Η ΑΥΓΗ
Λίγες μέρες απομένουν μέχρι τις 6 Απριλίου, που θα σφυρίξουν την έναρξη της προεκλογικής περιόδου. Το PSI και το δάνειο διαφημίζονται από τα τηλεοπτικά (μεγαλο-)παπαγαλάκια ως… ανάσες για την οικονομία. Ίσως εννοούν δηλητηριώδεις ανάσες, αν σκεφτούμε την ύφεση, την ανεργία, το γεγονός ότι τα χρήματα της πρώτης δόσης πηγαίνουν στους πιστωτές και τις τράπεζες και όχι για την ικανοποίηση λαϊκών αναγκών και αναπτυξιακών επιλογών.
Η κοινωνική κρίση είναι αδυσώπητη. Δεν επιτρέπει στα κόμματα του δικομματισμού να περιχαρακώσουν την επιρροή τους. Καθημερινά, αντί να συσπειρώνουν την επιρροή τους εν όψει εκλογών, καταγράφουν ρήγματα, κομμάτια και θρύψαλα. Κανένα από τα συνήθη κόμματα εξουσίας δεν διαθέτει όχι μόνο δυναμική εξουσίας, αλλά ούτε και συμπαγή δύναμη ώστε να διεκδικήσει ρόλο δυνάμει πόλου πολιτικής σταθεροποίησης.
Αντιμέτωπα με την κατάρρευσή τους τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα, σχεδιάζουν και οργανώνουν επιθέσεις εναντίον της Αριστεράς – και ειδικότερα εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Δίνουν μάχη για την εξουσία τους! Επιστρατεύουν ακροδεξιάς έμπνευσης επιχειρήματα, όπως ότι πρέπει να αμφισβητηθεί “η ασυλία της Αριστεράς”.
Δεν πρόκειται για τον συνήθη πολιτικό ανταγωνισμό, τόσο αναγκαίο στο πλαίσιο του δημοκρατικού πολιτεύματος. Οι κονδυλοφόροι του δικομματικού κονιορτού καμώνονται πως ξεχνούν ότι οσάκις η Αριστερά στη χώρα μας μπήκε απροκάλυπτα στο στόχαστρο του κράτους και του παρακράτους, αυτό οδήγησε σε πολιτική ανωμαλία και κατεδάφιση κοινωνικών δικαιωμάτων.
Έτσι και τώρα κατασκευάζεται και πάλι ο “εσωτερικός εχθρός”, η Αριστερά, ώστε να περιθωριοποιηθεί η λαϊκή απαίτηση για ανατροπή του πολιτικού συστήματος και ριζική αλλαγή πορείας στην οικονομία. Κατασκευάζεται ο εχθρός – λαός για να παρακαμφθεί η λαϊκή απαίτηση για την ανατροπή του Μνημονίου. Και επιχειρείται να μετακινηθεί η ατζέντα της δημόσιας αντιπαράθεσης από την αντιμετώπιση της κοινωνικο-οικονομικής κρίσης σε θέματα δημόσιας τάξης. Μέχρι και παραστρατιωτικές ομάδες συγκροτούνται για να… βοηθήσουν το αναξιοπαθούν κράτος δήθεν στην αντιμετώπιση της εγκληματικότητας. Ακόμη και το κακοφορμισμένο πρόβλημα του κέντρου της Αθήνας αυτονομείται από τα κοινωνικά συμφραζόμενα και μετατρέπεται σε αμιγώς αστυνομικό θέμα.
Όταν τα δύο μεγάλα κόμματα υιοθετούν την ακροδεξιά ατζέντα, γιατί προβληματίζονται οι κονδυλοφόροι τους με την ανησυχητική αύξηση της δύναμης της Ακροδεξιάς; Τα κόμματα του καταρρέοντος δικομματισμού και το μνημονιακό σύστημα εξουσίας αποδεικνύονται καθημερινά μήτρες που γεννούν κοινωνική απόγνωση και πολιτική αστάθεια.
Λίγες μέρες απομένουν μέχρι τις 6 Απριλίου, που θα σφυρίξουν την έναρξη της προεκλογικής περιόδου. Το PSI και το δάνειο διαφημίζονται από τα τηλεοπτικά (μεγαλο-)παπαγαλάκια ως… ανάσες για την οικονομία. Ίσως εννοούν δηλητηριώδεις ανάσες, αν σκεφτούμε την ύφεση, την ανεργία, το γεγονός ότι τα χρήματα της πρώτης δόσης πηγαίνουν στους πιστωτές και τις τράπεζες και όχι για την ικανοποίηση λαϊκών αναγκών και αναπτυξιακών επιλογών.
Η κοινωνική κρίση είναι αδυσώπητη. Δεν επιτρέπει στα κόμματα του δικομματισμού να περιχαρακώσουν την επιρροή τους. Καθημερινά, αντί να συσπειρώνουν την επιρροή τους εν όψει εκλογών, καταγράφουν ρήγματα, κομμάτια και θρύψαλα. Κανένα από τα συνήθη κόμματα εξουσίας δεν διαθέτει όχι μόνο δυναμική εξουσίας, αλλά ούτε και συμπαγή δύναμη ώστε να διεκδικήσει ρόλο δυνάμει πόλου πολιτικής σταθεροποίησης.
Αντιμέτωπα με την κατάρρευσή τους τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα, σχεδιάζουν και οργανώνουν επιθέσεις εναντίον της Αριστεράς – και ειδικότερα εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Δίνουν μάχη για την εξουσία τους! Επιστρατεύουν ακροδεξιάς έμπνευσης επιχειρήματα, όπως ότι πρέπει να αμφισβητηθεί “η ασυλία της Αριστεράς”.
Δεν πρόκειται για τον συνήθη πολιτικό ανταγωνισμό, τόσο αναγκαίο στο πλαίσιο του δημοκρατικού πολιτεύματος. Οι κονδυλοφόροι του δικομματικού κονιορτού καμώνονται πως ξεχνούν ότι οσάκις η Αριστερά στη χώρα μας μπήκε απροκάλυπτα στο στόχαστρο του κράτους και του παρακράτους, αυτό οδήγησε σε πολιτική ανωμαλία και κατεδάφιση κοινωνικών δικαιωμάτων.
Έτσι και τώρα κατασκευάζεται και πάλι ο “εσωτερικός εχθρός”, η Αριστερά, ώστε να περιθωριοποιηθεί η λαϊκή απαίτηση για ανατροπή του πολιτικού συστήματος και ριζική αλλαγή πορείας στην οικονομία. Κατασκευάζεται ο εχθρός – λαός για να παρακαμφθεί η λαϊκή απαίτηση για την ανατροπή του Μνημονίου. Και επιχειρείται να μετακινηθεί η ατζέντα της δημόσιας αντιπαράθεσης από την αντιμετώπιση της κοινωνικο-οικονομικής κρίσης σε θέματα δημόσιας τάξης. Μέχρι και παραστρατιωτικές ομάδες συγκροτούνται για να… βοηθήσουν το αναξιοπαθούν κράτος δήθεν στην αντιμετώπιση της εγκληματικότητας. Ακόμη και το κακοφορμισμένο πρόβλημα του κέντρου της Αθήνας αυτονομείται από τα κοινωνικά συμφραζόμενα και μετατρέπεται σε αμιγώς αστυνομικό θέμα.
Όταν τα δύο μεγάλα κόμματα υιοθετούν την ακροδεξιά ατζέντα, γιατί προβληματίζονται οι κονδυλοφόροι τους με την ανησυχητική αύξηση της δύναμης της Ακροδεξιάς; Τα κόμματα του καταρρέοντος δικομματισμού και το μνημονιακό σύστημα εξουσίας αποδεικνύονται καθημερινά μήτρες που γεννούν κοινωνική απόγνωση και πολιτική αστάθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου