Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*Συγκλονιστικό είναι το σημείωμα που άφησε ο συνταξιούχος φαρμακοποιός Δημήτρης Χριστούλας, ο οποίος τάραξε συθέμελα την Ελλάδα με την απολύτως συνειδητή πράξη της πολτπκής του αυτοκτονίας, με την κυριολεκτική έννοια του όρου, στην πλατεία Συντάγματος. «Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες, όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι» έγραψε μεταξύ άλλων, κατακεραυνώνοντας την «κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου», όπως την αποκαλεί.
Βαθύτατα συγκινητική, διαπνεόμενη από ηθικό μεγαλείο και η επιστολή της κόρης του. «Το ιδιόχειρο σημείωμα του πατέρα μου δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παρερμηνείες. Σε όλη τη ζωή υπήρξε ένας αριστερός αγωνιστής, ένας ανιδιοτελής οραματιστής... Για κάποιους, για τα "πεισματάρικα παιδιά της χίμαιρας", σε μια τέτοια κατάσταση η αυτοκτονία μοιάζει αυτονόητη, όχι σαν φυγή αλλά σαν κραυγή αφύπνισης», γράφει η Έμμυ Χριστούλα και συνεχίζει, απευθυνόμενη στον νεκρό: «Κοιμήσου πατέρα κι εγώ τραβάω στα αδέρφια μου και παίρνω τη φωνή σου. Μόνο αυτό ονειρευόσουν για τους νέους και νομίζω τα κατάφερες. Στο σημείο που έφυγες υπάρχει το σημείωμα ενός νέου. 'Το όνομα του νεκρού σήμερα είναι Δημοκρατία. Μα είμαστε 11 εκατομμύρια οι ζωντανοί και το όνομά μας είναι Αντίσταση"».
Σου σηκώνεται η τρίχα διαβάζοντας το διάλογο της κόρης με το νεκρό πατέρα. «Οι νέοι χωρίς μέλλον κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα...» γράφει εκείνος. «Κοιμήσου πατέρα κι εγώ τραβάω στα αδέρφια μου και παίρνω τη φωνή σου», του απαντά η θυγατέρα. Αισθάνεσαι ένα ρίγος και την ανάγκη να γονατίσεις με σεβασμό μπροστά στο ψυχικό και πολιτικό μεγαλείο του πατέρα και της κόρης.
Ρίγος και σεβασμό βεβαίως αισθανόμαστε μόνο εμείς, όσοι δηλαδή βρισκόμαστε σε τούτη τη μεριά της τάφρου που σκίζει ανειρήνευτα στα δύο την ελληνική κοινωνία, στο στρατόπεδο του λαού. Στην απέναντι πλευρά της αβύσσου βρίσκεται το αποκρουστικό κατακάθι του πολιτικού υποκόσμου του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που μας κυβερνάει.
Επιφανείς εκπρόσωποι του, ΠΑΣΟΚτζήδες φυσικά, όπως π.χ. ο Πάνος Μπεγλίτης ή ο Πάρης Κουκουλόπουλος έσπευσαν στα τηλεοπτικά κανάλια για να εκφράσουν δημοσίως την ενόχληση τους από την πολιτική πράξη της αυτοκτονίας του Δ. Χριστούλα, προκαλώντας άγρια αισθήματα οργής σε όσους τους είδαν, τους άκουσαν ή έμαθαν τι είπαν αυτά τα δύο άθλια από πολιτική σκοπιά υποκείμενα. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η στάση αυτών των δύο υπουργών του ΠΑΣΟΚ κατέστησε πασιφανή σε όλους την πραγματικότητα πως με αυτούς τους πολιτικούς ο λαός είναι αδύνατον να συνυπάρξει. Αυτοί θεωρούν το λαό σκουλίκι και δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να τον λιώσουν κάτω από τη σόλα τους οποιαδήποτε στιγμή το κρίνουν σκόπιμο. Όσο για την τεράστια πλειοψηφία του λαού, αυτή θέλει να τους κάνει κομμάτια με τα ίδια της τα χέρια. Μετά τα χρόνια της χούντας, ποτέ το σύνθημα «ή εμείς ή αυτοί» δεν είχε τόσο ισχυρή κυριολεκτική σημασία.
Τα μέλη της κατοχικής κυβέρνησης των συνεργατών των γερμανών και ευρωπαίων κατακτητών, όπως και των υπαλλήλων του ΔΝΤ, έχουν πλήρη επίγνωση της δοσιλογικής στάσης τους και των εγκλημάτων που διαπράττουν εναντίον εκατομμυρίων ελλήνων εργαζομένων, νέων, συνταξιούχων, μικρομεσαίων. Όπως όμως οι μαυραγορίτες της ναζιστικής Κατοχής, έτσι και οι σύγχρονοι πολιτικοί μαυραγορίτες των κυβερνήσεων Γ. Παπανδρέου και Λ. Παπαδήμου προτάσσουν το προσωπικό τους συμφέρον και αδιαφορούν για τους νεκρούς και τα ερείπια που αφήνει πίσω της η δράση τους σε αγαστή συνεργασία με τους κατακτητές. Ξέρουν ότι είναι ζωτικής σημασίας γι' αυτούς να καταπνίξουν με τη βία το κίνημα αντίστασης πριν αυτό επικρατήσει και τους στήσει, από πολιτική σκοπιά, στα έξη μέτρα.
Η απόπειρα δολοφονίας του προέδρου της ένωσης φωτορεπόρτερ Μάριου Λώλου, όπως συνάγεται από τη σοβαρότητα του χτυπήματος με κλομπ στο κρανίο και μάλιστα από πίσω, από αφιονισμένες δυνάμεις ΜΑΤατζήδων εντάσσεται σε αυτή την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που συγκυβερνούν. Ευτυχώς, ο υποψήφιος δολοφόνος απέτυχε να φέρει σε πέρας πλήρως την αποστολή του. Ο Μ. Λώλος έμεινε ζωντανός. Απέτυχαν όμως παταγωδώς οι όποιοι κι αν είναι οργανωτές της απόπειρας δολοφονίας στον πολπικό στόχο τους – να τρομοκρατήσουν δηλαδή τον ελληνικό λαό. Μάταιος κόπος. Με τον ίδιο τρόπο χρησιμοποιούσε τις δυνάμεις ασφαλείας και η χούντα των συνταγματαρχών καθιστώντας τες μεν λαομίσητες, αλλά αναποτελεσματικές την κρίσιμη ώρα είτε της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είτε της κατάρρευσης της δικτατορίας. Οι σιδηρόφρακτοι βασανιστές και δολοφόνοι δεν έσωσαν τους δικτάτορες.
Το ίδιο και τα ΜΑΤ σήμερα δεν πρόκειται να σώσουν τους πολιτικούς δοσίλογους της νέας Κατοχής προσπαθώντας ή και πετυχαίνοντας να δολοφονήσουν δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ για να μην αποτυπώνουν την κτηνωδία της δράσης τους και βλέπει όλος ο λαός με ποιον τρόπο προσπαθούν να κρατήσουν την εξουσία το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Τώρα που το καθεστώς τους κλονίζεται, γίνονται πιο επιθετικοί. Απαιτείται ψυχραιμία και αποφασιστικότητα για να μπορέσουμε να τους ξεφορτωθούμε για πάντα. Ο δρόμος θα είναι μακρύς και ακανθώδης.
*Δημοσιεύθηκε στο ΠΡΙΝ την Κυριακή 8 Απριλίου 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου