Του Κώστα Βαξεβάνη
«Μα θα πέσει η κυβέρνηση για το γάλα;» ήταν η ανησυχία του Μαξίμου, την οποία προωθούσε στους αντάρτες του γάλακτος. Κοιτάξτε τώρα πόσο εκθέτει την κυβέρνηση αυτό το ερώτημα αν αντιστραφεί: «μα καλά είναι δυνατόν η κυβέρνηση να διακινδυνεύει να πέσει για το γάλα; Γιατί το κάνει αυτό, ποιόν τελικώς εξυπηρετεί;»
Όπως ήταν αναμενόμενο, δεν έγινε καμιά επανάσταση του γάλακτος, καθότι οι κυβερνητικοί βουλευτές, με διάφορες προφάσεις, επέστρεψαν ως αρνάκια γάλακτος στο κυβερνητικό μαντρί. Η κρίση του γάλακτος αποδεικνύει δύο πράγματα:
Πρώτον. Η κυβέρνηση, όχι μόνο δεν έχει την νομιμοποίηση από την κοινωνία η οποία αντιδρά θιγόμενη σε όποιο μέτρο πάρει, αλλά έχει και μια εύκολα εκτρεπόμενη κοινοβουλευτική νομιμοποίηση που ευνοεί πολιτικούς εκβιασμούς και ομηρίες. Δηλαδή κάθε μέρα φαίνεται πως δεν είναι μόνο απέναντι στην κοινωνία αλλά και απέναντι σε όποιον κυβερνητικό βουλευτή επιλέξει να είναι απέναντι για τους δικούς του λόγους.
Δεύτερον. Ο τρόπος που επέλεξε να λύσει τον γόρδιο δεσμό του γάλακτος η κυβέρνηση, επιβεβαιώνει πως το ζητούμενο (πέρα από την επιβίωσή της) ήταν να χτυπηθεί η ελληνική παραγωγή. Με το τέχνασμα ότι θα υπάρχουν δύο ειδών γάλατα, το παστεριωμένο (πρώην φρέσκο) και το υψηλής θερμικής επεξεργασίας, η κυβέρνηση απαλείφει τον προσδιορισμό «φρέσκο» ο οποίος ευνοούσε τον έλληνα παραγωγό και το γάλα κατανάλωσης λίγων ημερών. Έτσι θα πρέπει κάποιος να έχει ειδικές γνώσεις για να καταλάβει πως το φτηνό γάλα «υψηλής θερμικής επεξεργασίας» δεν είναι τόσο φρέσκο όσο το «παστεριωμένο». Έτσι, κριτήριο θα γίνεται η τιμή και ευνοημένες θα είναι οι πολυεθνικές οι οποίες θα προλαβαίνουν να διακινούν τα προϊόντα τους στην Ελλάδα, αφού θα λήγουν μετά από 20 μέρες και δεν θα έχουν αντίπαλο το ελληνικό γάλα.
Υπάρχουν βέβαια και γενικότερα συμπεράσματα. Η επιβολή των μέτρων από την τρόικα δεν σχετίζεται με το δημοσιονομικό νοικοκύρεμα, αφού όπως εύκολα καταλαβαίνει κάποιος, ούτε η τοποθέτηση των φαρμάκων στα σούπερ μάρκετ, ούτε η καθιέρωση λιγότερο φρέσκου γάλακτος, εξασφαλίζουν την ελληνική οικονομική σταθερότητα. Τα μέτρα στοχεύουν ευθέως στην καθιέρωση μιας πανευρωπαϊκής πολιτικής η βάση της οποίας δεν θα είναι οι άνθρωποι, αλλά τα συμφέροντα των πολυεθνικών. Κάποιος βέβαια που θέλει να ευθυγραμμιστεί με την ευφυία του Άδωνη Γεωργιάδη μπορεί να πιστεύει πως το να πουλιέται η ασπιρίνη από το «Βασιλόπουλο», εξασφαλίζει τη βιωσιμότητα του ευρώ.
Και βέβαια το ερώτημα είναι: μπορεί κάποια κυβέρνηση η οποία δεν μπορεί να διαπραγματευτεί ούτε το πώς θα διαθέτει, θα συσκευάζει και θα πουλάει το γάλα, ναι το γάλα, να διαπραγματευτεί θέματα όπως η εθνική υπόσταση και το συμφέρον της χώρας;
* Η γελοιογραφία είναι από το 3.bp.blogspot.com
http://www.koutipandoras.gr/article/110086/
«Μα θα πέσει η κυβέρνηση για το γάλα;» ήταν η ανησυχία του Μαξίμου, την οποία προωθούσε στους αντάρτες του γάλακτος. Κοιτάξτε τώρα πόσο εκθέτει την κυβέρνηση αυτό το ερώτημα αν αντιστραφεί: «μα καλά είναι δυνατόν η κυβέρνηση να διακινδυνεύει να πέσει για το γάλα; Γιατί το κάνει αυτό, ποιόν τελικώς εξυπηρετεί;»
Όπως ήταν αναμενόμενο, δεν έγινε καμιά επανάσταση του γάλακτος, καθότι οι κυβερνητικοί βουλευτές, με διάφορες προφάσεις, επέστρεψαν ως αρνάκια γάλακτος στο κυβερνητικό μαντρί. Η κρίση του γάλακτος αποδεικνύει δύο πράγματα:
Πρώτον. Η κυβέρνηση, όχι μόνο δεν έχει την νομιμοποίηση από την κοινωνία η οποία αντιδρά θιγόμενη σε όποιο μέτρο πάρει, αλλά έχει και μια εύκολα εκτρεπόμενη κοινοβουλευτική νομιμοποίηση που ευνοεί πολιτικούς εκβιασμούς και ομηρίες. Δηλαδή κάθε μέρα φαίνεται πως δεν είναι μόνο απέναντι στην κοινωνία αλλά και απέναντι σε όποιον κυβερνητικό βουλευτή επιλέξει να είναι απέναντι για τους δικούς του λόγους.
Δεύτερον. Ο τρόπος που επέλεξε να λύσει τον γόρδιο δεσμό του γάλακτος η κυβέρνηση, επιβεβαιώνει πως το ζητούμενο (πέρα από την επιβίωσή της) ήταν να χτυπηθεί η ελληνική παραγωγή. Με το τέχνασμα ότι θα υπάρχουν δύο ειδών γάλατα, το παστεριωμένο (πρώην φρέσκο) και το υψηλής θερμικής επεξεργασίας, η κυβέρνηση απαλείφει τον προσδιορισμό «φρέσκο» ο οποίος ευνοούσε τον έλληνα παραγωγό και το γάλα κατανάλωσης λίγων ημερών. Έτσι θα πρέπει κάποιος να έχει ειδικές γνώσεις για να καταλάβει πως το φτηνό γάλα «υψηλής θερμικής επεξεργασίας» δεν είναι τόσο φρέσκο όσο το «παστεριωμένο». Έτσι, κριτήριο θα γίνεται η τιμή και ευνοημένες θα είναι οι πολυεθνικές οι οποίες θα προλαβαίνουν να διακινούν τα προϊόντα τους στην Ελλάδα, αφού θα λήγουν μετά από 20 μέρες και δεν θα έχουν αντίπαλο το ελληνικό γάλα.
Υπάρχουν βέβαια και γενικότερα συμπεράσματα. Η επιβολή των μέτρων από την τρόικα δεν σχετίζεται με το δημοσιονομικό νοικοκύρεμα, αφού όπως εύκολα καταλαβαίνει κάποιος, ούτε η τοποθέτηση των φαρμάκων στα σούπερ μάρκετ, ούτε η καθιέρωση λιγότερο φρέσκου γάλακτος, εξασφαλίζουν την ελληνική οικονομική σταθερότητα. Τα μέτρα στοχεύουν ευθέως στην καθιέρωση μιας πανευρωπαϊκής πολιτικής η βάση της οποίας δεν θα είναι οι άνθρωποι, αλλά τα συμφέροντα των πολυεθνικών. Κάποιος βέβαια που θέλει να ευθυγραμμιστεί με την ευφυία του Άδωνη Γεωργιάδη μπορεί να πιστεύει πως το να πουλιέται η ασπιρίνη από το «Βασιλόπουλο», εξασφαλίζει τη βιωσιμότητα του ευρώ.
Και βέβαια το ερώτημα είναι: μπορεί κάποια κυβέρνηση η οποία δεν μπορεί να διαπραγματευτεί ούτε το πώς θα διαθέτει, θα συσκευάζει και θα πουλάει το γάλα, ναι το γάλα, να διαπραγματευτεί θέματα όπως η εθνική υπόσταση και το συμφέρον της χώρας;
* Η γελοιογραφία είναι από το 3.bp.blogspot.com
http://www.koutipandoras.gr/article/110086/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου