Η ταπεινότης μου είναι απ’ αυτούς που η ενασχόλησή τους με την πολιτική (στην περίπτωσή μου από τη δεκαετία του 1970) τους έμαθε, πρωτίστως, να σέβονται τον λαό.Δεν πιστεύω ότι ο λαός είναι «λαϊκιστής», όπως επίσης δεν πιστεύω και το αντίθετο, ότι δηλαδή ο λαός πρέπει να ’ναι «σοφός». Κι ακόμα περισσότερο, ότι πρέπει να ’ναι άτεγκτος – μια αριστοκρατική απαίτηση άλλωστε, η οποία μάλιστα συχνά χρησιμοποιείται εναντίον του λαού για να τον ψέξει, να τον ταπεινώσει, να τον κάνει να αισθανθεί ένοχος που δεν είναι ισόθεος.
Επιπροσθέτως πιστεύω ότι εκείνο που κάνει (αστική έστω) δημοκρατία ανθρώπινο πολίτευμα, είναι το γεγονός ότι διαθέτει κάποιον χώρο και για τους «κλεφτοκοτάδες», μια λελογισμένη δηλαδή παθολογία που κάνει το πολίτευμα υποφερτό.
Μιλώ για λελογισμένη παθολογία κι όχι για τη διαφθορά, την οποίαν εξάλλου γεννούν ακριβώς εκείνοι οι (ήδη διεφθαρμένοι) Δυνατοί που (αφού εκμαυλίσουν τον λαό) τον μέμφονται ύστερα για «χαμηλή διαφθορά»…
Ο λαός εκφράζεται ως ένα ενιαίο σώμα στις εκλογές, αλλά ενιαίο σώμα δεν είναι – χωρίζεται σε τάξεις. Και ακριβώς εκ του γεγονότος ότι ο λαός δεν ψηφίζει συνήθως με βάση την ταξική του θέση, αλλά τις ταξικές του προσδοκίες (φερ’ ειπείν να διορίσει ο εργάτης τον γιο του στο δημόσιο), ανοίγεται ο χώρος για τις κυρίαρχες αστικές κυρίως ελίτ προς άγρευσιν κομματικής πελατείας.
Με συγχωρείτε για αυτήν την ίσως σχοινοτενή εισαγωγή, αλλά ήθελα να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, ώστε να φανεί από ποιαν οπτική γωνία βλέποντας, θα κάνω την κριτική μου στους 200.000 συμπατριώτες μας που πήγαν και (υπερ)ψήφισαν Μπενύτο την περασμένη Κυριακή.
Εν πρώτοις δεν ήταν 200.000! 200.000 λέει ότι ήταν ο κ. Τσουκάτος. Θα μπορούσαν να είναι και 400.000! Μήπως υπήρξε κάποιος μηχανισμός (εκλογικοί κατάλογοι, παρατηρητές) ή ό,τι άλλο που θα μας διαβεβαίωνε για του αριθμού το αληθές; Όχι! Μόνον ο λόγος του κ. Τσουκάτου! Θα μου πείτε ότι ο λόγος του κ. Τσουκάτου είναι συμβόλαιο (με την Ιστορία, τη Ζήμενς και τα βαλιτσάκια) – να το δεχθώ.
Να δεχθώ όμως και την επιστροφή Τσουκάτου; Έτσι απλά! Σαν να μην έτρεξε τίποτα;
Αλλά σε αυτό ακριβώς το φαινόμενο εδράζεται το «αρχίζουμε» του Μπενύτο. Αρχίζουμε πώς; Με την ίδια παθολογία; Με την ίδια ανεξιλέωτη σαπίλα!
Με την ίδια ακατάσχετη μπουρδολογία (να ομιλεί δηλαδή εκτός των άλλων και για τον εαυτόν του ο κ. Βενιζέλος ως να ήταν τουλάχιστον ο Ναζωραίος αυτοπροσώπως);
«Είμαι ευαίσθητος!».«Είμαι με το βιομηχανικό προλεταριάτο», να δηλώνει αναίσχυντα ο άνθρωπος που πήγε τον μισθό στα 420 ευρώ (για να τον πάνε τα συνεταιράκια του στα 300 κι ακόμα παρακάτω). Ή μήπως με ένα «συγγνώμη» καθαρίζει ο κ. Βενιζέλος όλην την κόπρο του Αυγείου που αυτός και το κόμμα του μαζί με τη Ν.Δ. επεσώρευσαν στη χώρα; Αλλά, αν ο Μπενύτο είναι ένα ανδρείκελο της Τρόικας κι ένα κατάλοιπο του ανεξιλέωτου ΠΑΣΟΚικού παρελθόντος, αυτοί που τον ψήφισαν τι είναι; Κατ’ αρχήν είναι πολίτες-μαϊμού! Οχι ένεκεν της απροσδιοριστίας του αριθμού τους – αλήθεια αν ψήφισαν 250.000 πολίτες (διότι όσον οι ώρες, ο αριθμός τους ανέρχεται), ας μας δείξουν τις 500.000 ευρώ που εισέπραξαν – όχι τις αποδείξεις διότι ως καλοί ΠΑΣΟΚοι, αποδείξεις δεν έκοψαν -. Πολίτες-μαϊμού λοιπόν, όχι ένεκεν της αριθμητικής απροσδιοριστίας, αλλά διότι με τη συμμετοχή τους σε αυτήν τη φάρσα ευτέλισαν για μιαν ακόμα φορά τη δημοκρατία ψηφίζοντας έναν μόνον υποψήφιο με ποσοστό μονοκράτορα.
Αθλιότητες! Κι αυτό είναι το τραγικό: ότι οι συμπολίτες μας αυτοί που υποβαθμίζουν τον εαυτόν τους συμμετέχοντας, άλλοι από ιδιοτέλεια κι άλλοι από ιδεολογία σε μια φάρσα που βλάπτει τη δημοκρατία επειδή την καθιστά γελοία (έστω στα ίδια τα εαυτών μέτρα) κι επειδή βασίζεται σε ένα σχήμα όχι μόνον πνιγμένο στις αμαρτίες του παρελθόντος, αλλά που του εξασφαλίζει περαιτέρω «ασυλία», τουλάχιστον στον βαθμό που οι αμετανόητοι υπερψηφίζουν τους ατιμώρητους. Το ΠΑΣΟΚ, κατά τη γνώμη μου, τώρα μαθαίνει κι όχι πριν, στην πιο αισχρή του περίοδο με τον πιο παρακμιακό τρόπο. Διότι όσο δεν λύνονται οι λογαριασμοί με το παρελθόν οι μόνοι λογαριασμοί που θα έχουν αξία στις τάξεις του, είναι οι λογαριασμοί των τραπεζών. Όχι! Για μένα, αυτός που πήγε χθες και ψήφισε νομιμοποιώντας μιαν ακόμα αισχρότητα, δεν είναι ο φίλος μου ο ΠΑΣΟΚος της διπλανής πόρτας, αλλά ο συνένοχος στο κόψιμο των μισθών φερ’ ειπείν (και του δικού του μισθού βεβαίως) είτε διότι ιδιοτελώς άλλα προφυλάσσει ή εις άλλα ελπίζει, είτε διότι είναι βλαξ. Έτσι λοιπόν, με βάση όσα σας εξέθεσα στον πρόλογο, αυτή μου η κριτική για ιδιοτέλεια ή βλακεία των πολιτών-μαϊμού, δεν είναι κριτική αφ’ υψηλού, αλλά απ’ τα χαμηλά απ’ τα έσχατα, απ’ τον πάτο του Καιάδα, όπου μας έστειλαν όλους (ακόμα και τα παιδιά τους κι ας μην το καταλαβαίνουν) αυτοί οι πρόθυμοι της φάρσας, της παράνοιας, της ατιμωρησίας κι, εν τέλει, της ανελευθερίας… Αυτοί οι ευτελείς ιδιοτελείς
http://www.enikos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου