Ημερομηνία δημοσίευσης: 29/01/2012
Η κλεψύδρα της κυβέρνησης Παπαδήμου άδειασε. Το 92% των πολιτών είναι δυσαρεστημένο με την πολιτική της, παρότι στηρίζεται από τα τρία κόμματα που διαθέτουν 250 βουλευτές. Αυτή η κραυγαλέα αναντιστοιχία φάνηκε ανάγλυφα στην ψηφοφορία για τα φαρμακεία στη Βουλή.
Η παρούσα κυβέρνηση δεν μπορεί να εγγυηθεί την περιβόητη "πολιτική σταθερότητα". Δεν μπορεί να σώσει τον εαυτό της. Η πολιτική ομερτά δεν αντέχει. Οι συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών στο Μαξίμου, δίκην ανακτοβουλίου της τρόικας, δεν μπορούν να προσδώσουν κύρος στην πολιτική χρεωκοπία. Η μετάβαση από τη Βουλή του αρχηγικού δικομματισμού στην ασύντακτη "Βουλή των βουλευτών", όπου δεσπόζει η αρχή "ο σώζων εαυτόν σωθήτω", παραπέμπει σε πολιτικό ντόμινο.
Οι αποφάσεις για το "κούρεμα" του χρέους και το "Μνημόνιο 2" θα δεσμεύσουν τη χώρα τουλάχιστον ώς το 2020. Γκρεμίζεται το μεταπολεμικό κοινωνικό κράτος και το επίπεδο ζωής. Η "ισχυρή Ελλάδα" μετατρέπεται σε εκβιαζόμενη χώρα περιορισμένης κυριαρχίας. Και όλα αυτά ενώ οι αρχιτέκτονες των Μνημονίων παραδέχονται ότι οι θυσίες δεν θα πιάσουν τόπο καθώς το 2020 το δημόσιο χρέος θα είναι 135% του ΑΕΠ έναντι 120% επίσημου στόχου.
Χωρίς ουσιαστική δημοκρατική νομιμοποίηση και λαϊκή αποδοχή, ο πρωθυπουργός σκηνοθετεί όψιμα "διαπραγμάτευση" με τους πιστωτές, ώστε να δικαιολογήσει τις δεσμεύσεις σε αντικοινωνικά μέτρα. Ανασύρονται σχέδια για "κυβερνητικό ανασχηματισμό με τεχνοκράτες". Διακινούνται ξεδιάντροπα ακόμη και σενάρια πολιτικής ολιγαρχίας με τον μανδύα της "κυβέρνησης των αρίστων". Η δημοκρατία φοβίζει...
Το ΠΑΣΟΚ, για λόγους πολιτικής αυτοσυντήρησης, απεύχεται τις εκλογές. Η Νέα Δημοκρατία και ο Α. Σαμαράς, όμως, δεν μπορούν για πολύ καιρό ακόμη να ζουν με την ψευδαίσθηση της αναμονής για εξουσία. Συμπαρατάσσονται ολοένα και περισσότερο με το Μνημόνιο και συμπαρασύρονται από την κρίση. Αυτό που δεν καταλαβαίνει ο κ. Σαμαράς το αντιλαμβάνονται ολοένα και περισσότεροι ψηφοφόροι του, οι οποίοι συνειδητοποιούν το κοινωνικό τους συμφέρον και προσβλέπουν στην αριστερά.
Μια νέα πολιτική κινητικότητα, που τροφοδοτείται από τη διαιρετική τομή του Μνημονίου, μπορεί να αποδειχθεί καταλύτης για νέα ενότητα στους αγώνες και νέες εκπροσωπήσεις στις κάλπες.
Η ενότητα κατά του Μνημονίου και του νεοφιλελευθερισμού είναι λαϊκή απαίτηση. Είναι όρος επιβίωσης για τους πολίτες. Το ενωτικό μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκει αποδέκτες ανάμεσα σε πρώην ψηφοφόρους των δύο μεγάλων κομμάτων που τα εγκαταλείπουν, διεισδύει όμως και στο μπετόν του Περισσού.
Όχι μόνον οι δημοσκοπήσεις, αλλά και η μαζική συμμετοχή πολιτών στις συγκεντρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα με ομιλητές τον Αλέξη Τσίπρα και στελέχη προερχόμενα από το αντιμνημονιακό ΠΑΣΟΚ, πιστοποιούν το αυξανόμενο πολιτικό κύρος της ανανεωτικής - ριζοσπαστικής αριστεράς.
Η παρούσα κυβέρνηση δεν μπορεί να εγγυηθεί την περιβόητη "πολιτική σταθερότητα". Δεν μπορεί να σώσει τον εαυτό της. Η πολιτική ομερτά δεν αντέχει. Οι συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών στο Μαξίμου, δίκην ανακτοβουλίου της τρόικας, δεν μπορούν να προσδώσουν κύρος στην πολιτική χρεωκοπία. Η μετάβαση από τη Βουλή του αρχηγικού δικομματισμού στην ασύντακτη "Βουλή των βουλευτών", όπου δεσπόζει η αρχή "ο σώζων εαυτόν σωθήτω", παραπέμπει σε πολιτικό ντόμινο.
Οι αποφάσεις για το "κούρεμα" του χρέους και το "Μνημόνιο 2" θα δεσμεύσουν τη χώρα τουλάχιστον ώς το 2020. Γκρεμίζεται το μεταπολεμικό κοινωνικό κράτος και το επίπεδο ζωής. Η "ισχυρή Ελλάδα" μετατρέπεται σε εκβιαζόμενη χώρα περιορισμένης κυριαρχίας. Και όλα αυτά ενώ οι αρχιτέκτονες των Μνημονίων παραδέχονται ότι οι θυσίες δεν θα πιάσουν τόπο καθώς το 2020 το δημόσιο χρέος θα είναι 135% του ΑΕΠ έναντι 120% επίσημου στόχου.
Χωρίς ουσιαστική δημοκρατική νομιμοποίηση και λαϊκή αποδοχή, ο πρωθυπουργός σκηνοθετεί όψιμα "διαπραγμάτευση" με τους πιστωτές, ώστε να δικαιολογήσει τις δεσμεύσεις σε αντικοινωνικά μέτρα. Ανασύρονται σχέδια για "κυβερνητικό ανασχηματισμό με τεχνοκράτες". Διακινούνται ξεδιάντροπα ακόμη και σενάρια πολιτικής ολιγαρχίας με τον μανδύα της "κυβέρνησης των αρίστων". Η δημοκρατία φοβίζει...
Το ΠΑΣΟΚ, για λόγους πολιτικής αυτοσυντήρησης, απεύχεται τις εκλογές. Η Νέα Δημοκρατία και ο Α. Σαμαράς, όμως, δεν μπορούν για πολύ καιρό ακόμη να ζουν με την ψευδαίσθηση της αναμονής για εξουσία. Συμπαρατάσσονται ολοένα και περισσότερο με το Μνημόνιο και συμπαρασύρονται από την κρίση. Αυτό που δεν καταλαβαίνει ο κ. Σαμαράς το αντιλαμβάνονται ολοένα και περισσότεροι ψηφοφόροι του, οι οποίοι συνειδητοποιούν το κοινωνικό τους συμφέρον και προσβλέπουν στην αριστερά.
Μια νέα πολιτική κινητικότητα, που τροφοδοτείται από τη διαιρετική τομή του Μνημονίου, μπορεί να αποδειχθεί καταλύτης για νέα ενότητα στους αγώνες και νέες εκπροσωπήσεις στις κάλπες.
Η ενότητα κατά του Μνημονίου και του νεοφιλελευθερισμού είναι λαϊκή απαίτηση. Είναι όρος επιβίωσης για τους πολίτες. Το ενωτικό μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκει αποδέκτες ανάμεσα σε πρώην ψηφοφόρους των δύο μεγάλων κομμάτων που τα εγκαταλείπουν, διεισδύει όμως και στο μπετόν του Περισσού.
Όχι μόνον οι δημοσκοπήσεις, αλλά και η μαζική συμμετοχή πολιτών στις συγκεντρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα με ομιλητές τον Αλέξη Τσίπρα και στελέχη προερχόμενα από το αντιμνημονιακό ΠΑΣΟΚ, πιστοποιούν το αυξανόμενο πολιτικό κύρος της ανανεωτικής - ριζοσπαστικής αριστεράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου