Ημερομηνία δημοσίευσης: 12/11/2011
Σύνεση και ενότητα ζήτησε ο Παπαδήμος απευθυνόμενος στο λαό αμέσως μετά τη ανάρρησή του στην πρωθυπουργία. Από τις πρώτες του δηλώσεις δηλαδή μπήκε στην πεπατημένη της μπούρδας, ζητώντας σύνεση από τους θυμωμένους και ενότητα από τους απελπισμένους. Ενώ ξέρει ότι είναι δεδομένη η πολιτική που ήρθε να επιβάλει με την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.-ΛΑΟΣ και αυτή ακριβώς η πολιτική έχει ανατινάξει τη σύνεση και διασπά καθημερινά την ενότητα. Ίσως δεν ξέρει όμως ότι δεδομένη είναι και η κοινωνία της οργής στην οποία ήρθε να φορτώσει καινούργια βάρη. Θα το μάθει κι αυτό γρήγορα, αφού ό,τι σήμερα επενδύεται ως ελπίδα εθνικής ενότητας, είναι αέρας κοπανιστός και δεν θα δώσει ούτε πετρέλαιο για τον χειμώνα, ούτε θέσεις εργασίας, ούτε φυσικά τα χαμένα του λαϊκού εισοδήματος.
Ένα κι ένα κάνουν δύο συνεπώς και γρήγορα, όταν τα ευχέλαια για τον νέο κυβερνήτη τελειώσουν και το θυμίαμα διαλυθεί θα φανεί η αλήθεια -πιο σκληρή από ποτέ. Πιο σκληρή από ποτέ όμως είναι και η αλήθεια για το πολιτικό σύστημα, για τα κόμματα εξουσίας και τον ακροδεξιό κολαούζο τους, που εμφανίζονται με όρκους εθνικής πίστης τον τελευταίο καιρό. Κι αυτό όχι μόνο γιατί αποδείχτηκε στη διάρκεια της βυζαντινής διαπραγμάτευσης πόσο αναίσθητοι, λίγοι, βλάκες, γελοίοι, πολιτικά πεθαμένοι είναι. Αλλά και γιατί η στέψη του Παπαδήμου κάνει πιο καθαρή και στον τελευταίο Έλληνα την εικόνα του τέλους τους. Προσυπέγραψαν μ' αυτή την ολοκληρωτική χρεωκοπία τους, ελπίζοντας μάλιστα ότι έτσι κερδίζουν χρόνο και εκλογική πελατεία.
Γιατί; Μα γιατί ο Παπαδήμος εμφανίζεται στην προπαγάνδα των θεσμικών επενδυτών και των βασικών μετόχων ως η άρνηση του πολιτικού συστήματος όπως το ξέρουμε, το τέλος των κομμάτων όπως τα ξέρουμε, το τέλος των κλασικών πολιτικών όπως τους ξέρουμε. Ως η απάντηση στην πλήρη απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Ευπρεπώς και με κομψότητα δηλαδή η στέψη του εμφανίζεται να δικαιώνει όσους ζητούσαν να καεί το μπουρδέλο η Βουλή. Η οποία δεν κάηκε ευτυχώς, κάηκαν όμως πολιτικά οι ένοικοί της που προστρέχουν στα γκισέ των τραπεζών να βρουν κυβερνήτη.
Ας καούν, ας γίνει οικόπεδο. Το θέμα είναι αν θα ανεγερθεί εκεί ένας ναός του χρήματος, ή ένα νέο σκηνικό που θα βάζει τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη…
Ένα κι ένα κάνουν δύο συνεπώς και γρήγορα, όταν τα ευχέλαια για τον νέο κυβερνήτη τελειώσουν και το θυμίαμα διαλυθεί θα φανεί η αλήθεια -πιο σκληρή από ποτέ. Πιο σκληρή από ποτέ όμως είναι και η αλήθεια για το πολιτικό σύστημα, για τα κόμματα εξουσίας και τον ακροδεξιό κολαούζο τους, που εμφανίζονται με όρκους εθνικής πίστης τον τελευταίο καιρό. Κι αυτό όχι μόνο γιατί αποδείχτηκε στη διάρκεια της βυζαντινής διαπραγμάτευσης πόσο αναίσθητοι, λίγοι, βλάκες, γελοίοι, πολιτικά πεθαμένοι είναι. Αλλά και γιατί η στέψη του Παπαδήμου κάνει πιο καθαρή και στον τελευταίο Έλληνα την εικόνα του τέλους τους. Προσυπέγραψαν μ' αυτή την ολοκληρωτική χρεωκοπία τους, ελπίζοντας μάλιστα ότι έτσι κερδίζουν χρόνο και εκλογική πελατεία.
Γιατί; Μα γιατί ο Παπαδήμος εμφανίζεται στην προπαγάνδα των θεσμικών επενδυτών και των βασικών μετόχων ως η άρνηση του πολιτικού συστήματος όπως το ξέρουμε, το τέλος των κομμάτων όπως τα ξέρουμε, το τέλος των κλασικών πολιτικών όπως τους ξέρουμε. Ως η απάντηση στην πλήρη απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Ευπρεπώς και με κομψότητα δηλαδή η στέψη του εμφανίζεται να δικαιώνει όσους ζητούσαν να καεί το μπουρδέλο η Βουλή. Η οποία δεν κάηκε ευτυχώς, κάηκαν όμως πολιτικά οι ένοικοί της που προστρέχουν στα γκισέ των τραπεζών να βρουν κυβερνήτη.
Ας καούν, ας γίνει οικόπεδο. Το θέμα είναι αν θα ανεγερθεί εκεί ένας ναός του χρήματος, ή ένα νέο σκηνικό που θα βάζει τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου