Σήμερα σχολιάζοντας την απόφαση του Eurogroup για την «διάσωση» της Ελλάδας ο υπότιτλος είναι «Πρέπει κάτι να κάνουμε. Αυτό είναι κάτι. Οπότε πρέπει να το κάνουμε.» ενώ το σημερινό του σχόλιο είναι:
Το πρόβλημα με όλους τους προηγούμενους γύρους αποφάσεων είναι ότι οι πολιτικές λιτότητας, συμπιέζουν την οικονομία σε τέτοιο βαθμό ώστε να εξαφανίζει τα περισσότερα από τα δημοσιονομικά κέρδη: τα έσοδα πέφτουν, το ίδιο κάνει το ΑΕΠ, οπότε η προβλεπόμενη εξέλιξη του χρέους / ΑΕΠ πάει προς το χειρότερο .
Τώρα έχουμε ένα νέο γύρο λιτότητας – που υποτίθεται ότι δεν θα κάνει πολύ μεγάλη ζημιά στην ανάπτυξη. Ο θρίαμβος της ελπίδας επί της εμπειρίας.
Εντάξει, κανείς εδώ δεν είναι ηλίθιος (χωρίς να είμαι πολύ σίγουρος γι’ αυτό). Αυτό που συμβαίνει είναι ότι κανείς δεν είναι διατεθειμένος να κάνει το μεγάλο βήμα σε μία από τις διαδρομές που θα μπορούσε τελικά να οδηγήσει έξω από την κρίση: διαρκής ενίσχυση (όχι δάνεια) στην Ελλάδα, ή την αποχώρηση από το ευρώ, γεγονός που οδηγεί τελικά στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας και την ταχύτερη ανάπτυξη. Και οι δύο επιλογές θα ήταν πολιτικά καταστροφικές, το οποίο σημαίνει ότι δεν μπορούν να ληφθούν μέχρι κυριολεκτικά να μην υπάρχει καμία εναλλακτική λύση.
Έτσι η Ελλάδα θα παραμείνει στην αβεβαιότητα για λίγο ακόμη.
http://krugman.blogs.nytimes.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου