Μπορούμε να σώσουμε την Ελλάδα ή όχι , επειδή μας φταίει ο κακός μας ο καιρός ;

ΑΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΦΤΗΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΚΙ ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΑΣ , ΕΣΤΩ ΤΗΝ ΥΣΤΑΤΗ ΣΤΙΓΜΗ . ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΜΙΑ ΣΠΙΘΑ ΕΛΠΙΔΑΣ . ΑΣ ΜΗΝ ΤΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΣΒΗΣΤΕΙ ΚΙ ΑΥΤΗ . ΣΗΜΕΡΑ ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ . ΑΣ ΦΕΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ . ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΔΥΝΑΣΤΕΣ ΜΑΣ . Η ΛΥΣΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ . ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΑΝ ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ , ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΠΟΜΕΝΩΝ ΓΕΝΙΩΝ . ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΨΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΜΑΣ , ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΡΓΟΥΣ ΤΟΥΣ .
ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΟΝΤΟΦΩΝΑΞΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΟΧΙ , ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΜΕΙΟΔΟΤΙΚΟ ΤΟΥΣ ΝΑΙ .
ΑΣ ΚΗΡΥΞΟΥΜΕ ΜΙΑ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ , ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΜΕ ΤΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ ΜΑΣ , ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ ΜΑΣ ( ΓΙΑ ΟΣΟ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ - ΠΡΙΝ ΜΑΣ ΤΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ) , ΝΑ ΚΗΡΥΞΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΕΞΩ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ , ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΟΥΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΟΧΙ ΜΑΣ . ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑΝΑΙ ΑΡΓΑ . ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΒΑΛΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ , ΛΟΓΩ ΚΑΚΩΝ ΚΑΙΡΙΚΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ !!!!!! ΑΣ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΙ ΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ , ΠΑΡΑ ΜΟΝΟΝ ΕΜΕΙΣ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ !!!!!! ΑΣ  ΧΑΛΑΣΟΥΜΕ ΤΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΑ ΤΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑ "ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΑΣ" . ΦΤΑΝΕΙ Η ΚΟΡΟΪΔΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ Η ΑΠΑΘΕΙΑ ΜΑΣ . ΑΣ ΜΕΤΡΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΜΑΣ ΚΙ ΑΣ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΦΟΒΟ ΜΑΣ . ΤΟ ΠΑΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΗ . ΑΥΡΙΟ ΚΙΟΛΑΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ , ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ . Σ' ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ -Σ' ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ , ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ Η ΦΩΝΗ ΜΑΣ Σ'ΟΛΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ ΚΑΙ ΝΑ ΕΝΩΘΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΛΑΩΝ , ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΩΝ .

ΤΟΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ(ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟ ΤΣΟΥΚΑΛΙ)

Τούτες τις μέρες
Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης

Τούτες τις μέρες ο άνεμος μας κυνηγάει, μας κυνηγάει
Γύρω σε κάθε βλέμμα το συρματόπλεγμα
γύρω στην καρδιά μας το συρματόπλεγμα
γύρω στην ελπίδα το συρματόπλεγμα
Πολύ κρύο, πολύ κρύο, πολύ κρύο εφέτος

Πιο κοντά, πιο κοντά
μουσκεμένα χιλιόμετρα μαζεύονται γύρω τους

Μέσα στις τσέπες του παλιού πανωφοριού τους
έχουν μικρά τζάκια να ζεσταίνουν τα παιδιά
Κάθονται στον πάγκο κι αχνίζουν
απ' τη βροχή και την από στάση
Η ανάσα τους είν' ο καπνός ενός τραίνου
που πάει μακριά, πολύ μακριά
Κουβεντιάζουν
και τότε η ξεβαμμένη πόρτα της κάμαρας
γίνεται σαν μητέρα που σταυρώνει τα χέρια της
κι ακούει

Πιο κοντά, πιο κοντά
Τούτες τις μέρες...
Πιο κοντά, πιο κοντά