Πόλεμο θέλουν; Θα τον έχουν! Εσύ διάλεξες στρατόπεδο;

Δ. Πατέλης «Τώρα έχουμε πόλεμο», μας λένε κυνικά και απροκάλυπτα οι δωσίλογοι κυβερνώντες του χρηματοπιστωτικού άξονα. Ας το συνειδητοποιήσουν λοιπόν καλά όσοι σπεύδουν (ασχέτως προθέσεων: από ωμό συμφέρον, από εκβιασμούς και πιέσεις, από ιδιοτελείς στρατηγικές επιβίωσης, από άγνοια, από αφέλεια, από κοινωνικό αναλφαβητισμό, από απλή βλακεία) να συστρατευθούν σήμερα με το στρατόπεδο των ύπουλων επιτιθεμένων, απατεώνων, καταχραστών εξουσίας, με τη χούντα των δωσίλογων και τους Νόμους Πλαίσιο της Νέας Κατοχικής Τάξης τους. Οι αδίστακτοι επιτιθέμενοι, αποφάσισαν να θυσιάσουν την παιδεία, την υγεία, τις εργασιακές σχέσεις, την περίθαλψη, την ασφάλιση, και κυρίως: μερικές γενεές του λαού μας, τη νεολαία μας, τα αγέννητα παιδιά, με όρους γενοκτονίας, για να εξευμενίσουν τα αφεντικά τους: τους διεθνείς και ντόπιους τοκογλύφους! Ας μην ακκίζονται κάποιοι με λεκτικές ακροβασίες και υπεκφυγές: ο κοινωνικός πόλεμος που έχει πρακτικώς και επισήμως κηρυχθεί, έχει στρατούς και στρατόπεδα που οριοθετούνται όσο προχωρά η σύγκρουση ζωής ή θανάτου με μεγαλύτερη σαφήνεια: Από τη μια πλευρά το στρατόπεδο των αδίστακτων επιτιθέμενων: παρτάκηδες μεγαλοεισοδηματίες, επιχειρηματίες που βλέπουν τον πόλεμο ως “ευκαιρία” για μπίζνες, μισθοφόρους, συνεργάτες του κατακτητή, πουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, κομματόσκυλα κάθε αποχρώσεως της “εθνικής συναίνεσης” της Νέας Τάξης, ψευτοαγωνιστές της παρελκυστικής εκτόνωσης που υπονομεύουν τη συγκρότηση του μετώπου μάχης των από κάτω, αρχομανείς αυλοκόλακες που μυρίστηκαν καινούργια νομή εξουσίας και δεν κρύβουν τη λύσσα τους, εθελοντές, ψοφοδεείς εθελόδουλους, βλάκες που συνωστίζονται αγεληδόν με τους ισχυρούς, κ.ο.κ. Αυτό είναι το στρατόπεδο της κραυγαλέας κυνικής ιδιοτέλειας, της υποκρισίας, του ψεύδους, της απάτης, της αναλγησίας, της καταδίκης του λαού σε γενοκτονία. Από την άλλη – το στρατόπεδο όσων πλήττονται από τον κοινωνικό πόλεμο: η καθημαγμένη κοινωνία, που κάθε μέρα περιμένει την επόμενη εξαγγελία αφαίμαξης, μισθωτοί, συνταξιούχοι, άνεργοι, “εργασιακοί έφεδροι”, νέοι που καταδικάζονται σε ανέχεια και μετανάστευση, πεινασμένοι και άστεγοι, φοιτητές, μαθητές, αγέννητα παιδιά που δεν πρόκειται να έλθουν στον κόσμο λόγω εξαθλίωσης ανθρώπων που δεν θα κάνουν οικογένειες… Το στρατόπεδο της αξιοπρέπειας και του αγώνα για την επιβίωση της κοινωνίας, για το μέλλον των παιδιών μας. Αυτό το στρατόπεδο έχει το ηθικό προβάδισμα, την αλληλεγγύη, την ανιδιοτελή συλλογικότητα, την αλήθεια, την κοινωνική ευαισθησία, την αίσθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης, άρα και την προοπτική της νίκης. Ο πόλεμος έχει διακυβεύματα, έχει θύτες, θύματα και παράπλευρες απώλειες. Ας αφήσουν λοιπόν κάποιοι κατά μέρος την υποκρισία του τεχνοκρατικού, του δήθεν “ουδέτερου” επαγγελματισμού και της υποτακτικής νομιμοφροσύνης. Στον πόλεμο, η άνευ όρων και ορίων αποδοχή της εύρυθμης “νομιμότητας” των επιτιθέμενων, των κυρίαρχων, ανεξαρτήτως προθέσεων (δηλ. από κυνισμό είτε από απλή βλακεία-ιδιωτεία) συνιστά μονοσήμαντα πράξη πολέμου, συστράτευσης με τον επιτιθέμενο. Δεν έχει εδώ “δεν με νοιάζει τι παθαίνει ο λαός, αν πληρώνει δίδακτρα με το νόμο απ’ το 4ο έτος ο φοιτητής, αν τον χώνουν στο βρόγχο των φοιτητοδανείων απ’ τα 18 του, αν ο φτωχός και ο εργαζόμενος δεν έχει πρόσβαση στην παιδεία, αν θα περιφέρεται στην επισφάλεια με το κουρελόχαρτο των 180 πιστωτικών μονάδων”, κ.ο.κ. καθ’ ότι “εγώ κοιτάζω τη δουλίτσα μου”. Αν κάποιος ωρύεται σήμερα μετ’ επιτάσεως: “Το μόνο που με νοιάζει είναι η “εύρυθμη λειτουργία των θεσμών” άνευ όρων και ορίων”, σε συνθήκες ασύμμετρου κοινωνικού πολέμου, αυτό σημαίνει de facto συστράτευση, σημαίνει σήμερα μονοσήμαντη αναγνώριση στον επιτιθέμενο του αποκλειστικού μονοπωλίου να θέτει τους δικούς του όρους και τα όρια. Στον πόλεμο, κανείς δεν σε ρωτά γιατί διάλεξες στρατόπεδο ή αν είσαι ανίκανος να διαλέξεις ή να συνειδητοποιήσεις το διακύβευμα, το με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Η κλαγγή των εκάστοτε όπλων διεξαγωγής του πολέμου, θα ξεκαθαρίσει το ποιόν των στρατοπέδων, των σκοπών, της θεωρίας και της πράξης, των στρατηγικών, των τακτικών. Εδώ κρίνεται και το ήθος του καθ’ ενός και της κάθε μιας, ατόμων και συλλογικοτήτων. Σε συνθήκες οξύτατου ανοικτού κοινωνικού πολέμου, δεν υπάρχουν ουδέτεροι, δεν υπάρχει αταραξία της βολής, δεν υπάρχουν χρυσελεφάντινοι πύργοι διανοουμενίστικης εστέτ νιρβάνα, δεν υπάρχουν μεσοβέζικες θέσεις και υπεκφυγές: το κάθε επιμέρους, τοπικό και ελάσσον συνάπτεται αναγκαστικά με το γενικό, το κοινωνικό και το μείζων. Ότι αφορά έστω και μικρά διακυβεύματα μετατοπίσεων συσχετισμών δυνάμεων, η κάθε θέση υπέρ ή κατά θεσμών, επιλογών και προσώπων, εξακοντίζεται στο επίκεντρο του αδυσώπητου κοινωνικού και πολιτικού αγώνα. Όποιοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να το αντιληφθούν, ας πρόσεχαν. Όλοι οι εμπλεκόμενοι, τελικά θα λογοδοτήσουν απέναντι στο λαό μας, απέναντι στην ιστορία. Ο πανεπιστημιακός δάσκαλος έχει ως εκ της θέσης, του ρόλου και του λειτουργήματός του ιδιαίτερες ευθύνες σε αυτό τον πόλεμο. Εσύ διάλεξες στρατόπεδο ή καμώνεσαι ακόμα ότι δεν σε αφορά και είσαι υπεράνω; —— Ο Δημήτρης Πατέλης είναι επίκουρος καθηγητής στον τομέα κοινωνικών επιστημών του Γενικού Τμήματος του Πολυτεχνείου Κρήτης Μέλος της πολιτικής επιτροπής ενημέρωσης κια παρέμβασης του Ε.ΠΑ.Μ Βλ. σχετικά και :      http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=308461 «Τώρα έχουμε πόλεμο», επανέλαβε την Τρίτη ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών Ε. Βενιζέλος, αναγγέλλοντας τα σκληρά μέτρα εσωτερικής πτώχευσης (συγχωνεύσεις υπηρεσιών, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, ιδιωτικοποιήσεις κρατικής περιουσίας, επέκταση επιχειρησιακών συμβάσεων στον ιδιωτικό τομέα)…Ο δικός του «πόλεμος» περιέχει έναν άλλο συμβολισμό. Αναφέρεται στην ίδια την ουσία των κοινωνικών μεταβολών, οι οποίες επηρεάζουν άμεσα τις ζωές των ανθρώπων. Είναι ένας «κοινωνικός πόλεμος» σε ιστορική κλίμακα. Ο εσωτερικός αυτός πόλεμος διαπερνά όμως τα όρια των εθνικών-κρατών και γίνεται, διεθνώς, η συνήθης συνθήκη των πραγμάτων. Κάποιοι μιλούν για «καθεστώς μόνιμου εμφυλίου πολέμου», μέσω του οποίου οι σύγχρονες ελίτ επιχειρούν να αλλάξουν τον κοινωνικό χάρτη προς όφελός τους, χρησιμοποιώντας άλλοτε ωμή βία, άλλοτε έμμεσους εκβιασμούς και άλλοτε «ασύμμετρες απειλές»…Η συνεχής μάλιστα χρήση πολεμικών όρων στην κοινωνική διαδικασία «παγιοποιεί» τη θεσμική εκτροπή και αναγορεύει σε συντακτικό κανόνα με καθολική ισχύ το μερικό, ιδιαίτερο συμφέρον του «ηγεμόνα-σωτήρα». Η κατάρρευση της κοινωνικής συνοχής, η διάλυση του ρόλου του κράτους και η απαξίωση του κοινού, είναι έννοιες συμβατές με την α-συνέχεια και τη διαρκή αβεβαιότητα της κατάστασης πολέμου. Οι αρχές της δημοκρατικής «νομιμότητας», της λαϊκής κυριαρχίας, της ορθολογικής συμπεριφοράς τίθενται εν αμφιβόλω, περιορίζονται, αναιρούνται. Οι πόλεμοι, και ιδίως οι «ασύμμετροι», αλλάζουν τις προτεραιότητες των ανθρώπων… Κυρίως όμως ονοματίζουν τους νέους, εσωτερικούς ή εξωτερικούς «εχθρούς» που έχει ανάγκη η εξουσία για να σηματοδοτεί την άσκηση του πειθαρχικού καταναγκασμού της. Προληπτική βία και κοινωνική έκρηξη Η αστυνομοκρατούμενη, εν όψει ΔΕΘ, Θεσσαλονίκη, η ανάμειξη της Αντιτρομοκρατικής και των ειδικών δυνάμεων του στρατού, η απειλή χρήσης βάναυσης βίας, η προκλητική επίδειξη ισχύος του σημερινού καθεστώτος έκτακτης ανάγκης απέναντι στη λαϊκή αγανάκτηση, είναι μια πράξη «πολέμου» κατά του συνόλου της κοινωνίας. Οσο κι αν η κυβέρνηση δηλώνει ότι μάχεται μόνον ενάντια στα παλαιά, αναχρονιστικά μικροσυμφέροντα που διαιρούν το κοινωνικό σώμα, η πολιτική της ακυρώνει όλα εκείνα τα δικαιώματα που συγκροτούν τον κοινωνικό ιστό. Το κράτος οργανώνεται, απονέμει προνόμια στους πραιτοριανούς του, στέλνει απειλητικά, αποτρεπτικά μηνύματα στους απείθαρχους. Γνωρίζει πολύ καλά πως σύντομα, ίσως πριν από το 2012, η υποβόσκουσα ένταση θα φτάσει σε σημείο βρασμού και κάνει ό,τι μπορεί για να αποτρέψει μια ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη.