ΠΟΝΑΝΕ ΩΡΕ ΤΑ ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ;

November 12th, 2011 | Author: kartesios

Πραγματικά, έχω εκπλαγεί. Το ξέρω ότι γενικώς είμαστε λίγο στόκοι. Όλοι μας. Όμως τόσο πολύ, δεν το περίμενα. Έζησα την κατάσταση να βρίζω τον Παπανδρέου και να μου έρχεται η απάντηση «Γιατί, ο Καραμανλής καλύτερος ήταν;». Το κατάπινα όμως. Λες και το πρόβλημά μου ήταν η σύγκριση Παπανδρέου –
Καραμανλή.
Όμως επειδή θυμώνω με την υποκρισία και τη βλακεία, θα προχωρήσω σε μία σύντομη σύγκριση. Ο Γιώργος Παπανδρέου επαναλάμβανε διαρκώς ότι δε θα εγκατέλειπε τον αγώνα, ότι δε θα δραπέτευε, ότι θα έμενε μέχρι να σώσει τη χώρα.
Και φυσικά, όλο αυτό ήταν μια βλακώδης επίθεση στον Κώστα Καραμανλή, επειδή ο Γιώργος Παπανδρέου μία αγωνία μόνο είχε. Να αποδειχτεί καλύτερος έστω και από τον χειρότερο.
Να καταγραφεί ως προτελευταίος κι όχι τελευταίος στη λίστα των αποτυχημένων πρωθυπουργών. Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν λεβέντης με μουστάκι. Μόνο που τώρα θυμίζει το ανέκδοτο «πονάνε ωρέ τα παλικάρια;». Πάμε, λοιπόν, να τους συγκρίνουμε.
Ο Κώστας Καραμανλής κυβέρνησε πέντε χρόνια μέχρι να τα κάνει εντελώς σκατά και να αφήσει τη μισή Ελλάδα να καεί. Ο Γιώργος Παπανδρέου χρειάστηκε μόνο δύο χρόνια. Ο Καραμανλής, έστω την τελευταία στιγμή είπε την αλήθεια. Ο Παπανδρέου ακόμη και από τον πάτο της θάλασσας, μας διαβεβαιώνει ότι οδεύουμε στη σωτηρία.

Ο Καραμανλής παρέδωσε τη διακυβέρνηση της χώρας σε Έλληνες, μέσω εκλογών. Ο Παπανδρέου παρέδωσε τη χώρα στους Γερμανούς τραπεζίτες και στους Έλληνες φασίστες χωρίς εκλογές, ταπεινώνοντάς μας με έναν Παπαδήμο στη θέση του πρωθυπουργού, αυτόν τον αρχιερέα της φούσκας του Χρηματιστηρίου και της παραποίησης στοιχείων για να μπούμε στην Ευρωζώνη.
Λοιπόν, κολλημένοι «δημοκράτες» και «προοδευτικοί», ναι, ο Γιώργος Παπανδρέου είναι χειρότερος από τον Κώστα Καραμανλή. Αν θέλετε να μιλήσουμε σε αυτό το επίπεδο της φτήνιας και της βλακείας, δέχομαι να γίνω και συνομιλητής σας για να διασκεδάσω. Τελειώσαμε.
Πάμε στους άλλους λεβέντες τώρα. Στα παλικάρια μέλη και φίλους του ΠΑΣΟΚ που αρνούνταν επίμονα να βγουν στους δρόμους με τους άλλους Έλληνες. Που υποστήριζαν την επιλογή του Γιώργου Παπανδρέου. Που θεωρούσαν κόπανους, όλους εμάς που δεν καταλαβαίναμε το μεγαλειώδες σχέδιο του γιου του Ηγέτη. Και πάντα στο τέλος πετούσαν το εκβιαστικό ερώτημα «ρε, θέλετε να έρθει η Δεξιά;».
Ε, βέβαια, διότι «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά». Τώρα; Τώρα τι θα γίνει; Θα βγουν στο δρόμο οι λεβέντες με τον «ήλιο στην καρδιά»; Ακροδεξιά έχουμε στην κυβέρνηση. Πάει η Δεξιά. Λουκούμι ήταν.
Λοιπόν; Θα σταθούν απέναντι σε αυτή την κυβέρνηση που διορίστηκε με τον πλέον φασιστικό τρόπο ή θα βρουν νέα υγρά να κάνουν γαργάρες επειδή αυτό το φασιστικό σκυλολόι που μας φόρτωσαν έχει την ευλογία του γιου του Ηγέτη;
Θα αποφασίσουν να διαλύσουν ποτέ αυτό το γαμημένο κομματικό έκτρωμα που από την πρώτη μέρα της δημιουργίας του έχει βαλθεί να καταστρέψει την Ελλάδα ή θα παλεύουν να το συντηρούν εις βάρος της χώρας μας;
Να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Είναι υποκριτικό αυτή τη στιγμή να εμφανιζόμαστε όλοι δήθεν έκπληκτοι με την υπουργοποίηση του Άδωνι. Είναι αστείο να βουρκώνουμε από δημοκρατική ευαισθησία σα μυξοπαρθένες μπροστά στο κυβερνητικό ΛΑΟΣ.
Οι τακτικές της ακροδεξιάς είναι πασίγνωστες. Δεν ζούμε κάτι καινούριο. Χώνεται από ανύποπτες χαραμάδες στη συνείδησή μας. Ποιος έκανε φίρμα τον Άδωνι Γεωργιάδη; Ο Λάκης Λαζόπουλος και τα πρωινομεσημεριανάδικα δεν τον έκαναν;
Εμείς δεν ήμασταν που γελούσαμε μετά δακρύων μα τη σάτιρα εκείνη; Μόνο που ο Άδωνις Γεωργιάδης και το ΛΑΟΣ θρεφόταν από εκείνη τη δημοσιότητα. Αντί να μας τρομάζει, κατάφερε να μας εφησυχάσει. «Να, ορίστε, γελάμε μαζί του, άρα είναι ακίνδυνος». Ας τον λουστούμε τώρα.
Βαρέθηκα να ακούω ότι το χιούμορ είναι το όπλο του Έλληνα απέναντι στα δύσκολα. Ε, ήρθε η ώρα να καταλάβουμε ότι αυτό το όπλο το στρέψαμε εναντίον μας και αυτοπυροβοληθήκαμε.
Γελούσαμε με το «Μπουμπούκος». Ωραία ήταν, ε; Ε, λοιπόν, τώρα ας φάμε τον Μπουμπούκο στη μάπα. Διότι όση ώρα εμείς γελούσαμε, οι ακροδεξιοί και ο Μπουμπούκος δούλευαν.
Έσκαβαν τα θεμέλια της Δημοκρατίας. Κι εμείς φωνάζαμε «Ζήτω και γεια» στον κάθε Λαζόπουλο. Κι εμείς μαλώναμε για το αν ο Γιώργος Παπανδρέου ή ο Κώστας Καραμανλής ήταν χειρότερος. Ας είμαστε έστω και την ύστατη ώρα ειλικρινείς με τους εαυτούς μας. Ας φωνάξουμε δυνατά «Και τώρα, μπορούμε να πα να γαμηθούμε».