ΕΔΩ

November 9th, 2011 | Author: kartesios

Κι όντως δεν ξέρω. Αμίλητα, ακούνητα στρατιωτάκια. Αγαλματάκια. Ο στρατός που φυλάει την ηρεμία είμαστε εμείς. Εμείς που θα έπρεπε να τη διαταράσσουμε. Αναζητούμε το χρέος των άλλων. Απαιτούμε να κάνουν το χρέος τους. Στην πατρίδα, στη σοβαρότητα, στους πολίτες, στη Δημοκρατία.
Κι όμως εμείς έχουμε ξεχάσει να κάνουμε το δικό μας. Παρασυρθήκαμε από την κριτική και αφήσαμε να μουχλιάσουν οι εαυτοί μας. Λαπάδες. Και το χρέος μας πεταμένο σε μια αποθήκη με άχρηστα υλικά.
«Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους πρόγονους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει».*
Ζητάμε από ανθρώπους, που εμείς τους βάλαμε εκεί που είναι, να κάνουν πράγματα που ούτε θέλουν, ούτε μπορούν. Βάλαμε προδότες να φυλάνε την εθνική κυριαρχία. Ενώ ξέραμε ότι ήταν προδότες, γιατί πάντα τέτοιοι ήταν. Κι ύστερα κλαίγαμε, φωνάζαμε, βρίζαμε, επειδή μας πρόδωσαν. Μα αυτό ξέρουν να κάνουν μόνο.
Δύο επιλογές έχουμε. Ή να τους συγχαρούμε επειδή έκαναν πολύ καλά αυτό που ξέρουν να κάνουν ή να τους κλείσουμε στη φυλακή. Κι εμείς όλοι, λέμε να γίνει το δεύτερο. Αλλά να γίνει από μόνο του. Να μην το κάνει κανείς από εμάς.
Λέμε ότι αυτοί παίζουν την κολοκυθιά. Κι όμως την κολοκυθιά την παίζουμε εμείς. Να βγουν στους δρόμους οι άνεργοι. Και γιατί οι άνεργοι; Εμ ποιοι να βγουν; Να βγουν οι πραματευτάδες. Και γιατί οι πραματευτάδες; Εμ ποιοι να βγουν; Να βγουν οι ράφτες.

Κι έτσι πάει. Και δεν πάει τίποτα. Δεν κουνιέται τίποτα. Κι έτσι, μόνο η προδοσία τραβάει το δρόμο της ανενόχλητη. Κανείς δε μπαίνει μπροστά της να τη σταματήσει.
Γιατί να τη σταματήσω εγώ; Και ποιος να τη σταματήσει;…
Κι έτσι μικραίνουμε και μικραίνουμε. Κι όλο πιο μικροί γινόμαστε μέχρι να αφανιστούμε κι ύστερα να ξεχαστούμε.
Επειδή γίναμε όλοι στρατηγοί και δεν έμεινε ούτε ένας πολεμιστής σ’ αυτή τη ράτσα.
«Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.
Ν’ αγαπάς τον καθένα ανάλογα με τη συνεισφορά του στον αγώνα. Μη ζητάς φίλους· να ζητάς συντρόφους!
Να ’σαι ανήσυχος, αφχαρίστητος, απροσάρμοστος πάντα. Όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις. Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η ευχαρίστηση.
Πού πάμε; Θα νικήσουμε ποτέ; Προς τι όλη τούτη η μάχη;
Σώπα! Οι πολεμιστές ποτέ δε ρωτούνε!»*
* Από την «Ασκητική» του Ν. Καζαντζάκη