ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΙ

January 26th, 2012 | Author: kartesios

Ο αείμνηστος το είχε πει με λίγες λέξεις. «Η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο». Καθημερινή η δικαίωση του χαρακτηρισμού. Παραλογισμοί αμέτρητοι σ’ ένα κράτος που θα έκαναν ακόμη και τον πιο σουρεαλιστή καλλιτέχνη να υποκλιθεί.
Η άγνοια νόμου δε δικαιολογείται για κανέναν πολίτη. Ειδικά για τους δημόσιους λειτουργούς είναι αδίκημα. Ακόμη και στον απλό δημόσιο υπάλληλο άγνοια νόμου δε δικαιολογείται και η επίκληση του επιχειρήματος «είχα εμπιστοσύνη» δεν τον απαλλάσσει από την προσωπική του ευθύνη.
Φανταστείτε, λοιπόν, πόσο περισσότερο δε δικαιολογείται η άγνοια νόμου από έναν υπουργό. Αν ο δημόσιος υπάλληλος αποδειχτεί ότι αγνοεί νόμο, τότε κάποια ποινή θα έχει προβλεφθεί στο νέο αυστηρό δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα που πανηγυρικά παρουσίασε η κυβέρνηση.

Όμως, άραγε, μόνο οι υπάλληλοι είναι το «Δημόσιο»; Δεν είναι Δημόσιο τα υπουργεία; Οι γενικοί γραμματείς τους; Οι υφυπουργοί και οι υπουργοί; Δεν είναι η κορυφή στην πυραμίδα του Δημοσίου; Αυτοί από ποιον κώδικα τιμωρούνται; Ποιος είναι ο προϊστάμενός τους; Γιατί δεν αρχίζει η κάθαρση του Δημοσίου από τους πλέον παρανομούντες, έτσι για παραδειγματισμό;
Ο κ. Χρυσοχοΐδης ομολόγησε ότι δεν διάβασε το Μνημόνιο. Όμως όπως βλέπουμε εδώ στο φύλλο της Κυβέρνησης 65, της 6ης Μαΐου 2010, το Μνημόνιο είναι νόμος του Κράτους και συγκεκριμένα ο 3845.
Ο κ. Χρυσοχοΐδης ως υπουργός, αρμόδιος μάλιστα τότε για την τήρηση των νόμων, ομολόγησε ότι δε γνώριζε το νόμο. Όμως το κακό δεν είναι αυτό. Το κακό είναι αυτό: «Η Βουλή (μαζί με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας) ασκεί τη νομοθετική εξουσία».
Οι βουλευτές, δηλαδή, είναι οι νομοθέτες. Ασκούν τη νομοθετική εξουσία. Ο κ. Χρυσοχοΐδης, πέρα από υπουργός, είναι και βουλευτής. Νομοθετεί. Ως εκ τούτου, στην περίπτωσή του δεν έχουμε απλή άγνοια νόμου, αλλά άγνοια νόμου από νομοθέτη που νομοθέτησε το νόμο.
Ποια είναι άραγε η ποινή σε μία τέτοια περίπτωση; Το τόσο δαιδαλώδες και πλούσιο σύστημα νόμων στην Ελλάδα, δεν έχει δημιουργήσει ούτε ένα νόμο που να τιμωρεί τους νομοθέτες;
Κανένας εισαγγελέας δεν ενοχλήθηκε από την παραδειγματική ατιμωρησία υπουργού και νομοθέτη που ομολόγησε ότι δε γνώριζε το νόμο που δημιούργησε; Μόνο οι απλοί πολίτες είναι υπόχρεοι των νόμων σε αυτό το γαμημένο κράτος;
Μόνο για τους πολίτες ισχύει το άρθρο 31του ποινικού κώδικα, όπου αναφέρεται ρητά πως «Μόνο η άγνοια του αξιοποίνου δεν αρκεί για να αποκλείσει τον καταλογισμό»; Δεν υπάρχει τίποτε να καταλογιστεί σε έναν πολιτικό προϊστάμενο του Δημοσίου;
Ξεμπερδεύει με ένα «είναι χαζούλης»; Ξεμπερδεύει μ’ ένα «ήταν το μεγαλύτερο πολιτικό μου λάθος»; Τη γλιτώνει με τις «πολιτικές ευθύνες»; Αυτή είναι η κάθαρση, η ανανέωση, ο εκσυγχρονισμός, η Ελλάδα που αλλάζει; Αυτό το πολιτικό σύστημα είναι που θέλουν να σωθεί;
Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να φύγουν κυνηγημένοι με πέτρες. Αν ζούσε σήμερα η Ελένη Βλάχου, ίσως να μην έγραφε «πού είναι ρε παιδιά ένας λοχίας να μας σώσει;», αλλά «πού είναι ένας δικαστής;».
Ένας τόλμησε να κάνει τη δουλειά του και τον πέταξαν στο λάκκο με τα λιοντάρια. Ούτε ένας συνάδελφός του δε βρέθηκε να τον υποστηρίξει. Όλα για την προαγωγή! Για ένα αξίωμα κάποτε. Και μια χώρα πεθαίνει από ασφυξία, δεμένη στο ζουρλομανδύα της.