Νίκος Κοτζιάς, ΕΠΙΚΑΙΡΑonline
Eξετάζοντας κανείς τις προοπτικές του ΠΑΣΟΚ, δεν θα πρέπει να τις ταυτίσει με αυτές της δημοκρατικής παράταξης. Γι’ αυτό, εκείνο που πρέπει να αποφευχθεί είναι η πολιτική και ηθική ήττα του να οδηγήσει σε απαξίωση της δημοκρατικής – αριστερής παράταξης. Να διασφαλιστεί ότι η ήττα του δεν θα δώσει χώρο για μακρόχρονη κυριαρχία της Δε ξιάς στη χώρα.
Το τελευταίο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ έδειξε ότι οι δυνάμεις που ηγεμονεύουν σε αυτό μαζί με τους μηχανισμούς που το στηρίζουν δεν οδήγησαν μόνο την Ελλάδα σε βαθιά προβληματική κατάσταση, αλλά μετέτρεψαν και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, από ρεφορμιστικό κόμμα των μαζών, σ’ ένα θεσμό που εξυπηρετεί προσωπικές (συχνά νεοφιλελεύθερες) στρατηγικές. Ο οποίος βυθίζεται όλο και περισσότερο στην πολιτική και ηθική σήψη. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο εσωτερικό της ηγεσίας του μπορούν να ειπωθούν τα πιο βαριά λόγια εις βάρος του ενός τμήματος από το άλλο, αλλά το θέσφατο που αποδέχονται είναι οι επιλογές της τρόικας και της διαπλοκής και, πριν απ’ όλα, ο υπάλληλος των υπερεθνικών τραπεζών, Λουκάς Παπαδήμος.
Τα πρωτοκλασάτα κυβερνητικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που προβάλλονται ως η λύση για αύριο, είτε μέσω κομματικών μηχανισμών είτε μέσω δήθεν νέων κινήσεων, είναι υπουργοί-φεουδάρχες. Στην πλειοψηφία τους, το μόνο για το οποίο θα τους θυμηθεί η ιστορία είναι η συμπόρευση με την Ακροδεξιά, η άρνηση να λυθεί η κρίση δημοκρατικά, η συναίνεση στην παράδοση της χώρας στη γερμανική νεοαποικιοκρατία, η στήριξη των Μνημονίων και κάθε λογής αντιλαϊκού ανιστόρητου μέτρου, στο όνομα ότι πρόκειται, τάχα, για μονόδρομο… Οι άνθρωποι αυτοί, που συνέβαλαν και συμφώνησαν στην καταστροφή της πατρίδας, προετοιμάζουν με διάφορους τρόπους να εμφανίσουν τον εαυτό τους ως τη λύση ακόμη και μετά την επερχόμενη βιβλική καταστροφή.
Στο πρόσφατο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, πλην της εξαίρεσης της αντιμνημονιακής κίνησης των «101», όλοι οι υπόλοιποι ασχολήθηκαν κύρια με το πρόβλημα της διαδοχής. Ο Β. Βενιζέλος εμφάνισε εαυτόν να λαμβάνει ευθύνες στην κυβέρνηση από τότε που ανέλαβε αντιπρόεδρος, ενώ προηγούμενα παριστάνει ως να υπηρέτησε απλά τη θητεία του στο υπουργείο Άμυνας. Οι της «εσωτερικής τρόικας» έκαναν ασκήσεις επιρροής εντός των μηχανισμών του ΠΑΣΟΚ, ενώ φλερτάρουν και με τη σκέψη για κάποιο άλλο πολιτικό φορέα, πιο «εκσυγχρονιστικό» και συστημικό. Υπάρχουν και κάποιοι, όπως ο Μ. Χρυσοχοΐδης, που, ενώ κάνουν «αυτοκριτική» για την κατάσταση της χώρας και την πολιτική που ακολουθήθηκε, δεν φαίνεται να είναι σε θέση να εξάγουν κάποιο ουσιαστικό συμπέρασμα. Καταγράφηκαν, ακόμα, βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που θέλουν να πάρουν αποστάσεις από το γίγνεσθαι, αλλά αυτές είναι τόσο λίγες, ώστε παρέχουν συνεχή στήριξη στο δοτό πρωθυπουργό Παπαδήμο. Υπάρχουν κι εκείνοι οι καλοπροαίρετοι, οι οποίοι εξακολουθούν να έχουν την αυταπάτη ότι μπορεί ο αντιμνημονιακός λόγος και αγώνας να αναπτυχθεί και, μάλιστα, με επιτυχία εντός ενός απομαζικοποιημένου ΠΑΣΟΚ. Τέλος, δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι το ΠΑΣΟΚ «περνά μία ακόμη κρίση», την οποία στο τέλος θα υπερβεί. Πρόκειται για μια αντίληψη που υποκρύπτει την άποψη ότι η σημερινή κρίση και τα σωρευτικά εγκλήματα της κυβερνητικής πολιτικής ήταν ένα «ιστορικό ατύχημα», ένα περιορισμένο συμβάν. Σε αυτό, βέβαια, λαθεύουν.
Όλοι οι προαναφερόμενοι θα δουν να δοκιμάζονται σκληρά η στάση και τα επιχειρήματά τους, όταν έρθουν προς ψήφιση η νέα δανειακή σύμβαση της υποτέλειας και το καινούριο Μνημόνιο που τη συνο δεύει. Τότε θα φανεί πόσο ειλικρινής είναι η όποια αυτοκριτική. Πόσο «έκαναν θητεία» απλά και κατά λάθος σε κάποιο υπουργείο. Πόσο εκσυγχρονιστικά μπορούν να στηρίζουν αντικοινωνικά μέτρα εθνικής υποτέλειας.
