Απληστία Νο. 5

της Ευγενίας Λουπάκη
Είναι μάλλον που έπεσα ανήμερα 8 του Μάρτη, πάνω σε κείνη τη Βενεζουελάνα κουκλάρα με τα σφιγμένα δόντια, τα θυμωμένα μάτια κι ένα μικρό αστέρι μαζί με τ’ όνομα “ Chavez”, στο μάγουλο. Είναι που είδα την Κωνσταντίνα Κούνεβα με μια ανθοδέσμη στα χέρια και τα σκούρα γυαλιά. Είναι που θυμάμαι τη μάνα μου να την παίρνει ο ύπνος πάνω στη ραπτομηχανή και να γαζώνει το ίδιο της το δάχτυλο.
Αυτή είναι μάλλον η αιτία που έγινα τόσο τούρμπο με το “υπόμνημα” της κυρίας Βίκυς Σταμάτη, που έχουν πάψει εδώ και καιρό να την αναφέρουν ως Τσοχατζοπούλου οι σοφοί της συνήγοροι, δηλαδή ο πολύς Αλ. Κούγιας.
“Οι αγορές στις οποίες προέβαινα είναι συγκρίσιμες με τις αγορές κυριών της κοινωνικής και οικονομικής μου τάξης, είτε από τον χώρο της πολιτικής είτε από τον χώρο της δημοσιογραφίας είτε από τον χώρο του θεάματος. Είναι αγορές που έκανα με τη χρήση πιστωτικής κάρτας που μου είχε χορηγήσει ο σύζυγός μου”.
Ας αφήσουμε στην άκρη το γεγονός ότι η κ. Σταμάτη δεν ανήκε στον χώρο ούτε της πολιτικής, ούτε της δημοσιογραφίας ούτε του θεάματος, όπου οι “κυρίες”, όσο μεγαλοκυρίες κι αν είναι εργάζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Κι ας μην προσδιορίσουμε σε ποιόν χώρο ανήκει μία υπάλληλος της ΔΕΗ που συνάπτει πολύκροτη σχέση, πολυτελέστατο αρραβώνα σε πανάκριβο εστιατόριο και χολλυγουντιανό γάμο στα ένδοξα Παρίσια, με γηραλέο πολιτικό. Θα μας τά “λεγε ωραία η Σπεράντζα Βρανά, αλλά δυστυχώς δεν ζει πια. Και σίγουρα η αποστροφή του υπομνήματος της κ. Σταμάτη, που ισχυρίζεται ότι δεν είχε ιδέαν ούτε ρωτούσε ποτέ “αγάπη μου, πού τα βρήκαμε τα λεφτά για το νεοκλασικό;” είναι για επιθεωρησιακό νούμερο.

Ας μιλήσουμε για την κοινωνική και οικονομική τάξη, στην οποία θεωρεί ότι ανήκει -και δικαίως- η αδικημένη σύζυγος Τσοχατζοπούλου. Την τάξη των “κυριών”, που ψώνιζαν με την κάρτα του συζύγου κορδόνια για τον καναπέ αξίας 1.500 ευρώ και δεν ρωτούσαν ποτέ πού τα βρήκαμε τα λεφτά, διότι είχαν “απεριόριστη εμπιστοσύνη στις ικανότητες και στη σοφία” του συζύγου.
Είναι μια απολύτως ελληνικής καταγωγής και παραγωγής τάξη. Η τάξη των μωροφιλόδοξων αρπακτικών, η τάξη των κυνικών καταχραστών, η τάξη των αλαζόνων αγράμματων. Η τάξη τού “μαζί τα φάγαμε” – οι Πάγκαλοι και οι κυρίες τους. Δεν πρόκειται για κοινωνική κατά Μαρξ τάξη, δεν ήταν αυτοί και αυτές οι αστοί, δεν ήταν αφεντικά. Ήταν τα παράσιτα, οι σφουγγοκωλάριοι, τα λιγούρια, που εμπορεύονταν όσο-όσο ιδέες και ελπίδες μιας τάξης αληθινής. Ένα λιπαρό και ρυπαρό στρώμα ασπόνδυλων, που χαριεντιζόταν στα Κολωνάκια, στις Μυκόνους και στις Ελούντες, στα γιωτ και στις βιλλάρες, υποθηκεύοντας το μέλλον μας.
Από το Χέρφιλντ και τη βίλα της οδού Αγράμπελης μέχρι το Four Seasons και το νεοκλασικό της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, η απληστία μπορεί να φόρεσε Σανέλ. Αλλά, Κυρία δεν έγινε. Καμίας τάξης.
 http://www.koutipandoras.gr/34132