Το πρωτότυπο είναι στα Ιταλικά καθώς προοριζόταν για το blog ενός Ιταλού φίλου (http://www.tre-no.it) αλλά το έχω μεταφράσει ήδη στα Ελληνικά!Εδώ και δύο χρόνια, όλοι μιλάνε για την Ελλάδα. Ιδιαίτερα τους τελευταίους έξι μήνες η συζήτηση έχει ενταθεί και κάποιοι, κυρίως στην Ιταλία, την Ισπανία και την Γαλλία, έχουν αρχίσει να ταυτίζονται μαζί μας. Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι γνωστή και πια ο κόσμος έχει σχηματίσει την γνώμη του. Πολλοί πιστεύουν ότι οι Έλληνες είναι τεμπέληδες παρόλο που δουλεύουν περισσότερες ώρες και έχουν λιγότερες διακοπές από τους περισσότερους Ευρωπαίους. “Καλά να πάθουν αφού ζούσαν τόσα χρόνια πάνω από τις δυνατότητές τους!” Αλλά αυτό δεν κάναμε όλοι;
Από την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου, όλοι φαίνεται να ανησυχούν για τις καταστροφές που έλαβαν χώρα στην Αθήνα στη διάρκεια μαζικών διαδηλώσεων εναντίον του λεγόμενου πακέτου βοήθειας που υποτίθεται ότι διαπραγματεύτηκε η κυβέρνηση με την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Το περιεχόμενο αυτού του νέου Μνημονίου είναι γνωστό. Ωστόσο αδυνατώ να μην αναφερθώ στην παράγραφο με την οποία παραιτείται το Ελληνικό κράτος από την Εθνική Ασυλία. Αυτό σημαίνει ότι, αντίθετα με ό,τι προβλέπει το διεθνές δίκαιο, σε περίπτωση χρεοκοπίας οι πιστωτές μπορούν να διεκδικήσουν κρατική περιουσία ως αποζημίωση. Η κρατική περιουσία και οι εθνικοί θησαυροί προστατεύονται από το νόμο. Παρόλ’ αυτά, η κυβέρνησή μας έκρινε σκόπιμο να παραιτηθεί από αυτό το δικαίωμα. Ακόμα και μόνο γι’ αυτό είναι προδότες! Ευλόγως, είμαστε εξοργισμένοι. Και οι εξοργισμένοι βγαίνουν στους δρόμους!!
Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες διαδήλωσαν την αντίθεσή τους σε αυτήν την κυβέρνηση κάτω από βαριά αστυνομική καταστολή. Είναι εξοργιστικό ότι τα ελληνικά ΜΜΕ δεν έχουν προβάλει ούτε μία εικόνα από αυτήν την εντυπωσιακά μαζική διαμαρτυρία. Αντ’ αυτού, επικεντρώθηκαν γι’ άλλη μια φορά στις καταστροφές και στο κάψιμο τραπεζών και καταστημάτων. Τα νούμερα είναι εντυπωσιακά: 29 τράπεζες και ΑΤΜ, 71 καταστήματα, ο κινηματογράφος Αττικόν, 3 δημόσια κτίρια, 5 γραφεία και 3 ξενοδοχεία. Εντυπωσιακός απολογισμός και εντυπωσιακές εικόνες…
Αλλά γιατί συνεχίζουμε και επικεντρωνόμαστε σε αυτό; Ευλόγως, ο άνθρωπος τείνει να επικεντρώνεται στο εντυπωσιακό και το «κινηματογραφικό», τουλάχιστον σαν αρχική αντίδραση. Αλλά η κατακραυγή για τα καμένα νεοκλασσικά συνεχίζεται και κανένας δεν το ψάχνει βαθύτερα. Ας υποθέσουμε ότι οι φωτιές και οι καταστροφές δεν προκλήθηκαν μόνο από ασφαλίτες και παρακρατικούς, οι οποίοι αποδεδειγμένα δρουν στην Αθήνα κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων. Ας ξεπεράσουμε και τον μύθο ότι οι μαυροφορεμένοι ή αντιεξουσιαστές έδρασαν μόνοι τους –θα έπρεπε να είναι χιλιάδες για να καταφέρουν να επιφέρουν τέτοιες καταστροφές και χάος. Αλλά ακόμα κι αν μόνο αυτοί έκαιγαν, έσπαγαν και πετούσαν μάρμαρα, θα έπρεπε να είχαν την υποστήριξη των εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών που έγιναν μάρτυρες τέτοιων πράξεων. Ένα ασφαλές συμπέρασμα εδώ είναι ότι η καταστροφή της Αθήνας είναι ευθέως ανάλογη του θυμού του κόσμου.
Δεν θέλω να παρεξηγηθώ. Αγαπώ την Αθήνα, το κέντρο δηλαδή. Κάθε κομμάτι αυτής της πόλης μου είναι αγαπητό, τόσο τα όμορφα σημεία όσο και τα άσχημα. Είναι μία ομολογουμένως παραμελημένη πόλη αλλά διαθέτει μεγάλη ιστορία που κανείς μπορεί να διακρίνει αν ξέρει πώς να την ψάξει. Και η ιστορία γράφεται κάθε μέρα. Οι ρωμαϊκές βεβηλώσεις των Φαραονικών Τάφων στην Κοιλάδα των Βασιλέων στο Λούξορ τώρα εκτίθενται ως κομμάτι της ιστορίας αυτών των μνημείων. Δεν θα αποτελέσουν ιστορία αυτά που συνέβησαν στις 12 Φεβρουαρίου; Ίσως οι μελλοντικές γενιές να έδιναν τα πάντα για κάποιο ενθύμιο αυτής της εξέγερσης. Η πόλη πρέπει να λέει την ιστορία των ανθρώπων που έζησαν σε αυτήν με τον ίδιο τρόπο που στο παρόν είναι ο καθρέφτης της ζωής τους. Στην Αθήνα είμαστε εξοργισμένοι και απελπισμένοι. Και οι εξοργισμένοι και απελπισμένοι άνθρωποι καταστρέφουν! Ή τουλάχιστον δεν νοιάζονται για φλεγόμενα κτίρια! Ούτε καν για τα όμορφα… Οι ζωές μας καταστρέφονται κι εμείς θρηνούμε τα κτίρια; Η χώρα είναι προς πώληση κι εμείς ανησυχούμε για την εικόνα της πόλης; Είμαστε υποκριτές! Αν η οργή του κόσμου είναι τόσο μεγάλη που καίει κτίρια (τα οποία έχουν ήδη αποκατασταθεί ή θα αποκατασταθεί μέσα στις επόμενες βδομάδες) τότε εγώ λέω ας είναι. Οι πόλεις αντικατοπτρίζουν τους πολίτες τους. Πώς είναι δυνατό να μείνει ανέπαφη η Αθήνα; Και γιατί να μείνει ανέπαφη; Για να μας προσφέρει μία αίσθηση κανονικότητας έτσι ώστε να μπορούμε να υποκρινόμαστε ότι δεν τρέχει τίποτα; Ας ξεφορτωθούμε τότε και όλους τους νεο-άστεγους που μας θυμίζουν τα προβλήματα μας! Έχω ακούσει φίλους μου που έχουν χρόνια να πατήσουν στο κέντρο της Αθήνας να παραπονιούνται για τα καμένα κτίρια! Υποκριτές! Δεν άκουσα κανένα να διαμαρτύρεται για τα φανάρια που επίσης καταστράφηκαν και δεν δούλευαν για πέντε ημέρες. Φανταστείτε μία πόλη τεσσάρων εκατομμυρίων χωρίς φανάρια για μια βδομάδα! Αλλά κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε! Υποκριτές! Γιατί δεν καθαρίστηκαν οι δρόμοι από τα δακρυγόνα παρά δύο μέρες μετά; Συνεχίζαμε να μυρίζουμε και να αναπνέουμε αυτό το δηλητήριο αλλά κανείς δεν είπε τίποτα! Υποκριτές!!
Κάηκε το Αττικόν, αυτό το νεοκλασικο κόσμημα! Και γιατί μας παίρνει ξαφνικά ο πόνος; Ποιος θρηνεί όλα τα υπόλοιπα νεοκλασικά κοσμήματα που αφήνουμε να σαπίζουν στο κέντρο της πόλης ή που, ακόμα χειρότερα, γκρεμίσαμε για να φτιάξουμε πολυκατοικίες-εκτρώματα; Ή μήπως δεν καταστρέφουμε καθημερινά την Αθήνα, πηγαίνοντας ακόμα και στο περίπτερο με το αυτοκίνητο, πετώντας τα σκουπίδια και τα αποτσίγαρα από το παράθυρο, παρκάροντας πάνω σε πεζοδρόμια, αφήνοντας τα περιττώματα των κατοικιδίων μας στα πάρκα και τα πεζοδρόμια, όταν φυσικά δεν παρατάμε τα ίδια στον δρόμο να πεθάνουν, και άλλα τέτοια που κάνουν την πόλη αβίωτη; Υποκριτές!!
Θεωρώ ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στεναχωριούνται γιατί είναι το πολιτικά ορθό συναίσθημα μπροστά σε μια τέτοια καταστροφή. Βαθιά μέσα όμως, αν ήμασταν ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, θα παραδεχόμασταν ότι δεν μας νοιάζει. Είτε γιατί το κέντρο δεν είναι πια στη ζωή μας είτε γιατί στην πραγματικότητα επικροτούμε την καταστροφή! Ίσως και να χειροκροτήσαμε λιγάκι όταν την είδαμε να συμβαίνει μπροστά μας αλλά δεν το παραδεχόμαστε… Και είναι φυσιολογικό: πρώτον, το να καις δημόσια περιουσία είναι παράνομο και δεύτερον τα ΜΜΕ είχαν ήδη δώσει το στίγμα: απόλυτη αγανάκτηση για τις καταστροφές.
Και φυσικά κανείς δεν ήταν πιο αγανακτισμένος από το ίδιο το πολιτικό κατεστημένο. Υπουργοί και βουλευτές εξακολουθούν και αυτο-παρουσιάζονται ως εκλεγμένοι εκπρόσωποι των πολιτών, κατακρίνοντας τη χρήση βίας ως αντιδημοκρατική έκφραση θυμού, παίρνοντας μέτρα για να την αποτρέψουν, πασχίζοντας να διατηρήσουν τη σταθερότητα και την κανονικότητα. Όμως αν κάποιοι θα μπορούσαν να θεωρηθούν υπεύθυνοι για αυτήν την ανάγκη για βία, αυτοί είναι μόνο οι πολιτικοί. Η οργή δεν είναι ορθολογική και όταν εκφράζεται σε δημόσιο χώρο με τόσο μαζικό τρόπο δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ύστατη πολιτική πράξη. Ίσως μία απεγνωσμένη, αυτοκαταστροφική πράξη, ωστόσο αμιγώς πολιτική. Ο Ελληνικός λαός δεν εκπροσωπείται από κανέναν. Και δεν φταίνε οι πολίτες αλλά οι πολιτικοί για την καταστροφή μόνο και μόνο επειδή παραμένουν στην εξουσία, παρανόμως στα μάτια των πολιτών. Αντίστοιχα, δεν νομιμοποιούνται να μιλάνε για βία, για θυμό, για σταθερότητα, για λύσεις. Διότι δεν είναι εκεί. Δεν είναι κομμάτι των δρόμων, δεν είναι κομμάτι της καθημερινής ζωής της πόλης, δεν είναι κομμάτι του πολιτικού μέλλοντος. Ο κοινωνικός χώρος ανήκει σε αυτούς που σχηματίζουν την κοινωνία. Και η παρούσα κυβέρνηση δεν είναι κομμάτι αυτής της κοινωνίας.
Θα είμαι ειλικρινής: την Δευτέρα το πρωί πηγαίνοντας στην δουλειά, η πυροσβεστική ακόμα προσπαθούσε να σβήσει την φωτιά από μία τράπεζα στο Μοναστηράκι. Δεν μπόρεσα να κρατήσω ένα μειδίαμα ικανοποίησης.
Άννα Παπουτσή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου