November 4th, 2011 | Author: kartesios 
Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι πλέον φανερό ότι χρήζει άμεσης ψυχιατρικής βοήθειας. Όχι ψυχολογικής. Ψυχιατρικής. Ξεκάθαρο είναι. Ή είναι τόσο ανώριμος που πλέον καθοδηγείται εντελώς από τη μαμά του ή έχει πάθει παράκρουση και ξέκοψε μια και καλή τις σχέσεις του με την πραγματικότητα.
Να μην επαναλαμβάνομαι, το ξέρουμε το ρεζουμέ. Μέσα σε δύο μόλις 24ωρα, κατάφερε να ανατρέψει όλα τα ψευτοδιλλήματά του περί υποχρεωτικών μέτρων ή πτώχευσης, ανακοινώνοντας ένα δημοψήφισμα που ουσιαστικά μας πτώχευσε.
Κατόπιν, κατάφερε να αναστατώσει ολόκληρο τον κόσμο – στην κυριολεξία – με αυτό το δημοψήφισμα, επιμένοντας ακόμη και μπροστά στους ηγέτες των 20 ισχυρότερων κρατών ότι θα προχωρήσει στη διενέργειά του και, μάλιστα, έκανε και υποχωρήσεις αποδεχόμενος την ημερομηνία και το ερώτημα του δημοψηφίσματος, που του επέβαλε η Μέρκελ.
Στη συνέχεια, επέστρεψε στην Ελλάδα νιώθοντας νικητής και ανακοίνωσε ότι όλα ήταν μία φάρσα. Ένα τέχνασμα για να πείσει τον Σαμαρά να δώσει τη συναίνεσή του. Σα ρομαντική ιστορία, στέκει μια χαρά.
Ο ερωτευμένος που ανεβαίνει σε μία ταράτσα και απειλεί ότι θα αυτοκτονήσει αν δεν του φέρουν το αντικείμενο του πόθου του να του πει ότι τον αγαπάει. Ωραία! Ακόμη όμως και σε αυτές τις ρομαντικές ιστορίες, τον ερωτευμένο που απειλούσε ότι θα αυτοκτονήσει, τον συλλαμβάνουν για διατάραξη και τον εξετάζει ψυχίατρος.
Στην περίπτωση του Γιώργου Παπανδρέου, γιατί δε συνέβη κάτι ανάλογο; Θα έπρεπε ακόμη κι ένας δικαστής μιας επαρχίας να ενδιαφερθεί για την περίπτωση και να ζητήσει τη δίωξή του.
Δεν έγινε όμως κάτι τέτοιο και ούτε θα γίνει. Ο λόγος είναι απλός. Αυτή τη στιγμή όλοι είναι στις ταράτσες, πηδάνε, δεν παθαίνουν τίποτα, ανεβαίνουν και ξαναπηδάνε. Είναι η πρώτη ομαδική απόπειρα αυτοκτονίας στην οποία οι επίδοξοι αυτόχειρες δεν επιδιώκουν το δικό τους θάνατο, αλλά το θάνατο μιας χώρας.
Ο Αντώνης Σαμαράς με το γαλάζιο πτώμα που σέρνει πίσω του, είχε δηλώσει αρχικά ότι δε θα ψηφίσει με τίποτα τη δανειακή σύμβαση. Στη συνέχεια, μόλις χτες, δήλωσε ότι η ψήφιση της δανειακής σύμβασης είναι μονόδρομος.
Κατόπιν, γίναμε μάρτυρες ενός διαλόγου ηλιθίων όπου συζητούσαν επί ώρες οι ηγέτες των δύο μεγαλύτερων κομμάτων, αλλά ξάφνου αντελήφθησαν ότι συζητούσαν για διαφορετικά θέματα. Και παρ’ όλα αυτά ήλπιζαν να συμφωνήσουν!
Ο Αντώνης Σαμαράς συζητούσε για μία κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, εθνικής ανάγκης, εθνικής μαλακίας ή οτιδήποτε άλλο και ο Γιώργος Παπανδρέου δήλωνε ότι κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας είναι η κυβέρνησή του κι ότι ευχαριστεί τον Σαμαρά που επιτέλους συναίνεσε.
Θα μου πείτε και τι φταίει ο Σαμαράς που ο άλλος το έχει χάσει εντελώς και δεν ξέρει τι του γίνεται. Φταίει! Διότι όταν κάθεσαι και συζητάς με έναν αποδεδειγμένα ηλίθιο, είσαι ηλίθιος. Ειδικά, όταν αυτός ο αποδεδειγμένα ηλίθιος σε κάνει ρόμπα στο πανελλήνιο, τότε είσαι ακόμη πιο ηλίθιος.
Από την άλλη, ύστερα από τόσα χρόνια, η Αριστερά – ό,τι κι αν σημαίνει αυτό – δεν έχει καταφέρει να καταθέσει μια σοβαρή πρόταση. Το ΚΚΕ, άκαμπτο και αλύγιστο ως μπετονόβεργα μπροστά στον άνεμο των παγκόσμιων εξελίξεων, αρνείται να δεχθεί ότι ο Στάλιν πέθανε κι ότι επιτέλους πρέπει να σκεφτεί κάτι μόνο του.
Ο Τσίπρας έχει μετατραπεί σε ατακαδόρο της Βουλής και το μόνο που περιμένουν να ακούσουν όλοι από το στόμα του είναι κάτι έξυπνο για να σπάσει η μονοτονία. Όμως η ατάκα δεν είναι λύση. Κι ο Τσίπρας λέει μόνο ατάκες.
Όλα τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Η κατάσταση έχει μπουρδελέψει εντελώς, οι «θεσμοί» είναι εντελώς χύμα, ο Παπούλιας δικαίωσε για ακόμη μια φορά όσους τον βρίζουν, στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ αποκαλούν «καλτσοδέτα» τη μια βουλευτίνα και πουτάνα την άλλη, και γενικά υπάρχει μια ωραία ατμόσφαιρα καταστροφής.
Εν κατακλείδι, είχαμε που είχαμε κολλήσει στο βάλτο της ανυποληψίας, ήρθαν και οι ραγδαίες πολιτικές εκσπερματώσεις να μας κολλήσουν ακόμη περισσότερο, ώστε να μη μπορούμε να κάνουμε βήμα ούτε μπροστά – ούτε πίσω. Τουλάχιστον, ας αναλάβει κάποιος να αναρτήσει έξω από τη Βουλή μία πινακίδα που θα γράφει: «Προσοχή γλιστράει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου