περνάει το καλοριφέρ, χωρίς να έχουν ιδέα για την κεντρική θέρμανση.
Η «κατάρα» της εξάρτησης
Ορισμένες δηλώσεις Κυπρίων πολιτικών και του Μπεγλίτη στο Ισραήλ, η ανάληψη αστυνομικής δράσης κατά των ακτιβιστών της Γάζας, η μη επίσκεψη Σαμαρά στη Ραμάλλα, εκφεύγουν του διεθνώς ακολουθούμενου πρωτοκόλλου, ακόμα και από τις φιλικότερες προς το Ισραήλ, αλλά σεβόμενες τον εαυτό τους δυνάμεις, εκπέμποντας διεθνώς ξανά σημειολογία μιας Ελλάδας/Κύπρου Ραγιά και καρπαζοεισπράκτορα, έτοιμης να απεμπολήσει οποιαδήποτε αρχή. Εκπέμπουν επίσης εικόνα μη σοβαρών χωρών και μη σοβαρής διπλωματίας. ‘Αλλοι κάνουν πολύ χειρότερες βρωμοδουλειές, φροντίζοντας να μην εκτίθενται.
Δεν χρειαζόμαστε εξάλλου σχέσεις μόνο με το Ισραήλ. ‘Εχει άραγε προγραμματίσει ο κ. Παναγιωτόπουλος επισκέψεις στη Ρωσία, την Κίνα, την Αρμενία, την Αίγυπτο, τη Γερμανία; Πολύ φοβόμαστε πως όχι. Η ελληνορωσική αμυντική συνεργασία αίφνης, που εξηγγέλθη πανηγυρικώς τελευταία φορά από την κυβέρνηση Καραμανλή, έχει αποβιώσει προ πολλού, και η ίδια άλλωστε κυβέρνηση που την ξεκίνησε έσπευσε να την εγκαταλείψει, μαζί με την στρατηγικής σημασίας ενεργειακή συνεργασία. Για την κυβέρνηση Παπανδρέου που ακολούθησε, δεν έκρυψε εξάλλου τον έρωτά της για τους Ισραηλινούς και τους Τούρκους, όπως και την απέχθεια της για τους Ρώσους και, δευτερευόντως, για τους Ευρωπαίους. Ξέρουμε το αποτέλεσμα αυτών των επιλογών.
Σήμερα, η κύρια απειλή για την ανεξαρτησία και κυριαρχία του ελληνικού (και κυπριακού) κράτους ΔΕΝ προέρχεται από την Τουρκία, πόσο μάλλον από μια Τουρκία άσχημα μπλεγμένη με Κούρδους και Συρία. Η Τουρκία άλλωστε ουδέποτε είχε τη δυνατότητα να απειλήσει σοβαρά την Ελλάδα. ‘Ότι έκανε εναντίον μας, στην Πόλη και στην Κύπρο, τάκανε εκ του ασφαλούς, επειδή εμείς είχαμε ανοίξει διάπλατες τις πόρτες. Εμείς πρωταγωνιστήσαμε στο να μπει άνευ ανταλλάγματος σε ενταξιακή τροχιά μια χώρα που μας απειλεί με έργα και με λόγια, έχοντας μάλιστα καταλάβει τη μισή Κύπρο, περίπου βέβαια με την άδειά μας! Εμείς πρωταγωνιστήσαμε στην επιχείρηση κατάλυσης του κυπριακού κράτους με το σχέδιο Ανάν. Και τα κάναμε αυτά ακριβώς γιατί η πολιτική ελίτ και η ιθύνουσα τάξη του νεοελληνικού και του κυπριακού κράτους είναι βαθιά εξαρτημένες και θέλουν να παραμείνουν.
Η κύρια απειλή για τον ελληνισμό, και στην Ελλάδα και στην Κύπρο, προέρχεται σήμερα από μια οικονομική επίθεση και από την εγκαθίδρυση, μέσω αυτής της οικονομικής επίθεσης, με τις Δανειακές και τα Μνημόνια, μιας αποικιακής σχέσης που καταλύει έμμεσα το ελληνικό κράτος, αφαιρώντας του τις προϋποθέσεις άσκησης της κυριαρχίας του. Στην κατάσταση που έχουμε βρεθεί χρειαζόμαστε απελπιστικά συμμάχους σε όλα τα σημεία του ορίζοντα, το μόνο που δεν χρειαζόμαστε είναι «νταβατζήδες», για να χρησιμοποιήσουμε κι εμείς την περίφημη έκφραση Καραμανλή στου Μπαϊρακτάρη. Πέραν της καθαρά αμυντικής ατζέντας του, θα ήταν λοιπόν ευχής έργο να συζητήσει ο κ. Παναγιωτόπουλος με τους Ισραηλινούς και τα άλλα προβλήματα της χώρας. Το Ισραήλ διαθέτει άριστες σχέσεις με τις μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου και τρομακτική πρόσβαση σε όλες τις πολιτικές ελίτ της ηπείρου μας, στα θεσμικά όργανα της ΕΕ και στις παγκόσμιες εκδοτικές ελίτ. Θα έπρεπε να του είμαστε εξαιρετικά ευγνώμονες αν συνέτρεχε λοιπόν πρακτικά τη χώρα μας που δέχεται μια άνευ προηγουμένου επίθεση από τις «αγορές» και τις κυρίαρχες δυνάμεις της ευρωζώνης. Μερικοί βρίσκουν πολύ σκληρό τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης, όλοι συμφωνούν όμως ότι τον διακρίνει η δικαιοσύνη. Οι ‘Ελληνες διακινδύνευσαν τη ζωή τους για να σώσουν τους Εβραίους στη κατοχή και δεν είναι πολλοί λαοί που το κάνανε αυτό.
"Η Ελλάδα αύριο", 28.7.2012
Kostantakopoulos.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου