Μυτιληναίος: Διεκδικεί τη ΔΕΠΑ με τα λεφτά των…άλλων !

Τελικά, εκεί που νομίζαμε ότι τα ‘χουμε δει όλα στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, γελαστήκαμε.
Ακόμα και σήμερα, εν έτει 2012, όπου η ελληνική οικονομία βρέθηκε ένα βήμα πριν από την ολική στάση πληρωμών…
όπου αναγκαστήκαμε να πάρουμε δεύτερο δάνειο με πολύ σκληρούς όρους…
όπου ζητούνται από όλους τους πολίτες και άλλες θυσίες…
…κάποιοι επιμένουν να θεωρούν ότι η χώρα τους ανήκει…
ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν…
ότι μπορούν να συνεχίσουν να χρωστάνε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ σε δημόσιες επιχειρήσεις και να διαπραγματεύονται με το Δημόσιο την εξαγορά τους.
Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η κίνηση του Ευάγγελου Μυτιληναίου να ανακοινώσει χθες ότι ενδιαφέρεται να αποκτήσει τη Δημόσια Επιχείρηση Αερίου στο πλαίσιο της ιδιωτικοποίησής της, όταν εταιρία του ομίλου του χρωστά 70 εκατομμύρια ευρώ στη ΔΕΠΑ !
Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι, με αυτό τον τρόπο, ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας επιχειρεί να αλλάξει τους νόμους της αγοράς, αφού είθισται μια επιχείρηση Α να κινείται για την εξαγορά της Β, επειδή η Β της χρωστά και όχι όταν η Α έχει χρέη – και μάλιστα εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ – προς τη Β.

Πέραν των νόμων της αγοράς, με δεδομένο ότι η ΔΕΠΑ είναι δημόσια επιχείρηση, είναι, δηλαδή, περιουσία του ελληνικού λαού και τα μη καταβληθέντα χρέη προς αυτή τα πληρώνει στο τέλος της ημέρας – εμμέσως πλην σαφώς – ο Έλληνας φορολογούμενος, τίθεται και μείζον ηθικό θέμα απέναντι σε όλους τους πολίτες, που την τελευταία διετία βάζουν συνεχώς το χέρι στην τσέπη για να πληρώνουν τα αλλεπάλληλα χαράτσια. Χαράτσια, που – σε μεγάλο βαθμό – επιβλήθηκαν ακριβώς λόγω της ύπαρξης και μη είσπραξης των δυσθεώρητων χρεών πολλών μπαταχτσήδων προς το Δημόσιο και τις επιχειρήσεις του.
Με την ίδια λογική, ο συγκεκριμένος όμιλος θα μπορούσε να αγοράσει και τη ΔΕΗ, στην οποία χρωστάει πάνω από 130 εκατομμύρια ευρώ.
Κάποιοι πρέπει να καταλάβουν ότι το κράτος και η περιουσία του δεν είναι τσιφλίκι κανενός. Ανήκουν στον ελληνικό λαό και μόνο σε αυτόν.
Περιπτώσεις, όπως αυτή του Γιώργου Κοσκωτά, που αγόρασε την Τράπεζα Κρήτης με χρήματα, τα οποία είχε υπεξαιρέσει από το πιστωτικό ίδρυμα, παραπέμπουν στη δεκαετία του ’80, σε τριτοκοσμικές χώρες και σε καμία περίπτωση στην Ελλάδα του 2012.