Eξετάζοντας κανείς τις προοπτικές του ΠΑΣΟΚ, δεν θα πρέπει να τις ταυτίσει με αυτές της δημοκρατικής παράταξης. Γι’ αυτό, εκείνο που πρέπει να αποφευχθεί είναι η πολιτική και ηθική ήττα του να οδηγήσει σε απαξίωση της δημοκρατικής – αριστερής παράταξης. Να διασφαλιστεί ότι η ήττα του δεν θα δώσει χώρο για μακρόχρονη κυριαρχία της Δε ξιάς στη χώρα.
Το τελευταίο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ έδειξε ότι οι δυνάμεις που ηγεμονεύουν σε αυτό μαζί με τους μηχανισμούς που το στηρίζουν δεν οδήγησαν μόνο την Ελλάδα σε βαθιά προβληματική κατάσταση, αλλά μετέτρεψαν και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, από ρεφορμιστικό κόμμα των μαζών, σ’ ένα θεσμό που εξυπηρετεί προσωπικές (συχνά νεοφιλελεύθερες) στρατηγικές. Ο οποίος βυθίζεται όλο και περισσότερο στην πολιτική και ηθική σήψη. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο εσωτερικό της ηγεσίας του μπορούν να ειπωθούν τα πιο βαριά λόγια εις βάρος του ενός τμήματος από το άλλο, αλλά το θέσφατο που αποδέχονται είναι οι επιλογές της τρόικας και της διαπλοκής και, πριν απ’ όλα, ο υπάλληλος των υπερεθνικών τραπεζών, Λουκάς Παπαδήμος.
Τα πρωτοκλασάτα κυβερνητικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που προβάλλονται ως η λύση για αύριο, είτε μέσω κομματικών μηχανισμών είτε μέσω δήθεν νέων κινήσεων, είναι υπουργοί-φεουδάρχες. Στην πλειοψηφία τους, το μόνο για το οποίο θα τους θυμηθεί η ιστορία είναι η συμπόρευση με την Ακροδεξιά, η άρνηση να λυθεί η κρίση δημοκρατικά, η συναίνεση στην παράδοση της χώρας στη γερμανική νεοαποικιοκρατία, η στήριξη των Μνημονίων και κάθε λογής αντιλαϊκού ανιστόρητου μέτρου, στο όνομα ότι πρόκειται, τάχα, για μονόδρομο… Οι άνθρωποι αυτοί, που συνέβαλαν και συμφώνησαν στην καταστροφή της πατρίδας, προετοιμάζουν με διάφορους τρόπους να εμφανίσουν τον εαυτό τους ως τη λύση ακόμη και μετά την επερχόμενη βιβλική καταστροφή.
Στο πρόσφατο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, πλην της εξαίρεσης της αντιμνημονιακής κίνησης των «101», όλοι οι υπόλοιποι ασχολήθηκαν κύρια με το πρόβλημα της διαδοχής. Ο Β. Βενιζέλος εμφάνισε εαυτόν να λαμβάνει ευθύνες στην κυβέρνηση από τότε που ανέλαβε αντιπρόεδρος, ενώ προηγούμενα παριστάνει ως να υπηρέτησε απλά τη θητεία του στο υπουργείο Άμυνας. Οι της «εσωτερικής τρόικας» έκαναν ασκήσεις επιρροής εντός των μηχανισμών του ΠΑΣΟΚ, ενώ φλερτάρουν και με τη σκέψη για κάποιο άλλο πολιτικό φορέα, πιο «εκσυγχρονιστικό» και συστημικό. Υπάρχουν και κάποιοι, όπως ο Μ. Χρυσοχοΐδης, που, ενώ κάνουν «αυτοκριτική» για την κατάσταση της χώρας και την πολιτική που ακολουθήθηκε, δεν φαίνεται να είναι σε θέση να εξάγουν κάποιο ουσιαστικό συμπέρασμα. Καταγράφηκαν, ακόμα, βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που θέλουν να πάρουν αποστάσεις από το γίγνεσθαι, αλλά αυτές είναι τόσο λίγες, ώστε παρέχουν συνεχή στήριξη στο δοτό πρωθυπουργό Παπαδήμο. Υπάρχουν κι εκείνοι οι καλοπροαίρετοι, οι οποίοι εξακολουθούν να έχουν την αυταπάτη ότι μπορεί ο αντιμνημονιακός λόγος και αγώνας να αναπτυχθεί και, μάλιστα, με επιτυχία εντός ενός απομαζικοποιημένου ΠΑΣΟΚ. Τέλος, δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι το ΠΑΣΟΚ «περνά μία ακόμη κρίση», την οποία στο τέλος θα υπερβεί. Πρόκειται για μια αντίληψη που υποκρύπτει την άποψη ότι η σημερινή κρίση και τα σωρευτικά εγκλήματα της κυβερνητικής πολιτικής ήταν ένα «ιστορικό ατύχημα», ένα περιορισμένο συμβάν. Σε αυτό, βέβαια, λαθεύουν.
Όλοι οι προαναφερόμενοι θα δουν να δοκιμάζονται σκληρά η στάση και τα επιχειρήματά τους, όταν έρθουν προς ψήφιση η νέα δανειακή σύμβαση της υποτέλειας και το καινούριο Μνημόνιο που τη συνο δεύει. Τότε θα φανεί πόσο ειλικρινής είναι η όποια αυτοκριτική. Πόσο «έκαναν θητεία» απλά και κατά λάθος σε κάποιο υπουργείο. Πόσο εκσυγχρονιστικά μπορούν να στηρίζουν αντικοινωνικά μέτρα εθνικής υποτέλειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου