Γιατί το ΚΚΕ απορρίπτει, και μάλιστα με οργή, κάθε είδους συνεργασία με άλλες δυνάμεις της αριστεράς; Γιατί δεν τις θεωρεί αρκετά συνεπείς, αρκετά επαναστατικές, ακόμα και αρκετά τίμιες είναι η απάντηση, η οποία διαπερνά όλες τις αναλύσεις, τη ρητορική και την αρθρογραφία του κόμματος. Και γιατί, συνεπώς, κάθε είδους επαφή, συνεργασία, όσμωση με ακάθαρτες δυνάμεις θα προκαλούσε σύγχυση στην εργατική τάξη, θα έσπερνε αυταπάτες, θα έμοιαζε με ένα βήμα μπρος, ενώ δεν θα ήταν παρά δύο, ίσως και περισσότερα, βήματα πίσω στην πορεία προς την επερχόμενη επανάσταση – λαϊκή οικονομία και λαϊκή εξουσία χωρίς επανάσταση ούτε στον ύπνο του μπορεί να φανταστεί κανείς…ΕΤΣΙ, επικαλούμενο την ιδεολογική καθαρότητα και την πολιτική αγνότητα, το κόμμα μπορεί να πορεύεται απερίσπαστο στον επαναστατικό του δρόμο. Να ντύνει μάλιστα την πολιτική του στάση με τον μανδύα του ασυμβίβαστου ήθους και της ακόμα πιο ασυμβίβαστης αφοσίωσης στα συμφέροντα των εργαζομένων και του λαού γενικώς. Κι όλα αυτά αποτελούν φυσικά απαράγραπτα δικαιώματά του και ουδείς θα μπορούσε να το κατηγορήσει, αν δεν ήταν τόσο εμφανείς σε όλους, εκτός από την καθοδήγηση του ΚΚΕ, οι ολέθριες συνέπειες μιας τέτοιας πολιτικής. Τόσο στην αριστερά, όσο -και αυτό είναι το πιο σοβαρό- και στην κατάσταση της εργατικής τάξης και των πιο φτωχών στρωμάτων του πληθυσμού. Και στην κατάσταση της χώρας προφανώς.
ΟΣΟΝ αφορά την αριστερά, αυτό που γεννά η στρατηγική του Περισσού κατά της ενότητας είναι η συντήρηση με κάθε μέσο κλίματος εμφυλίου πολέμου – εν πολλοίς μονόπλευρου. Η συντήρηση επίσης διαχωριστικών γραμμών που αναφέρονται στο ΄89 ή και παραπίσω. Η υποδαύλιση, τέλος, ενός κλίματος πολιτικής εχθρότητας, ακόμα και πολιτικού μίσους, το οποίο παίρνει σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και όψεις ανθρωποφαγίας -είδε κανείς, για παράδειγμα, αντιπροσωπεία του κόμματος σε κηδεία πρώην στελεχών του, αγωνιστών της εθνικής αντίστασης, ή αγωνιστών κατά της δικτατορίας; Είναι προφανές ότι το ΚΚΕ δεν θέλει να αφήνει κανένα παράθυρο ανοιχτό για οποιαδήποτε συνδιαλλαγή ή επαφή με τους ακάθαρτους, ακόμα κι αν οι τελευταίοι είναι πεθαμένοι.
ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ όμως, και το πιο απογοητευτικό, είναι ότι αυτή η στάση του ΚΚΕ κλείνει τον δρόμο για προοδευτικές εξελίξεις στη χώρα. Και όσες ιδεολογικές δικαιολογίες κι αν βρίσκει η ηγεσία του, σε όποια επαναστατική κολυμβήθρα κι αν πλένει την πολιτική τού διχασμού και της εχθρότητας, η πραγματικότητα παραμένει κατήγορός της. Διότι σήμερα, σε συνθήκες γενικής επίθεσης εναντίον των εργαζομένων, σε συνθήκες που η εθνική ανεξαρτησία της χώρας μένει όλο και περισσότερο πουκάμισο αδειανό, σε συνθήκες που δικαιώματα καταπατούνται και αλυσίδες χαλκεύονται με μνημόνια και υπομνήματα, η ιστορία καλεί την αριστερά στο προσκήνιο. Το ΚΚΕ όμως αρνείται την πρόσκληση γιατί δεν του αρέσει η ιδεολογική φάτσα του Λαφαζάνη και η πολιτική φάτσα του Τσίπρα.
ΚΑΙ το γαμώτο είναι ότι η ενωμένη αριστερά όχι μόνο χρειάζεται στους εργαζόμενους και στη χώρα -αυτό από μια άποψη πάντα ισχύει. Αλλά σε αντίθεση με άλλες εποχές, η ενωμένη αριστερά σήμερα μπορεί. Μπορεί να αναδειχτεί σε αποφασιστική δύναμη, να δώσει πολλαπλάσια ορμή στους αγώνες των εργαζομένων, να ενισχύσει την άμυνα στα σκληρά μέτρα, να συνδέσει τέλος την κοινωνική αντίσταση με μια πολιτική εξόδου από τη σημερινή κατάσταση. Να αποδείξει δηλαδή στην πράξη ότι είναι όχι μόνο δύναμη καλών προθέσεων, ούτε μόνο δύναμη αντίστασης, ή δύναμη ήθους, αλλά και δύναμη. Σκέτο.
ΟΤΙ μπορεί να βρεθεί κοινός προγραμματικός τόπος για την αριστερά δεν σηκώνει συζήτηση – κι αν το ΚΚΕ είχε τέτοιο πρόβλημα ας έκανε μια ενωτική πρόταση στις άλλες δυνάμεις, για να δούμε όλοι ποιοι τη συζητούν, τι ζητούν και πόσα απίδια βάζει ο σάκος γενικώς. Όμως όχι. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα του κόμματος – στρατηγική του άποψη είναι ότι προκύπτει πολιτική ζημιά όταν οι καθαροί επαναστάτες συναλλάσσονται με ακάθαρτους. Αν εν τω μεταξύ η Ελλάδα λούζεται τις ακαθαρσίες της τρόικας, της κυβέρνησης των μνημονίων και των απάνθρωπων πολιτικών τους, χωρίς να προβάλει την αντίσταση που θα μπορούσε να προβάλλει, τόσο το χειρότερο για τους λουόμενους. Θα πρέπει να αναμένουν τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία…
ΑΣ πει ο καθένας, πολύ περισσότερο αν είναι κομμουνιστής, εντός ή εκτός ΚΚΕ: Είναι λογική αυτή και μάλιστα κομμουνιστική;
Από την «Αυγή» 29/1/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου